Woensdag 1 augustus

Vrijdag hebben we de Crowne Plaza voor één nachtje geruild voor het Sofitel Golf Hotel, een half uurtje taxi hier vandaan. Het is de enige manier om op de Zhongshan Golf te mogen spelen als je het peperdure lidgeld niet wil betalen. Tegelijkertijd was het een uitje om ons 25 jaar huwelijk te vieren...wel een paar dagen te vroeg, maar het moest uitkomen voor het werk. Er was geen kat op de golf en het was puur op karakter (en wegens het prijskaartje) dat we de 18 holes afwerkten. Alleen al je armen opheffen is teveel als het 40 graden is. We weten nu dat het een perfect onderhouden baan is, maar één die Ginko Lake zeker niet overtreft. Gelukkig! De rest van de namiddag konden we bekomen aan het 20-meterlange indoor zwembad, eentje waar je niet met je knieën over de bodem sleept –hoewel ik op mijn tippen toch overal kon staan.


Sofitel Golf


Zwembad Sofitel


Baantjes trekken: onder water al echt Chinees!

Zondag was winkeldag. Tom, de driver, bracht ons naar de Decatlon waar we met sportschoenen voor Jan buitenkwamen. Ik heb een paar prijzen opgeschreven om te kunnen vergelijken met die in België. Ertegenover ligt de Metro, een supermarkt voor bedrijven zoals de Macro. Met documenten van de nieuwe firma en ons paspoort waren we even (even lang) later in het bezit van onze inkomkaarten. Wat een festijn! Naast een uitgebreide keuze aan Oosterse producten, stonden er zowaar koekjes van Lu, confituur van Materne, Camembert kaas en tal van andere gekende merken. De eerste regel is: ga nooit winkelen wanneer je honger hebt. We kwamen buiten met een kar vol!


Zoetzucht, zoutzucht en trek in Westerse smaken...

In mijn Chinese conversatie heb ik een grote stap vooruitgezet. Ik kan praten met Tom! Eens hij doorhad dat ik geen nieuwe bestemming probeerde op te geven, was hij bereid rustig te luisteren en ging zelfs zover dat hij mijn uitspraak bleef corrigeren (tot ik er bijna kierewiet van werd) op zoek naar perfectie. Ik weet nu dat hij aan de noordkant van de stad woont, niet gehuwd is, vijftig minuten nodig heeft om aan ons hotel en het busje te geraken. Ook welke reparatie er vorige week aan het busje uitgevoerd is en in welke garage. Toch al wat gespreksstof!

Maandagavond zijn we met Malcolm en Petrina in hun lievelingsrestaurant gaan eten. Knisperend gefrituurde vissen die je van kop tot staart kan opeten, maar waarbij wij ons toch maar tot de gewone delen beperkt hebben. De wijdopen bek en de starende ogen wakkeren de eetlust niet echt aan. In dit restaurant was er een dessertkaart. Meestal beperkt de zoetigheid zich tot fruit, bonenjelly of zoete rijst. Zoet moet je eerder zien als niet zout. Het zijn allemaal blubberdingen waar wij nog een ferme schep suiker aan zouden toevoegen.


Met Malcolm en Petrina in restaurant 'Bellagio'


Gefrituurde vissen om met kop en staart op te eten


Blubbertjes als dessert

Gisteren ben ik opnieuw naar de Bububu Market afgezakt. Deze keer als een echte met mijn paraplu tegen de zon om onderweg niet weg te smelten. Op Hunan Road werden flyers uitgedeeld voor verzorgingsproducten, goed voor een gratis facial. Ze bleven aandringen en ja, waarom ook niet... Het vooruitzicht met een stralend, jong, rimpelloos gezicht in het hotel terug te keren stond me wel aan. Ik werd meegetroond in een steegje. Twee trappen op was een klein beauty salon. Met de nodige hilariteit werd ik ingepakt en begon de opkuis van mijn gezicht. In de weinige woorden die ze beheersten werd de loftrompet over mijn huid geblazen. Toen het uiteindelijk duidelijk werd dat ik een dure set Zwitserse producten moest kopen om mijn huid jong, fris en rimpelloos te krijgen en ik dat er niet voor over had, veranderde mijn vel plots in te droog, oud en rimpelig... Met pikkende ogen van het goedje dat ik erin had gekregen en een knalrode opgezwollen kop van een allergische reactie heb ik hen vriendelijk duidelijk gemaakt dat het het moment was om op te stappen. Genoeg avontuur voor die dag!


Een facial in Hunan Road

In de stoffenmarkt heb ik twee katoentjes opgesnort voor hemden voor Kwinten en linnen voor een broek voor mij. Eens kijken of deze tweede poging meer succesvol wordt dan de vorige.
Daarmee zit juli er op en is de hete augustusmaand begonnen.

