zondag 29 april

Zondag 29 april

Is voor anderen een rustdag, maar hier wordt overal doorgewerkt. Alle winkels, supermarkten en zelfs banken zijn open. De straatwerkers en bouwvakkers gaan onvermoeid door. Dat gold ook voor de Punch-werkers en gaf mij een rustige vrouwendag met Tracy. Tijdens mijn strijk kwam zij de kamers doen en we hebben allebei ons werk laten staan om een dik half uur onze uitspraak bij te werken. Hard opgejaagd zijn ze hier niet. Toen onze hoofden volzaten, was het middagpauze en was de kuis nog maar half gedaan. Geen probleem, het vervolg was voor de namiddag.
Het regende de hele dag. Mei is een natte maand. Om toch wat lucht te krijgen, ben ik in de late namiddag Jan en Tino gevolgd naar de computerwijk op loopafstand van het hotel. Straten vol met kleine winkeltjes, de ene met alle soorten printpapier, een volgende met kopieerapparaten. Tino stormde overal voorbij, regelrecht afstevenend op een vier verdiepingen tellende supermarkt: het Walhalla van elke computerfreak. Elk modern electronisch apparaat en elk onderdeel ervan was er verkrijgbaar. Muizen in alle formaten, met bloempjes of zebra-look, webcams op pootjes, met oogjes, in designuitvoering, navigatiesystemen, ... Ik heb me gehouden bij de standjes waarvan ik de waren kon vergelijken. De’echte’ stuff, daar hadden we Tino voor. Op de tweede verdieping waren pakketten en onderdelen voor zelfbouwcomputers te koop. Dat leek meer op een speelplaats voor volwassenen: overal groepjes mannen die met hun neus voorover over half gedissecteerde machinerie hingen. Gelukkig waren mijn twee mannen daar niet enthousiast over. Door alle drukte was er zuurstoftekort en ik was blij dat de i-podoplader die we moesten hebben, in de standjes op de benedenverdieping te koop was.
Voor het avondeten zijn we opnieuw de Chinese kaart gaan uitproberen in ons vast restaurantje. Ze kennen er ons intussen al en hebben er een vaste tafel gekregen. Ze hadden speciaal een student aangeworven om ons te helpen met de bestelling. Zijn Engels was nog beperkter dan ons Chinees. Ik probeerde nog eens een evenwichtige maaltijd samen te stellen, dus koos iets met soep en rijst, noedels en garnalen, een ‘bao’, dit is een deegzakje, met iets van groenten erin en nog een gerecht waarin ‘varken’ voorkwam. Alles was heel zeker lekker, maar ik ben er nog niet! Het bleken allemaal bijgerechten en een echt hoofdgerecht zat er niet tussen! De grote kom groentenbouillon met rijst erin was ok, evenals de fijne mie met sojascheuten en hier en daar een garnaal tussen geschoten. De grootste verrassing was het varken dat een soort zoutachtige deegrol was, te vergelijken met een koffiekoek met ipv rozijnen met groenten(?)spikkels erin. Heel lekker en waarschijnlijk gebakken in varkensvet, een andere uitleg konden we niet vinden. Het zakje was inderdaad gevuld met groenten, namelijk zoete bonenpasta. Lekker, maar niet direct gebruikelijk als starter. Hier eten ze zoet en zout door elkaar. We hadden meer dan genoeg, elk apart was lekker, maar het moet nog veel beter! O ja, Jan wil nog vermelden dat het deze keer 49 RMB (4,9 euro) kostte, met zijn bier erin! Het zal moeilijk worden om nog in prijs te zakken!


Alles moet erop!


Computershop


computershop

deze foto's hoorden nog bij het vorige verslag:

onderonsje met Ferdi


Romas



papa op skype terwijl mama haar yoga demonstreert

Vrijdag 27 april

Vrijdag 27 april

De wekker stond op kwart voor zeven, maar om zes uur kreeg Jan een berichtje op zijn GSM. Een vroege start. Vanuit het hotel tot aan het ferrygebouw duurt welgeteld 1 minuut. De vertrekhal stond vol. Dit weekend begint een vakantieweek voor de Chinezen en er waren er al veel die een dagje tevoren op uitstap vertrokken. Het gros stapte op de ferry naar HK International Airport, wij naar HK Central. Voor je op de boot geraakt, wordt in de hal een strookje van het betaalbewijs gescheurd, dan wordt je uitgebreid bekeken door de douane, een tweede luik gaat eraf wanneer je naar de instapkade gaat en dan tikken ze nogmaals als je op de boot stapt. Hier zal niemand verkeerd zitten! Het is weer zonnig weer en de zichtbaarheid is al de beste die ik op dit traject heb gehad. Bij het uitvaren van de haven krijg je een klein stukje te zien van de imposante loskades. Meer dan 60 grote laadbruggen heb ik op de eerste kade geteld en stapels containers. Het wateroppervlak is gevuld met schepen, van reuzecontainerschepen tot piepkleine éénmansvissersschuiten. Hoe die elkaar kunnen ontwijken in het meestal mistige weer is me een raadsel.
Halverwege de vaart passeer je de luchthaven, dan onder de brug door en de eerste wolkenkrabbers komen in zicht.
Jan had de ene afspraak na de andere. Ik moest nog een stratenplan op de kop tikken. We hadden afgesproken dat hij me zou opbellen om samen naar de volgende afspraak te gaan. Met mijn plan op zak zette ik me aan het eind van de straat in een parkje, klaar om binnen de minuut op post te zijn.
Even rondlopen op de wandelterrassen, door de gebouwen, roltrap op en af was voldoende om Hong Kong weer in de rangschikking te laten stijgen. De gebouwen in Shanghai blijven bovenaan staan, daar bestaat geen twijfel over. Maar de ruimtelijke ordening van Hong Kong is niet te overtreffen. De elegantie waarmee de straten in elkaar verglijden, hoe voetpaden zijn omhooggebracht en gezellige rustpunten en parkjes gecreëerd werden tussen de pijlers van de torens, overal perfect onderhouden perken en kleurrijke bloemen... De natuur kan adembenemend mooi zijn, maar toen ik op mijn bankje zat tussen de spiegelende benen van het hoge gebouw, voelde ik me zo gelukkig met de schoonheid en het evenwicht die door een mens gecreëerd werden. Met een moderne waterpartij, wat buxusbollen en een brede zonnenstraal was het er rustig, ondanks de voorbijstormende mensen, en een ideale plek om de Chinese woordjes boven te halen. Ik was er zo in verdiept, dat ik pas twee uur later besefte dat er iets niet klopte: de telefoon had niet gebeld! Toen ik Jan probeerde te bereiken bleek dat onze goedkope Chinese telefoon geen dekking had in HK! Spurt de straat door: geen Jan. Na wat dralen, kwam hij gelukkig om de hoek gedraaid Hij had al drie kwartier de buurt uitgekamd, maar het parkje waar ik zat overgeslagen...
In hoog tempo naar de volgende meeting. Chinezen zijn erg stipt en gesteld op hun middagpauze. Ze zullen het ons niet in dank afgenomen hebben dat we tijdens de middag doorwerkten! Van de bedrijfsrevisoren ging het naar de bank. Op de 34ste verdieping hadden we er een goed uitzicht over de stad.
En dan de taxi in om aan de overkant, in één of ander stadsdeel aan de oostkant van Kowloon op zoek te gaan naar een optieker waar we een bril moesten afgeven. We zullen dit maar onder sight-seeing klasseren: zonder die bril waren we daar nooit iets gaan zoeken.
De opdracht was volbracht en we namen de taxi naar de ferry. ‘Ferry Kowloon’ was niet de juiste input. De bestuurder keek ons niet-begrijpend aan. Geen ferry Kowloon. Met hand en tand legden we uit dat we de ferry vanuit Kowloon naar Shenzhen,... Shekou,... China Mainland wilden. Toen we uiteindelijk op het stratenplan zelf gezocht hadden waar het ergens lag, kwam er een brede glimlach en ‘Aha, China Felly, not felly Kowloon!’ We dachten dat we dat al tien keer hadden gezegd. Oef, soms is het toch niet simpel!
De overtocht is juist lang genoeg voor een schoonheidsslaapje. Dan weer de gebruikelijke rimram om weer binnen te geraken en spurt naar de kamer, badpak aan en tien minuutjes afkoelen in het zwembad: zalig!
Hop, naar de volgende maaltijd. Deze keer in de Romas, een restaurant dat een verzamelplaats van expats is. Dankzij Ferdi staan er lekkere westerse gerechten op de menukaart. Op mijn vorige bezoeken was een avondje in de Romas een verplicht nummertje.
We werden er met open armen verwelkomd en brachten er een gezellige avond door.

