Woensdag 20 juni

Morgen trekken we naar Shanghai, waar Jan een meeting heeft met de bedrijfsrevisoren. Eén nachtje slapen verder, vliegen we voor een week terug naar huis.
Intussen is het hier erg druk geworden. Nu het definitieve contract van de fabriek getekend is, begint de ellende pas goed. Depressief bekeken luidt elk antwoord hier ‘bu’ of ‘meiyou’ en als er dan al een ‘no problem ‘tussen zit, dan zal het wel verkeerd begrepen zijn... Dit is te negatief uitgedrukt, maar ik zie de stoom soms toch uit Jans oren komen!
Ik heb als taak alle documenten voor de privé-woning rond te krijgen. Ik was er gisteren opuitgetrokken, enkel gewapend met mijn woordenboek en het adres van de foreign exchange control administration. Jan gaf me geen enkele kans op succes: net wat ik nodig had om het aantrekkelijk te maken. Het adres was niet zo heel ver van het hotel gelegen, maar ik besloot een taxi te nemen omdat de huisnummers vaak ver te zoeken zijn. De chauffeur was geen groot licht. Hij moest drie keer blokje omrijden om aan het juiste nummer uit te komen, waarbij hij zich iedere keer vastreed in de drukte van de kleine steegjes die hij uitkoos. Het tijdverlies probeerde hij te compenseren door luid toeterend iedereen die voor zijn wielen kwam van de baan te vegen. Waarom hij niet gewoon aan de overkant van de straat ging rijden om zo het juiste nummer te zoeken, weet ik nog steeds niet. In het grote gebouw op nummer 88 was beneden een balie waarachter iedereen wegdook toen ik binnenkwam. Je zag zo dat ze zelfs niet zouden proberen te luisteren naar mijn dialect. Gelukkig zijn Chinezen een vriendelijk en behulpzaam volk. Wanneer ze stuurs zijn of wegduiken, is het omdat ze schrik hebben iets fout te doen. Kristina had weinig tijd, sprak yidiandian (een heel klein beetje) Engels, maar luisterde geduldig tot ze doorhad wat ik nodig had. De meisjes achter de balie schudden opgelucht het hoofd. Bij hen kon ik niet terecht en ze wezen me door naar de mannen aan de andere kant van de zaal. Die hadden er ook niets mee te maken, maar wisten dat ik langs een andere kant binnen moest en dan naar boven. Kristina troonde me mee, van de ene ingang naar de andere – de vijfde was de goede- waar ze telkens mijn verhaal aan de portier deed om doorverwezen te worden naar de volgende deur en me intussen de helft van haar leven vertelde. Dat kan, zelfs met een beetje Engels! Aan de juiste ingang gekomen, moest ik mijn paspoort achterlaten om binnen te mogen, hopend dat ik dat zonder teveel last ook weer terug zou krijgen. Op de negende verdieping vonden we uiteindelijk het gezochte bureau waar vier bedienden hun krant aan ’t lezen waren. Ze besloten eensgezind dat ik geen documenten nodig had!
Na Kristina uitvoerig bedankt te hebben, ging ik linea recta terug naar de bank die me naar het controle bureau gestuurd had. De hele weg heb ik de zinnetjes gerepeteerd die mijn verhaal moesten verduidelijken.
Eventjes in een wachtsalonnetje en ‘mijn’ bankbediende was vrij. Hij verstond wat ik hem uitlegde en verdween met de mededeling dat hij het aan zijn manager moest vragen. Het gekende liedje. Toen hij terugkwam, had hij Catherina bij, een Chinese jongedame, ook een klant van hem, die redelijk vlot Engels sprak. Ze trok duidelijk partij voor mij en wist waarover ik het had omdat ze dezelfde problemen had gehad. Ze kende een achterpoortje om het probleem op te lossen en een kwartiertje later zat de klus erop en was ik bovendien een telefoonnummer rijker waarop ik altijd mag bellen als ik in de problemen zit! Het voordeel van vrouwen onder elkaar.
Na een opfrisbeurt en gekleed in de pas gekregen t-shirt stond ik 25 minuten later aan de ingang van Ronchamp, een recordtijd, om de deposit te betalen. Om ‘eventjes’ een papier in te vullen en je bankkaart door het machientje te trekken, gaat hier al gauw een uur verloren. Qu Tao was goed gehumeurd. De stress was er voor hem af! In onze Chinees-Engelse mengelmoes ging het er gezellig aan toe. Toen ik zei dat we wel wat werk hadden bij de bank omdat we het contract pas meekregen nadat de volledige som gestort was –een absolute eis van de dag ervoor-, was dit nu na een telefoontje met zijn baas ineens geen probleem. 30% betalen bij ondertekening en ik mocht het contract meenemen naar de bank. Ik was op mijn hoede, want, niet in één keer betalen betekent een deel van de discount eraf. Terug een telefoontje naar hogerop en ‘no problem’: betaling in twee beurten en daarbij de volledige korting! Val nu dood! Waarvoor was die vergadering nodig geweest??? Toen ik voorzichtig gewag maakte van hun stelling van de dag ervoor, zei hij lakoniek ‘changed rules’! Hopelijk veranderen ze het op het allerlaatste niet . Nadat Qu Tao alles netjes ingevuld had, kwam hare majesteit zijn baas nog eventjes de trappen afgedaald. Ze zag dat alles juist was (en dat ik de t-shirt aanhad) en liet het aan Qu Tao over om me uit te wuiven. Dat deed hij met een tweede kado: een fles wijn van Chateau de Ronchamp, blijkbaar een dorpje in de Gironde.


Met Qu Tao Qin en de Ronchampwijn

href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFUMfszBC2-o9nYUU_0-CZMv7mVwVAVjJV9QiAqcPmefy6Y7Z_wMR5kXubxC0sNuvrLXUTWHIgyvTzBdKw4V3x0slhbRdtqhwte5BBTpkC-1DJX9RteUpeBl2ADOSmXwMDYk9M2A/s1600-h/Maquette+fase+2+van+Ronchamp.jpg">
Maquette fase 2 van Ronchamp


Onze ingang


de achterkant



De taxichauffeur was diep in slaap. Ik heb hem zachtjes wakkergezongen en in ruil daarvoor heeft hij me snel en veilig teruggebracht.