Donderdag 26 juli

Tijd om een kapper op te zoeken. Het pak op mijn kop was veel te warm, had teveel föhntijd nodig en zakte door het zweten iedere keer tot voor mijn ogen. Na de slechte ervaring hier beneden in het hotel, wou ik naar het sjiekste salon uit de buurt. Daarvoor is maar één adres: het Deji Plaza, een gloednieuw shoppingcenter aan de andere kant van de Nanzhong Lu. Eerst nog even met Jan naar de bank, vervolgens nog een half uur rondkuieren (om niet terug 53 verdiepingen op- en af te moeten) tot de grote hangsloten verwijderd werden. Het kapsalon is van een typische uniforme moderne stijl van chroom, glas en spiegels. In het midden stond een bord en al het personeel zat er in een halve kring rond: of ik na de middag kon terugkomen. Nu was het ‘teaching’. Ja zeg, klantvriendelijk! Dat zouden ze bij ons eens moeten proberen binnen de openingstijden!
Om 14 uur had ik afgesproken met Petrina. Het was draaglijk warm en we zijn op stap gegaan, elkaar de plaatsen aanwijzend die we al uitgeprobeerd hadden. Sommige restaurants en de DVD-winkel kenden we allebei. Aan een fruitstalletje wees ik de vrucht aan die we de dag ervoor in de Walmart gekocht hadden en die nu de koelkast en heel onze suite in een stinkkot veranderd had. Het bleek durian te zijn, van kleur en vorm gelijkend op een dikke ananas met grote uitsteeksels. Volgens Petrina is het een ontzettend lekkere vrucht, eens je de smaak ervan te pakken hebt, maar de geur blijft dagen aan je handen hangen en je adem stinkt uren in de wind. Er is een regel dat je deze lekkernij niet meebrengt in vliegtuigen of hotels... We hadden een eerlijke manier om de weg uit te stippelen: op elk kruispunt beslisten we om beurten waarheen we verder gingen.


Een soort rummicub: een geliefd tijdverdrijf in de straten van Nanjing


Een naaister in actie

Dit bracht ons bij Fuzimiao, waar we een break namen in McDonald’s (Oma S., het was niet mijn beurt om te kiezen!) en onze voeten op adem lieten komen bij een sorbet met een ijsroomkraag (brr). De terugweg was gevuld met het uitwisselen van Oosterse en Westerse gerechten en gaf me de gelegenheid om mijn uitspraak van primitieve bestellingen op Petrina uit te proberen. Het was al na vijven toen we terug aan het hotel aankwamen. Voor iemand die gewoonlijk niet uit haar kamer komt een vinnige start! Ik wed dat ze volgende keer voor breiles kiest!
De durian heb ik onmiddellijk in de vuilbak gekieperd.


Petrina en onze (lekkere?) sorbets

Woensdag heb ik Petrina’s kapper uitgeprobeerd. De zaak ziet er heel wat minder blitz uit dan die in de Deji Plaza, maar ik mocht tenminste binnen. Eerst handtas in een locker, vervolgens op een eerste stoel waar shampoo op mijn kruin gespoten werd, die dan ingewreven werd met kleine spuitjes water. Op de duur had ik een grote schuimbol waarmee mijn hoofd geruime tijd gemasseerd werd. Vervolgens moest ik verhuizen naar de hoek van het salon waar drie ligbedden opgesteld stonden met aan elk hoofdeinde een spoelbak. Dat is veel comfortabeler dan bij ons: geen nekkrampen, maar lekker liggend met je hoofd in de bak. Eens ontschuimd werd ik weer rechtop gezet en begon een nekmassage, vervolgens werden mijn schouders, armen en handen losgewerkt. Toen dat achter de rug was, moest ik met mijn armen en hoofd voorover op de kaptafel liggen en begon ze op mijn rug te trommelen. Was ik even blij dat het ‘after badmintondag ‘was, zo was mijn stijve rug ineens zo goed als nieuw. Veel conversatie was er niet mogelijk, hoewel het meisje wel probeerde. Ik verstond haar niet, wist langs geen kanten wat ze me allemaal vertelde. Ze wees op mijn neus. Die vond ze niet goed gelukt, op haar uitdrukking afgaande.
Ik had al met hand en tand uitgelegd waar er stukken afmoesten en dat ik zeker geen rechte pony of een Chinees coupeke wou. Toen viel me in dat ik wel voldoende Chinees beheerste om een boek te vragen waar kapsels instonden. Dat snapte ze en zo was het gemakkelijk uit te leggen wat ik verlangde. En dan naar de knipstoel. Ik werd door de hoogste in rang onder handen genomen, een kapper met geweldige sterallures. Heel koel en uit de hoogte begon hij hier en daar een pluk weg te snijden, maar uiteindelijk was ik heel tevreden met het resultaat. Alles bijeen: 50 RMB (ofte 5 euro). Het is goedkoper hier een massage te laten doen dan in het massagesalon!

