Dinsdag 2 juni 2009
Vorige week is er een wissel van de wachters doorgevoerd. Alle vertrouwde gezichten zijn van de ene dag op de andere uit het compound verdwenen. Gedaan met het openen van de slagboom als ze in de verte de snuit van de haima bespeuren, geen enthousiast gewuif en brede lach, geen gillende ‘helllllo’ door het open dak. Al gebeurde het soms dat er eentje met z’n hoofd op zijn armen diep in slaap ons nooit zag passeren, ik voelde me steeds heel veilig bij hen.
Er zijn weer twee huizen bewoond. Iedere eigenaar brengt eigen variaties aan en voelt de noodzaak zijn domein af te bakenen. Zo gaat de samenhang en het mooie design telkens weer een beetje meer verloren.
Deze wint de prijs van het meest afschuwelijke hekken!
Dinsdagmorgen had ik met Zhang Hua en Liu afgesproken aan de Metro voor een les ‘in het veld’. We legden elkaar de verschillende voedingswaren uit en hoe ze moesten bereid worden. De afdeling van de gedroogde zaken, de wieren en sloeber- en glibberdingen liet ik voordien steeds links liggen. Blijkt dat die net allemaal voor onze gezondheid dienen. Ik zal eraan denken wanneer ik ze de volgende keer voorbijloop. Bij hen waren het voornamelijk de verschillende kaassoorten, pasta’s en sauzen die uitleg behoefden.
Donderdag was een vrije dag wegens het Dragon Boat Festival. De eigenlijke race was zaterdag al gehouden. We trokken toch naar het MochouLake voor een wandeling rond het meer en om de boten te bekijken.
Wandeling door het Mochoupark
Dragon boat
Waterpret
Kinderen moeten zoveel leren dat er geen tijd is om te spelen. Ze hoeven niet te wachten tot karnaval om droomkleding aan te doen. Dit prinsesje wou met de ayi –tante- op de foto
Nu de tijd begint te korten willen we nog zoveel mogelijk bestemmingen aandoen. Seoul ligt op twee uurtjes vliegen van Nanjing en vrijdagavond trokken we erheen. Van de oorlogsdreiging uit Noord Korea was niets te merken. De inwoners vertelden ons dat, zolang de Amerikanen hun vrouwen en kinderen niet naar huis sturen, er weinig te vrezen valt. De zelfmoord van ex-president Roh was een andere zaak. In de hele stad lagen busladingen agenten op vinkenslag en overal liep het vol met gewapende politie. Alles behalve een gezellig gevoel! De kereltjes zagen er bovendien zo snottig uit dat ik meermaals wou vragen of ze wel met geweertjes mochten spelen van hun moeder. Praten zou toch niet gaan. Het merendeel van de bevolking spreekt slecht Engels. Ze krijgen het wel op school, maar hebben de kans niet te oefenen. De Koreaanse schrijfwijze gelijkt totaal niet meer op Chinees. In de 15de eeuw heeft koning Sejong het lumineuze idee gehad de taal zwaar te vereenvoudigen zodat iedereen gemakkelijk zou kunnen lezen en schrijven. De bollen en streepjes doen in niets meer aan karakters denken. Het land is jarenlang overheerst door Japan en dat is goed merkbaar in de properheid en de stijl van de huizen. Onder invloed van de Olympische Spelen en de wereldcup voetbal is het een vrij westerse stad geworden.
Oude straat
Zicht vanuit hotel
We gingen er zaterdag zwaar tegenaan. Van paleis naar musea, door tuinen naar weer andere paleizen. Even op de knieën in de tempel, kunstgalerijen binnen, de Seoul Tower op en zelfs het Chicken Art Museum brachten we een bezoek (origineel van naam maar geen tijdsinvestering waard). Het metronet is uitgebreid, praktisch en duidelijk. We hebben er uitvoerig gebruik van gemaakt. ’s Avonds doken we nog even het zwembad in om zeker te zijn dat elke spier zijn part had gehad.
In de jogyesa tempel was het –in tegenstelling tot Chinese tempels- gezellig druk. Overal verspreid hadden vrouwen hun matje uitgerold en zich geïnstalleerd met flesje water, GSM en gebedenboek. Er werd heel wat meer gekletst dan gebeden!
Gyeongbokgung, het grootste paleis van Seoul
Tuinpavilioentje
Mijn vriend en ik
Changdeokgung, in tijd het tweede maar achteraf het voornaamste paleis is een beschermd monument en enkel met gids te bezichtigen.
