Swap in China: Dinsdag 17 april

Zondagavond

Op 2 uur rijden sta je van Shenzhen in Guangzhou. Onze chauffeur kende er de weg niet, maar was zo verstandig het op tijd te vragen zodat we een kwartiertje later voor het hotel stonden. Voor zover ik het van de doortocht kan beoordelen, staat Guangzhou nog een stukje verder weg van een Westerse stad, vergeleken met de andere twee. Shenzhen is een aaneenschakeling van torengebouwen. Een echte kern bestaat er niet. Op twintig jaar tijd is het uitgegroeid van een vissersdorp naar een stad van 4 miljoen (officieel geregistreerde) inwoners. Alle straten zijn brede avenues. Overal zijn grote winkelcomplexen. Het is enkel in de kleinere verbindingsstraten dat je nog iets van het ‘oude’ China te zien krijgt. Hier vindt je kleine winkeltjes waar alles te koop is en alles gemaakt wordt. Het zijn meer ‘open garages’ waarvoor ’s nachts een rolluik wordt neergelaten. Ze leven op de straat, zelfs het ijzerwerk wordt op straat gelast. Vergeleken met vorig jaar is er grote opkuis gehouden. Alles ziet er ordelijker en netter uit. Sommige handelaars verbouwden hun zaak en zitten nu achter glas met een uitstalraam en een toonbank. Nog even en de charme is er af...
Shekou, het uiterste van de stad, tussen de verbindingsbrug en de ferry naar HK, is de plaats waar wij verblijven. Er zit een grote concentratie Westerlingen. De kern van deze wijk is een gezellig plein, afgeboord met terrasjes waar het overdag en ’s avonds bruist van leven. Natuurlijk is de Starbucks present, MacDonnalds, KFC en Texmex, pizzeria’s, croissanterietjes, een steakhouse, ... en ook nog wat Chinese restaurants met Westers allure. De prijzen zijn ook Westers. In alle straten bloeien de bomen en struiken overvloedig. In dit seizoen ga je er van bloem naar bloem, maar zo goed als alles is aangeplant.
Op de snelweg naar Guangzhou keek ik uit naar het landschap buiten de stad. Shenzhen ligt op een vlakte afgezoomd door heuvels. Je hebt nooit de indruk dat je de stad uit rijdt. De gebouwen worden minder hoog, zes tot acht verdiepingen, maar blijven dicht opeen gepakt. Van stad naar voorstad en voorstad. Over de helft van het traject nemen de fabrieken toe: steden van fabrieken met woonblokken waar op elk klein terrasje de was te drogen hangt en je per blok de kleur van de uniformen kan zien. Aan een brede, kronkelende rivier ligt de zware industrie. De troosteloze aanblik van de fabrieken en de rivier met erboven de groezelige lucht geven een idee hoe het einde van onze wereld er zal uitzien.
Dichter bij Guangzhou verbetert de omgeving en krijg je een beeld van hoe het er ooit moet hebben uitgezien: heuvels waarop groene planten en bomen als bolle parapluutjes ingeplant staan. Slechts af en toe komen grijze rotsblokken piepen tussen overdadig groen met veelkleurige bloemen. In deze oudere stad is er veel minder hoogbouw. Ze is ook minder gestructureerd en hoewel ze er ziet smoezeliger uitziet, zijn er veel meer parken en groen. Niet planmatig aangelegd zoals in Shenzhen, maar verweven tussen de huizen en de straten. Deze zijn er smaller en om het verkeer te kunnen slikken, hebben ze voor de ringwegen een uitweg in de hoogte gezocht: overal bruggen en twee, soms drie verdiepingen wegen boven elkaar. De weinige foto’s zijn genomen vanachter het (vuile) raampje van de wagen, vermits dit niet te openen was.
Nanjing ligt er ergens tussenin. Een grote vlakte met een beperkt aantal wolkenkrabbers in het centrum. De andere gebouwen zijn zo’n 6 verdiepingen hoog en ouder, maar minder afgeleefd dan in Guangzhou. In de stad is het groen geconcentreerd in enkele grote parken.
Misschien zal ik later dit idee wel wijzigen, wanneer ik meer rondgekeken heb...