Ik was Jans nieuwe broek aan ’t omzomen, toen ik het dringende telefoontje kreeg dat er stempels voor sluitingstijd op de bank moesten geraken. Alles laten vallen en de taxi ingesprongen. Op het spitsuur zit heel het centrum muurvast en pas twee minuten voor tijd was ik op bestemming. Om vijf uur gaan de hangsloten op de deur en kan niemand meer binnen. Wie binnen zit, wordt nog wel ‘afgewerkt’. De bewakers kwamen weer vragen of ik met hen op de foto wou. Ik heb in ruil daarvoor er ook eentje afgeperst.


Met de bewaker op de foto

’s Avonds tracteerde Peter bij de teppanyaki. Hij was 30 jaar getrouwd. Ik had nog gauw een kadootje gekocht voor zijn vrouw, zodat die ook iets aan het etentje had. We zaten met z’n vijven rond de plaat. Tino maakte een goed uitgebalanceerde keuze (hij kent de menukaart van buiten) en we hadden een gezellige avond.


Tino kiest, Michael keurt (en Peter betaalt)


Michael, Tino, Peter, Jan en ik

Vanmiddag zijn we drie halten verder met de metro afgestapt aan Xuanwumen. Vlak erbij ligt het Lake View Hotel waar de Europese Kamer van Koophandel gehuisvest is. Jan ging er de nieuwe firma voorstellen en horen wat zij te bieden hadden. Ik hoopte op hulp voor de permanente verblijfsvergunning en een goedkope leraar Chinees.

Maandag 23 juli

De trein naar Shanghai zat maar weer eens compleet vol. Bij het uitstappen was het even naar adem happen: warm, heel warm en vochtig. Jan ging naar een meeting; ik op zoek naar het Belgisch Consulaat. Ieder zinnig mens zou daarvoor de taxi nemen, maar ik wou rondneuzen en ben te voet gegaan, tussendoor in de shoppingcentra verkoeling zoekend. Na twee en een half uur continu rondlopen, waren mijn benen verbrand onder mijn broek van de opstijgende hitte! Geen aangenaam gevoel. Het consulaat ligt niet in een mooie of aangename buurt, maar het is een grote oude villa in een –naar Chinese normen- enorme tuin. Ik moest er info opvragen voor onze permanente verblijfsvergunning.


Het Belgisch consulaat te Shanghai

’s Avonds zijn we met Peter en Yves een hapje gaan eten in Xintiandi en hebben alles doorgespoeld met een coctail in de bar op de 85ste verdieping van de Grand Hyatt Buiding. Supersnelle liften brengen je er in enkele seconden naartoe. Daarmee vergeleken zijn wij een eeuwigheid onderweg naar onze 53ste etage in Nanjing


Uit eten met Peter en Yves

Zaterdagochtend was het station onze eerste halte. We hadden nog geen retourticket. We waren niet de enigen! Rijen en rijen voor de loketten. Ik heb me er ergens tussengewurmd en met Jan als dekking mijn plaats verdedigd en de tickets bemachtigd: eerste klasse!!
Toen we die op zak hadden en onze bagage bij de left luggage in bewaring hadden gegeven, zijn we de metro ingedoken. Heel wat anders dan die van Nanjing of Shenzhen. Oude, vuile pijpen en stikvol en warm. Om tickets te bemachtigen moest Jan strijd voeren tegen een brutale snotneus die net hetzelfde deed als wij even voordien: voorsteken. Aan People’s Square kwamen we bovengronds en enkele minuten later droop het zweet in straaltjes langs onze rug. Tijd om een museumpje mee te pikken. Ditmaal was het Moma geopend. Er liep een tentoonstelling over de Handover van Hong Kong in 1997: voor en na gezien door kunstenaars. Veel hebben ze er niet van gebakken. Op een enkele uitzondering na, was het een zielige vertoning. Maar voor 20 RMB per man hadden we even koelte gehad.
In de shoppingcentra is alles peperduur, zelfs in de solden. Merkkledij kost er meer dan in België. Spijtig, want aan winkels is er geen gebrek. Ik had de vorige dag een rok gezien aan 50% korting, maar was te plakkerig om passen zelfs maar in overweging te nemen. Daarvoor hadden we nu net voldoende tijd.
Het verschil tussen eerste en tweede klasse zit hem in 20 RMB meer en bredere, comfortabelere zetels waarin je kan zitten zonder lijflijk contact met je gebuur, meer beenruimte en een voetensteuntje. Het duurt niet lang om aan luxe te wennen.


Moma te Shanghai


In de hitte voor Shanghai Railway Station

In Nanjing had het die dag duchtig doorgeregend en het was een verademing om er uit de trein te stappen. 30 graden voelt fris aan als je uit een oven komt. We hebben onze voeten een verwenbeurt gegeven: Chinese medicine massage. Eerst een half uurtje met je voeten in een heet brouwsel terwijl nek en rug doorkneed worden. Vervolgens wordt elk plekje van voet en onderbeen onderhanden genomen tot alle vocht richting hart gestuwd is en lopen licht en vanzelf gaat. Daar nemen we zeker een abonnement!