Zaterdag 28 april
Jonny heeft onze vluchten naar Nanjing met een paar uur vervroegd. Dat betekent weer vroeg eruit, vijf minuutjes het zwembad in (het was te goed de vorige dag) en de taxi in naar de luchthaven. Jan en ik waren de enige witneuzen in de vlieger. Intussen zijn we al geroutineerd in het ontwijken van de opdringerige taxichauffeurs die de nieuw aangekomenen tegen woekerprijzen naar de stad proberen te brengen. We hadden een frisruikende taxi met een sympathieke chauffeur en een vlotte rijstijl (behalve dat hij ook weer op het fietspad dook). Jonny regelde dat we hem konden contacteren als we een wagen nodig hadden voor een langere rit. Ik zou dan opbellen en me als ‘weiguoren’ (vreemdeling) bekend maken en dan weet hij dat hij ons aan het hotel mag afhalen. Intussen oefen ik voort om de boodschap in een volzin te kunnen overbrengen. Er rijden 8000 taxi’s rond in Nanjing. Daar zitten de gammelste wrakken tussen. Eén van de vorige had al meer dan 7000 km op de teller staan en was aan zijn tweede motor bezig.
Vandaag heeft Jonny ons de politieke situatie van Taiwan uitgelegd en ook welke partijen en bestuur het heft in handen hebben in Nieuw Zeeland. Jonny is een Taiwanees die lang in China gewoond heeft en nu al een zestal jaar met zijn gezin naar Nieuw Zeeland geëmigreerd is.
Intussen zijn de koffers uitgepakt, is de wasmachine aan zijn tweede lading bezig en moet ik me haasten voor...het volgende etentje.


Ferry Shekou-HK


HK vanuit ICBC


ICBC

Dinsdag 24 april

Dinsdag 24 april
Een overgangsdag. Dat betekent voor mij was en strijk ; voor Jan zich ergeren aan uitvallende verbindingen en daardoor mislukte telefoonvergaderingen .
Het is plezierig weer in de eigen buurt rond te lopen. Ik ben voor het eerst gaan rondneuzen in één van de vele magazijnen en er op de babyafdeling beland. Tussen een hoop ouderwetse kruippakjes, heb ik er ook hele lieve gevonden en van goede kwaliteit. Ik kon de verleiding niet weerstaan om een pyamaatje voor Xje van Nico en Katrien te kopen. Een zware uitgave: 3,2 euro voor iets dat er bij ons zeker 25 kost! ‘k Heb wel eerst goed gecontroleerd of het een gesloten broekje had...
’s Avonds naar de Italiaan gaan eten met Tino. Hij is al geregeld in Nanjing geweest en leerde ons nieuwe plekken kennen. Ik waagde me aan lasagna en probeerde niet na te denken over wat ze in dat gehakt zouden gedraaid hebben. Het smaakte, wonderlijk genoeg, helemaal hetzelfde als thuis! Dat is dus een goed adres als de heimwee opduikt! Voorlopig ga ik liever op Chinese verkenning.
Tino wees ons de weg naar een DVD-winkeltje waar de recentste films tegen een spotprijs aangeboden worden. We hebben er een aantal gekocht voor de stille momenten die er tot nu toe nog niet geweest zijn. Op TV zijn er twee zenders waar Engelstalige films, Chinees ondertiteld, gespeeld worden. Voor de rest staat meestal de sportzender op.