Vandaag was de yoga het enige rustpunt van de dag tussen gespurt naar –nog maar eens – bank en winkels door. Het was gisteren drakenfeest en we zaten maar met z’n vieren in de les. We zijn er allemaal in geslaagd tijdens de laatste relaxatie samen met de lerares in slaap te vallen.
Om 17 uur was Kwintens hemd klaar. Ik stond er een half uur voor tijd, maar kreeg het op de minuut precies mee. Het is een perfecte copie, het materiaal kan beter en of het past, zal ik pas thuis weten. De tussentijd heb ik een studie gemaakt van de verschillende stoffen.
Ziezo, de volgende periode zit erop. Inpakken en wegwezen.



Kerstmuziek of kerstversiering maken het heel het jaar gezellig! Hier in het verkoopsbureau.

Maandag 18 juni

De eerste beestjes hebben hun weg naar mijn ingewanden gevonden. Ik weiger te geloven dat ze in het eten zaten dat ik in mijn restaurantje was gaan afhalen. We hadden zaterdagavond geen zin om op verplaatsing te eten en de koelkast was leeg, dus was ik in mijn beste Chinees gaan uitleggen dat ik een ‘dabao’ of doggie bag wou om het eten mee te nemen. Het was zo lekker dat ik het de volgende morgen allemaal een tweede keer wou zien passeren...
Na een volledige dag en nacht slapen was vanmorgen het leed geleden en had ik weer energie genoeg voor twee. Dus Petrina overhaald om de zwemles te ruilen voor een verkenningstocht naar de Bububu market, een stoffenmagazijn dat Sue me aangeraden had. We moesten maar twee keer de weg vragen om op de bestemming uit te komen. Die zag er veel netter uit dan de stoffenmarkt van Golden bridge. Ik had een hemd van Jan bij en de maten van Kwinten. Gelukkig was Petrina erbij voor het vertaalwerk, anders was het toch wreed moeilijk geweest om alles uitgelegd te krijgen! Eerst een stofje kiezen... of eerder laten kiezen. Ze bevoelden de stof en troonden ons mee naar een toog waar iets soortgelijks tussenzat. Vervolgens werd er een kleermaker bijgehaald die het hemd bekeek en doorgaf hoeveel stof er nodig was en wat het maakloon was. De verkoopster legde uit dat ze onmiddellijk ervandoor ging om de stof te wassen, tegen het krimpen achteraf. Handig! Wij moesten intussen naar het loket om het materiaal te betalen, met het bonnetje de stof ophalen en naar de kleermaker. Die tekende het model over en schreef de maten erbij. Niet zo simpel. Mijn manier van opmeten kon zijn goedkeuring niet helemaal hebben. Ik had maten teveel en te weinig. Voor die laatsten heb ik een schatting gegeven.

Kleermakers van de Bububu Market

De leveringstermijn is normaal 1 week, maar ik kon het op drie dagen krijgen mits toeslag te betalen. Dan weer naar het loket om zijn bonnetje te betalen. Ineens dook een knopenvrouw op, met het juiste aantal gepaste knopen. Zij liet me ferm betalen en dit zonder bewijs te geven. Daar ben ik zeker opgelicht, maar het waren mooie knopen... Dat moet de volgende keer anders. Ik ben benieuwd of het hemd woensdag klaar zal zijn, of het op iets zal trekken en of Kwinten erin zal kunnen! Als dat allemaal in orde is, kost het een vierde van de prijs.
In de namiddag hadden we bespreking voor de aankoop van de duplex. Al de twee de keer. Zaterdag hadden we ook al een afspraak gemaakt en Michael meegenomen voor het vertaalwerk. Qiu Tao Qin is een schat van een jongen, maar wanneer het op prijsdiscussies aankwam, bleek hij geen enkele bevoegdheid te hebben. Grr, waarom haalde hij er niet ineens zijn chef bij?! Hij wist waarvoor we kwamen!
Deze keer was de afspraak bij ons in het hotel. Zijn baas bleek een bevallige jongedame te zijn, niet van de poes! Ze begon met ons elk een t-shirt kado te geven. Dat was het enige presentje dat ze voor ons in petto had. Toen we van het normale stramien afweken, kwamen we weer op het beginpunt: ze was niet bevoegd om te beslissen en moest hiervoor haar chef raadplegen . Het is typisch Chinees, maar geeft wel veel tijdverlies. Het is dus nog af te wachten of ze met ons voorstel zullen instemmen. Op één gebied zijn ze wel heel snel: als we tekenen moet alles binnen de week betaald worden!
Zaterdag wilden we de Jinghai Tempel bezichtigen, in het westen van de stad, kort aan de Yangtze rivier. De portier van het hotel heeft als taak de bestemming aan de taxichauffeur door te geven. Hij verstond ‘tempel’ en besliste zelf welke we moesten bekijken... we kwamen uit bij Fuzimiao, die we al van ons lijstje geschrapt hadden. Het was evengoed onze fout. We hadden beter moeten opletten waarheen de taxi reed. Om toch een variatie op hetzelfde thema te hebben, besloten we tickets voor een rondvaart te kopen. Een lieflijke jongedame heeft ons 30 minuten uitleg gegeven over de geschiedenis van de stad, althans dat vermoedden we, want we hebben er geen barst van verstaan. Het water was opmerkelijk proper en reukloos. We passeerden geregeld opkuisbootjes: elk vuiltje en zelfs blaadje werd uit het water gevist. Wie zei er iets over vuil en Chinezen???


