Vrijdag 1 juni

Dinsdag lokte de stralende zon ons vanuit ons bed recht het zwembad in. Eén ring naar Jonny en hij ruilde ook onmiddellijk zijn ontbijt in voor een half uurtje zwemmen. Om half acht verbrandde de zon al elk stuk vel dat niet onder water zat.
Eens de mannen buiten, ontdekte ik bij het aan kant zetten van de kamer ons zieltogend huisdier onder het bureau: een grote bruine kakkerlak. Ik dacht dat het een papiertje was en had hem bijna opgepakt. Vermits ik allergisch ben tegen alle pels van dieren, zijn insecten, vissen,... gepermiteerd. Op een rat zou ik al anders gereageerd hebben. Hij had nog niet helemaal de geest gegeven, want in de flash van de camera wuifde hij dapper met zijn pootjes.


Ons huisdier

Ik was nog niet goed op weg naar mijn ontbijt bij de Starbucks, toen ik een noodroep van Jocelyn binnenkreeg. Dus de koers negentig graden gewijzigd voor het zoveelste probleem op het verkoopsbureau. Deze keer kon ze een deposito niet op mijn Nanjingrekening zetten omdat ik geen rekening meer heb in Shenzhen! Weer een keertje naar de bank. Alles moest volgens mij simpel op te lossen zijn: ik heb een gouden kaart en een dito rekening op dezelfde bank, zij het in een andere stad, een paspoort met het juiste nummer erop, en mijn eigen hand om te tekenen... Het krankzinnige voorstel van de bank was: een rekening openen, de deposito erop zetten, overschrijven naar Nanjing en de rekening weer sluiten. Jocelyn wist niet waar kruipen van zenuwen. Ze had al alle formulieren die ze op de tafels kon vinden (behalve hetgeen we uiteindelijk nodig hadden) ingevuld en was aan iedereen, portier incluis, inlichtingen gaan vragen. Het had geen zin om me erin te mengen. Zij had er tenslotte niet voor gekozen met een langneus zaken te doen en het was de eerste keer dat ze zoiets af te handelen kreeg. We hadden ticket 81, nog 15 wachtenden voor ons. Je enerveren helpt niet, dus maar lijdzaam ondergaan. Ineens herkende ik aan het middelste loket de dame die me de vorige keer uit de nood had geholpen en wees Jocelyn dat ik daar wou zijn. Onmogelijk, een volgorde is een volgorde en we kwamen uit bij de trut die er de vorige keer niets van kon. Een rekening open was geen probleem. Dan naar de volgende balie om het geld erop te laten zetten. Mits tonen van paspoort en veel stempels was dit ook een makkie. Terug aanschuiven bij de eerste om het geld door te sturen naar Nanjing zonder commissie.... Ho, niet mogelijk. Daar gingen we weer. Hoewel ik haar met handen en voeten uitlegde dat het de vorige keer wel gelukt was, hield ze starrig vol. Ik ook. Toen kwam ze met het lumineuze idee: eerst het geld cash van de rekening halen en dan er weer op zetten. Voor mij part was het al lang gelijk hoe ze het deed, maar ik raadde haar aan het aan haar buurvrouw te vragen. Twee minuutjes later was het in orde!
Oef! Jocelyn straalde toen ik haar een ‘well done’ schouderklopje gaf. De voormiddag was dan wel voorbij, maar het was gelukt! En er was nog juist de tijd om even langs de Romas te passeren om te zien of Ferdi er rond hing (je moet je plaats in de pikorde kennen) en hem de groeten te laten overbrengen van de ‘lange vrouw uit België’. Aan mijn naam is geen beginnen aan. Met Jan hebben ze geen problemen. Zijn ouders hebben voorzien dat hij ooit hier zou belanden. Het Chinese ‘Yan’ wordt enkel iets vettiger uitgesproken. Tracy heeft mijn naam verbasterd tot ‘Winnie’, wat best grappig is wanneer ze het door de gangen gilt. Het sluit goed aan bij de gebruikelijke Disney-namen.
En dan snel naar de luchthaven voor de terugvlucht. Die mochten we niet missen, want het was badminton! Dawn moest werken, maar Bobby en Garcia (bleek de ingenieur van het hotel te zijn) waren al gekend. Jimmy, de assistent van Bobby, en Allen, de computerdeskundige, vervolledigden het team. Zo’n uurtje in een snikhete sporthal is tijdbesparend, je hebt er badminton en sauna op dezelfde tijd!