Woensdag 25 april
De eerste yogales. In het hotel wordt elke maan-, woens- en vrijdag yogales gegeven. Tot nu toe was ik er nooit geraakt. In de fitness lagen matjes klaar. Er waren 9 deelneemsters: 8 poppetjes en één reus. Er was eerst hilariteit toen ik me bij de groep voegde en de lerares keek bedenkelijk. Iedereen was volstrekt ééntalig. Toen ik de muziek hoorde, had ik ook mijn bedenkingen! Loeiharde disco! Daarop moesten we aan hoog tempo gymoefeningen uitvoeren. Dit was niet hetgeen ik onder yoga verstond. Het bleek de opwarming te zijn. Na tien minuutjes viel de muziek stil en begon de eigenlijke les. Je gelooft nooit op welke achtergrondmuziek! Kerstmuziek! 50 minuten lang de Chinese instrumentale versie van de bekendste kerstliedjes. De oefeningen kwamen grotendeels overeen met de yoga die ik gewoon was en hoewel ik geen sikkepit van haar uitleg verstond, kon ik vlot meedoen en kreeg geregeld een ‘hen hao’ (zeer goed) als beloning. De les was veel intensiever en nergens laste ze een rustpauze in. Na een eindeloos lang aangehouden been heffen tot elke spier aan het trillen was, gaf ze evenwichtsoefeningen op één been. Probeer dat maar eens!
De volgende keer zit ik zeker terug in de les, hoewel het me de eerste yoga-zweetdruppels kostte.
Tussendoor koffer inpakken en papieren ordenen. Jan was naar een autoonderdelenbeurs in Nanjing.
De taxichauffeur die ons naar het station bracht, hield er weer een aparte rijstijl op na. Op de hoofdstraten hebben fietsers en brommers een afzonderlijke baan, door hekken gescheiden van de auto’s. Omdat er wat teveel file naar mijnheers zin stond, reed hij de fietsstrook op waar hij amper tussen kon en begon er bovendien luid toeterend de mensen op te jagen. Wij schaamden ons in zijn plaats, maar niemand anders bleek er zich aan te storen. We moeten nog veel leren!

Donderdag 26 april
En hier zitten we opnieuw in Shenzhen.
Jan en ik lopen allebei met een rode wijsvinger rond. Voor het ondertekenen van het verkoopscontract volstaan naam, handtekening en paspoortnummer niet. Onze vinger moest in de rode verf om de handtekening te bekrachtigen. Nu nog wat papieren laten legalizeren, dan nog één keer terugkomen naar de officiële instanties en dan is alles rond.
En dan maar weer naar de bank. Hetzelfde liedje begon weer. Deze keer maakte ze er 50% commissie van, voor een gewone geldtransactie. Ik keek haar zo ongelovig aan dat ze aan zichzelf begon te twijfelen en afzakte naar 0,5%. Al een hele verbetering, maar nog meer dan ik van plan was te betalen. Ik hield vol dat ik een internetoverschrijving wou. Ze liet me een aantal papieren invullen, maar geraakte er toch weer niet uit. Dan maar hulp zoeken bij een overste, waardoor ze prompt de mantel werd uitgeveegd. Deze wist precies hoe het moest en tien minuten later was alles in kannen en kruiken en zelfs zonder één RMB commissie! Dat verdiende een caramel macchiato op het terras van de Starbucks.
Ik wandelde terug naar het hotel via een sluipweg langs het water die ik vorig jaar had ontdekt. Vandaar heb je een mooi uitzicht over de toekomstige jachthaven –die nu nog vol ligt met armetierige vissersbootjes waar complete families in wonen- en de verbindingsbrug tussen Shenzhen en Hongkong. Een eerste keer moest ik terugdraaien omdat de nieuw aangelegde parking intussen afgemaakt was en ik voor de ogen van de bewakers er niet overheen durfde wippen. Voor het volgende stuk stond ook een hekken, maar ik kon er gemakkelijk langs. Bijna aan het hotel gekomen, was een ook weer nieuw wachthok waaruit twee bewakers, met geweer in aanslag, duidelijk maakten dat ik moest terugkeren. En dat terwijl er verderop niets, maar dan ook niets te verdedigen viel!
Voor het avondmaal dropte weer een uitnodiging binnen, ditmaal voor een Japans restaurant in de betere wijk van de stad. De chauffeur van Mr Kong kwam me om zes uur stipt ophalen voor een zwijgzame rit door de avondfile. De rest van het gezelschap kwam rechtstreeks van de vergadering. Dat ‘betere’ was wel duidelijk te zien aan de autodealers die we passeerden (Jaguar, BMW,...).
Ik had aan de receptie in het hotel de vertaling gevraagd voor ‘hartelijk dank voor de overheerlijke thee’ en dit ingeoefend tijdens de rit. Er kwam zowaar een grijns over het meestal uitdrukkingsloze gezicht van Mr Hi toen ik mijn bedanking opzegde! Ze hebben zich de hele maaltijd enthousiast toegelegd om me nieuwe woorden bij te brengen. Onze keuze is voortaan uitgebreid met gele of groene sojascheuten en pikante tofou. De rest is alweer mijn andere oor uit... Het waren trouwens uiterst fijne visbereidingen, hoewel ik maar weer eens afgehaakt ben om sardineachtige visjes met kop en staart naar binnen te werken. Voor Jan was het natuurlijk geen probleem! De maythai was vervangen door lauwe sake, een veel drinkbaarder alternatief!


bloemen Shekou


brug Shenzhen-HK


'jachthaven' Shekou


Shenzhen - Mr Hi


wachtzaal Shanghai

zondag 22 april

Zondag 22 april

Stond het bezoek aan de automobielbeurs op het programma. Al van ’s morgens viel de regen met bakken uit de lucht . Het was koud en er stond een gure wind. Ideaal weer om een dag in de expositiehallen rond te lopen dachten we. De taxi’s pikten ons op onder de luifel van het hotel. En dan begon de mizerie! File zover als we kijken konden. Waarom wil iedereen de eerste dag al op zo’n beurs zijn??? De auto’s mochten het plein voor de hallen niet op, dus spurtten we zonder jas of paraplu richting ingang. Yang Xue was zo slim snel voor elk een regenscherm te kopen (1 euro) zodat we net niet doorweekt aan de ingang aankwamen. Blij dat ik was een stuk boven de gemiddelde Chinees uit te steken! Het was er één en al aggressief geduw dat slechts met moeite door een grote horde bewakers in toom gehouden kon worden. Bij het duwen had overleven de grootste prioriteit en niet het uitkijken waar ik mijn voeten zette. Kleddernatte voeten waren het gevolg en dit voor de rest van de dag. Eenmaal binnen de hekken (zoals aanschuiven voor een Disney attractie) was mijn lengte dan weer een groot nadeel: constant uitkijken of de punten van de andere paraplu’s kwamen in mijn ogen terecht en bovendien zat de mijne hoger, met als gevolg dat hun afdruipsels natuurlijk in mijn nek lekten.
Naast de negen expositiehallen waren er nog een resem tenten en openluchtkraampjes. Die laatsten waren binnen de kortste tijd omvergeblazen of uitgeregend. Zonde van de investering. Beginnend van bout, flexibel, oorring, kogellager, filter, knalpot, versnellingsbak, spiegel, zetel, ... kortom elke detail tot aan de afgewerkte wagen en dan nog de surplussen zoals tuning en telematica: alles stond er. Het ging tent in tent uit, hal in hal uit tot elk hoekje verkend was, de nodige informatie verzameld was, de exposanten om 19 uur hun standjes afsloten en we mee met de massa naar buiten strompelden.
Vijf minuten in een heet bad waren juist voldoende om mijn bloedsomloop terug op gang te krijgen. We konden nog juist de laatste uitgebakken pottenkrabsels naar binnen schrokken voor het hotelbuffet sloot.