Bogen en lampionnetjes horen er altijd bij


Een stukje van de oude stadsmuur


Opkuisbootjes


Uitpluizen van de gids

foto's

acupunctuur


cupping

Zaterdag 16 juni

De week is gestart met een zwemles voor Petrina. De diagnose was snel gesteld: naast wat stijlmankementen een tekort aan kracht en totaal geen vet, dus ze zinkt als een baksteen. Ze is niet van de sportiefsten, dus ik weet niet hoe lang ze de zwemlessen zal volhouden (de eenmalige yogapoging in gedachte). Ik heb een paar verbeteringen aangebracht om mee te starten.
We hebben afgesproken calligrafiecursussen op te zoeken op internet; zij de Chinese pagina’s, ik de Engelstalige. Dat was één van de zaken die ik hier wil doen.
De yogalessen worden stilaan een probleem. Het aantal deelnemers is intussen zo gestegen dat het lokaaltje helemaal vol ligt. Dat geeft ruimtetekort om sommige bewegingen uit te voeren en is niet goed voor de lessfeer. De lerares kan ook niet veel individuele correcties aanbrengen. Ik vrees dat ik de grote schuldige ben: de groep kantoormeisjes die tussen de middag naar het yogauurtje afzakt, is meer belust op mij te bekijken dan op de eigenlijke les... Ze zullen er wel eens genoeg van krijgen zeker?
Gisteren heb ik een stapel pannenkoeken gebakken: de helft zoute met kruiden in; de andere helft zoete. Die gaan de diepriezer in als reserve. Kwinten is aarbeienconfituur aan ’t maken. Daarvan moet ik ook een potje afluizen! Als we hier ooit weggaan, zullen we een rij taxi’s nodig hebben voor het transport.
De rest van de week stond grotendeels in functie van Jans gezondheid. Hij kloeg al een paar dagen van spierpijn, maar zijn huid was veel te gevoelig om massage te verdragen. Dat is anders dan anders. Normaal gaat hij al plat liggen als hij het woordje massage nog maar hoort. De symptomen weken nog meer af toen de pijn zich naar zijn buik begon te verplaatsen. Maandag verschenen de bobbels en hadden we geen dokter nodig om de diagnose te stellen: een zona, gordelroos ofte herpes zoster. Een typisch gevolg van vermoeidheid en stress. De SOS-kliniek is een beetje verderop in onze straat gelegen (20 minuutjes taxi of bijna 2 uur stappen). Twee dokters, een Z-Afrikaan en een Engelsman, vormen er het medisch team, samen met een aantal Chinese verpleegsters en een Australische administrator. Ze bevestigden wat we al wisten en we kregen de gepaste medicatie mee. De pijn verhinderde Jan van te slapen en donderdag was het echt geen zonnetje meer in huis. Daarbij was de pilvoorraad maar tot en met zaterdag en was er nog geen verbetering te merken. In het vooruitzicht van het weekend besloot ik terug naar de clinic te gaan. Maandag was ik te voet teruggekeerd, zodat Jan direct kon verderrijden naar de fabriek, maar deze keer nam ik toch maar de taxi. Ze gaven me een lading pijnstillers en een slaapmiddel mee en een afspraak voor acupunctuur. Om 17 uur dus terug erheen, Jan niet erg op zijn gemak in het vooruitzicht als speldenkussen dienst te moeten doen. Hij moest op zijn buik liggen, wat als voordeel had dat hij het steekwerk zelf niet hoefde te zien en hij niet diep kon vallen in geval van appelflauwte. Ik heb met mijn neus erop gevolgd hoe 18 naalden rond de uitslag gestoken werden. Gedurende een half uur moesten die dingen erin blijven zodat ik de tijd had mijn vragen over de Chinese geneeskunde af te vuren.
Daarna kwam er nog een tweede luik van de behandeling: cupping. Hierbij werden houten potjes van verschillende afmetingen met een vlammetje vacuum gezogen en vervolgens op de huid gezet. De bedoeling ervan is de bloedcirculatie te verbeteren. Het resultaat ziet eruit als een resem zuigplekken. Onmiddellijk na de totale behandeling die een uur duurde, was de pijn sterk verminderd. Een paar uur daarna was Jan daar niet meer zo zeker van en vanmorgen besloot hij zich toch maar bij de Westerse geneeswijzen te houden...
Werken gebeurt nu grotendeels vanuit het hotel. Voor officiële zaken hebben we meeting rooms ter beschikking.
De Chinese les van Petrina was nog maar eens een kletsuurtje. Mijn uitspraak zal er niet van verbeteren, maar ik leer veel bij over de Chinese/Singaporese levenswijze.
‘s Avonds waren alle ‘residents’, de lange verblijvers, van het hotel uitgenodigd op een coctailparty op het terras op de negende verdieping. De voltallige staf stond er om ons te verwelkomen; er waren Westerse hapjes en Chinese muziek. Tussendoor werden er kleine wedstrijden georganizeerd, oa zoveel mogelijk pindanoten opnemen met chopsticks binnen één minuut. Ik heb deelgenomen bij het onderdeel calligrafie en heb een prijs gewonnen –waarschijnlijk omdat ik de enige vrouw van de vier was-: ‘al uw wensen zullen in vervulling gaan’ geschreven door de kunstenaar die de demonstratie gaf en voorzien van zijn stempels en handtekening.
Het was een gezellige avond en het opzet is geslaagd: we maken nu een praatje met onze buren ipv hen te begluren in de lift!


Dawn, de PR-dame, ik en Petrina


Jan en de Aziatische schonen

Maandag 11 juni

Vrijdag kwamen Cor, Jo en Jeroen de fabriek keuren. s’Avonds zijn we, met Tino erbij, een kijkje gaan nemen op de vlooienmarkt –Fuzimiaoshichang- aan de Confuciustempel. De oude gebouwen zijn feestelijk verlicht en brengen een romantische sfeer over de voor de rest louter op consumptie gerichte buurt. De mannen hielden het snel voor bekeken en waren meer geïnteresseerd in krab met currysaus.