In de uithoek van het paleis liggen de vertrekken waar de overblijvende leden van de koninklijke familie nog tot 20 jaar geleden woonden. Veel luxe viel er niet te bespeuren.
Seoul Tower
Zondag zat eerst wat tegen. Het nieuwe modegebouw –dat al wel op de affiches prijkt en waarheen alle wegwijzering aanwezig is- zit nog in het stadium van bouwput. In 2012 zullen we nog eens terug moeten gaan om dit prestigieuze project te bewonderen. Seoul profileert zich als modestad en promoot jonge designers. Vooral bij de schoenen vond ik er heel wat het aankopen waard,. Spijtig genoeg was mijn kleine 39 steeds een teenkootje te lang voor de grootste maat. De vlooienmarktjes hielden we snel voor bekeken -elk kraampje biedt dezelfde rommel aan- en we doken de mollenpijpen in voor een bezoek aan het Museum of Art: gesloten wegens opbouw van een nieuwe tentoonstelling. De buurt rond het stadhuis was kompleet afgezet door politie met knuppel en schild in aanslag. Het stadhuis zelf was een kunstwerk van Christo: volledig ingepakt voor renovatie.
Schelpjes en larven zijn hier veelgesmaakte snoepjes
Toen was het even tijd om bij een koffie een nieuwe strategie op te stellen voor het vervolg van de dag. We kozen een rit naar het zuiden van de stad waar het Museum of Contemporary Art als een modern fort het errond gelegen (pret)park domineert. Elke Koreaan met kinderen was eveneens daarheen getrokken, zij het voor de vele Disneyachtige activiteiten en niet voor de kunst. We doorslenterden elke zaal tot het tijd was terug te keren naar het hotel waar we afgesproken hadden met Smiley en zijn vrouw Aly. Smiley, de vaste producent van tools en productielijnen van de firma, heeft een naam die perfect bij zijn altijd guitige gezicht past. Ze bestelden een royal diner, wat een bloemlezing is van de traditionele gerechten.
Het Museum of Contemporary Art torent als een modern fort bovenop de heuvel in Seoul Park
Iemand verstoort het evenwicht...
Een gezellige avond met Smiley en Aly
Spiegelende torens
Op weg naar de supermarkt dinsdag hebben drie Chinezen voor me hun auto’s tot schroot herleid. Eéntje was tussen de hekjes van de middenberm teruggedraaid. Levensgevaarlijk is dat, want ze houden geen rekening met aankomend verkeer. Ik heb me even aan de kant gezet tot de bestuurders heel uit hun wrak kropen en was weer superaandachtig voor het vervolg van de rit.
Er zijn weer twee huizen bewoond. Iedere eigenaar brengt eigen variaties aan en voelt de noodzaak zijn domein af te bakenen. Zo gaat de samenhang en het mooie design telkens weer een beetje meer verloren.
Deze wint de prijs van het meest afschuwelijke hekken!
Dinsdagmorgen had ik met Zhang Hua en Liu afgesproken aan de Metro voor een les ‘in het veld’. We legden elkaar de verschillende voedingswaren uit en hoe ze moesten bereid worden. De afdeling van de gedroogde zaken, de wieren en sloeber- en glibberdingen liet ik voordien steeds links liggen. Blijkt dat die net allemaal voor onze gezondheid dienen. Ik zal eraan denken wanneer ik ze de volgende keer voorbijloop. Bij hen waren het voornamelijk de verschillende kaassoorten, pasta’s en sauzen die uitleg behoefden.
Donderdag was een vrije dag wegens het Dragon Boat Festival. De eigenlijke race was zaterdag al gehouden. We trokken toch naar het MochouLake voor een wandeling rond het meer en om de boten te bekijken.
Wandeling door het Mochoupark
Dragon boat
Waterpret
Kinderen moeten zoveel leren dat er geen tijd is om te spelen. Ze hoeven niet te wachten tot karnaval om droomkleding aan te doen. Dit prinsesje wou met de ayi –tante- op de foto
Nu de tijd begint te korten willen we nog zoveel mogelijk bestemmingen aandoen. Seoul ligt op twee uurtjes vliegen van Nanjing en vrijdagavond trokken we erheen. Van de oorlogsdreiging uit Noord Korea was niets te merken. De inwoners vertelden ons dat, zolang de Amerikanen hun vrouwen en kinderen niet naar huis sturen, er weinig te vrezen valt. De zelfmoord van ex-president Roh was een andere zaak. In de hele stad lagen busladingen agenten op vinkenslag en overal liep het vol met gewapende politie. Alles behalve een gezellig gevoel! De kereltjes zagen er bovendien zo snottig uit dat ik meermaals wou vragen of ze wel met geweertjes mochten spelen van hun moeder. Praten zou toch niet gaan. Het merendeel van de bevolking spreekt slecht Engels. Ze krijgen het wel op school, maar hebben de kans niet te oefenen. De Koreaanse schrijfwijze gelijkt totaal niet meer op Chinees. In de 15de eeuw heeft koning Sejong het lumineuze idee gehad de taal zwaar te vereenvoudigen zodat iedereen gemakkelijk zou kunnen lezen en schrijven. De bollen en streepjes doen in niets meer aan karakters denken. Het land is jarenlang overheerst door Japan en dat is goed merkbaar in de properheid en de stijl van de huizen. Onder invloed van de Olympische Spelen en de wereldcup voetbal is het een vrij westerse stad geworden.