Maandag 23 april

De tickets voor de terugreis kopen ging zonder al teveel problemen (wel weer tweede klasse). Je ergert je hier wel altijd aan voorkruipers. Iedereen staat opgelijnd te wachten op zijn beurt en dan zijn er steevast een paar die gewoon naast je komen staan en brutaalweg hun uitleg doen voor je de kans krijgt iets te zeggen. Dat geldt evengoed in de supermarkt waar ze aan de weegpost hun groentenzakje voor je neus op de weegschaal deponeren en zelfs in de bank. Daar zaten we aan een afzonderlijke tafel waar iemand Engels verstond. Terwijl wij onze uitleg deden, kwamen er continu mensen over onze schouder hun vragen stellen of papieren afgeven. Gewoonweg ergerlijk! Toen ik dat aan Michael vroeg, zei hij dat vroeger niemand in de rij stond en het altijd een gevecht was met een overwinning voor de brutaalste. Hij vindt het nu al een hele verbetering.
De wachtzaal in Shanghai was luxueuer dan die van Nanjing. De toiletten heel wat minder! Elke deur stond op een kier en na drie keer een hokje geopend te hebben waarachter iemand gehurkt aan het werk was, zelf ook uit noodzaak mijn privacy maar opgeofferd.
Deze trein was niet de sneltrein. De treintabel moeten we ook nog eens uitpluizen. Het was een ouder exemplaar, niet echt fris meer te noemen. Op de heenrit was er een restauratiewagen. Hier kwamen ze doorlopend rond. Frisdrank, snoepjes, zakjes fruit, instant noedels, voor elke smaak iets. Ook een oude gedeukte moor passeerde op geregelde tijdstippen om de theebekers bij te vullen of om water bij de noedels te doen. Tussendoor waren het geschenkartikelen, lectuur en zelfs hoteladressen. Deze trein deed er één uur en tien minuten langer over. Het traject was ook niet identiek aan de heenreis. We reden door heuvelig landschap en er lagen veel meer fabrieken op onze route.
En dan was onze vaste stek er weer, met nieuwe bloemen en vers fruit (bedankt Tracy) en de fitness om alle vuiligheid die we de voorbije dagen hadden gegeten er af te werken.


inkom automobielbeurs


Chinese Hummer


verlichting in het hotel

Zaterdag 21 april

De taxi doet er een goed half uur over om ons op Peoples Square af te zetten. De rit is een plezier. Zoveel aparte gebouwen, ieder op zich een juweel! Van oud tot splinternieuw: in elk tijdperk hebben architecten zich mogen uitleven. In Hongkong had ik ogen tekort om alles te bekijken, maar hier is het zeker de overtreffende trap!
Het is 28° en zo mistig dat we ons een ticket voor een uitkijktoren kunnen besparen. Zoals gewoonlijk is het eerste bezoekpunt in een nieuwe stad het museum voor moderne kunst. De taxichauffeur duidde ons een ingang aan de overkant van de straat aan. Op de 100 meter die we tot daar moeten afleggen, moest Jan een zware strijd leveren tegen de schoenpoetsers die zijn schoenen absoluut een beurt wilden geven. Ondanks zijn hardnekkige ‘neen’, ‘no’ en het wanhopige ‘BU!’, wisten ze van geen wijken, gooiden ze zich voor zijn voeten en smeerden alvast een dot smeer op één schoen. Maar dan kennen ze Jan nog niet hé! Met alle Chinezen.... .
We bereikten heelhuids en zonder schoensmeer de ingang van het verkeerde museum, maar besloten er toch een kijkje te nemen. Dat was achteraf gezien een goede beslissing. De eigentijdse Chinese keramiek was speciaal, maar niet onze stijl. Een fotoreportage van een Fransman over China beantwoordde aan het beeld dat wij tot nu toe ervan hebben. Een Zwitserse kunstenares gaf haar indrukken van het meer te Luzern in Chinese karakters weer. Dit alles was het bekijken waard, maar kon niet tippen aan de aquarellen van Shen Roujian die in de bovenste galerij werden tentoongesteld. Hij conbineerde Chinese zwart-wit technieken met felle kleuraccenten, opgedaan tijdens zijn bezoeken aan het Westen.
Na het doorslenteren van Peoples Square kwamen we bij het MOCA terecht, dat wegens het opstellen van een nieuwe tentoonstelling tijdelijk gesloten was. Er moest nog ergens een museum van moderne kunst liggen, maar zelfs met de hulp van 2 lieftallige dames vonden we de straat niet terug. Dan maar meeslenteren met de stroom door Nanjing Road, de oudste winkelstad van Shanghai en te vergelijken met de Meir. We werden constant tegengehouden: ‘watch, sir’? Real Rolex, Omega,...’, ‘golf bag’, ‘bike’, ... alles is te koop op de zwarte markt. Op de duur liepen we neen schuddend voort. In een boekenwinkel hebben we toch zeker de Kleine Prins in de Chinese versie voor Oma Smits gevonden!! En dan nog in twee verschillende uitgaves. Het bezoek aan de toiletten was er ook een belevenis: op een verhoog waardoor over de ganse lengte een geul loopt, staan een aantal metalen hokje. Het personeel houdt het zaakje in ’t oog en spoelt ten gepaste tijde de goot schoon.
Aan het einde van de straat ligt de Bund, het wandelterras aan de rivier, met uitzicht op de Oriental Tower. Alles was indrukwekkend. De gebouwen, de vele boten op het water, de geuren en het gekakel van alle toeristen.
’s Avonds hebben we met de rest van het gezelschap afgesproken in Xintiandi, de uitgangsbuurt waar voornamelijk Westerlingen samenhokken. De stone grill loste het vlees of vis probleem op. Na lang wachten kwam er eindelijk een tafel voor 7 op het terras vrij. Dan bleek er nog maar één portie zalm te zijn, dachten ze dat de gekozen wijn na één fles uitgeput was (toen ze teruggestuurd werden om nog eens goed te zoeken, werden er toch nog twee opgediept), was er eerst maar één steen warm,... het blijft toch nog altijd China. Michael, Taiwanees, heeft geduldig mijn eindeloze stroom tactloze vragen over de eigenaardigheden die ik tot nu toe ervaren heb beantwoord, me wegwijs gemaakt in de Chinese visie op godsdienst en me aangeraden een teacher te zoeken ipv het kamermeisje om mijn uitspraak te verbeteren.
Shanghai bij nacht is minstens zo indrukwekkend als overdag. De electriciteitsrekening moet gigantisch zijn. Niet enkel is elk gebouw dat zich respecteert verlicht, maar ook sommige bruggen hebben van kleur veranderende banden en we reden zelfs door straten waar de boomstammen in een lichtjesnet verpakt zijn en er lichtgevende bloempjes in de kruinen hangen. Het is hier elke dag kerst!