Fuzimiao by night


Fuzimiao by night


Fuzimiao by night


Krab in curry met Cor, Jo, Jeroen en Tino

Zaterdag doken ze terug de fabriek in en ben ik verder op ontdekking gegaan, mijn neus achterna, steeds kleinere straatjes in. Echt verloren lopen zit er niet in. De hoge gebouwen van het stadscentrum waar we wonen zijn van ver te zien. De stad is opgebouwd uit blokken. Grote avenues liggen aan de buitenkant en hoe meer je je naar de binnenkant waagt, des te krottiger wordt de behuizing. Je hoeft gewoon rechtdoor te lopen om weer in de straten te geraken die op het plan staan.
In de achterbuurten werd ik uitvoerig bekeken. Er waren zoveel zaken die ik wou fotograferen, maar ik vond het niet fair tegenover de bewoners. In zo goed als elk huisje, enkele hokjes opgebouwd uit een samenraapsel van materialen, werd wel één of ander handeltje gedreven. Soms niet meer dan een paar kledingstukken, wat schaaltjes en vazen en opmerkelijk genoeg veel tweedehandsboeken en -magazines. De mannen amuzeerden zich aan lage tafeltjes met bordspelen of kaarten. Voor de vrouwen is zaterdag algemene wasdag. Over elke draad of kabel langs de straat wapperen lakens en kleding. De was wordt gedaan in een teiltje. De vrouwen zitten gehurkt en schrobben het ergste vuil op een wasbord weg.
Na meer dan twee uur aan een stuk doorwandelen kwam ik uit bij de Confuciustempel van de avond ervoor. Ik kon nu op mijn eigen tempo door de steegjes slenteren. Toen ik een paar kleinigheden wou kopen, kon het spel van op- en afbieden beginnen. Er waren nog genoeg gelijksoortige winkeltjes in de buurt waar ze waarschijnlijk hetzelfde verkochten, dus ik besloot grof af te bieden en verwachtte halvelings dat ze me beledigd zouden voortsturen. Niets daarvan. Er ging direct een pak van de prijs af, waarop ik ze de rug toekeerde en zei dat ik het niet nodig had. Onmiddellijk een tik op mijn schouder en daar stond weer een lagere prijs op het rekenmachientje dat als tolk dienst deed. Vijf yuan omhoog van mijn kant, 10 eraf van haar kant en zo gaat dat spelletje door tot we bij hetzelfde bedrag uitgekomen zijn. Ik blij met het resultaat en zij natuurlijk ook, want ik zal het nog wel veel te duur betaald hebben.
Op die twee uur wandelen onder de middagzon had ik nog geen druppel zweet gelaten, maar tien minuutjes discussiëren en de nattigheid rolde over mijn rug... Geroutineerd ben ik nog niet! Het telefoontje van Jan dat hij terug in het hotel was aangekomen kwam net op tijd om een taxi terug te rechtvaardigen.
Ik plofte neer naast de vrouwelijke taxichauffeur. Ze wees op mijn benen, ‘da!’, heel groot en hoe ver zij haar stoel vooruit moest schuiven om aan de pedalen te kunnen. Voor een verkeerslicht legde ze haar inkomsten van de dag, bijeengehouden door een paperclip, naast me in het bakje, stapte uit en ging in de kofferbak haar thermosfles aanvullen. Ik voelde me er niet gemakkelijk bij: wat als ze straks zou zeggen dat ik geld weggenomen had. Niets daarvan. Ze was er gerust in dat ik wel lange benen, maar geen lange vingers had. Ik moet eens aan YX vragen hoe dat hier met diefstal en de straffen erop zit.
De verkeerslichten zijn hier beter dan thuis. In het rode of groene licht telt de tijd af. Wachten duurt minder lang als je weet hoe lang het zal duren.
In onze keuken een lekkere gemengde sla klaargemaakt terwijl Jan in de supermarkt op de zevende verdieping een doodgewoon, niet zoet smakend, stokbrood en een fles wijn was gaan kopen: meer hoeft dat niet te zijn!


echte vlooienmarkt, dichter bij het hotel


Fuzimiao overdag


knutselhoekje


Stellages uit bamboe

Zondag traag in gang gelopen om dan de noordwestelijke kant van de stad te gaan verkennen. Ik had via Petrina het adres van een stoffenmarkt gekregen en daar gingen we naar op zoek. Op de vierde en hoogste verdieping van een grote supermarkt (alles behalve voedsel) in een ‘mindere’ wijk ligt de stoffenafdeling van de Golden Bridge Market. Een volledige verdieping vol rollen stof. Om daartussen iets te vinden moet je wel een paar uur uittrekken!
Dat doe ik wel op mijn eentje. We zijn de straat gevolgd in de richting van de rivier, intussen nieuwsgierig binnenloerend in de kleine winkeltjes. Er zat ook een tandarts tussen. De stoel stond in de vitrine zodat iedereen in de open mond van de patiënt mee kon volgen welke reparatie er uitgevoerd werd. Toch maar liever bij Fred op controle bij onze thuiskomst!!
Langs de straat was een groepje mannen een gokspel, een soort ‘bolleke-bolleke’ aan ’t spelen. Jan was er niet bij weg te slaan, gefacineerd om te zien of hij kon volgen onder welke schijf het muntje zou terechtkomen. Ik was doorgeslenterd tot aan een meisje dat schildpadden verkocht. Toen het me wat lang duurde, wou ik een foto van de gokkers nemen. Enkel de ruggen en de schijven op de grond zouden te zien zijn, maar ik werd er vriendelijk op gewezen dat ik dat beter niet kon doen. Het schildpaddenmeisje wou wel op de foto, de schildpad niet.


Bij de tandarts


het schildpaddenmeisje


mannenhobby vliegeren


mannenhobby zangvogeltjes


wachten op een toerist


stoffenpaleis

Toen onze voeten afgesleten waren, zijn we naar het hotel teruggekeerd voor een korte rust en een praatje met onze kroost om dan weer terug op pad te gaan. Deze keer naar de driving range van Yan Xue aan de andere kant van het Xuanwumeer.
Voor de tweede keer op rij was Jan niet in bed te krijgen: de ene avond Henin, dan Fedele... een tenniswedstrijd met Chinese commentaar is ook weer eens anders dan anders.

