Zondag 26 april 2009

Wat een opluchting binnen te komen in een huis waar alle werken achter de rug zijn. Tot ik de volgende dag weer scherp uit mijn ogen zag en al de sporen van de werk- en kuisploeg kon volgen. Het is om met te janken hoe weinig respect ze hebben voor alles en andermans werk. De verfspatten en –klodders hangen deze keer niet enkel op grond, meubels en schilderijen, maar zelfs op de stoffen zittingen van de stoelen en in het tapijt. In dat laatste prijkt nu ook een mooi brandgaatje, bewijs dat ze binnen gerookt hebben nadat ik mijn hielen gedraaid heb. Om de één of andere reden hebben ze de buitenmuur boven een fris laagje gegeven. In hun ijver zijn de ramen met glas en al grotendeels mee gewit. Ik sta weer terug bij af, maar ben niet meer van plan nog een keer met het krabwerk te beginnen. De kuisers hebben heel grondig gewerkt. Alles hebben ze onder handen genomen. Dat is te zien aan de witte kalkstrepen die letterlijk overal op achtergebleven zijn. In plaats van hun vuil water in de daarvoor voorziene spoelbakken met roosters weg te gieten, is bovendien elke lavabo gedeeltelijk verstopt. Ik ben er nog niet uit waarom alle douches binnenin witgespat zijn, hoewel er niet geverfd is. Ze hebben het hier veertien dagen plezierig gehad! Wij zouden zo geraffineerd zijn onze sporen te verdoezelen. Zij proberen de verschillende standen van de douchekranen uit, maar doen geen moeite ze terug in de oorspronkelijke staat te zetten of vergeten de kraan volledig toe te draaien.
Met een paar diepe zuchten stuurde ik alle ergernissen de Chinese lucht in en vloog ertegenaan. Ons huis moest de volgende dag immers toonbaar zijn voor de eerste geïnteresseerde. Jan gaat vanaf juli terug in België aan de slag. Dat maakt dat we negen maanden vroeger dan gepland weer thuis zullen staan en dat mijn bezigheidstherapie te koop staat.
Woensdag zat ik gespannen te wachten in een blinkend huis op de eerste kandidaat die -zoals hier gewoon is- in de late namiddag zijn afspraak met een dag verzette. Toen hij uiteindelijk opdaagde, wist ik al bij de eerste aanblik dat de met goud behangen patser die voor me stond niet zou vallen voor de sobere decoratie.



Parkje in onze straat.
Van winter is het zonder tussenstap zomer geworden. De tuinders zijn druk in de weer om de laatste winterrestjes weg te werken.

Vrijdag was mijn eerste wisselles met Zhang Hua. We hadden afgesproken in de hal van de Crowne Plaza. Zenuwachtig troonde ze me mee naar haar appartement aan de westkant van de stad. Mijn bedoeling is haar zover te krijgen dat ze een volledige yogales in ’t Engels kan geven. Na twee uur weet ik dat het niet simpel zal zijn. Ondanks het feit dat ik tweemaal haar leeftijd heb, kan ik mijn Chinees deel al vlot reproduceren. Haar stuk gaat net iets lastiger. Het verschil tussen ‘hand’ en ‘head’ krijg ik er voorlopig nog niet ingepompt en ‘arm’, ‘right’, ‘close’ zijn na een paar minuten weer uit haar hoofd gewist. Dat zal bloed, zweet en tranen kosten! Gelukkig spreekt haar vriend, die grinnikend meevolgde, vlot Engels. Ze nodigden me na de les mee uit op een lunch en zetten me nadien netjes in het centrum aan mijn auto af. Ik zal een strategie moeten zoeken met geheugensteuntjes en kapstokken om de woorden in haar lieve hoofdje vast te zetten!


Ons burental is verdubbeld! Een tweede huis kreeg deze maand bewoners.

Zaterdag moesten we vroeg uit de veren voor een golftornooi dat georganizeerd werd door Fraser Suites. We hadden Paul en Mien mee ingeschreven en in feite was het de gewone voortgang van ons wekelijks partijtje golf. Buiten een openingsspeech en de prijsuitreiking achteraf, was er niet veel georganizeerd aan. We hadden zowiezo geen kans op de overwinning. Enerzijds is ons niveau te laag, maar ook omdat er niet gewerkt wordt met handicaps. Een pro krijgt dezelfde puntentelling als een beginner.


De openingsspeech van Jason, directeur van Fraser Suites, was de start van een vriendschappelijk tornooi op een perfecte golfdag


Jan en Paul namen triest afscheid van hun bal toen deze in de dieperik verdween

Vandaar moesten we ons haasten naar de volgende uitnodiging: een taichi-voorstelling die de Crowne Plaza inrichtte voor de westerse langverblijvers en ex-en. Het was plezierig de oudbekenden terug te zien. Meester Liu Chen De legde de basisprincipes uit, waarna we allen naar het terras trokken om een bewegingreeks uit te proberen.


Alle stoere mannen van het gezelschap slaagden er samen niet in Liu Chen De uit zijn evenwicht te brengen. Gewoon een kwestie van jin en jang!


Op het terras van de Crowne Plaza leerde hij ons een bewegingreeks aan

Zondag was firmadag. Jan had geen zin zijn schoonheidsslaapje in te korten voor een uitstap naar een pretpark. We zouden tegen lunchtijd nakomen. Dat zou gelukt zijn als we juist geweten hadden waar het park ergens gelegen was en als we met meer overtuiging gezocht hadden. Na meer dan een uur rond te dolen, zijn we teruggekeerd voor een broodje met koffie in de bakkerij en een luie namiddag op ons terras. ’s Avonds sloten we aan voor hotpot in het 1912-district. Het bier vloeide rijkelijk, de sfeer zat er fameus in en het lawaai was oorverdovend.


We wisten dat het pretpark aan de andere kant van de 1ste brug over de Yangtze rivier moest liggen


Tussen alle brede avenues in vonden we hier en daar nog oude straten afgeboord met platanen


Hotpot