gebouw Shanghai


boten bij de vleet


eendjesvissen op echte goudvissen


gebouw Shanghai



gebouw Shanghai


twee meisjes


Nanjing Road ofte de Meir


Oriental Tower vanop Bund


Sanitair in Nanjing Road


Shen Roujian


wasrekjes

filmpje ochtendgymnastiek

Het filmpje van de ochtendgymnastiek van de schoolkinderen in Shanghai kan je hieronder bekijken. Klik op play om het te starten.

Vrijdag 20 april

Gisterenavond ons record geklopt ! Voor 69 RMB (6,9 euro) een tafel vol eten waar we de helft niet van op kregen. Zonde, maar we wisten niet zo goed wat we besteld hadden... Waarschijnlijk was de 600 DL Budweiser (was ook niet de bedoeling!) nog het duurst van al. En zeggen dat ons ijsje van vanmiddag, in totaal drie bolletjes, 70 RMB waard was.
Mijn nieuwste dada is voedsel herkennen op een menukaart. Geef me gewoon kip, beef, varken, eend of zelfs vis, garnaal, zalm of kreeft en tonijn om in Jans smaak te passen. Er mag rijst, noedels, ravioli of soep bij....maar dat is nog heel wat anders dan een menukaart ontleden! Het resultaat was lekker, maar soms wat onverwacht en niet helemaal uitgebalanceerd. De grootste afwijking zat in de rauwe tonijn die als vleesbouillon geserveerd werd. Verder moeten we afleren van iets aan te duiden op de kaart. Zij zien dat meteen als een bestelling en zo stond er ineens een grote kom noedels extra op tafel.

Vanmorgen spoorden we van Nanjing naar Shanghai. De trein was clean, comfortabel, ook in tweede klasse. De twee uur en twintig minuten waren zo voorbij dankzij mijn buurvrouw die haar Engels op mij geoefend heeft. Deze keer was het landschap veel afwisselender. De beste vergelijking is met de expresweg van Antwerpen naar Knokke: vlak landschap, velden afgewisseld met bomenrijen, groepjes grijze huizen. We hebben nergens vee gezien, wel veel platte gebouwen, waarschijnlijk kippenkweekerijen. Wanneer we een rivier passeerden, lagen er steevast fabrieken op de oevers. Een lieflijke stroom ben ik hier nog niet tegengekomen (wie de Schelde gewoon is, legt de lat al wat hoger...).
Shanghai is indrukwekkend. Mijn eerste indruk: een fantastische stad! We zijn er alleen nog maar doorgereden, maar dan wel heel grondig. Door mijn stommiteit (verkeerd adres van internet gevist) hebben we zowat alle hoeken van de stad gezien en overal in de file gestaan. In tijd waren we halfweg terug naar Nanjing en qua prijs er helemaal.
Alleen de gebouwen bekijken, is al de moeite waard. De oudere gebouwen, bekleed met witte, roze of groene badkamertegeltjes, staan er afgeleefd en vervuild bij. Voor elk raam hangen vernuftige constructies om de was te drogen. Onderzoek zou een groot verband aantonen tussen de oppervlakte van de woonruimte en de in beslag genomen lucht. Hoe kleiner het appartement, hoe langer (wel 3 meter) de vlaggenmasten die uitsteken. Ik mag er niet aan denken dat je voor elke gevallen sok 20 verdiepingen naar beneden moet! Waar in Shenzhen elk raam van tralies voorzien is, is dat hier niet in de mode of misschien voelen de mensen zich veiliger.
Dan zijn er de hogere gebouwen, type Amelinckx blokken, verzameld in ‘torenparken’ met voor elke groep een typisch fantazietje of ‘kroontje’ zodat ze elk een eigen gezicht hebben. Hier valt op dat de bovenste verdiepingen het neusje van de zalm zijn. In tegenstelling tot de uniforme onderlaag, vindt je hier grote terrassen of andere voordelen voor de happy few. Tussenin liggen de spiegelpaleizen: hotels, banken of firma’s die nood hebben aan een indrukwekkende façade. In de verte zagen we de typische architecturale toppers die het visitekaartje vormen van Shanghai.
Wij zitten in Pudong, de nieuwe zakenzone over de rivier aan de oostkant van de stad. Het gesprek gaat nu al uren over versnellingsbakken. Ik ben er even vantussen geknepen...


