Swap in China

Zaterdag 21 april

De taxi doet er een goed half uur over om ons op Peoples Square af te zetten. De rit is een plezier. Zoveel aparte gebouwen, ieder op zich een juweel! Van oud tot splinternieuw: in elk tijdperk hebben architecten zich mogen uitleven. In Hongkong had ik ogen tekort om alles te bekijken, maar hier is het zeker de overtreffende trap!
Het is 28° en zo mistig dat we ons een ticket voor een uitkijktoren kunnen besparen. Zoals gewoonlijk is het eerste bezoekpunt in een nieuwe stad het museum voor moderne kunst. De taxichauffeur duidde ons een ingang aan de overkant van de straat aan. Op de 100 meter die we tot daar moeten afleggen, moest Jan een zware strijd leveren tegen de schoenpoetsers die zijn schoenen absoluut een beurt wilden geven. Ondanks zijn hardnekkige ‘neen’, ‘no’ en het wanhopige ‘BU!’, wisten ze van geen wijken, gooiden ze zich voor zijn voeten en smeerden alvast een dot smeer op één schoen. Maar dan kennen ze Jan nog niet hé! Met alle Chinezen.... .
We bereikten heelhuids en zonder schoensmeer de ingang van het verkeerde museum, maar besloten er toch een kijkje te nemen. Dat was achteraf gezien een goede beslissing. De eigentijdse Chinese keramiek was speciaal, maar niet onze stijl. Een fotoreportage van een Fransman over China beantwoordde aan het beeld dat wij tot nu toe ervan hebben. Een Zwitserse kunstenares gaf haar indrukken van het meer te Luzern in Chinese karakters weer. Dit alles was het bekijken waard, maar kon niet tippen aan de aquarellen van Shen Roujian die in de bovenste galerij werden tentoongesteld. Hij conbineerde Chinese zwart-wit technieken met felle kleuraccenten, opgedaan tijdens zijn bezoeken aan het Westen.
Na het doorslenteren van Peoples Square kwamen we bij het MOCA terecht, dat wegens het opstellen van een nieuwe tentoonstelling tijdelijk gesloten was. Er moest nog ergens een museum van moderne kunst liggen, maar zelfs met de hulp van 2 lieftallige dames vonden we de straat niet terug. Dan maar meeslenteren met de stroom door Nanjing Road, de oudste winkelstad van Shanghai en te vergelijken met de Meir. We werden constant tegengehouden: ‘watch, sir’? Real Rolex, Omega,...’, ‘golf bag’, ‘bike’, ... alles is te koop op de zwarte markt. Op de duur liepen we neen schuddend voort. In een boekenwinkel hebben we toch zeker de Kleine Prins in de Chinese versie voor Oma Smits gevonden!! En dan nog in twee verschillende uitgaves. Het bezoek aan de toiletten was er ook een belevenis: op een verhoog waardoor over de ganse lengte een geul loopt, staan een aantal metalen hokje. Het personeel houdt het zaakje in ’t oog en spoelt ten gepaste tijde de goot schoon.
Aan het einde van de straat ligt de Bund, het wandelterras aan de rivier, met uitzicht op de Oriental Tower. Alles was indrukwekkend. De gebouwen, de vele boten op het water, de geuren en het gekakel van alle toeristen.
’s Avonds hebben we met de rest van het gezelschap afgesproken in Xintiandi, de uitgangsbuurt waar voornamelijk Westerlingen samenhokken. De stone grill loste het vlees of vis probleem op. Na lang wachten kwam er eindelijk een tafel voor 7 op het terras vrij. Dan bleek er nog maar één portie zalm te zijn, dachten ze dat de gekozen wijn na één fles uitgeput was (toen ze teruggestuurd werden om nog eens goed te zoeken, werden er toch nog twee opgediept), was er eerst maar één steen warm,... het blijft toch nog altijd China. Michael, Taiwanees, heeft geduldig mijn eindeloze stroom tactloze vragen over de eigenaardigheden die ik tot nu toe ervaren heb beantwoord, me wegwijs gemaakt in de Chinese visie op godsdienst en me aangeraden een teacher te zoeken ipv het kamermeisje om mijn uitspraak te verbeteren.
Shanghai bij nacht is minstens zo indrukwekkend als overdag. De electriciteitsrekening moet gigantisch zijn. Niet enkel is elk gebouw dat zich respecteert verlicht, maar ook sommige bruggen hebben van kleur veranderende banden en we reden zelfs door straten waar de boomstammen in een lichtjesnet verpakt zijn en er lichtgevende bloempjes in de kruinen hangen. Het is hier elke dag kerst!