Woensdag 20 juni
Morgen trekken we naar Shanghai, waar Jan een meeting heeft met de bedrijfsrevisoren. Eén nachtje slapen verder, vliegen we voor een week terug naar huis.
Intussen is het hier erg druk geworden. Nu het definitieve contract van de fabriek getekend is, begint de ellende pas goed. Depressief bekeken luidt elk antwoord hier ‘bu’ of ‘meiyou’ en als er dan al een ‘no problem ‘tussen zit, dan zal het wel verkeerd begrepen zijn... Dit is te negatief uitgedrukt, maar ik zie de stoom soms toch uit Jans oren komen!
Ik heb als taak alle documenten voor de privé-woning rond te krijgen. Ik was er gisteren opuitgetrokken, enkel gewapend met mijn woordenboek en het adres van de foreign exchange control administration. Jan gaf me geen enkele kans op succes: net wat ik nodig had om het aantrekkelijk te maken. Het adres was niet zo heel ver van het hotel gelegen, maar ik besloot een taxi te nemen omdat de huisnummers vaak ver te zoeken zijn. De chauffeur was geen groot licht. Hij moest drie keer blokje omrijden om aan het juiste nummer uit te komen, waarbij hij zich iedere keer vastreed in de drukte van de kleine steegjes die hij uitkoos. Het tijdverlies probeerde hij te compenseren door luid toeterend iedereen die voor zijn wielen kwam van de baan te vegen. Waarom hij niet gewoon aan de overkant van de straat ging rijden om zo het juiste nummer te zoeken, weet ik nog steeds niet. In het grote gebouw op nummer 88 was beneden een balie waarachter iedereen wegdook toen ik binnenkwam. Je zag zo dat ze zelfs niet zouden proberen te luisteren naar mijn dialect. Gelukkig zijn Chinezen een vriendelijk en behulpzaam volk. Wanneer ze stuurs zijn of wegduiken, is het omdat ze schrik hebben iets fout te doen. Kristina had weinig tijd, sprak yidiandian (een heel klein beetje) Engels, maar luisterde geduldig tot ze doorhad wat ik nodig had. De meisjes achter de balie schudden opgelucht het hoofd. Bij hen kon ik niet terecht en ze wezen me door naar de mannen aan de andere kant van de zaal. Die hadden er ook niets mee te maken, maar wisten dat ik langs een andere kant binnen moest en dan naar boven. Kristina troonde me mee, van de ene ingang naar de andere – de vijfde was de goede- waar ze telkens mijn verhaal aan de portier deed om doorverwezen te worden naar de volgende deur en me intussen de helft van haar leven vertelde. Dat kan, zelfs met een beetje Engels! Aan de juiste ingang gekomen, moest ik mijn paspoort achterlaten om binnen te mogen, hopend dat ik dat zonder teveel last ook weer terug zou krijgen. Op de negende verdieping vonden we uiteindelijk het gezochte bureau waar vier bedienden hun krant aan ’t lezen waren. Ze besloten eensgezind dat ik geen documenten nodig had!
Na Kristina uitvoerig bedankt te hebben, ging ik linea recta terug naar de bank die me naar het controle bureau gestuurd had. De hele weg heb ik de zinnetjes gerepeteerd die mijn verhaal moesten verduidelijken.
Eventjes in een wachtsalonnetje en ‘mijn’ bankbediende was vrij. Hij verstond wat ik hem uitlegde en verdween met de mededeling dat hij het aan zijn manager moest vragen. Het gekende liedje. Toen hij terugkwam, had hij Catherina bij, een Chinese jongedame, ook een klant van hem, die redelijk vlot Engels sprak. Ze trok duidelijk partij voor mij en wist waarover ik het had omdat ze dezelfde problemen had gehad. Ze kende een achterpoortje om het probleem op te lossen en een kwartiertje later zat de klus erop en was ik bovendien een telefoonnummer rijker waarop ik altijd mag bellen als ik in de problemen zit! Het voordeel van vrouwen onder elkaar.