En die hadden hoge nood aan Chinese medicine massage!

Zondag, na een ontbijt met Tino en Peter, zijn we terug naar Ginko Lake getrokken voor nog maar eens 18 holes. ’s Avonds kregen we bezoek uit België: Frank en zijn collega Etienne. Goed voor een etentje en een drankje in Danny’s Pub.


Met Frank en Etienne

Donderdag 19 juli

We zaten in het splinternieuwe Intercontinental Hotel in Shenzhen, dat we ons enkel konden veroorloven omdat er superkortingen op de kamers gegeven werden. We moesten er dan wel bijnemen dat het geopend was terwijl de afwerking nog volop bezig was: geklop en geboor van ’s morgens tot ’s avonds en internetverbindingen om het ervan op je zenuwen te krijgen: driekwartier om iets te down loaden en een abominabele skype. Ook het personeel was vers van de pers. Vol goede wil maar onmogelijk om er iets aan uit te leggen.
Maar, de kamer was luxueus, de badkamer een spa op zich en de zwembaden recht uit het paradijs! Het grote binnenzwembad was het uitproberen niet waard, toen we de reusachtige watervlakte buiten gezien hadden. Ik had een kwartier nodig om –op ’t gemakske- in alle uithoeken rond te zwemmen. Met een strikt dagschema van drie kwartier Chinese karakters onder een parasol en één kwartier zwemmen, ben ik erin geslaagd kreeftenrood te verbranden en volledig kapotgebeten te worden door muggen of zandluizen, daar ben ik nog niet uit. Eén kant van de pool is namelijk aangelegd als een lieflijk zandstrand met ligstoelen. In het water gaat het zand geleidelijk over in tegels. De enige bader in zo’n immens geval, geeft wel een apart gevoel. Je moet er dan wel tegenkunnen dat een vloot personeel niets anders te doen heeft dan nauwlettend elke beweging te bespionneren.


Het strandhoekje in de Intercontinental

Jan was donderdagavond gearriveerd en de volgende morgen zijn we eerste werk langs Ally’s hotel gegaan om nog wat zaken te bespreken voor Jonny. Daar pikte de driver van Mr Kong ons op om Jan naar een vergadering te brengen. Ik moest –maar weer eens-naar de bank. Toen ik hem uitlegde waarheen ik wou, knikte hij verwoed en bracht me naar een bankfiliaal even verder in het industriepark. Bu, niet dat. In mijn beste Chinees geëxpliceerd dat ik naar het hoofdgebouw wou, in het centrum van Shekou. Wat een afgang. Hij belde Mr Wang op die Engels verstaat voor de vertaling. Het vervolg had hij wel door: dat hij niet op me moest wachten en dat we in de namiddag met de ferry naar HK zouden gaan. Hij veranderde meteen van een stuurse, onverschillige chauffeur in een breedlachende vriendelijke man.

36 graden vochtige warmte. Daar kom je niet snel in vooruit.
In HK heb ik de bank in het park verkozen tot Jan zijn zegje gedaan had in de andere. Het blijft toch hoedje af voor de wijze waarop ze er in geslaagd zijn elk hoekje zinnig en mooi te gebruiken. Vanop mijn plekje in de schaduw had ik een prachtig zicht op de achterliggende heuvels, de torens, de planten en bloemen in de vijver en op de voortdurende passage. Een bruidje gooide al voor de derde keer haar boeket over het hoofd naar de wachtende bruidsmeisjes voor de fotograaf tevreden was met het resultaat. Heel stevige ruikers moeten ze hier hebben en hoe oprecht, de vreugde van het gelukkige bruidsmeisje, zo spontaan vastgelegd voor eeuwig!
Op terugweg naar de ferry hebben we nog gauw een broek voor Jan uit de solden gered, wat maakte dat we het laatste stuk al spurtend moesten afleggen in die hitte om nog op tijd voor de boot in de terminal te zijn.


Bankzicht in Hong Kong Park


Zelfs de bloemen zijn uitgezocht mooi!