station Nanjing

station Shanghai

gebouw in Shanghai

brug in Shanghai

Donderdag 19 april

Schitterend, zonnig, helder weer !
Het duurt uren om iets te downloaden van internet. Op de duur hou je er een spider solitair verslaving aan over (als je die al niet hebt) of je kan natuurlijk je dagboek bijwerken.
Vanmorgen hebben we ons aan een nieuw avontuur gewaagd: naar Nanjing Station op zoek naar een treinticket voor Shanghai. Het is een splinternieuw gebouw met een tickethal met meer dan 20 loketten waarvoor bij elk een rij stond om depressief van te worden. Natuurlijk nergens een letter Engels. Dat zou nooit goedkomen, dat zagen we zo. We wandelden verder langs de wachtzaal met harde banken en die met zachte banken (dat staat wel aangeduid) tot we in het uiterste hoekje nog een paar loketten ontdekten waarvoor de interesse veel minder groot was. ‘Iedereen van de jongeren spreekt Engels’ was ons gezegd. Vergeet het! Van de jongeren (dat is dus volgens de letter alles minder oud dan wijzelf ) rondom ons sprak geen kat Engels! Aan het loket gekomen, had ik mijn spreekbeurt klaar; Eerst het belangrijkste: Shanghai, daar willen we tenslotte uitkomen. Vervolgens mingtian (morgen) ba dian (8 uur) liang (2) shoupiaochu (ticket) yizhang toudeng cang (eerste klas). Het eerste deel snapte ze. Voor de uitspraak van het vervolg zal ik nog eens bij Tracy in de leer moeten! Ze heeft trouwens de prijs van beste bedopmaakster van het hotel gewonnen, zoals we in het intern magazine konden lezen. Dolgelukkig, als twee kleine kinderen, stonden we met de kaartjes in de hand te genieten van onze prestatie. Toen we vanmiddag aan de hotelbalie naar een reisburo vroegen om onze volgende vlucht naar Shenzhen te reserveren, bleek er één op het gelijkvloers te zijn. Daar lag de time tabel van...de treinen naar Shanghai! Toen ik mijn tickets bovenhaalde, bleek dat we voor de juiste rit hadden geboekt, maar wel in tweede klas. Toch bijna gelukt!
Een blok verder in onze wijk ligt een grote school met een atletiekpiste. Om 8u30 stipt liep –van hierboven gezien- een stroom mieren uit de gebouwen de piste op. Aan een onvoorstelbaar tempo stonden ze even later opgelijnd en begon de ochtendgym. Ik heb een zeer amateuristisch filmpje gemaakt, maar weet niet of Leni het er kan aanhangen. Als je zo’n aantal studenten bij ons op rijen wil krijgen, ben je een halve dag bezig, laat staan ze samen te laten bewegen! Johan, misschien kan je hier in de leer komen... Tien minuutjes later was de piste leeg.
In Shenzhen blijf ik altijd even staan aan het hekken van de lagere school. Alle kinderen hebben (natuurlijk) uniformpjes aan. Daar zijn het grijsblauw met witte trainingpakken. Zet daar allemaal zwarte haarkopjes op en het enige verschil wordt gemaakt door een brilletje of staartjes! Bij ons krijg je nooit zo’n gelijkvormig effect met blonde, zwarte, bruine, rode en alles ertussenin. Ze hebben een simpel systeem om geordend te staan: twee per twee stappen ze voort met één hand op de schouder van de vorige. Op bevel blijven ze op een armlengte staan, laten de arm zakken en staan perfect op hun plaats.
O ja, nog iets. De stad doet grote inspanningen om alles proper te krijgen. Daarnet zagen we een bakfiets met een groot vat water erop en een man die geduldig elk spijltje van de afranstering tussen fietsers en auto’s schoonveegde. Een monnikenwerk! Ik steek er ook wat foto’s bij van de achterstraatjes.





achterstraatjes
metaalbewerking

Railway Station Nanjing

Dinsdag 17 april

Zondagavond



Op 2 uur rijden sta je van Shenzhen in Guangzhou. Onze chauffeur kende er de weg niet, maar was zo verstandig het op tijd te vragen zodat we een kwartiertje later voor het hotel stonden. Voor zover ik het van de doortocht kan beoordelen, staat Guangzhou nog een stukje verder weg van een Westerse stad, vergeleken met de andere twee. Shenzhen is een aaneenschakeling van torengebouwen. Een echte kern bestaat er niet. Op twintig jaar tijd is het uitgegroeid van een vissersdorp naar een stad van 4 miljoen (officieel geregistreerde) inwoners. Alle straten zijn brede avenues. Overal zijn grote winkelcomplexen. Het is enkel in de kleinere verbindingsstraten dat je nog iets van het ‘oude’ China te zien krijgt. Hier vindt je kleine winkeltjes waar alles te koop is en alles gemaakt wordt. Het zijn meer ‘open garages’ waarvoor ’s nachts een rolluik wordt neergelaten. Ze leven op de straat, zelfs het ijzerwerk wordt op straat gelast. Vergeleken met vorig jaar is er grote opkuis gehouden. Alles ziet er ordelijker en netter uit. Sommige handelaars verbouwden hun zaak en zitten nu achter glas met een uitstalraam en een toonbank. Nog even en de charme is er af...
Shekou, het uiterste van de stad, tussen de verbindingsbrug en de ferry naar HK, is de plaats waar wij verblijven. Er zit een grote concentratie Westerlingen. De kern van deze wijk is een gezellig plein, afgeboord met terrasjes waar het overdag en ’s avonds bruist van leven. Natuurlijk is de Starbucks present, MacDonnalds, KFC en Texmex, pizzeria’s, croissanterietjes, een steakhouse, ... en ook nog wat Chinese restaurants met Westers allure. De prijzen zijn ook Westers. In alle straten bloeien de bomen en struiken overvloedig. In dit seizoen ga je er van bloem naar bloem, maar zo goed als alles is aangeplant.
Op de snelweg naar Guangzhou keek ik uit naar het landschap buiten de stad. Shenzhen ligt op een vlakte afgezoomd door heuvels. Je hebt nooit de indruk dat je de stad uit rijdt. De gebouwen worden minder hoog, zes tot acht verdiepingen, maar blijven dicht opeen gepakt. Van stad naar voorstad en voorstad. Over de helft van het traject nemen de fabrieken toe: steden van fabrieken met woonblokken waar op elk klein terrasje de was te drogen hangt en je per blok de kleur van de uniformen kan zien. Aan een brede, kronkelende rivier ligt de zware industrie. De troosteloze aanblik van de fabrieken en de rivier met erboven de groezelige lucht geven een idee hoe het einde van onze wereld er zal uitzien.
Dichter bij Guangzhou verbetert de omgeving en krijg je een beeld van hoe het er ooit moet hebben uitgezien: heuvels waarop groene planten en bomen als bolle parapluutjes ingeplant staan. Slechts af en toe komen grijze rotsblokken piepen tussen overdadig groen met veelkleurige bloemen. In deze oudere stad is er veel minder hoogbouw. Ze is ook minder gestructureerd en hoewel ze er ziet smoezeliger uitziet, zijn er veel meer parken en groen. Niet planmatig aangelegd zoals in Shenzhen, maar verweven tussen de huizen en de straten. Deze zijn er smaller en om het verkeer te kunnen slikken, hebben ze voor de ringwegen een uitweg in de hoogte gezocht: overal bruggen en twee, soms drie verdiepingen wegen boven elkaar. De weinige foto’s zijn genomen vanachter het (vuile) raampje van de wagen, vermits dit niet te openen was.
Nanjing ligt er ergens tussenin. Een grote vlakte met een beperkt aantal wolkenkrabbers in het centrum. De andere gebouwen zijn zo’n 6 verdiepingen hoog en ouder, maar minder afgeleefd dan in Guangzhou. In de stad is het groen geconcentreerd in enkele grote parken.
Misschien zal ik later dit idee wel wijzigen, wanneer ik meer rondgekeken heb...

