Maandag 11 juni

Vrijdag kwamen Cor, Jo en Jeroen de fabriek keuren. s’Avonds zijn we, met Tino erbij, een kijkje gaan nemen op de vlooienmarkt –Fuzimiaoshichang- aan de Confuciustempel. De oude gebouwen zijn feestelijk verlicht en brengen een romantische sfeer over de voor de rest louter op consumptie gerichte buurt. De mannen hielden het snel voor bekeken en waren meer geïnteresseerd in krab met currysaus.


Fuzimiao by night


Fuzimiao by night


Fuzimiao by night


Krab in curry met Cor, Jo, Jeroen en Tino

Zaterdag doken ze terug de fabriek in en ben ik verder op ontdekking gegaan, mijn neus achterna, steeds kleinere straatjes in. Echt verloren lopen zit er niet in. De hoge gebouwen van het stadscentrum waar we wonen zijn van ver te zien. De stad is opgebouwd uit blokken. Grote avenues liggen aan de buitenkant en hoe meer je je naar de binnenkant waagt, des te krottiger wordt de behuizing. Je hoeft gewoon rechtdoor te lopen om weer in de straten te geraken die op het plan staan.
In de achterbuurten werd ik uitvoerig bekeken. Er waren zoveel zaken die ik wou fotograferen, maar ik vond het niet fair tegenover de bewoners. In zo goed als elk huisje, enkele hokjes opgebouwd uit een samenraapsel van materialen, werd wel één of ander handeltje gedreven. Soms niet meer dan een paar kledingstukken, wat schaaltjes en vazen en opmerkelijk genoeg veel tweedehandsboeken en -magazines. De mannen amuzeerden zich aan lage tafeltjes met bordspelen of kaarten. Voor de vrouwen is zaterdag algemene wasdag. Over elke draad of kabel langs de straat wapperen lakens en kleding. De was wordt gedaan in een teiltje. De vrouwen zitten gehurkt en schrobben het ergste vuil op een wasbord weg.
Na meer dan twee uur aan een stuk doorwandelen kwam ik uit bij de Confuciustempel van de avond ervoor. Ik kon nu op mijn eigen tempo door de steegjes slenteren. Toen ik een paar kleinigheden wou kopen, kon het spel van op- en afbieden beginnen. Er waren nog genoeg gelijksoortige winkeltjes in de buurt waar ze waarschijnlijk hetzelfde verkochten, dus ik besloot grof af te bieden en verwachtte halvelings dat ze me beledigd zouden voortsturen. Niets daarvan. Er ging direct een pak van de prijs af, waarop ik ze de rug toekeerde en zei dat ik het niet nodig had. Onmiddellijk een tik op mijn schouder en daar stond weer een lagere prijs op het rekenmachientje dat als tolk dienst deed. Vijf yuan omhoog van mijn kant, 10 eraf van haar kant en zo gaat dat spelletje door tot we bij hetzelfde bedrag uitgekomen zijn. Ik blij met het resultaat en zij natuurlijk ook, want ik zal het nog wel veel te duur betaald hebben.
Op die twee uur wandelen onder de middagzon had ik nog geen druppel zweet gelaten, maar tien minuutjes discussiëren en de nattigheid rolde over mijn rug... Geroutineerd ben ik nog niet! Het telefoontje van Jan dat hij terug in het hotel was aangekomen kwam net op tijd om een taxi terug te rechtvaardigen.
Ik plofte neer naast de vrouwelijke taxichauffeur. Ze wees op mijn benen, ‘da!’, heel groot en hoe ver zij haar stoel vooruit moest schuiven om aan de pedalen te kunnen. Voor een verkeerslicht legde ze haar inkomsten van de dag, bijeengehouden door een paperclip, naast me in het bakje, stapte uit en ging in de kofferbak haar thermosfles aanvullen. Ik voelde me er niet gemakkelijk bij: wat als ze straks zou zeggen dat ik geld weggenomen had. Niets daarvan. Ze was er gerust in dat ik wel lange benen, maar geen lange vingers had. Ik moet eens aan YX vragen hoe dat hier met diefstal en de straffen erop zit.
De verkeerslichten zijn hier beter dan thuis. In het rode of groene licht telt de tijd af. Wachten duurt minder lang als je weet hoe lang het zal duren.
In onze keuken een lekkere gemengde sla klaargemaakt terwijl Jan in de supermarkt op de zevende verdieping een doodgewoon, niet zoet smakend, stokbrood en een fles wijn was gaan kopen: meer hoeft dat niet te zijn!


echte vlooienmarkt, dichter bij het hotel


Fuzimiao overdag


knutselhoekje


Stellages uit bamboe

Zondag traag in gang gelopen om dan de noordwestelijke kant van de stad te gaan verkennen. Ik had via Petrina het adres van een stoffenmarkt gekregen en daar gingen we naar op zoek. Op de vierde en hoogste verdieping van een grote supermarkt (alles behalve voedsel) in een ‘mindere’ wijk ligt de stoffenafdeling van de Golden Bridge Market. Een volledige verdieping vol rollen stof. Om daartussen iets te vinden moet je wel een paar uur uittrekken!
Dat doe ik wel op mijn eentje. We zijn de straat gevolgd in de richting van de rivier, intussen nieuwsgierig binnenloerend in de kleine winkeltjes. Er zat ook een tandarts tussen. De stoel stond in de vitrine zodat iedereen in de open mond van de patiënt mee kon volgen welke reparatie er uitgevoerd werd. Toch maar liever bij Fred op controle bij onze thuiskomst!!
Langs de straat was een groepje mannen een gokspel, een soort ‘bolleke-bolleke’ aan ’t spelen. Jan was er niet bij weg te slaan, gefacineerd om te zien of hij kon volgen onder welke schijf het muntje zou terechtkomen. Ik was doorgeslenterd tot aan een meisje dat schildpadden verkocht. Toen het me wat lang duurde, wou ik een foto van de gokkers nemen. Enkel de ruggen en de schijven op de grond zouden te zien zijn, maar ik werd er vriendelijk op gewezen dat ik dat beter niet kon doen. Het schildpaddenmeisje wou wel op de foto, de schildpad niet.


Bij de tandarts


het schildpaddenmeisje


mannenhobby vliegeren


mannenhobby zangvogeltjes


wachten op een toerist


stoffenpaleis

Toen onze voeten afgesleten waren, zijn we naar het hotel teruggekeerd voor een korte rust en een praatje met onze kroost om dan weer terug op pad te gaan. Deze keer naar de driving range van Yan Xue aan de andere kant van het Xuanwumeer.
Voor de tweede keer op rij was Jan niet in bed te krijgen: de ene avond Henin, dan Fedele... een tenniswedstrijd met Chinese commentaar is ook weer eens anders dan anders.