Vrijdag,8 juni

De beslissing is genomen ! We hebben toegezegd de duplex in het Ronchamp complex te kopen. Het is de enige woning die we gezien hebben waar we met plezier in rondliepen. Naast dat buikgevoel denken we dat het rationeel ook een goede keuze is: gelegen tussen de stadskern (30 minuten) en de luchthaven (15 minuten), aan de rand van een nieuwe industriële zone die volop in ontwikkeling is en op loopafstand van de nieuwe metrolijn die in aanleg is. De verkaveling is qua stijl een buitenbeentje, wat een voordeel is voor de verkoop later. De huizen rijzen hier uit de grond. Een groot deel ervan is gekocht als geldbelegging en staat onafgewerkt te wachten tot de prijzen voldoende gestegen zullen zijn.
We hadden een zwembad op ons verlanglijstje staan, maar hebben dat punt laten vallen. In ons privé-tuintje is enkel plaats voor een voetbadje en de hygiënische toestand van een gemeenschappelijk zwembad is niet aan te raden. We zullen proberen een abonnement in de Sofitel vast te krijgen. Daar hebben ze een prachtig 25-meter bad.
We kopen de modelwoning, dus volledig ingericht. Toch krijgen we pas in januari de sleutel.Hoewel het er instapklaar uitziet, zou het niet leefbaar zijn, vermits electriciteit, water en gas nog niet aangesloten zijn en de straten niet gelegd zijn. Alles wat vastzit nemen we over. Verplaatsbare aankleding kopen we zelf.
Onderhandelen over een aankoop met een Chinees woordenboek in de hand met een verkoper die maar een paar woorden Engels kent is niet simpel. Met veel gebaren, misverstanden en gelach zijn we er uiteindelijk toch uitgeraakt. Hij heeft nu een lijstje mee met vragen voor zijn baas. Onze advokaat moet het contract nog doornemen vooraleer we tekenen –vermits we er niets van kunnen lezen-, maar Qin Tao weet dat zijn keel over is wanneer hij het doorverkoopt zonder onze toestemming. Hij vroeg ons waarom we juist zo’n lelijk huis kochten terwijl er zoveel mooie in de omgeving stonden. Daarenboven vond hij de inrichting ook maar niets. Smaken verschillen...gelukkig.
Dat betekent wel dat we nog een tijdje in het hotel zullen doorbrengen. Dat is een gemeenschap zoals een andere. In de yoga-les van woensdag werd ik opgewacht door Petrina, mijn Singaporese buurvrouw. Zij woont al 7 maanden met haar man in het hotel en brengt haar dagen door met lezen en surfen op internet. De staf van het hotel had over mij verteld en zo kwam ze me opzoeken in de les. Het zal wat haar betreft bij die ene les blijven, want ze heeft na de yoga twee dagen niet meer kunnen bewegen.
We hebben afgesproken dat zij me helpt bij de uitspraak van de Chinese woordjes en ik haar leer zwemmen. Vanmorgen hebben we veel gepraat en een beetje Chinees gedaan. Maandag staat de eerste zwemles op het programma.
Een andere buurvrouw komt uit Spanje en verblijft hier al 2,5 jaar. Ze spreekt maar een paar woordjes Engels en geen Chinees. Mijn Spaanse woordenschat is beperkter dan mijn Chinees, maar ik versta de grote lijnen wel wanneer ze praat.
Zo komt stilaan ook het sociale leven op gang.


inkom Ronchamp

Woensdag 6 juni

Gisteren in de late namiddag zijn we op zoek gegaan naar typische expat-huizen. De rand van de Purperen Berg is ideaal gelegen: dicht bij de stad en toch in het groen en rustig. Daarom zijn daar de oudste ‘nederzettingen’ van de Westerlingen te vinden. En oud mag je wel zeggen. In de compounds waar we een kijkje gingen nemen, staan massieve blokken die zowel binnen als buiten hun beste tijd al hebben gehad. Ik kon me voorstellen dat een Engels koppel er wild van is, maar dat gold niet voor ons. Een piepklein tuintje, geen terras, een grote hal en trapzaal en relatief vele kleinere kamers. Keuken en sanitair onfris en oudbollig... Voor zo’n draak ben je op zijn best10 miljoen RMB kwijt. Je woont dan wel residentieel.


Antieke taart (het huis)

Aan de overkant van de straat ligt de Sofitel golf.
Tussen de holes staan ook een paar huisjes neergepoot. Van de eerste fase was er nog één te koop...20 miljoen RMB. Voor die prijs heb je een Dallas suikertaart van 810 m2. Geen spek voor onze bek en –gelukkig maar- veel te groot en totaal niet onze smaak. Zo zijn we van de ene nederzetting naar de andere gereden om steeds tot dezelfde conclusie te komen: veel te duur en veel te lelijk, ongezellig en afgeleefd.

Vanmiddag zijn we er terug op uitgetrokken. Deze keer de kant van de universiteit en de internationale school op. Ook in deze buurt was er geen gebrek aan villa’s. Deze waren veel minder riant dan die van gisteren, maar even stijlloos en versleten. In de meeste ‘banggongshi’, het kantoor van de compound, spraken ze geen Engels. Wanneer ik een paar woordjes Chinees bovenhaalde, kreeg ik meteen een hele zondvloed over me uitgestort waar geen snars van te snappen was. Een prentje van een huis en het universele gebaar voor geld werkte nog het best.


Tweewoonst

Aan de zuidkant van de stad stond er een huis te koop in een 3-jaar oude verkaveling. De bewoners leefden er nog, maar konden het zo snel als nodig ontruimen. Het was interessant om de bemeubeling te zien. De leefruimte was overdadig ingericht. Een grote bas-reliëf tegen de muur, veel wit leer en goud. Eens de pompeuze trap op naar boven, was er geen luxe meer te bespeuren: kale slaapkamers met een minimum aan interieur en badkamers met het hoogst noodzakelijke erin. Het enige pluspunt van het rijhuis, was zicht op het meer. Hiervoor mocht je dan ook 12 mlj RMB neertellen! Op de foto’s ziet alles er stukken beter uit dan in werkelijkheid!


Rijtjeshuis van 12 mlj RMB!