Zaterdag was een culturele dag.
Na een veel te uitgebreid ontbijt –je kon er echt alles krijgen, zelfs ijsroom en dat gaat er in combinatie met gebraden worstjes en gerookte zalm bij die Chinezen om tien uur ’s ochtends probleemloos in- stapten we door de grote deur regelrecht de oven binnen. Door de stralen op ons hoofd lekte het zweet van onder ons haar en door de uitstraling van de straatstenen droop het van onze benen. Maar, alles beter dan de koude en nattigheid in het thuisland hé! Een stukje verder, voorbij Window of the World, glipten we het Museum of Continous Art binnen. Het gebouw kon met gemak de vergelijking doorstaan met de musea voor moderne kunst gelijk waar in de wereld. Alleen, binnenin viel het tegen. Ze hadden blijkbaar nog geen kunst om erin te zetten, dus hadden ze een horde kinderen aan het werk gezet. Het resultaat waren dinosaurussen, zeemeerminnen, ruimtetuigen en een auto voor Harry Potter...geen verschil in interesse met Westerse kinderen en hoewel het grappig was om de werkjes te bekijken, niet echt een tijdsinvestering waard. Vervolgens hebben we de metro uitgeprobeerd: gloednieuw, practisch en volgestouwd. Iedere keer valt op hoeveel jeugd er rondloopt. Boven de grond gekomen was er niet veel orientatiemogelijkheid, dus wezen we het volgende museum op de kaart aan voor bevestiging van de richting. De twee heren knikten unaniem. We liepen juist. Niet dus, maar we kwamen wel aan bij een hypermodern shoppingcentrum. Alles was goed om aan de warmte te ontkomen. Naast alle Westerse merken, eet- en drinkgelegenheden, was er een cinemacomplex en zowaar een ijsbaan in ondergebracht. Dat is tenminste goed nagedacht: de kinderen komen zonder te klagen mee en amuzeren zich terwijl de ouders rustig hun geld kunnen uitgeven. Het gaf bovendien een gezellige sfeer in het gebouw.


De ingang van Window of the World, een familiepretpark met miniaturen van ikonen van over de hele wereld


Het Museum of Coninous Art te Shenzhen


Even metrokaartjes kopen


De ijsbaan in het shoppingcenter

Op karakter zijn we een viertal blokken verder tot aan het museum geraakt. De brede lanen met hun hoge, losstaande torens bieden zo goed als geen schaduw. Op sommige plaatsen kan je van boom tot boom hoppen, maar globaal genomen is er geen lol aan om er rond te kuieren. Het Museum van Shenzhen bevatte geen kunstvoorwerpen, maar gaf een overzicht vanaf de opgravingen uit de oertijd, over het kleine dorpje dat het tot de jaren 80 was, tot de moderne megastad zoals ze er nu staat.
Hoe indrukwekkend het er ook mag zijn, we waren weer eens blij toen we ‘s avonds voet aan de grond zetten in Nanjing.


Brede lanen in Shenzhen


Warme lanen in Shenzhen


Dagelijkse briefing van de museumtoezichters

Hier was het de volgende dagen het gewone leventje. We hebben onze ogen uitgekeken toen we pasfoto’s van Jan lieten nemen. Onder de roltrap van de Walmart staat een fotocabine. Normaal staat daar geen kat, maar toen wij ervan gebruik wilden maken, stond er een rij pubers voor ons. Bij ons is zoiets in een flits gebeurd. Hier duurt het gemakkelijk een kwartier per persoon. Toen we eindelijk mee in het hokje konden gluren, wisten we waarom: elke foto wordt geretoucheerd! Iedere puist of acnebobbel wordt weggeborsteld, het kapsel gewijzigd, vlekjes bijgekleurd, de teint aangepast...tot er een perzikenschoonheid uit tevoorschijnt komt...die nog slechts in de verte op de echte gelijkt! Wij natuurlijk benieuwd wat ze van Jan zou maken. Ze koos voor egaal gekleurde roze wangen en de warmtevlekken in de hals werden uitgegomd. Voor de rest was er niets nodig, vermits hij er toch al jonger uitziet dan alle leeftijdsgenoten (inside joke).

De termometer gaat richting 40 graden. Er staat de laatste dagen een stevige, warme wind. Voor vanavond en de volgende dagen staat onweer op het menu. Morgen zijn we met de eerste trein op weg naar Shanghai.


op straat in Nanjing steekt de oma een lekker duifje in de pot...tijd voor een brilletje want de pluimen hangen er nog aan!


Goudvissen


Een decoratieve vrucht

Woensdag 11 juli

Feest van de Vlaamse Gemeenschap.

Zondag werden we wakker van het gekletter van de regen en de bliksemschichten. Het was een geschikte dag om onze papierhoop uit te mesten. Na de middag was het buiten en binnen voldoende opgeklaard om nog wat straten te verkennen. Overal lagen zandzakjes om het water buiten te houden. Daar hadden ze in ons hotel ook beter aan gedacht. De ontbijtzaal moest voor de helft ontruimd worden omdat het tapijt leknat was: ramen en deuren van Chinese makelij!


Afsluitingen aan de metroingang om het water buiten te houden

Om 17 uur pikte YX ons op voor een diner met Mr Shu van de economische zone. Het restaurant op de vierde verdieping van de expositiehal aan het Xuanwu meer bestond, zoals gewoonlijk, uit rijen afzonderlijke kamertjes. Naast Mr Shu en zijn assistent, YX, Jan en ik zaten de zoon van Mr Shu en zowaar een vrouwelijke bankmanager rond de tafel. Ik schatte de zoon 16 jaar en polste of er Engels uit kwam. Hij kreeg van in de lagere school Engelse les, maar was niet bereid er iets van te laten horen. Zijn bijdrage tot de avond beperkte zich tot eten. Achteraf hoorde ik dat hij 24 jaar was en bij de bank werkte. Pappie hielp hem een handje door klanten de weg naar de juiste bank te wijzen... Zoals de andere vrouw in het gezelschap liet ik de mannen het woord doen en elkaar dank en wensen toeklinken. Toen Jans inspiratie op was, speelde hij de bal naar mijn kamp door om onze gastheer te vermaken. Gelukkig was het een aangename man die al een stukje van de wereld gezien had, zodat gespreksonderwerpen geen probleem waren...zolang YX adem had om alles te vertalen.