Maandag

moesten we vroeg uit ons bed om ons te laten registreren voor de beurs. Dit kon in het hotel zelf: achter een lange tafel zaten zes dames waarvan de functie ons niet duidelijk geworden is. Soms leek het dat twee het werk deden en de ander er zaten om de boel in ’t honderd te laten lopen! We stonden zesde in de rij en meer dan een uur later hadden we onze inkomkaart rond de hals hangen! Het pendelbusje bracht ons van aan het hotel tot aan de ingang van de beurs. Al van ver zagen we de kleurige opblaasvissen en ballonnen hangen. We stroomden mee met al het volk naar binnen. Daar hebben we uren non-stop van stand naar stand, hal in hal uit onze voeten warm gelopen op zoek naar geschikte leveranciers. Toen we om vijf uur van uit de airco-zalen de buitenlucht in kwamen, was het er poefwarm. Busje in, bagage oppikken en 40 minuten taxi door een indrukwekkende avondspits naar de luchthaven. Het viel ons op dat het rijgedrag hier afwijkt van dat in Shenzhen en Nanjing. Hier claxoneren ze wanneer het nodig is, in Shenzhen veel meer dan nodig en in Nanjing onafgebroken.
In Nanjing was het frisjes. De taxichauffeur had er een waarschijnlijk een lange dag opzitten, want halverwege de rit begon hij met schokjes te rijden. In de achteruitkijkspiegel kon ik zien dat het tempo afnam wanneer zijn ogen toevielen, tot hij bij het wakkerschieten plots weer de gaspedaal vond. Heel geruststellend! Op de duur kreeg ik het zo op mijn heupen dat ik mijn raampje opendraaide in de hoop dat de frisse lucht hem weer wakker zou krijgen en daarbij ook luid begon te praten om hem op te schrikken. We waren blij toen we eindelijk ‘thuis’ waren!

Dinsdag

De eerste koude regendag. Zestien graden en miezerig.
Een ideale dag om de berg vuile was weg te werken. Op onze kamer beschikken we over een droogkast: 2 ingemaakte kasten met verlichting als je ze open zet. Ik hang de natte kleren aan kapstokken erin, laat de deuren open zodat de verlichting aan blijft en enkele uren later is alles kurkdroog!
De bank stond ook op ons programma. De straten zijn afgezoomd met banken. Allemaal om ter indrukwekkends: je ziet waar het geld zit. Je trekt een nummertje zoals bij de bakker en kan je dan neerzetten in comfortabele zeteltjes tot je nummer verschijnt. Twaalf loketten, dus dat kan vooruit gaan, ware het niet dat het half twaalf was en een deel middagpauze hield. Als het dan bijna nummer A253, ons nummer was, kwamen er plots ‘C’ en ‘N’ nummers tussen! God weet waar die ineens vandaan kwamen! Als het dan onze toer was, bleek de bankbediende die ons getrokken had duidelijk niet opgezet met haar klanten. Ze wierp een blik van verstandhouding naar haar gebuur. Een nieuwe rekening openen was na veel keren hetzelfde invullen, gelukt. Dan moest het geld van mijn rekening in Shenzhen, bij dezelfde bank, nog overgezet worden naar de nieuwe rekening. We dachten op een uurtje buiten te staan, tot er een ‘big ploblem’ opdook: het paspoortnummer waarmee ik de eerste rekening geopend had, verschilde van het huidige. De fout ligt in het Belgische systeem. Waarom moet het nummer ook veranderen wanneer je een nieuw paspoort krijgt? Dat is een onoverkomelijke zaak voor de strikte administratie van China! Gelukkig heb ik mijn oude paspoort nog niet in de vuilbak gekieperd. Als ik hiervoor mijn bloem thuis uit haar nest bel, wenst ze me in China. Dus het dossier laten opzij leggen en morgen een tweede poging wagen.
In de bank, zoals overal, is er toezicht, toezicht, toezicht. Op elk loket staat een camera gericht en een supervisor wandelt af en aan achter haar werkpaardjes. Privacy mag je vergeten. De microfoon staat zo hard dat alle wachtenden uitgebreid alle verrichtingen kunnen meevolgen.
Om terug te keren naar hotel namen we zoveel mogelijk ondergrondse gangen om uit de nattigheid te blijven. Aan de ingang van de metro ligt er de ene eettent naast de andere. In één ervan waren ze de keuken aan het renoveren terwijl de kokkinnen op een meter van het klop- en boorwerk, zonder afscheiding, rustig in de potten roerden.
In tegenstelling hiermee, stond aan de ingang van de Walmart een bediende plastieken hoesjes uit te delen om over de lekkende paraplu’s te trekken zodat die de winkel niet zouden voldruipen.
’s Avonds hebben we voor het eerst zelf gekookt. De spagettisaus miste de gebruikelijke kruiden en mie is een flauw vervangmiddel van Italiaanse deegwaar... het was eetbaar maar niet echt lekker. Morgen de overschot!