Badminton+sauna

Woensdag was een duizend-en-één ding dag. Tickets bestellen is zo gebeurd. Een pak per expres verzenden bleek een uitputtende en tijdrovende bezigheid. Jan had een hoop papieren op tafel achtergelaten met de vraag ze eventjes naar Lier op te sturen. Ze zouden er in het business center wel blijf mee weten. Daar was ik nog niet zo zeker van. Iedere keer dat ik daar mijn neus liet zien, hadden ze me doorgestuurd en dat was nu niet anders. Een grotere omslag dan dewelke ik zelf had, bezat ze niet en een doos al evenmin. ‘Postoffice’, ‘first floor’. Jaja, ik ging al. De postdame wees dat er een doos rond moest –zover was ik ook al- en die had ze niet. Ze boog zich met haar neus tot op haar papieren, zodat ik zeker geen verdere vragen meer kon stellen. Zucht. Dan maar op zoek naar verpakking zeker? Het werd noppes. Terug in het hotel botste ik op Jimmy. Hij kreeg direct mijn berg frustraties over zich. Hij nam me mee naar het souvenierwinkeltje en troggelde er de verpakking van een schilderijtje af. Het was twijfelachtig of ze beneden zo’n bloemetjesdoos zou accepteren, maar het was het proberen waard. Geloof het of niet, toen ze de doos zag, haalde ze een sterke grijze plastic zak van de expresfirma uit haar kast en stak er mijn papieren in! Waarom kon ze dat twee uur ervoor niet??? De doos was helemaal niet nodig. Ach ja, er zal wel een logica in zitten. De opdracht was vervuld en ik ben hier de vreemde. Voor het berekenen van het tarief haalde ze een groot telraam boven. Bolletjes hier omhoog, daar omlaag,... niet aan uit te kunnen, maar het eindbedrag zal wel juist geweest zijn.
Onderweg was ik bij de bank binnengestapt om mijn creditcard af te halen, een platinum. Dat betekent, naast de normale functies, dat je een speciale ingang mag gebruiken, de rekeningstand in een stijlvol ingericht kamertje kan opvragen met lokale lounge muziek op de achtergrond en een salonnetje hebt om uit te rusten van deze zware inspanning, er constant voor je gebogen en naar je geknikt wordt en je een kop lauwe, gesuikerde koffie geserveerd krijgt. Overschrijvingen doe je aan een loket achteraan dat grenst aan de grote zaal voor ‘het plebs’. Een platinum kaart biedt echter niet minder kans op misverstanden. Ik vroeg de loketdame een bedrag over te schrijven van de ene naar de andere rekening. Vooraleer te ondertekenen, controleerde ik even: ze had alles overgezet. Daar gingen we weer. Ze wist anders precies te herhalen welk bedrag ik opgegeven had, maar ‘no problem’ het werd geregeld. Dat woordje is hier standaard: ‘no problem’. Ze zeggen altijd ja en doen precies waar ze zin in hebben! Jan past hier perfect!
Twee Chinese confrontaties zijn voldoende voor één dag. Gelukkig was er het uurtje yoga om alles weer in de juiste context te zien en er zo geradbraakt uit te komen dat enkel rechtop lopen al voldoende aandacht vroeg.

Donderdag had ik nodig om de laatste administratie af te werken en de kleren terug in de kast te krijgen voor ze weer in de koffer te stoppen voor onze tweede vlucht naar Shenzhen van deze week. Jan zou om 16 uur in het hotel zijn, maar belde dat ik best op eigen houtje richting luchthaven kon gaan, wilden we er nog op tijd geraken. We spraken af aan één van de poorten van de stad. ‘Zhong shan men’, de poort aan het eind van ‘Zhong shan lu ofte straat’, dat verstaat het kleinste kind, maar niet mijn taxichauffeur. De portiers van het hotel werden erbij geroepen. Hoewel ik nooit van de luchthaven gesproken had, bleven ze maar herhalen ‘airport, airport’. ‘No’, ‘bu’, geen airport!! Ik wou naar de poort. Daar zit dat cultureel verschil weer zeker? Ze zijn ervan overtuigd dat ik, zoals gewoonlijk, met koffers naar de luchthaven moet en willen niet horen dat ik iets anders zeg. Maar weer kalm blijven en met mijn één hand mezelf spelen die een taxi nam en vroem vroem naar de luchthaven reed (iedereen gelukkig). Met de andere hand ‘husband’, ‘man’, ‘Zhangfu’ die in een andere auto erheen aankwam. Bijna botsing in het midden en samen verder... Oef! Gesnopen! De taxichauffeur lachtte breed. Hij zag een goed ritje voor zich. De portier verondschuldigde zich voor zijn Engels. Wanneer ik hem verzekerde dat zijn Engels OK was, maar mijn Chinees niet deugde, kwam bij hem de zon ook weer door. Het regende anders pijpenstelen.
Op ons afspraakpunt gekomen was het stralende humeur over wanneer de chauffeur zag dat we in de auto van Yan Xue verder reden. YX was reuzetrots op zijn nieuwe wagen: een dieprode, grote, hoge Toyota (of een ander Japans merk).

In Shenzhen voelde de lucht een stuk zwaarder aan. Heel warm en vochtig. We hebben Jonny uit zijn kamer gevist en zijn ons gaan onderdompelen onder een volle maan, met een decor van verlichte palmbomen en de kabbelende zee als achtergrondmuziek.

Vanaf vanmorgen vroeg was het al drukkend warm. De meteo verwachtte onweer voor vandaag, maar die voorspelling is niet uitgekomen. De lucht was warm en nat; het water was nat en warm. Ik heb mijn laatste trip naar Jocelyn gemaakt en me daarna aan het zwembad geplaceerd met mijn Chinese boeken.


De brug Shenzhen-HK bij helder weer


Zicht vanuit Shekou richting Hongkong

’s Avonds zijn we in een Japans restaurant gaan eten met Jonny en Mr Kung. Tijdens de maaltijd kregen we bericht van Nico: Katrien en hij hebben er een dochtertje bij!! We hebben zwaar getoost op de geboorte van ons pasgeboren nichtje Estée!!!


Jan en Mr Kung nà het eten


Weekend in Shekou


Shekou by night