De expositiehal


Uitzicht op het Xuanwu meer

De werkweek begon voor Jan met een nieuw gevecht tegen de Chinese administratie en voor mij met een afspraak met Petrina. Die zwemlessen zijn al geklasseerd. Dat deed ze enkel omdat ze dacht dat ze me daarmee een plezier deed. Ze had breinaalden en wol mee en wou dat ik haar leerde breien. Als ze even rap van begrip was in de zwemles, zou ze nu al kampioen zijn! Voor iemand die nog nooit breinaalden in handen heeft gehad, was ze er heel snel mee weg. Terwijl zij op elke rij tien steken probeerde te behouden (met elf geëindigd), amuzeerde ik me met een proeflapje te maken met alle steken die ik kende, zodat ze achteraf kon kiezen welke ze mooi vond. Ik heb zo’n vermoeden dat ze wel eens zwanger zou kunnen zijn.
En dan snel 44 verdiepingen naar beneden voor de yoga. Toen het zo regende was ik, naast het feit dat we hoog en droog zaten, ook blij met de 53ste verdieping omdat eventuele hotelratten langer onderweg zijn bij het ontvluchten van de nattigheid.
Jan had een uurtje tussen om snel even naar de bank te gaan. Hij beseft nog steeds niet in welk land we zitten. Twee uur en een kwart later kon hij er pas vertrekken, maar we hadden ontzettend veel gedaan gekregen: gewisseld, teruggestort, overgeschreven en een bankcheque laten opmaken. Het loketmeisje en ‘mijn’ bankbediende waren er uitgeput van. Van zodra Jans handtekening nergens meer nodig was, maakte hij zich uit de voeten naar zijn volgende afspraak. Ik moest mee naar de tweede verdieping om de cheque te laten uitschrijven. Daar op de balie stond een rekje met leesbrillen, genummerd van +1 tot en met +4. Handig! Wie zijn brilletje vergeten heeft, kan ervan gebruik maken om de kleine lettertjes te lezen. In mijn geval is dit overbodige luxe, vermits ik –op de cijfers na- toch niet versta wat er staat. Ik vroeg of wij nu echt zo’n moeilijke zaken nodig hadden. Blijkbaar wel en hij zei dat er bovendien zoveel nieuwe wetten kwamen dat ze het zelf moeilijk konden bijhouden. Dat hadden we al gemerkt.
’s Avonds gingen Malcolm, die erover denkt met golf te beginnen, en Petrina mee naar de golfles aan het meer. Op weg erheen kregen we telefoon van Gaëlle: het waterpeil stond te hoog en de driving range was gesloten. Dan maar de wagen gekeerd en afgesproken op Bai Ma –het witte paard-. Er lag zoveel water dat we ook nu onze ballen in het meer moesten spelen. En muggen dat er zaten!!!

Dinsdag eerste werk was een vlucht naar Shenzhen boeken. Ik had afgesproken aan Sue de hypermoderne driving range te laten zien. Op weg erheen kreeg ik telefoon van de bank voor een rechtzetting ivm de bankcheque. Dat was geen probleem. Ik wist wel wie waar moest tekenen en was nooit van plan geweest zijn aanwijzigingen te volgen. Je vraagt je soms af wat de vereisten zijn om op de bank te mogen werken. Een uurtje later opnieuw mijn vriend aan de lijn: ‘big problem’ met de terugstorting. Dat was minder. Jan was de vorige dag al verbaasd dat ze geen tegenwerpingen maakten. Er moesten ‘new documents’ opgemaakt worden. Zucht. Ik had om 13 uur afgesproken met Qin voor de laatste betaling van het huis, dat gaf me twintig minuten voor de bank. Wonderwel was het met wat handtekeningen zetten geflikt, hoewel, dat ze mijn handtekening op Jans papieren laten passeren, dan gaat dan weer tegen mijn logica in.


Sue en ik kregen ongevraagd (...en ongewenst) les van een plaatselijke knapperd

De driver en het firmabusje stonden klaar om me naar Ronchamp te brengen. Wat een luxe! Om de reistijd nuttig te besteden had ik mijn Chinese woordjes bij. De driver was geen goede sparringspartner: hij sloeg tilt bij elke poging die ik deed. Om veilig aan te komen heb ik het dan maar tegen mezelf uitgelegd...en ik verstond elk woord.


Tom, de driver


Toch maar even vieren dat het huis van ons is...