Na een opfrisbeurt en gekleed in de pas gekregen t-shirt stond ik 25 minuten later aan de ingang van Ronchamp, een recordtijd, om de deposit te betalen. Om ‘eventjes’ een papier in te vullen en je bankkaart door het machientje te trekken, gaat hier al gauw een uur verloren. Qu Tao was goed gehumeurd. De stress was er voor hem af! In onze Chinees-Engelse mengelmoes ging het er gezellig aan toe. Toen ik zei dat we wel wat werk hadden bij de bank omdat we het contract pas meekregen nadat de volledige som gestort was –een absolute eis van de dag ervoor-, was dit nu na een telefoontje met zijn baas ineens geen probleem. 30% betalen bij ondertekening en ik mocht het contract meenemen naar de bank. Ik was op mijn hoede, want, niet in één keer betalen betekent een deel van de discount eraf. Terug een telefoontje naar hogerop en ‘no problem’: betaling in twee beurten en daarbij de volledige korting! Val nu dood! Waarvoor was die vergadering nodig geweest??? Toen ik voorzichtig gewag maakte van hun stelling van de dag ervoor, zei hij lakoniek ‘changed rules’! Hopelijk veranderen ze het op het allerlaatste niet . Nadat Qu Tao alles netjes ingevuld had, kwam hare majesteit zijn baas nog eventjes de trappen afgedaald. Ze zag dat alles juist was (en dat ik de t-shirt aanhad) en liet het aan Qu Tao over om me uit te wuiven. Dat deed hij met een tweede kado: een fles wijn van Chateau de Ronchamp, blijkbaar een dorpje in de Gironde.
Met Qu Tao Qin en de Ronchampwijn
href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFUMfszBC2-o9nYUU_0-CZMv7mVwVAVjJV9QiAqcPmefy6Y7Z_wMR5kXubxC0sNuvrLXUTWHIgyvTzBdKw4V3x0slhbRdtqhwte5BBTpkC-1DJX9RteUpeBl2ADOSmXwMDYk9M2A/s1600-h/Maquette+fase+2+van+Ronchamp.jpg">
Maquette fase 2 van Ronchamp
Onze ingang
de achterkant
De taxichauffeur was diep in slaap. Ik heb hem zachtjes wakkergezongen en in ruil daarvoor heeft hij me snel en veilig teruggebracht.
Vandaag was de yoga het enige rustpunt van de dag tussen gespurt naar –nog maar eens – bank en winkels door. Het was gisteren drakenfeest en we zaten maar met z’n vieren in de les. We zijn er allemaal in geslaagd tijdens de laatste relaxatie samen met de lerares in slaap te vallen.
Om 17 uur was Kwintens hemd klaar. Ik stond er een half uur voor tijd, maar kreeg het op de minuut precies mee. Het is een perfecte copie, het materiaal kan beter en of het past, zal ik pas thuis weten. De tussentijd heb ik een studie gemaakt van de verschillende stoffen.
Ziezo, de volgende periode zit erop. Inpakken en wegwezen.
Kerstmuziek of kerstversiering maken het heel het jaar gezellig! Hier in het verkoopsbureau.
Intussen is het hier erg druk geworden. Nu het definitieve contract van de fabriek getekend is, begint de ellende pas goed. Depressief bekeken luidt elk antwoord hier ‘bu’ of ‘meiyou’ en als er dan al een ‘no problem ‘tussen zit, dan zal het wel verkeerd begrepen zijn... Dit is te negatief uitgedrukt, maar ik zie de stoom soms toch uit Jans oren komen!
Ik heb als taak alle documenten voor de privé-woning rond te krijgen. Ik was er gisteren opuitgetrokken, enkel gewapend met mijn woordenboek en het adres van de foreign exchange control administration. Jan gaf me geen enkele kans op succes: net wat ik nodig had om het aantrekkelijk te maken. Het adres was niet zo heel ver van het hotel gelegen, maar ik besloot een taxi te nemen omdat de huisnummers vaak ver te zoeken zijn. De chauffeur was geen groot licht. Hij moest drie keer blokje omrijden om aan het juiste nummer uit te komen, waarbij hij zich iedere keer vastreed in de drukte van de kleine steegjes die hij uitkoos. Het tijdverlies probeerde hij te compenseren door luid toeterend iedereen die voor zijn wielen kwam van de baan te vegen. Waarom hij niet gewoon aan de overkant van de straat ging rijden om zo het juiste nummer te zoeken, weet ik nog steeds niet. In het grote gebouw op nummer 88 was beneden een balie waarachter iedereen wegdook toen ik binnenkwam. Je zag zo dat ze zelfs niet zouden proberen te luisteren naar mijn dialect. Gelukkig zijn Chinezen een vriendelijk en behulpzaam volk. Wanneer ze stuurs zijn of wegduiken, is het omdat ze schrik hebben iets fout te doen. Kristina had weinig tijd, sprak yidiandian (een heel klein beetje) Engels, maar luisterde geduldig tot ze doorhad wat ik nodig had. De meisjes achter de balie schudden opgelucht het hoofd. Bij hen kon ik niet terecht en ze wezen me door naar de mannen aan de andere kant van de zaal. Die hadden er ook niets mee te maken, maar wisten dat ik langs een andere kant binnen moest en dan naar boven. Kristina troonde me mee, van de ene ingang naar de andere – de vijfde was de goede- waar ze telkens mijn verhaal aan de portier deed om doorverwezen te worden naar de volgende deur en me intussen de helft van haar leven vertelde. Dat kan, zelfs met een beetje Engels! Aan de juiste ingang gekomen, moest ik mijn paspoort achterlaten om binnen te mogen, hopend dat ik dat zonder teveel last ook weer terug zou krijgen. Op de negende verdieping vonden we uiteindelijk het gezochte bureau waar vier bedienden hun krant aan ’t lezen waren. Ze besloten eensgezind dat ik geen documenten nodig had!
