Dinsdag 9 juni 2009

Vooraleer de koffers uitgepakt waren, stond het al vast dat we het volgende weekend er opnieuw tussenuit gingen. Ditmaal was ons oog op Kunming en Dali gevallen, gecombineerd met een werkbezoek aan Hongkong. Met de gewone activiteiten, het rondleiden van huiskijkers, een etentje met Helen en Nicolas Wu en het uitpluizen en boeken van vluchten en hotels was de week zo om. Het was een warme week met temperaturen richting 40 graden. De vooruitzichten voor Kunming waren verre van schitterend. Er stond ons een weekendje regen en onweer te wachten, zoals steeds wanneer we op natuuruitstap gaan.
Vrijdagavond landden we onder lichte regen in Kunming. Vermits we de volgende ochtend de vlucht van 7u15 moesten halen, vond ik de verblijftijd te beperkt om er veel geld tegenaan te gooien en opteerde voor een Chinees hotelletje kortbij de luchthaven. De taxichauffeur profiteerde er maar weer eens van ons via een ommetje naar onze bestemming te brengen, hoewel ik hem geregeld erop wees dat hij verkeerd reed. De meisjes achter de balie van ons ‘Gouden Paard’ keken elkaar angstig aan toen we de lobby binnenkwamen. De eentalig Chinese documenten geraakten met veel geduld en goede wil in orde. De lakens van het keiharde bed waren proper. Van de rest had je geen last met je ogen dicht en er stonden slippers zodat je de bevlekte grondbedekking niet hoefde te raken. Onder het koude douchewater waren we meteen goed wakker.

Een kort hobbelvluchtje van 35 minuten bracht ons de volgende morgen 348 km noordwaarts, waar we na een circuit over het ErHai, het oorvormig meer, tussen de bergflanken en dikke stapelwolken naar het vliegveldje op de heuvelkam doken.
Het nieuwe Xiaguan en het oude Dali zijn gelegen in het noordwesten van de Yunnanprovincie op 1900 meter hoogte aan de voet van het Cangshan gebergte. Ook hier had ik geopteerd voor het dichtst bij de luchthaven gelegen hotel. Weer strikt Chinees, maar van een beter klasse dan het vorige. Nadat we er onze bagage hadden gedropt, wandelden we langs het meer richting Xiaguan-centrum voor de stadsbus naar het oude Dali. Afstanden in China vallen altijd tegen. Daarbij was ons van internet afgedrukte stadsplan niet erg gedetailleerd en daarom doken we na een uur stappen een tjoektjoek in voor tien minuten hotsen en botsen tot aan de halte van bus 4. Ik had de bestuurder in mijn beste Chinees ons doel uitgelegd en we glunderden allebei toen we dat na een wirwar van kleine straatjes bereikten.


Approach naar Xiaguan Airport


Xiaguan aan het ErHai

Het was hoog tijd voor een laat ontbijt en een kop koffie. Het feit dat Dali heel erg toeristisch is, heeft als voordeel dat er gezellige terrasjes zijn en de omelet met toost perfect naar onze Westerse smaak was. Intussen was de onderhandeling met een plaatselijke gids aan de gang. Hij wou ons in zijn boot over het meer voeren. Wij hadden andere plannen en na wat heen en weer getrek, waren we het eens over ons dagschema. Dat startte met een rit van 19 km in zijn minibusje naar Xihou. De vlakte tussen het meer en de bergen bestaat voornamelijk uit rijstvelden. Als je de doorhangende electriciteitskabels, de mikmak van nieuwbouw en koterijen en het vuil wegdenkt, is het een lieflijk zicht.


De rijstplantjes staan lijnrecht ingeplant

Xihou, woonplaats van de Bai minoriteit, is een mengeling van authentieke kleine huisjes en fake oude met een gevel in primitief geïmiteerde geschilderde steen. We bezochten de residentie van de familie Ye, een tweeverdiepingen hoog optrekje met twee woonblokken, drie gastenverblijven en twee binnenkoeren. Niet slecht als je vergelijkt met de kruipkoten waar de normale mens in woont. De inkomprijs omvat het geheel pakket van rondleiding, theeproeverij en dansopvoering met voorstelling van de lokale klederdracht door de schonen van het dorp.


Het statige huis van de familie Ye


Authentiek huisje aan de markt


Bai-koppel


Plaatselijke schonen dansten in lokale klederdracht


Onze gids leidde ons verder door de straatjes naar de markt, de grootste trekpleister van het dorp, maar nu al in het afbraakstadium.


We proefden de specialiteit: Xihou baba ofte broodjes met spek en bieslook


Mango’s op de weegschaal


Haar wassen is een publieke activiteit

Meer was er niet te beleven en we kropen het minibusje in richting 3 pagodes voor een glimp in het passeren vermits het kommentaar in de reisgidsen niet gunstig is en onze tijd geteld was. We lieten ons afzetten aan de verste kabelbaan. Een luxueuze Doppelmayr die een kwartier nodig had om ons aan het bergstation af te zetten. Daar was de bewegwijzering weer echt Chinees: waar geen twijfel mogelijk is, staat een overvloed aan pijltjes. Op de cruciale plaatsen heb je het raden. We testten alle mogelijkheden uit vooraleer we via een steile trappenreeks uitkwamen bij het redelijk horizontale wandelpad . Tegen die tijd waren we er zeker van dat we een hart hebben en dat onze conditie voor verbetering vatbaar is (noot en excuus van Jan: het lag wel op meer dan 2000 m hoogte). Drie uur en een mooie wandeling onder druipende rotsen en een variëteit van bomen later, bereikten we de stoeltjeslift die ons op een half uurtje van het stadscentrum uitliet. De bergtoppen lagen in grauwe wolken en het donderde achter ons, maar op een paar regenspatten na hadden we een ideale dag gehad.


Zicht op Dali vanop het Cangshan gebergte

’s Avonds hadden we afgesproken met Julie –de dochter van Greta- en haar vriend Manu. Hun zes maanden fietstocht door Aziê is ten einde. Ze zagen er stralend uit en we hadden meer dan voldoende gesprekstof om een gezellige avond te vullen.


De overheerlijke yaksteak of gevulde kroketjes waren randgarnituur van de gezellige Vlaamse bijpraatavond met Julie en Manu