Jan had een tijdrovend probleem voorgelegd gekregen: hij moest een copy opvragen van het paspoort van alle aandeelhouders van de Belgische firma. Begin maar met een beursgenoteerd bedrijf! Je kan ermee lachen, maar leg het maar weer eens uit!

En vanmorgen door Jan uitgewuifd naar Shenzhen vertrokken. In Jonny’s toestand is nog geen verbetering gekomen. Naast het feit dat hij in coma ligt, hangt hij ook aan de beademingsmachine. Samen met zijn vrouw en broer heb ik een resem practische punten doorgenomen. Niet plezierig, om elkaar in zo’n omstandigheden voor de eerste keer te zien.

Zaterdag 7 juli

’s Morgens was het even afwachten hoe het met Jonny ging en of we eventueel naar Shenzhen zouden vliegen. Intussen was zijn broer er gearriveerd zodat we gerust konden zijn dat er iemand voor hem kon zorgen. De toestand is niet veel belovend. Hij is half verlamd en de dokters vinden zijn toestand zeer kritiek. Jan is er niet goed van. Hij werkt al zeven jaar samen met Jonny en, naast het feit dat ze even oud zijn, klikt het prima tussen hen.

De weersvoorspellingen beloofden niet veel goeds voor het hele weekend, maar we moesten lucht hebben. Op Gingko Lake was er een tee-off tijd vrij, dus de taxi in en erheen. De zon was niet te zien en met het gerommel van onweer in de verte was het drukkend warm. Aangemoedigd door onze caddies bij een goede slag en met de nodige ‘oh’ en ‘ah’s’ bij een mindere, schoten we goed op. Met nog drie holes te gaan, had de regen ons bereikt. Zalig om het zout er in een vroege douche te laten afspoelen!
De driver kwam ons met het firmabusje ophalen. Gelukkig, want intussen waren de meeste straten in rivieren en de kruispunten in meren veranderd. Voor het busje dat wat hoger op zijn poten staat, waren de hindernissen juist te doen. Al het ‘lagere’ vervoer zat in de problemen. In het centrum kregen ze het water weggewerkt, maar zat het verkeer hopeloos strop. Na een lange rit arriveerden we in het hotel. Deze keer was ik tevreden met de 53ste verdieping!

Vrijdag 6 juli

Het bezoek van Bobby en Nadine met zoontje Tongtong ( ?) viel goed mee. Nadine is een spraakwaterval in goed verstaanbaar Engels. Tongtong staat op mijn niveau, of zelfs iets hoger: een tweejarige peuter die de Chinese taal aan ’t leren is. Het is een overactief ventje dat het, nadat alle golfballen rondgegooid waren en het nieuwe van de papieren vlieger af was, te kennen gaf dat hij het bij ons voor gezien hield. Een rustig gesprek was niet echt mogelijk met zo’n woelwater in de buurt. Naast koken en op Tongtong passen, houdt Nadine zich bezig met handwerken. Ze wil me absoluut meenemen naar de les, gegeven door een bekende Japanse kunstenares. Ik heb me in duizend bochten gewrongen om er onderuit te geraken. Ze had haar huiswerk mee: borduren, kanten lapjes haken en parels rijgen. Nu ik het hier neerschrijf weet ik zeker dat ik naar de kalligrafie wil!

Vanmorgen is het definitieve contract van het huis getekend! Zeven documenten, goed voor zesendertig handtekeningen...en er niets van kunnen lezen buiten de datum en de prijs. Volgende week nog de tweede schijf betalen en de klus is geklaard.


Ondertekening van het contract

Het teppanyaki restaurant draait in het weekend op volle toeren. Om zeker te zijn van vier zitjes naast elkaar, ging ik ze voor alle zekerheid vastleggen. Ze wisten natuurlijk wat ik kwam zeggen, maar het deed toch goed dat ze mijn Chinees probleemloos snapten.
Op zoek naar sinaasappelen en perziken ben ik de kleine straatjes ingedoken. Het is het seizoen van de watermeloenen. Overal staan bakfietsen en bestelwagens met ladingen vol. Voor twee personen is zo’n meloen toch wat te groot.


Watermeloenen te koop

Tussen de kleine winkeltjes in vond ik de ingang van een versmarkt. De groenten zagen er veel frisser uit dan die van in de supermarkt. Aan vlees kopen zal ik me er maar niet wagen. Alles ligt er open en bloot en zonder koeling uitgestald. De vis wordt levend verkocht, dus dat is te vertrouwen. Het spectaculairst was het kraampje met levende slangen, kikkers en schildpadden. Die heerlijkheden laat ik maar aan de plaatselijke bevolking over!


De versmarkt


Plaatselijke lekkernijen

De vakantie is ook hier begonnen en dat is goed te zien aan de kinderen op straat. De jongeren roepen ‘hello’ wanneer ik passeer om te laten horen dat ze Engels leren.


Meisjes 'elastieken' op de straat

We kregen een akelig bericht. Jonny is vandaag in het ziekenhuis in Shenzhen opgenomen met een hersenbloeding. Niemand kende zijn thuisadres of telefoonnummer in New Zealand. Pas toen hij voldoende bij kennis was om het nummer zelf te geven, konden we zijn familie op de hoogte brengen.

