Donderdag 26 juli

Tijd om een kapper op te zoeken. Het pak op mijn kop was veel te warm, had teveel föhntijd nodig en zakte door het zweten iedere keer tot voor mijn ogen. Na de slechte ervaring hier beneden in het hotel, wou ik naar het sjiekste salon uit de buurt. Daarvoor is maar één adres: het Deji Plaza, een gloednieuw shoppingcenter aan de andere kant van de Nanzhong Lu. Eerst nog even met Jan naar de bank, vervolgens nog een half uur rondkuieren (om niet terug 53 verdiepingen op- en af te moeten) tot de grote hangsloten verwijderd werden. Het kapsalon is van een typische uniforme moderne stijl van chroom, glas en spiegels. In het midden stond een bord en al het personeel zat er in een halve kring rond: of ik na de middag kon terugkomen. Nu was het ‘teaching’. Ja zeg, klantvriendelijk! Dat zouden ze bij ons eens moeten proberen binnen de openingstijden!
Om 14 uur had ik afgesproken met Petrina. Het was draaglijk warm en we zijn op stap gegaan, elkaar de plaatsen aanwijzend die we al uitgeprobeerd hadden. Sommige restaurants en de DVD-winkel kenden we allebei. Aan een fruitstalletje wees ik de vrucht aan die we de dag ervoor in de Walmart gekocht hadden en die nu de koelkast en heel onze suite in een stinkkot veranderd had. Het bleek durian te zijn, van kleur en vorm gelijkend op een dikke ananas met grote uitsteeksels. Volgens Petrina is het een ontzettend lekkere vrucht, eens je de smaak ervan te pakken hebt, maar de geur blijft dagen aan je handen hangen en je adem stinkt uren in de wind. Er is een regel dat je deze lekkernij niet meebrengt in vliegtuigen of hotels... We hadden een eerlijke manier om de weg uit te stippelen: op elk kruispunt beslisten we om beurten waarheen we verder gingen.


Een soort rummicub: een geliefd tijdverdrijf in de straten van Nanjing


Een naaister in actie

Dit bracht ons bij Fuzimiao, waar we een break namen in McDonald’s (Oma S., het was niet mijn beurt om te kiezen!) en onze voeten op adem lieten komen bij een sorbet met een ijsroomkraag (brr). De terugweg was gevuld met het uitwisselen van Oosterse en Westerse gerechten en gaf me de gelegenheid om mijn uitspraak van primitieve bestellingen op Petrina uit te proberen. Het was al na vijven toen we terug aan het hotel aankwamen. Voor iemand die gewoonlijk niet uit haar kamer komt een vinnige start! Ik wed dat ze volgende keer voor breiles kiest!
De durian heb ik onmiddellijk in de vuilbak gekieperd.


Petrina en onze (lekkere?) sorbets

Woensdag heb ik Petrina’s kapper uitgeprobeerd. De zaak ziet er heel wat minder blitz uit dan die in de Deji Plaza, maar ik mocht tenminste binnen. Eerst handtas in een locker, vervolgens op een eerste stoel waar shampoo op mijn kruin gespoten werd, die dan ingewreven werd met kleine spuitjes water. Op de duur had ik een grote schuimbol waarmee mijn hoofd geruime tijd gemasseerd werd. Vervolgens moest ik verhuizen naar de hoek van het salon waar drie ligbedden opgesteld stonden met aan elk hoofdeinde een spoelbak. Dat is veel comfortabeler dan bij ons: geen nekkrampen, maar lekker liggend met je hoofd in de bak. Eens ontschuimd werd ik weer rechtop gezet en begon een nekmassage, vervolgens werden mijn schouders, armen en handen losgewerkt. Toen dat achter de rug was, moest ik met mijn armen en hoofd voorover op de kaptafel liggen en begon ze op mijn rug te trommelen. Was ik even blij dat het ‘after badmintondag ‘was, zo was mijn stijve rug ineens zo goed als nieuw. Veel conversatie was er niet mogelijk, hoewel het meisje wel probeerde. Ik verstond haar niet, wist langs geen kanten wat ze me allemaal vertelde. Ze wees op mijn neus. Die vond ze niet goed gelukt, op haar uitdrukking afgaande.
Ik had al met hand en tand uitgelegd waar er stukken afmoesten en dat ik zeker geen rechte pony of een Chinees coupeke wou. Toen viel me in dat ik wel voldoende Chinees beheerste om een boek te vragen waar kapsels instonden. Dat snapte ze en zo was het gemakkelijk uit te leggen wat ik verlangde. En dan naar de knipstoel. Ik werd door de hoogste in rang onder handen genomen, een kapper met geweldige sterallures. Heel koel en uit de hoogte begon hij hier en daar een pluk weg te snijden, maar uiteindelijk was ik heel tevreden met het resultaat. Alles bijeen: 50 RMB (ofte 5 euro). Het is goedkoper hier een massage te laten doen dan in het massagesalon!

Ik was Jans nieuwe broek aan ’t omzomen, toen ik het dringende telefoontje kreeg dat er stempels voor sluitingstijd op de bank moesten geraken. Alles laten vallen en de taxi ingesprongen. Op het spitsuur zit heel het centrum muurvast en pas twee minuten voor tijd was ik op bestemming. Om vijf uur gaan de hangsloten op de deur en kan niemand meer binnen. Wie binnen zit, wordt nog wel ‘afgewerkt’. De bewakers kwamen weer vragen of ik met hen op de foto wou. Ik heb in ruil daarvoor er ook eentje afgeperst.


Met de bewaker op de foto

’s Avonds tracteerde Peter bij de teppanyaki. Hij was 30 jaar getrouwd. Ik had nog gauw een kadootje gekocht voor zijn vrouw, zodat die ook iets aan het etentje had. We zaten met z’n vijven rond de plaat. Tino maakte een goed uitgebalanceerde keuze (hij kent de menukaart van buiten) en we hadden een gezellige avond.


Tino kiest, Michael keurt (en Peter betaalt)


Michael, Tino, Peter, Jan en ik

Vanmiddag zijn we drie halten verder met de metro afgestapt aan Xuanwumen. Vlak erbij ligt het Lake View Hotel waar de Europese Kamer van Koophandel gehuisvest is. Jan ging er de nieuwe firma voorstellen en horen wat zij te bieden hadden. Ik hoopte op hulp voor de permanente verblijfsvergunning en een goedkope leraar Chinees.