Donderdag 19 april
Schitterend, zonnig, helder weer !
Het duurt uren om iets te downloaden van internet. Op de duur hou je er een spider solitair verslaving aan over (als je die al niet hebt) of je kan natuurlijk je dagboek bijwerken.
Vanmorgen hebben we ons aan een nieuw avontuur gewaagd: naar Nanjing Station op zoek naar een treinticket voor Shanghai. Het is een splinternieuw gebouw met een tickethal met meer dan 20 loketten waarvoor bij elk een rij stond om depressief van te worden. Natuurlijk nergens een letter Engels. Dat zou nooit goedkomen, dat zagen we zo. We wandelden verder langs de wachtzaal met harde banken en die met zachte banken (dat staat wel aangeduid) tot we in het uiterste hoekje nog een paar loketten ontdekten waarvoor de interesse veel minder groot was. ‘Iedereen van de jongeren spreekt Engels’ was ons gezegd. Vergeet het! Van de jongeren (dat is dus volgens de letter alles minder oud dan wijzelf ) rondom ons sprak geen kat Engels! Aan het loket gekomen, had ik mijn spreekbeurt klaar; Eerst het belangrijkste: Shanghai, daar willen we tenslotte uitkomen. Vervolgens mingtian (morgen) ba dian (8 uur) liang (2) shoupiaochu (ticket) yizhang toudeng cang (eerste klas). Het eerste deel snapte ze. Voor de uitspraak van het vervolg zal ik nog eens bij Tracy in de leer moeten! Ze heeft trouwens de prijs van beste bedopmaakster van het hotel gewonnen, zoals we in het intern magazine konden lezen. Dolgelukkig, als twee kleine kinderen, stonden we met de kaartjes in de hand te genieten van onze prestatie. Toen we vanmiddag aan de hotelbalie naar een reisburo vroegen om onze volgende vlucht naar Shenzhen te reserveren, bleek er één op het gelijkvloers te zijn. Daar lag de time tabel van...de treinen naar Shanghai! Toen ik mijn tickets bovenhaalde, bleek dat we voor de juiste rit hadden geboekt, maar wel in tweede klas. Toch bijna gelukt!
Een blok verder in onze wijk ligt een grote school met een atletiekpiste. Om 8u30 stipt liep –van hierboven gezien- een stroom mieren uit de gebouwen de piste op. Aan een onvoorstelbaar tempo stonden ze even later opgelijnd en begon de ochtendgym. Ik heb een zeer amateuristisch filmpje gemaakt, maar weet niet of Leni het er kan aanhangen. Als je zo’n aantal studenten bij ons op rijen wil krijgen, ben je een halve dag bezig, laat staan ze samen te laten bewegen! Johan, misschien kan je hier in de leer komen... Tien minuutjes later was de piste leeg.
In Shenzhen blijf ik altijd even staan aan het hekken van de lagere school. Alle kinderen hebben (natuurlijk) uniformpjes aan. Daar zijn het grijsblauw met witte trainingpakken. Zet daar allemaal zwarte haarkopjes op en het enige verschil wordt gemaakt door een brilletje of staartjes! Bij ons krijg je nooit zo’n gelijkvormig effect met blonde, zwarte, bruine, rode en alles ertussenin. Ze hebben een simpel systeem om geordend te staan: twee per twee stappen ze voort met één hand op de schouder van de vorige. Op bevel blijven ze op een armlengte staan, laten de arm zakken en staan perfect op hun plaats.
O ja, nog iets. De stad doet grote inspanningen om alles proper te krijgen. Daarnet zagen we een bakfiets met een groot vat water erop en een man die geduldig elk spijltje van de afranstering tussen fietsers en auto’s schoonveegde. Een monnikenwerk! Ik steek er ook wat foto’s bij van de achterstraatjes.
achterstraatjes
metaalbewerking
Het duurt uren om iets te downloaden van internet. Op de duur hou je er een spider solitair verslaving aan over (als je die al niet hebt) of je kan natuurlijk je dagboek bijwerken.
Vanmorgen hebben we ons aan een nieuw avontuur gewaagd: naar Nanjing Station op zoek naar een treinticket voor Shanghai. Het is een splinternieuw gebouw met een tickethal met meer dan 20 loketten waarvoor bij elk een rij stond om depressief van te worden. Natuurlijk nergens een letter Engels. Dat zou nooit goedkomen, dat zagen we zo. We wandelden verder langs de wachtzaal met harde banken en die met zachte banken (dat staat wel aangeduid) tot we in het uiterste hoekje nog een paar loketten ontdekten waarvoor de interesse veel minder groot was. ‘Iedereen van de jongeren spreekt Engels’ was ons gezegd. Vergeet het! Van de jongeren (dat is dus volgens de letter alles minder oud dan wijzelf ) rondom ons sprak geen kat Engels! Aan het loket gekomen, had ik mijn spreekbeurt klaar; Eerst het belangrijkste: Shanghai, daar willen we tenslotte uitkomen. Vervolgens mingtian (morgen) ba dian (8 uur) liang (2) shoupiaochu (ticket) yizhang toudeng cang (eerste klas). Het eerste deel snapte ze. Voor de uitspraak van het vervolg zal ik nog eens bij Tracy in de leer moeten! Ze heeft trouwens de prijs van beste bedopmaakster van het hotel gewonnen, zoals we in het intern magazine konden lezen. Dolgelukkig, als twee kleine kinderen, stonden we met de kaartjes in de hand te genieten van onze prestatie. Toen we vanmiddag aan de hotelbalie naar een reisburo vroegen om onze volgende vlucht naar Shenzhen te reserveren, bleek er één op het gelijkvloers te zijn. Daar lag de time tabel van...de treinen naar Shanghai! Toen ik mijn tickets bovenhaalde, bleek dat we voor de juiste rit hadden geboekt, maar wel in tweede klas. Toch bijna gelukt!
Een blok verder in onze wijk ligt een grote school met een atletiekpiste. Om 8u30 stipt liep –van hierboven gezien- een stroom mieren uit de gebouwen de piste op. Aan een onvoorstelbaar tempo stonden ze even later opgelijnd en begon de ochtendgym. Ik heb een zeer amateuristisch filmpje gemaakt, maar weet niet of Leni het er kan aanhangen. Als je zo’n aantal studenten bij ons op rijen wil krijgen, ben je een halve dag bezig, laat staan ze samen te laten bewegen! Johan, misschien kan je hier in de leer komen... Tien minuutjes later was de piste leeg.
In Shenzhen blijf ik altijd even staan aan het hekken van de lagere school. Alle kinderen hebben (natuurlijk) uniformpjes aan. Daar zijn het grijsblauw met witte trainingpakken. Zet daar allemaal zwarte haarkopjes op en het enige verschil wordt gemaakt door een brilletje of staartjes! Bij ons krijg je nooit zo’n gelijkvormig effect met blonde, zwarte, bruine, rode en alles ertussenin. Ze hebben een simpel systeem om geordend te staan: twee per twee stappen ze voort met één hand op de schouder van de vorige. Op bevel blijven ze op een armlengte staan, laten de arm zakken en staan perfect op hun plaats.
O ja, nog iets. De stad doet grote inspanningen om alles proper te krijgen. Daarnet zagen we een bakfiets met een groot vat water erop en een man die geduldig elk spijltje van de afranstering tussen fietsers en auto’s schoonveegde. Een monnikenwerk! Ik steek er ook wat foto’s bij van de achterstraatjes.
achterstraatjes
metaalbewerking
Railway Station Nanjing
posted by Leni at 4:46 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home