’s Avonds hebben we Sue en Roger laten kennis maken met de teppanyaki. Ze zijn gemakkelijk, vlot pratend gezelschap. Donderdagavond vieren ze hun afscheid, waarop we uitgenodigd zijn, in de sushi-bar.


Teppanyaki met Sue en Roger

Donderdag 5 juli

Het was een natte aankomst in Nanjing na een grotendeels natte week in Antwerpen. 15 graden meer, maken dat hier een t-shirt en paraplu volstaan.
We waren nog niet helemaal binnen of Bobby hing al aan de lijn om ons te herinneren aan de badminton van ‘s avonds. Als er nog eens 10 graden bijkomen, weet ik niet of sporten zonder airco nog verantwoord zal zijn. Nu al vergde het lopen naar een verre pluim teveel inspanning, meer dan in verhouding stond tot mijn eergevoel of hoofdpijn de volgende dag.
Woensdag waren we, met Yan Xue als tolk, al vroeg op weg. Per persoon en per jaar kan maar een beperkt bedrag aan euro’s omgezet worden naar RMB’s. Om een huis te kopen is een grotere som toegestaan door de bank, mits voorleggen van een document van de Housing Office van Nanjing. Op het adres dat ze ons meegegeven hadden, verwees de dame aan de infobalie ons naar de tweede verdieping –dat is onze eerste etage-. YX stevende op het enige loket met rode karakters af: duidelijk de hoogste in rang. Deze wees ons een loket verderop aan waar we een invulformulier moesten opvragen. Na nogmaals ons verhaal te hebben , afgestoken, bleek dat formulier ongekend. Terug bij het eerste loket gekomen, was de chef verdwenen. Zijn plaatsvervanger wist te zeggen dat we aan het verkeerde adres waren: ons huis bevindt zich in een ander district en daarvoor zijn andere instanties bevoegd.
No problem. YX reed ons in de gietende regen door het drukke verkeer in zuidelijke richting en probeerde gelijktijdig te weten te komen waar het bureau zich bevond. Zijn rijstijl is niet om over naar huis te schrijven –constant in een slakkengang op het linker rijvak- en laat geen nevenactiviteiten toe. Toen ik opmerkte dat hij misschien beter even aan de kant ging staan, grinnikte hij even en reed rustig voort. Na veel omzwervingen kwamen we bij het juiste kantoor aan. Aan elk loket stond een rij wachtenden, maar in typisch Chinese stijl, wrong YX zich ertussen om zijn verhaal te doen. Deze keer was het op de derde verdieping te doen en in het bureau van een hogere piet ipv aan een ordinair loket. De beambte blafte YX af, wat niet veel goeds deed beloven. Het klopt dat blaffende honden niet bijten. Het was een aardige man die alle moeite deed om ons te helpen. Het was bij zijn weten de allereerste keer dat er zo’n document nodig was. Er zijn dus twee mogelijkheden: ofwel werd nog nooit geld omgezet door vreemdelingen om een huis te kopen, ofwel waren wij de eersten waarvoor de bank de puntjes op de i wou zetten. We lieten het hem aan de telefoon uitvechten met de bankbediende. Het leek wel een klucht: de bank wou een document, maar wist niet wat er in moest staan; het bureau wou er wel eentje maken, maar kon dat niet zonder voorbeeld. Het resultaat was een impasse en dus noppes. Geen document, geen wissel en een volledige ochtend verknoeid. We zullen netjes moeten wachten tot we het contract van het huis op zak hebben vooraleer er gewisseld kan worden. Gelukkig hebben we een spaarpotje van de vorige verkoop. Anders was er geen beginnen aan.
Ik was blij dat de verdere namiddag voor mij enkel was en strijk inhield. Jan moest nog een tweede keer de Chinese ring betreden! Toen hij daarvan terug was, besloot hij vroeg te gaan slapen, een voornemen dat hij prompt vergat toen Henin tegen Williams begon te spelen. Ik heb nog een tijdje geprobeerd het deken over mijn kop te trekken, maar de wedstrijd was te spannend om te laten passeren. In plaats van er ineens korte metten mee te maken, heeft Henin ons tot een stuk in de nacht wakker gehouden en toen ze uiteindelijk gewonnen was, waren we te opgefokt om te kunnen slapen!

Vanmorgen zaten we met Sue aan het ontbijt. Zij gaan hun laatste tien dagen in. Spijtig, want haar Engels is een verademing naast het brabbeltaaltje dat hier gewoonlijk gehanteerd wordt. Daarna Tracy bedankt voor het welkomsgeschenk: een nieuwe strijkplank en- ijzer! Kwalitatief een pak beter dan de vorigen.
Vanavond komen Bobby met zijn vrouw Nadine en hun zoontje (naam nog ongekend) op visite. Ik ben benieuwd.