Hoe meer we er zagen, hoe duidelijker het werd. We zijn niet naar China gekomen om tussen Europeanen en Amerikanen te wonen. De bestaande huizen zijn veel duurder dan hun Europese soortgenoten en bovendien van slechtere kwaliteit. Zo bleef alleen nog nieuwbouw over, met de bedoeling die ook voor de grote sleet door te verkopen.
De duplex die we twee weken geleden hadden gezien, was liefde op het eerste gezicht en stak prijs/kwaliteitsgezien met kop en schouders uit boven de rest. Toen we bij de Ronchamp villa’s aankwamen, was het juist sluitingstijd. Qin Tao had zijn uniform al verwisseld voor vrijetijdskledij, maar was zo lief ons nog even te woord –euh- te gebaar te staan. We hebben afgesproken dat we morgenvroeg terugkomen om over de voorwaarden te discussiëren. Spannend!

Dinsdag 5 juni

Jan en ik hebben een visum voor één jaar, met een maximum aaneengesloten verblijf in China van 30 dagen. Om binnen deze voorwaarden te blijven, moesten we even de grens over. In Hongkong konden we op zaterdag niet bij bank, boekhouder of taxdepartement terecht, dus werd het een louter toeristisch oversteekje naar Macau.
De ferry deed er 90 minuten over, zwaar schommelend op onze nuchtere maag. We hadden afgesproken dat we gingen starten met een lekkere koffie en een croissant op een terrasje. De aankomst is indrukwekkend. De boot moet onder 3 hoge witte bruggen door, langs een slanke panoramatoren, voorbij een mengeling van oude pitoreske kerkjes en blitse casino’s.


Panoramatoren Macau


Haven Macau


Ferryterminal Macau

Buiten de airco van de boot namen Jans brilglazen hun zwembadlook aan. De zware, vochtige lucht vergde van elke lichamelijke inspanning heel wat meer dan normaal. We waren zoals gewoonlijk perfect voorbereid nl zonder kaart of info op uitstap vertrokken en moesten op ons gevoel afgaan. De medereizigers waren uitgelaten Chinezen op weekend en die werden door busjes afgehaald. Dat koffietje konden we gelijk afschrijven! In de onooglijke winkeltjes stonden plooibanken, werden zware kabels gedraaid en kon je alle autoonderdelen kopen. Na een uurtje onder een brandende zon bergop en –af te zijn gedwaald, vonden we een winkeltje waar ze een kaart (wel een Chinese versie), frisdrank en voorverpakte plakjes cake verkochten. Bovendien konden we met Hongkongdollars betalen. Macau was tot 1999 een Portugese kolonie. Alle informatie langs de straten staat nog steeds in het Portugees en Chinees aangegeven. Sindsdien is Macau aan China teruggegeven, maar valt zoals Hongkong onder een speciaal statuut. Daarom geldt het voor ons visum als ‘buitenland’.
Drie uur lang hebben we de smalle straatjes afgelopen. De Chinese woonhuizen met kleine getraliede terrasjes waarachter steevast was te drogen hangt en alle rommel die binnen geen plaats gevonden heeft opeengepakt staat, wisselen af met statige koloniale gebouwen.


Trap op, trap af


Straatjes Macau


Reparatie Airco

Er moet duchtig bekeerd zijn, want op elk pleintje staat wel een kerk, een katholieke school of een seminarie. De leerlingen lopen nog in uniformen uit grootmoederstijd.


Katholieke school


Schooluniformen

Waar in Nanjing bijna geen tempels overgebleven zijn na de culturele revolutie, is het hier een echte ‘kapelletjestocht’. Overal staan offeraltaren en op de drempels van huizen en winkels staan potten met de restanten van opgebrande wierrookstokjes.


Offeraltaren

Op het hoogste punt is het fort gebouwd. Tussen de kanonnen biedt het schaduwrijke rustplaatsen en een goed overzicht over de stad.


Donderwolken in de verte


Kleddernat kanonnenvlees


Yoga in het fort

Tussen de kades en het oude centrum bevindt zich het gokparadijs: het ene casinohotel al opzichtiger naast het andere. Je waant je er in een Zuiderse stad. Brede lanen met palmbomen,de voetpaden versierd met mozaïeken van vissen en schelpen en overal bloeiende planten en bomen. Zoete bloemengeuren wisselen af met de stank van verrotting. Oud en nieuw is verbonden door gebouwen in een gradatie van goed leefbaar tot krot.


Casino's Macau

Op het marktplein in het centrum van de stad komt er nog een cultuurtje bij: de Portugese gebouwen in de Chinese stad zijn gevuld met Amerikaanse merken: Mc Donald’s, KFC, Starbucks, Watson’s....


Centrum

Tegen die tijd konden we onze kleren uitwringen en plakte ons haar klef tegen ons hoofd. Enkel water kon ons nog bekoren en een vroegere ferry! De gedachte nog tot zes uur te moeten doorgaan, zagen we niet zitten. De toeristische dienst had een overzicht hangen van alle bezienswaardigheden. De meesten waren we op onze dwaaltocht gepasseerd. Enkel de A Ma tempel, een grote boedhistische tempel gewijd aan de beschermelinge van de vissers, stond nog op ons lijstje. Deze lag in de straat van de terminal, zodat we de ferry van 14 uur nog net konden halen.


A Ma tempel


We hadden de donkere wolken zien hangen en het gedonder in de verte gehoord. De nattigheid was er in Shenzhen uitgevallen. Dat had als voordeel dat de temperatuur veel draaglijker was en we het zwembad weer voor ons alleen hadden.
’s Avonds liet Jonny ons kennis maken met de Koreaanse keuken. Die is samen te vatten in veel vlees op de barbecue en sausen die zo spicy zijn dat mijn lippen er maar weer eens van buiten hun oevers traden.

We waren allebei blij dat we zondag naar Nanjing terugvlogen. Shenzhen is ons te fake. Dankzij Tracy was alles weer fris. Een verademing na de duffe lucht in de Nan Hai.
Het was taxi uit, taxi in. Deze keer naar de industriële zone van de pas gekochte fabriek om uit te zoeken waar de woonkernen lagen. Onze chauffeur heeft gewillig de buurt doorkruist, hoewel hij zijn twijfels liet doorschijnen over de opzet van het spel. We kwamen alleen concentraties van woonkazernes tegen, niet direct wat we in ons hoofd hadden.
Van daar ging de rit verder naar een gloednieuwe drivingrange, vlak bij de fabriek. Hier heb je golf voor superluie mensen! De balletjes komen automatisch uit de grond en kunnen met een druk op de knop op de juiste hoogte gebracht worden! Jan kwam er een bekende tegen. Toen ik naar België was, had hij samengespeeld met een Chinees. Deze stond nu ook te oefenen. Hij sprak geen woord Engels, maar zijn tienjarig zoontje wel. Het bleek een plaatselijke politieman te zijn. We hebben zijn telefoonnummer gekregen: je weet nooit wanneer we in de problemen komen...


