Zaterdag 16 juni

De week is gestart met een zwemles voor Petrina. De diagnose was snel gesteld: naast wat stijlmankementen een tekort aan kracht en totaal geen vet, dus ze zinkt als een baksteen. Ze is niet van de sportiefsten, dus ik weet niet hoe lang ze de zwemlessen zal volhouden (de eenmalige yogapoging in gedachte). Ik heb een paar verbeteringen aangebracht om mee te starten.
We hebben afgesproken calligrafiecursussen op te zoeken op internet; zij de Chinese pagina’s, ik de Engelstalige. Dat was één van de zaken die ik hier wil doen.
De yogalessen worden stilaan een probleem. Het aantal deelnemers is intussen zo gestegen dat het lokaaltje helemaal vol ligt. Dat geeft ruimtetekort om sommige bewegingen uit te voeren en is niet goed voor de lessfeer. De lerares kan ook niet veel individuele correcties aanbrengen. Ik vrees dat ik de grote schuldige ben: de groep kantoormeisjes die tussen de middag naar het yogauurtje afzakt, is meer belust op mij te bekijken dan op de eigenlijke les... Ze zullen er wel eens genoeg van krijgen zeker?
Gisteren heb ik een stapel pannenkoeken gebakken: de helft zoute met kruiden in; de andere helft zoete. Die gaan de diepriezer in als reserve. Kwinten is aarbeienconfituur aan ’t maken. Daarvan moet ik ook een potje afluizen! Als we hier ooit weggaan, zullen we een rij taxi’s nodig hebben voor het transport.
De rest van de week stond grotendeels in functie van Jans gezondheid. Hij kloeg al een paar dagen van spierpijn, maar zijn huid was veel te gevoelig om massage te verdragen. Dat is anders dan anders. Normaal gaat hij al plat liggen als hij het woordje massage nog maar hoort. De symptomen weken nog meer af toen de pijn zich naar zijn buik begon te verplaatsen. Maandag verschenen de bobbels en hadden we geen dokter nodig om de diagnose te stellen: een zona, gordelroos ofte herpes zoster. Een typisch gevolg van vermoeidheid en stress. De SOS-kliniek is een beetje verderop in onze straat gelegen (20 minuutjes taxi of bijna 2 uur stappen). Twee dokters, een Z-Afrikaan en een Engelsman, vormen er het medisch team, samen met een aantal Chinese verpleegsters en een Australische administrator. Ze bevestigden wat we al wisten en we kregen de gepaste medicatie mee. De pijn verhinderde Jan van te slapen en donderdag was het echt geen zonnetje meer in huis. Daarbij was de pilvoorraad maar tot en met zaterdag en was er nog geen verbetering te merken. In het vooruitzicht van het weekend besloot ik terug naar de clinic te gaan. Maandag was ik te voet teruggekeerd, zodat Jan direct kon verderrijden naar de fabriek, maar deze keer nam ik toch maar de taxi. Ze gaven me een lading pijnstillers en een slaapmiddel mee en een afspraak voor acupunctuur. Om 17 uur dus terug erheen, Jan niet erg op zijn gemak in het vooruitzicht als speldenkussen dienst te moeten doen. Hij moest op zijn buik liggen, wat als voordeel had dat hij het steekwerk zelf niet hoefde te zien en hij niet diep kon vallen in geval van appelflauwte. Ik heb met mijn neus erop gevolgd hoe 18 naalden rond de uitslag gestoken werden. Gedurende een half uur moesten die dingen erin blijven zodat ik de tijd had mijn vragen over de Chinese geneeskunde af te vuren.
Daarna kwam er nog een tweede luik van de behandeling: cupping. Hierbij werden houten potjes van verschillende afmetingen met een vlammetje vacuum gezogen en vervolgens op de huid gezet. De bedoeling ervan is de bloedcirculatie te verbeteren. Het resultaat ziet eruit als een resem zuigplekken. Onmiddellijk na de totale behandeling die een uur duurde, was de pijn sterk verminderd. Een paar uur daarna was Jan daar niet meer zo zeker van en vanmorgen besloot hij zich toch maar bij de Westerse geneeswijzen te houden...
Werken gebeurt nu grotendeels vanuit het hotel. Voor officiële zaken hebben we meeting rooms ter beschikking.
De Chinese les van Petrina was nog maar eens een kletsuurtje. Mijn uitspraak zal er niet van verbeteren, maar ik leer veel bij over de Chinese/Singaporese levenswijze.
‘s Avonds waren alle ‘residents’, de lange verblijvers, van het hotel uitgenodigd op een coctailparty op het terras op de negende verdieping. De voltallige staf stond er om ons te verwelkomen; er waren Westerse hapjes en Chinese muziek. Tussendoor werden er kleine wedstrijden georganizeerd, oa zoveel mogelijk pindanoten opnemen met chopsticks binnen één minuut. Ik heb deelgenomen bij het onderdeel calligrafie en heb een prijs gewonnen –waarschijnlijk omdat ik de enige vrouw van de vier was-: ‘al uw wensen zullen in vervulling gaan’ geschreven door de kunstenaar die de demonstratie gaf en voorzien van zijn stempels en handtekening.
Het was een gezellige avond en het opzet is geslaagd: we maken nu een praatje met onze buren ipv hen te begluren in de lift!


Dawn, de PR-dame, ik en Petrina


Jan en de Aziatische schonen