Woensdag

De zon is er terug, dus wij in een t-shirt naar buiten. Daar liep iedereen in dikke trui en jas. Het was 19 graden en er stond een koude wind. Vanuit ons raam is het weer niet goed in te schatten! In de bank is de tweede poging weer slecht afgelopen. Ze geraakten er niet uit. Volgende week dan maar in Shenzhen opnieuw proberen. In het uiterste geval halen we het geld cash eraf!
Tracy, het kamermeisje, heeft gezegd dat ze me graag ziet! Dat verdubbelt volgens Jan het aantal in China. We hebben de kleuren ingeoefend op de foto van de gekleurde hond: zij het Engels, ik in het Chinees. Ze is heel streng wat betreft mijn uitspraak.
En ik ben naar de kapper geweest! Die heeft me een Chinees kapsel geknipt. Toen ik het beautysalon op de 9de verdieping binnenkwam, was de kapper ook al niet blij met zijn klant. En ik was de enige! In gebarentaal heb ik hem uitgelegd dat er maar een klein stukje af mocht, dat ik terug uit mijn ogen wou kunnen zien en dat er veel te veel haar op mijn hoofd stond. Hoewel ik mijn haar juist gewassen had, liet ik hem dat maar opnieuw doen. Bij ons knippen ze meestal ook niet droog. Ik mocht me zetten in een soort tandartsstoel die in alle richtingen verstelbaar was. Om het haar te wassen hebben ze hier een veel beter systeem: in de wasbak staat een steun voor het achterhoofd zodat je kop niet achteruit hangt te bengelen. Eens gewassen, heeft ie het toch zeker weer helemaal droog gebruched, om dan te knippen: een kaarsrecht carreetje met een lijinrechte froufrou, zo plat en stijf als kon tegen mijn bol. Ik schoot in de lach toen ik mezelf zag. Enkel de spleetogen mankeren! Door eens goed erdoor te roefelen, ben ik terug Chinees af.
En dan op zoek naar een printer. In het hotel vragen ze 5 RMB per blad. Dat is geldklopperij. Eén verkoper sprak een paar woordjes Engels. Het toestel kan scannen en printen, dus dat was OK, maar alles staat er natuurlijk in ’t Chinees op. Dus alles uit de doos en ter plaatse uitgetest en bij elk knopje zo goed als mogelijk een vertaling gezocht. Jan is aan ’t worstelen met de aansluiting. Hij zucht.... Het zal nog niet voor direct zijn!