Na Kristina uitvoerig bedankt te hebben, ging ik linea recta terug naar de bank die me naar het controle bureau gestuurd had. De hele weg heb ik de zinnetjes gerepeteerd die mijn verhaal moesten verduidelijken.
Eventjes in een wachtsalonnetje en ‘mijn’ bankbediende was vrij. Hij verstond wat ik hem uitlegde en verdween met de mededeling dat hij het aan zijn manager moest vragen. Het gekende liedje. Toen hij terugkwam, had hij Catherina bij, een Chinese jongedame, ook een klant van hem, die redelijk vlot Engels sprak. Ze trok duidelijk partij voor mij en wist waarover ik het had omdat ze dezelfde problemen had gehad. Ze kende een achterpoortje om het probleem op te lossen en een kwartiertje later zat de klus erop en was ik bovendien een telefoonnummer rijker waarop ik altijd mag bellen als ik in de problemen zit! Het voordeel van vrouwen onder elkaar.
Na een opfrisbeurt en gekleed in de pas gekregen t-shirt stond ik 25 minuten later aan de ingang van Ronchamp, een recordtijd, om de deposit te betalen. Om ‘eventjes’ een papier in te vullen en je bankkaart door het machientje te trekken, gaat hier al gauw een uur verloren. Qu Tao was goed gehumeurd. De stress was er voor hem af! In onze Chinees-Engelse mengelmoes ging het er gezellig aan toe. Toen ik zei dat we wel wat werk hadden bij de bank omdat we het contract pas meekregen nadat de volledige som gestort was –een absolute eis van de dag ervoor-, was dit nu na een telefoontje met zijn baas ineens geen probleem. 30% betalen bij ondertekening en ik mocht het contract meenemen naar de bank. Ik was op mijn hoede, want, niet in één keer betalen betekent een deel van de discount eraf. Terug een telefoontje naar hogerop en ‘no problem’: betaling in twee beurten en daarbij de volledige korting! Val nu dood! Waarvoor was die vergadering nodig geweest??? Toen ik voorzichtig gewag maakte van hun stelling van de dag ervoor, zei hij lakoniek ‘changed rules’! Hopelijk veranderen ze het op het allerlaatste niet . Nadat Qu Tao alles netjes ingevuld had, kwam hare majesteit zijn baas nog eventjes de trappen afgedaald. Ze zag dat alles juist was (en dat ik de t-shirt aanhad) en liet het aan Qu Tao over om me uit te wuiven. Dat deed hij met een tweede kado: een fles wijn van Chateau de Ronchamp, blijkbaar een dorpje in de Gironde.
Met Qu Tao Qin en de Ronchampwijn
href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFUMfszBC2-o9nYUU_0-CZMv7mVwVAVjJV9QiAqcPmefy6Y7Z_wMR5kXubxC0sNuvrLXUTWHIgyvTzBdKw4V3x0slhbRdtqhwte5BBTpkC-1DJX9RteUpeBl2ADOSmXwMDYk9M2A/s1600-h/Maquette+fase+2+van+Ronchamp.jpg">
Maquette fase 2 van Ronchamp
Onze ingang
de achterkant
De taxichauffeur was diep in slaap. Ik heb hem zachtjes wakkergezongen en in ruil daarvoor heeft hij me snel en veilig teruggebracht.
Vandaag was de yoga het enige rustpunt van de dag tussen gespurt naar –nog maar eens – bank en winkels door. Het was gisteren drakenfeest en we zaten maar met z’n vieren in de les. We zijn er allemaal in geslaagd tijdens de laatste relaxatie samen met de lerares in slaap te vallen.
Om 17 uur was Kwintens hemd klaar. Ik stond er een half uur voor tijd, maar kreeg het op de minuut precies mee. Het is een perfecte copie, het materiaal kan beter en of het past, zal ik pas thuis weten. De tussentijd heb ik een studie gemaakt van de verschillende stoffen.
Ziezo, de volgende periode zit erop. Inpakken en wegwezen.
Kerstmuziek of kerstversiering maken het heel het jaar gezellig! Hier in het verkoopsbureau.
posted by Leni at 4:40 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home