Driving range


Automatische bediening

En het was mijn beurt om het restaurant te kiezen, dus, naar het gekende adres waar we een warm welkom kregen. Met vijven kwamen ze rond me staan om de keuze te bediscussiëren. Uiteindelijk kregen we drie schotels die we hadden besteld, twee die zij erbij hadden gedaan en zijn er twee bestellingen nooit aangekomen, oa weer eens de witte rijst!

Maandagmorgen palmden Jan en YX onze zitkamer in. Voor de lunch koos YX een verwesterd eethuisje uit waar wij nooit naar binnen zouden gaan. Het zag er niet al te fris uit en, hoewel de gevulde omelet niet echt slecht was, was er toch de schrik voor beesterijen achteraf. In het menu was een visbouillon inbegrepen. Er dreven bruine bollen in. Het geeft een vreemd gevoel als je denkt een bruine boon in je mond te steken en het een zoet pruimpje blijkt te zijn! En dat in vissoep!
’s Avonds heb ik een gemengde sla met tonijn,gebakken aardappeltjes en echte mayonaise gemaakt. MMMM!

Vrijdag 1 juni

Dinsdag lokte de stralende zon ons vanuit ons bed recht het zwembad in. Eén ring naar Jonny en hij ruilde ook onmiddellijk zijn ontbijt in voor een half uurtje zwemmen. Om half acht verbrandde de zon al elk stuk vel dat niet onder water zat.
Eens de mannen buiten, ontdekte ik bij het aan kant zetten van de kamer ons zieltogend huisdier onder het bureau: een grote bruine kakkerlak. Ik dacht dat het een papiertje was en had hem bijna opgepakt. Vermits ik allergisch ben tegen alle pels van dieren, zijn insecten, vissen,... gepermiteerd. Op een rat zou ik al anders gereageerd hebben. Hij had nog niet helemaal de geest gegeven, want in de flash van de camera wuifde hij dapper met zijn pootjes.


Ons huisdier

Ik was nog niet goed op weg naar mijn ontbijt bij de Starbucks, toen ik een noodroep van Jocelyn binnenkreeg. Dus de koers negentig graden gewijzigd voor het zoveelste probleem op het verkoopsbureau. Deze keer kon ze een deposito niet op mijn Nanjingrekening zetten omdat ik geen rekening meer heb in Shenzhen! Weer een keertje naar de bank. Alles moest volgens mij simpel op te lossen zijn: ik heb een gouden kaart en een dito rekening op dezelfde bank, zij het in een andere stad, een paspoort met het juiste nummer erop, en mijn eigen hand om te tekenen... Het krankzinnige voorstel van de bank was: een rekening openen, de deposito erop zetten, overschrijven naar Nanjing en de rekening weer sluiten. Jocelyn wist niet waar kruipen van zenuwen. Ze had al alle formulieren die ze op de tafels kon vinden (behalve hetgeen we uiteindelijk nodig hadden) ingevuld en was aan iedereen, portier incluis, inlichtingen gaan vragen. Het had geen zin om me erin te mengen. Zij had er tenslotte niet voor gekozen met een langneus zaken te doen en het was de eerste keer dat ze zoiets af te handelen kreeg. We hadden ticket 81, nog 15 wachtenden voor ons. Je enerveren helpt niet, dus maar lijdzaam ondergaan. Ineens herkende ik aan het middelste loket de dame die me de vorige keer uit de nood had geholpen en wees Jocelyn dat ik daar wou zijn. Onmogelijk, een volgorde is een volgorde en we kwamen uit bij de trut die er de vorige keer niets van kon. Een rekening open was geen probleem. Dan naar de volgende balie om het geld erop te laten zetten. Mits tonen van paspoort en veel stempels was dit ook een makkie. Terug aanschuiven bij de eerste om het geld door te sturen naar Nanjing zonder commissie.... Ho, niet mogelijk. Daar gingen we weer. Hoewel ik haar met handen en voeten uitlegde dat het de vorige keer wel gelukt was, hield ze starrig vol. Ik ook. Toen kwam ze met het lumineuze idee: eerst het geld cash van de rekening halen en dan er weer op zetten. Voor mij part was het al lang gelijk hoe ze het deed, maar ik raadde haar aan het aan haar buurvrouw te vragen. Twee minuutjes later was het in orde!
Oef! Jocelyn straalde toen ik haar een ‘well done’ schouderklopje gaf. De voormiddag was dan wel voorbij, maar het was gelukt! En er was nog juist de tijd om even langs de Romas te passeren om te zien of Ferdi er rond hing (je moet je plaats in de pikorde kennen) en hem de groeten te laten overbrengen van de ‘lange vrouw uit België’. Aan mijn naam is geen beginnen aan. Met Jan hebben ze geen problemen. Zijn ouders hebben voorzien dat hij ooit hier zou belanden. Het Chinese ‘Yan’ wordt enkel iets vettiger uitgesproken. Tracy heeft mijn naam verbasterd tot ‘Winnie’, wat best grappig is wanneer ze het door de gangen gilt. Het sluit goed aan bij de gebruikelijke Disney-namen.
En dan snel naar de luchthaven voor de terugvlucht. Die mochten we niet missen, want het was badminton! Dawn moest werken, maar Bobby en Garcia (bleek de ingenieur van het hotel te zijn) waren al gekend. Jimmy, de assistent van Bobby, en Allen, de computerdeskundige, vervolledigden het team. Zo’n uurtje in een snikhete sporthal is tijdbesparend, je hebt er badminton en sauna op dezelfde tijd!