Oude straat
Zicht vanuit hotel
We gingen er zaterdag zwaar tegenaan. Van paleis naar musea, door tuinen naar weer andere paleizen. Even op de knieën in de tempel, kunstgalerijen binnen, de Seoul Tower op en zelfs het Chicken Art Museum brachten we een bezoek (origineel van naam maar geen tijdsinvestering waard). Het metronet is uitgebreid, praktisch en duidelijk. We hebben er uitvoerig gebruik van gemaakt. ’s Avonds doken we nog even het zwembad in om zeker te zijn dat elke spier zijn part had gehad.
In de jogyesa tempel was het –in tegenstelling tot Chinese tempels- gezellig druk. Overal verspreid hadden vrouwen hun matje uitgerold en zich geïnstalleerd met flesje water, GSM en gebedenboek. Er werd heel wat meer gekletst dan gebeden!
Gyeongbokgung, het grootste paleis van Seoul
Tuinpavilioentje
Mijn vriend en ik
Changdeokgung, in tijd het tweede maar achteraf het voornaamste paleis is een beschermd monument en enkel met gids te bezichtigen.
In de uithoek van het paleis liggen de vertrekken waar de overblijvende leden van de koninklijke familie nog tot 20 jaar geleden woonden. Veel luxe viel er niet te bespeuren.
Seoul Tower
Zondag zat eerst wat tegen. Het nieuwe modegebouw –dat al wel op de affiches prijkt en waarheen alle wegwijzering aanwezig is- zit nog in het stadium van bouwput. In 2012 zullen we nog eens terug moeten gaan om dit prestigieuze project te bewonderen. Seoul profileert zich als modestad en promoot jonge designers. Vooral bij de schoenen vond ik er heel wat het aankopen waard,. Spijtig genoeg was mijn kleine 39 steeds een teenkootje te lang voor de grootste maat. De vlooienmarktjes hielden we snel voor bekeken -elk kraampje biedt dezelfde rommel aan- en we doken de mollenpijpen in voor een bezoek aan het Museum of Art: gesloten wegens opbouw van een nieuwe tentoonstelling. De buurt rond het stadhuis was kompleet afgezet door politie met knuppel en schild in aanslag. Het stadhuis zelf was een kunstwerk van Christo: volledig ingepakt voor renovatie.
Schelpjes en larven zijn hier veelgesmaakte snoepjes
Toen was het even tijd om bij een koffie een nieuwe strategie op te stellen voor het vervolg van de dag. We kozen een rit naar het zuiden van de stad waar het Museum of Contemporary Art als een modern fort het errond gelegen (pret)park domineert. Elke Koreaan met kinderen was eveneens daarheen getrokken, zij het voor de vele Disneyachtige activiteiten en niet voor de kunst. We doorslenterden elke zaal tot het tijd was terug te keren naar het hotel waar we afgesproken hadden met Smiley en zijn vrouw Aly. Smiley, de vaste producent van tools en productielijnen van de firma, heeft een naam die perfect bij zijn altijd guitige gezicht past. Ze bestelden een royal diner, wat een bloemlezing is van de traditionele gerechten.
Het Museum of Contemporary Art torent als een modern fort bovenop de heuvel in Seoul Park
Iemand verstoort het evenwicht...
Een gezellige avond met Smiley en Aly
Spiegelende torens
Op weg naar de supermarkt dinsdag hebben drie Chinezen voor me hun auto’s tot schroot herleid. Eéntje was tussen de hekjes van de middenberm teruggedraaid. Levensgevaarlijk is dat, want ze houden geen rekening met aankomend verkeer. Ik heb me even aan de kant gezet tot de bestuurders heel uit hun wrak kropen en was weer superaandachtig voor het vervolg van de rit.
posted by Leni at 11:56 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home