Maandag

moesten we vroeg uit ons bed om ons te laten registreren voor de beurs. Dit kon in het hotel zelf: achter een lange tafel zaten zes dames waarvan de functie ons niet duidelijk geworden is. Soms leek het dat twee het werk deden en de ander er zaten om de boel in ’t honderd te laten lopen! We stonden zesde in de rij en meer dan een uur later hadden we onze inkomkaart rond de hals hangen! Het pendelbusje bracht ons van aan het hotel tot aan de ingang van de beurs. Al van ver zagen we de kleurige opblaasvissen en ballonnen hangen. We stroomden mee met al het volk naar binnen. Daar hebben we uren non-stop van stand naar stand, hal in hal uit onze voeten warm gelopen op zoek naar geschikte leveranciers. Toen we om vijf uur van uit de airco-zalen de buitenlucht in kwamen, was het er poefwarm. Busje in, bagage oppikken en 40 minuten taxi door een indrukwekkende avondspits naar de luchthaven. Het viel ons op dat het rijgedrag hier afwijkt van dat in Shenzhen en Nanjing. Hier claxoneren ze wanneer het nodig is, in Shenzhen veel meer dan nodig en in Nanjing onafgebroken.
In Nanjing was het frisjes. De taxichauffeur had er een waarschijnlijk een lange dag opzitten, want halverwege de rit begon hij met schokjes te rijden. In de achteruitkijkspiegel kon ik zien dat het tempo afnam wanneer zijn ogen toevielen, tot hij bij het wakkerschieten plots weer de gaspedaal vond. Heel geruststellend! Op de duur kreeg ik het zo op mijn heupen dat ik mijn raampje opendraaide in de hoop dat de frisse lucht hem weer wakker zou krijgen en daarbij ook luid begon te praten om hem op te schrikken. We waren blij toen we eindelijk ‘thuis’ waren!

Dinsdag

De eerste koude regendag. Zestien graden en miezerig.
Een ideale dag om de berg vuile was weg te werken. Op onze kamer beschikken we over een droogkast: 2 ingemaakte kasten met verlichting als je ze open zet. Ik hang de natte kleren aan kapstokken erin, laat de deuren open zodat de verlichting aan blijft en enkele uren later is alles kurkdroog!
De bank stond ook op ons programma. De straten zijn afgezoomd met banken. Allemaal om ter indrukwekkends: je ziet waar het geld zit. Je trekt een nummertje zoals bij de bakker en kan je dan neerzetten in comfortabele zeteltjes tot je nummer verschijnt. Twaalf loketten, dus dat kan vooruit gaan, ware het niet dat het half twaalf was en een deel middagpauze hield. Als het dan bijna nummer A253, ons nummer was, kwamen er plots ‘C’ en ‘N’ nummers tussen! God weet waar die ineens vandaan kwamen! Als het dan onze toer was, bleek de bankbediende die ons getrokken had duidelijk niet opgezet met haar klanten. Ze wierp een blik van verstandhouding naar haar gebuur. Een nieuwe rekening openen was na veel keren hetzelfde invullen, gelukt. Dan moest het geld van mijn rekening in Shenzhen, bij dezelfde bank, nog overgezet worden naar de nieuwe rekening. We dachten op een uurtje buiten te staan, tot er een ‘big ploblem’ opdook: het paspoortnummer waarmee ik de eerste rekening geopend had, verschilde van het huidige. De fout ligt in het Belgische systeem. Waarom moet het nummer ook veranderen wanneer je een nieuw paspoort krijgt? Dat is een onoverkomelijke zaak voor de strikte administratie van China! Gelukkig heb ik mijn oude paspoort nog niet in de vuilbak gekieperd. Als ik hiervoor mijn bloem thuis uit haar nest bel, wenst ze me in China. Dus het dossier laten opzij leggen en morgen een tweede poging wagen.
In de bank, zoals overal, is er toezicht, toezicht, toezicht. Op elk loket staat een camera gericht en een supervisor wandelt af en aan achter haar werkpaardjes. Privacy mag je vergeten. De microfoon staat zo hard dat alle wachtenden uitgebreid alle verrichtingen kunnen meevolgen.
Om terug te keren naar hotel namen we zoveel mogelijk ondergrondse gangen om uit de nattigheid te blijven. Aan de ingang van de metro ligt er de ene eettent naast de andere. In één ervan waren ze de keuken aan het renoveren terwijl de kokkinnen op een meter van het klop- en boorwerk, zonder afscheiding, rustig in de potten roerden.
In tegenstelling hiermee, stond aan de ingang van de Walmart een bediende plastieken hoesjes uit te delen om over de lekkende paraplu’s te trekken zodat die de winkel niet zouden voldruipen.
’s Avonds hebben we voor het eerst zelf gekookt. De spagettisaus miste de gebruikelijke kruiden en mie is een flauw vervangmiddel van Italiaanse deegwaar... het was eetbaar maar niet echt lekker. Morgen de overschot!