Badminton+sauna

Woensdag was een duizend-en-één ding dag. Tickets bestellen is zo gebeurd. Een pak per expres verzenden bleek een uitputtende en tijdrovende bezigheid. Jan had een hoop papieren op tafel achtergelaten met de vraag ze eventjes naar Lier op te sturen. Ze zouden er in het business center wel blijf mee weten. Daar was ik nog niet zo zeker van. Iedere keer dat ik daar mijn neus liet zien, hadden ze me doorgestuurd en dat was nu niet anders. Een grotere omslag dan dewelke ik zelf had, bezat ze niet en een doos al evenmin. ‘Postoffice’, ‘first floor’. Jaja, ik ging al. De postdame wees dat er een doos rond moest –zover was ik ook al- en die had ze niet. Ze boog zich met haar neus tot op haar papieren, zodat ik zeker geen verdere vragen meer kon stellen. Zucht. Dan maar op zoek naar verpakking zeker? Het werd noppes. Terug in het hotel botste ik op Jimmy. Hij kreeg direct mijn berg frustraties over zich. Hij nam me mee naar het souvenierwinkeltje en troggelde er de verpakking van een schilderijtje af. Het was twijfelachtig of ze beneden zo’n bloemetjesdoos zou accepteren, maar het was het proberen waard. Geloof het of niet, toen ze de doos zag, haalde ze een sterke grijze plastic zak van de expresfirma uit haar kast en stak er mijn papieren in! Waarom kon ze dat twee uur ervoor niet??? De doos was helemaal niet nodig. Ach ja, er zal wel een logica in zitten. De opdracht was vervuld en ik ben hier de vreemde. Voor het berekenen van het tarief haalde ze een groot telraam boven. Bolletjes hier omhoog, daar omlaag,... niet aan uit te kunnen, maar het eindbedrag zal wel juist geweest zijn.
Onderweg was ik bij de bank binnengestapt om mijn creditcard af te halen, een platinum. Dat betekent, naast de normale functies, dat je een speciale ingang mag gebruiken, de rekeningstand in een stijlvol ingericht kamertje kan opvragen met lokale lounge muziek op de achtergrond en een salonnetje hebt om uit te rusten van deze zware inspanning, er constant voor je gebogen en naar je geknikt wordt en je een kop lauwe, gesuikerde koffie geserveerd krijgt. Overschrijvingen doe je aan een loket achteraan dat grenst aan de grote zaal voor ‘het plebs’. Een platinum kaart biedt echter niet minder kans op misverstanden. Ik vroeg de loketdame een bedrag over te schrijven van de ene naar de andere rekening. Vooraleer te ondertekenen, controleerde ik even: ze had alles overgezet. Daar gingen we weer. Ze wist anders precies te herhalen welk bedrag ik opgegeven had, maar ‘no problem’ het werd geregeld. Dat woordje is hier standaard: ‘no problem’. Ze zeggen altijd ja en doen precies waar ze zin in hebben! Jan past hier perfect!
Twee Chinese confrontaties zijn voldoende voor één dag. Gelukkig was er het uurtje yoga om alles weer in de juiste context te zien en er zo geradbraakt uit te komen dat enkel rechtop lopen al voldoende aandacht vroeg.

Donderdag had ik nodig om de laatste administratie af te werken en de kleren terug in de kast te krijgen voor ze weer in de koffer te stoppen voor onze tweede vlucht naar Shenzhen van deze week. Jan zou om 16 uur in het hotel zijn, maar belde dat ik best op eigen houtje richting luchthaven kon gaan, wilden we er nog op tijd geraken. We spraken af aan één van de poorten van de stad. ‘Zhong shan men’, de poort aan het eind van ‘Zhong shan lu ofte straat’, dat verstaat het kleinste kind, maar niet mijn taxichauffeur. De portiers van het hotel werden erbij geroepen. Hoewel ik nooit van de luchthaven gesproken had, bleven ze maar herhalen ‘airport, airport’. ‘No’, ‘bu’, geen airport!! Ik wou naar de poort. Daar zit dat cultureel verschil weer zeker? Ze zijn ervan overtuigd dat ik, zoals gewoonlijk, met koffers naar de luchthaven moet en willen niet horen dat ik iets anders zeg. Maar weer kalm blijven en met mijn één hand mezelf spelen die een taxi nam en vroem vroem naar de luchthaven reed (iedereen gelukkig). Met de andere hand ‘husband’, ‘man’, ‘Zhangfu’ die in een andere auto erheen aankwam. Bijna botsing in het midden en samen verder... Oef! Gesnopen! De taxichauffeur lachtte breed. Hij zag een goed ritje voor zich. De portier verondschuldigde zich voor zijn Engels. Wanneer ik hem verzekerde dat zijn Engels OK was, maar mijn Chinees niet deugde, kwam bij hem de zon ook weer door. Het regende anders pijpenstelen.
Op ons afspraakpunt gekomen was het stralende humeur over wanneer de chauffeur zag dat we in de auto van Yan Xue verder reden. YX was reuzetrots op zijn nieuwe wagen: een dieprode, grote, hoge Toyota (of een ander Japans merk).

In Shenzhen voelde de lucht een stuk zwaarder aan. Heel warm en vochtig. We hebben Jonny uit zijn kamer gevist en zijn ons gaan onderdompelen onder een volle maan, met een decor van verlichte palmbomen en de kabbelende zee als achtergrondmuziek.

Vanaf vanmorgen vroeg was het al drukkend warm. De meteo verwachtte onweer voor vandaag, maar die voorspelling is niet uitgekomen. De lucht was warm en nat; het water was nat en warm. Ik heb mijn laatste trip naar Jocelyn gemaakt en me daarna aan het zwembad geplaceerd met mijn Chinese boeken.


De brug Shenzhen-HK bij helder weer


Zicht vanuit Shekou richting Hongkong

’s Avonds zijn we in een Japans restaurant gaan eten met Jonny en Mr Kung. Tijdens de maaltijd kregen we bericht van Nico: Katrien en hij hebben er een dochtertje bij!! We hebben zwaar getoost op de geboorte van ons pasgeboren nichtje Estée!!!


Jan en Mr Kung nà het eten


Weekend in Shekou


Shekou by night