Dinsdag 5 juni

Jan en ik hebben een visum voor één jaar, met een maximum aaneengesloten verblijf in China van 30 dagen. Om binnen deze voorwaarden te blijven, moesten we even de grens over. In Hongkong konden we op zaterdag niet bij bank, boekhouder of taxdepartement terecht, dus werd het een louter toeristisch oversteekje naar Macau.
De ferry deed er 90 minuten over, zwaar schommelend op onze nuchtere maag. We hadden afgesproken dat we gingen starten met een lekkere koffie en een croissant op een terrasje. De aankomst is indrukwekkend. De boot moet onder 3 hoge witte bruggen door, langs een slanke panoramatoren, voorbij een mengeling van oude pitoreske kerkjes en blitse casino’s.


Panoramatoren Macau


Haven Macau


Ferryterminal Macau

Buiten de airco van de boot namen Jans brilglazen hun zwembadlook aan. De zware, vochtige lucht vergde van elke lichamelijke inspanning heel wat meer dan normaal. We waren zoals gewoonlijk perfect voorbereid nl zonder kaart of info op uitstap vertrokken en moesten op ons gevoel afgaan. De medereizigers waren uitgelaten Chinezen op weekend en die werden door busjes afgehaald. Dat koffietje konden we gelijk afschrijven! In de onooglijke winkeltjes stonden plooibanken, werden zware kabels gedraaid en kon je alle autoonderdelen kopen. Na een uurtje onder een brandende zon bergop en –af te zijn gedwaald, vonden we een winkeltje waar ze een kaart (wel een Chinese versie), frisdrank en voorverpakte plakjes cake verkochten. Bovendien konden we met Hongkongdollars betalen. Macau was tot 1999 een Portugese kolonie. Alle informatie langs de straten staat nog steeds in het Portugees en Chinees aangegeven. Sindsdien is Macau aan China teruggegeven, maar valt zoals Hongkong onder een speciaal statuut. Daarom geldt het voor ons visum als ‘buitenland’.
Drie uur lang hebben we de smalle straatjes afgelopen. De Chinese woonhuizen met kleine getraliede terrasjes waarachter steevast was te drogen hangt en alle rommel die binnen geen plaats gevonden heeft opeengepakt staat, wisselen af met statige koloniale gebouwen.


Trap op, trap af


Straatjes Macau


Reparatie Airco

Er moet duchtig bekeerd zijn, want op elk pleintje staat wel een kerk, een katholieke school of een seminarie. De leerlingen lopen nog in uniformen uit grootmoederstijd.


Katholieke school


Schooluniformen

Waar in Nanjing bijna geen tempels overgebleven zijn na de culturele revolutie, is het hier een echte ‘kapelletjestocht’. Overal staan offeraltaren en op de drempels van huizen en winkels staan potten met de restanten van opgebrande wierrookstokjes.


Offeraltaren

Op het hoogste punt is het fort gebouwd. Tussen de kanonnen biedt het schaduwrijke rustplaatsen en een goed overzicht over de stad.


Donderwolken in de verte


Kleddernat kanonnenvlees


Yoga in het fort

Tussen de kades en het oude centrum bevindt zich het gokparadijs: het ene casinohotel al opzichtiger naast het andere. Je waant je er in een Zuiderse stad. Brede lanen met palmbomen,de voetpaden versierd met mozaïeken van vissen en schelpen en overal bloeiende planten en bomen. Zoete bloemengeuren wisselen af met de stank van verrotting. Oud en nieuw is verbonden door gebouwen in een gradatie van goed leefbaar tot krot.


Casino's Macau

Op het marktplein in het centrum van de stad komt er nog een cultuurtje bij: de Portugese gebouwen in de Chinese stad zijn gevuld met Amerikaanse merken: Mc Donald’s, KFC, Starbucks, Watson’s....


Centrum

Tegen die tijd konden we onze kleren uitwringen en plakte ons haar klef tegen ons hoofd. Enkel water kon ons nog bekoren en een vroegere ferry! De gedachte nog tot zes uur te moeten doorgaan, zagen we niet zitten. De toeristische dienst had een overzicht hangen van alle bezienswaardigheden. De meesten waren we op onze dwaaltocht gepasseerd. Enkel de A Ma tempel, een grote boedhistische tempel gewijd aan de beschermelinge van de vissers, stond nog op ons lijstje. Deze lag in de straat van de terminal, zodat we de ferry van 14 uur nog net konden halen.


A Ma tempel


We hadden de donkere wolken zien hangen en het gedonder in de verte gehoord. De nattigheid was er in Shenzhen uitgevallen. Dat had als voordeel dat de temperatuur veel draaglijker was en we het zwembad weer voor ons alleen hadden.
’s Avonds liet Jonny ons kennis maken met de Koreaanse keuken. Die is samen te vatten in veel vlees op de barbecue en sausen die zo spicy zijn dat mijn lippen er maar weer eens van buiten hun oevers traden.

We waren allebei blij dat we zondag naar Nanjing terugvlogen. Shenzhen is ons te fake. Dankzij Tracy was alles weer fris. Een verademing na de duffe lucht in de Nan Hai.
Het was taxi uit, taxi in. Deze keer naar de industriële zone van de pas gekochte fabriek om uit te zoeken waar de woonkernen lagen. Onze chauffeur heeft gewillig de buurt doorkruist, hoewel hij zijn twijfels liet doorschijnen over de opzet van het spel. We kwamen alleen concentraties van woonkazernes tegen, niet direct wat we in ons hoofd hadden.
Van daar ging de rit verder naar een gloednieuwe drivingrange, vlak bij de fabriek. Hier heb je golf voor superluie mensen! De balletjes komen automatisch uit de grond en kunnen met een druk op de knop op de juiste hoogte gebracht worden! Jan kwam er een bekende tegen. Toen ik naar België was, had hij samengespeeld met een Chinees. Deze stond nu ook te oefenen. Hij sprak geen woord Engels, maar zijn tienjarig zoontje wel. Het bleek een plaatselijke politieman te zijn. We hebben zijn telefoonnummer gekregen: je weet nooit wanneer we in de problemen komen...


Driving range


Automatische bediening

En het was mijn beurt om het restaurant te kiezen, dus, naar het gekende adres waar we een warm welkom kregen. Met vijven kwamen ze rond me staan om de keuze te bediscussiëren. Uiteindelijk kregen we drie schotels die we hadden besteld, twee die zij erbij hadden gedaan en zijn er twee bestellingen nooit aangekomen, oa weer eens de witte rijst!

Maandagmorgen palmden Jan en YX onze zitkamer in. Voor de lunch koos YX een verwesterd eethuisje uit waar wij nooit naar binnen zouden gaan. Het zag er niet al te fris uit en, hoewel de gevulde omelet niet echt slecht was, was er toch de schrik voor beesterijen achteraf. In het menu was een visbouillon inbegrepen. Er dreven bruine bollen in. Het geeft een vreemd gevoel als je denkt een bruine boon in je mond te steken en het een zoet pruimpje blijkt te zijn! En dat in vissoep!
’s Avonds heb ik een gemengde sla met tonijn,gebakken aardappeltjes en echte mayonaise gemaakt. MMMM!