Woensdag

De zon is er terug, dus wij in een t-shirt naar buiten. Daar liep iedereen in dikke trui en jas. Het was 19 graden en er stond een koude wind. Vanuit ons raam is het weer niet goed in te schatten! In de bank is de tweede poging weer slecht afgelopen. Ze geraakten er niet uit. Volgende week dan maar in Shenzhen opnieuw proberen. In het uiterste geval halen we het geld cash eraf!
Tracy, het kamermeisje, heeft gezegd dat ze me graag ziet! Dat verdubbelt volgens Jan het aantal in China. We hebben de kleuren ingeoefend op de foto van de gekleurde hond: zij het Engels, ik in het Chinees. Ze is heel streng wat betreft mijn uitspraak.
En ik ben naar de kapper geweest! Die heeft me een Chinees kapsel geknipt. Toen ik het beautysalon op de 9de verdieping binnenkwam, was de kapper ook al niet blij met zijn klant. En ik was de enige! In gebarentaal heb ik hem uitgelegd dat er maar een klein stukje af mocht, dat ik terug uit mijn ogen wou kunnen zien en dat er veel te veel haar op mijn hoofd stond. Hoewel ik mijn haar juist gewassen had, liet ik hem dat maar opnieuw doen. Bij ons knippen ze meestal ook niet droog. Ik mocht me zetten in een soort tandartsstoel die in alle richtingen verstelbaar was. Om het haar te wassen hebben ze hier een veel beter systeem: in de wasbak staat een steun voor het achterhoofd zodat je kop niet achteruit hangt te bengelen. Eens gewassen, heeft ie het toch zeker weer helemaal droog gebruched, om dan te knippen: een kaarsrecht carreetje met een lijinrechte froufrou, zo plat en stijf als kon tegen mijn bol. Ik schoot in de lach toen ik mezelf zag. Enkel de spleetogen mankeren! Door eens goed erdoor te roefelen, ben ik terug Chinees af.
En dan op zoek naar een printer. In het hotel vragen ze 5 RMB per blad. Dat is geldklopperij. Eén verkoper sprak een paar woordjes Engels. Het toestel kan scannen en printen, dus dat was OK, maar alles staat er natuurlijk in ’t Chinees op. Dus alles uit de doos en ter plaatse uitgetest en bij elk knopje zo goed als mogelijk een vertaling gezocht. Jan is aan ’t worstelen met de aansluiting. Hij zucht.... Het zal nog niet voor direct zijn!



Shekou


plein Shekou

fabrieken aan de rivier

spitsuur in Guangzhou

beurs in Guangzhou

het busje komt zo (....50 min. later)

gezien op de luchthaven van Guangzhou (voor Daniël)

productie van spaghettisaus

een Chinese coupe

gebruiksaanwijzingen van de printer

met de billetjes bloot

Zondag 15 april

Aan de pool van het Nan Hai Hotel.
Twee uurtjes genieten voor we getransporteerd worden naar Guangzhou. Dave, Canadees, zijn frustratie is dat ze soms met zessen in het firmabusje zitten waarvan de enige die niet kan rijden aan het stuur mag zitten.
Vrijdagavond waren we uitgenodigd op de berg (heuvel) achter het hotel. Ditmaal openden kippentenen de etensvloed. Ik had de moed niet om ze uit te testen. Jan had er geen probleem mee. De karakollen waren goed eetbaar en al de rest was weer een festijn. Voor het drinken zou ik een andere naam gebruiken... Eerst rode wijn, Great Wall. Dat giet vlot naar binnen maar was niet geliefd bij de tafelgenoten. De fles Maythai werd bovengehaald. De vice-president die over me zat, had zich tot taak gesteld minitieus te kontroleren of ik bij elke toost mijn glas tot de laatste drup leeg dronk. Indien niet, protesteerde hij hevig tot ik zuchtend mijn taak volbracht had. Dat spul is 56° en brandt bij elke ganbei mijn keelgat, slokdarm en maag kapot. Na de derde foltering heb ik zo hulpeloos mogelijk gekeken en er zowaar nog waterige ogen bij geforceerd en werd me toegestaan terug over te schakelen naar de wijn. Tussendoor heb ik liters thee gedronken in de hoop de alcohol genoeg aan te lengen om mijn hoofd koel te houden. Dit werkte, maar heeft tot gevolg dat we de volgende dag een presentje geleverd kregen in het hotel: 2 grote dozen thee, omdat ik die zo graag lust! Daar kunnen we nu mee rondsleuren. Wie lust graag green tea? We brengen hem voor je mee!
Tegen het einde van de avond was de ‘atmosfeer’ bijzonder goed en daar draait alles om. Ze moeten een goed gevoel hebben. Dat er geen woord zinnige praat uitkomt, is pure bijzaak. Ik heb me goed en Jan heeft zich bijzonder goed geamuzeerd...

De volgende dag was voor hem duidelijk moeilijker. Steven en zijn broer Paul hadden ons geïnviteerd voor een partijtje golf in de ‘nobel merchant golfclub’ in het midden van de stad. We hadden onze clubs in Nanjing gelaten en moesten het met gehuurde doen. Dat is een serieuze handicap. Doe daarbij de handicap van Steven -16- en Paul -12- en je hebt reden genoeg voor stress. Maar zet je een goede en een sukkel bijeen, dan ontstaan twee evenwichtige teams en een spannende race die pas bij de laatste hole in een gelijkstand werd beslist.
En dan met het volgende gezelschap uit eten; opnieuw teppanyaki, maar deze avond is de voertaal enkel Engels, wat de conversatie vlotter maakt. Na een dag golf spelen in de drukkende warmte was ik blij dat de geflambeerde banaan met ijs (afschuwelijk lekker!!) het einde van het etentje aankondigde. Voor ons geen vervolg in één of ander barretje, maar recht naar bed. Ik had geluk: op weg naar het hotel zaten de man zonder benen en de vrouw met het blinde oog op post. Zij waren blij verrast met een portie nikkel van de Engelsman!

Vanmorgen afspraak met Jocelyn van het verhuurkantoor. Ze is de enige die Engels spreekt en is niet altijd beschikbaar. Verder antwoordt ze steeds heel lief ‘yes, yes’, maar later komt uit dat het zeker ‘no’ moest zijn! We hebben afgesproken de rest per mail te doen. Lezen en schrijven gaat veel beter dan spreken en verstaan.
En nu op naar de volgende stad.

vrijdagavond

golf met Steven en Paul

zaterdagavond