Zondag 15 april

Aan de pool van het Nan Hai Hotel.
Twee uurtjes genieten voor we getransporteerd worden naar Guangzhou. Dave, Canadees, zijn frustratie is dat ze soms met zessen in het firmabusje zitten waarvan de enige die niet kan rijden aan het stuur mag zitten.
Vrijdagavond waren we uitgenodigd op de berg (heuvel) achter het hotel. Ditmaal openden kippentenen de etensvloed. Ik had de moed niet om ze uit te testen. Jan had er geen probleem mee. De karakollen waren goed eetbaar en al de rest was weer een festijn. Voor het drinken zou ik een andere naam gebruiken... Eerst rode wijn, Great Wall. Dat giet vlot naar binnen maar was niet geliefd bij de tafelgenoten. De fles Maythai werd bovengehaald. De vice-president die over me zat, had zich tot taak gesteld minitieus te kontroleren of ik bij elke toost mijn glas tot de laatste drup leeg dronk. Indien niet, protesteerde hij hevig tot ik zuchtend mijn taak volbracht had. Dat spul is 56° en brandt bij elke ganbei mijn keelgat, slokdarm en maag kapot. Na de derde foltering heb ik zo hulpeloos mogelijk gekeken en er zowaar nog waterige ogen bij geforceerd en werd me toegestaan terug over te schakelen naar de wijn. Tussendoor heb ik liters thee gedronken in de hoop de alcohol genoeg aan te lengen om mijn hoofd koel te houden. Dit werkte, maar heeft tot gevolg dat we de volgende dag een presentje geleverd kregen in het hotel: 2 grote dozen thee, omdat ik die zo graag lust! Daar kunnen we nu mee rondsleuren. Wie lust graag green tea? We brengen hem voor je mee!
Tegen het einde van de avond was de ‘atmosfeer’ bijzonder goed en daar draait alles om. Ze moeten een goed gevoel hebben. Dat er geen woord zinnige praat uitkomt, is pure bijzaak. Ik heb me goed en Jan heeft zich bijzonder goed geamuzeerd...

De volgende dag was voor hem duidelijk moeilijker. Steven en zijn broer Paul hadden ons geïnviteerd voor een partijtje golf in de ‘nobel merchant golfclub’ in het midden van de stad. We hadden onze clubs in Nanjing gelaten en moesten het met gehuurde doen. Dat is een serieuze handicap. Doe daarbij de handicap van Steven -16- en Paul -12- en je hebt reden genoeg voor stress. Maar zet je een goede en een sukkel bijeen, dan ontstaan twee evenwichtige teams en een spannende race die pas bij de laatste hole in een gelijkstand werd beslist.
En dan met het volgende gezelschap uit eten; opnieuw teppanyaki, maar deze avond is de voertaal enkel Engels, wat de conversatie vlotter maakt. Na een dag golf spelen in de drukkende warmte was ik blij dat de geflambeerde banaan met ijs (afschuwelijk lekker!!) het einde van het etentje aankondigde. Voor ons geen vervolg in één of ander barretje, maar recht naar bed. Ik had geluk: op weg naar het hotel zaten de man zonder benen en de vrouw met het blinde oog op post. Zij waren blij verrast met een portie nikkel van de Engelsman!

Vanmorgen afspraak met Jocelyn van het verhuurkantoor. Ze is de enige die Engels spreekt en is niet altijd beschikbaar. Verder antwoordt ze steeds heel lief ‘yes, yes’, maar later komt uit dat het zeker ‘no’ moest zijn! We hebben afgesproken de rest per mail te doen. Lezen en schrijven gaat veel beter dan spreken en verstaan.
En nu op naar de volgende stad.

vrijdagavond

golf met Steven en Paul

zaterdagavond