Donderdag 5 juli
Het was een natte aankomst in Nanjing na een grotendeels natte week in Antwerpen. 15 graden meer, maken dat hier een t-shirt en paraplu volstaan.
We waren nog niet helemaal binnen of Bobby hing al aan de lijn om ons te herinneren aan de badminton van ‘s avonds. Als er nog eens 10 graden bijkomen, weet ik niet of sporten zonder airco nog verantwoord zal zijn. Nu al vergde het lopen naar een verre pluim teveel inspanning, meer dan in verhouding stond tot mijn eergevoel of hoofdpijn de volgende dag.
Woensdag waren we, met Yan Xue als tolk, al vroeg op weg. Per persoon en per jaar kan maar een beperkt bedrag aan euro’s omgezet worden naar RMB’s. Om een huis te kopen is een grotere som toegestaan door de bank, mits voorleggen van een document van de Housing Office van Nanjing. Op het adres dat ze ons meegegeven hadden, verwees de dame aan de infobalie ons naar de tweede verdieping –dat is onze eerste etage-. YX stevende op het enige loket met rode karakters af: duidelijk de hoogste in rang. Deze wees ons een loket verderop aan waar we een invulformulier moesten opvragen. Na nogmaals ons verhaal te hebben , afgestoken, bleek dat formulier ongekend. Terug bij het eerste loket gekomen, was de chef verdwenen. Zijn plaatsvervanger wist te zeggen dat we aan het verkeerde adres waren: ons huis bevindt zich in een ander district en daarvoor zijn andere instanties bevoegd.
No problem. YX reed ons in de gietende regen door het drukke verkeer in zuidelijke richting en probeerde gelijktijdig te weten te komen waar het bureau zich bevond. Zijn rijstijl is niet om over naar huis te schrijven –constant in een slakkengang op het linker rijvak- en laat geen nevenactiviteiten toe. Toen ik opmerkte dat hij misschien beter even aan de kant ging staan, grinnikte hij even en reed rustig voort. Na veel omzwervingen kwamen we bij het juiste kantoor aan. Aan elk loket stond een rij wachtenden, maar in typisch Chinese stijl, wrong YX zich ertussen om zijn verhaal te doen. Deze keer was het op de derde verdieping te doen en in het bureau van een hogere piet ipv aan een ordinair loket. De beambte blafte YX af, wat niet veel goeds deed beloven. Het klopt dat blaffende honden niet bijten. Het was een aardige man die alle moeite deed om ons te helpen. Het was bij zijn weten de allereerste keer dat er zo’n document nodig was. Er zijn dus twee mogelijkheden: ofwel werd nog nooit geld omgezet door vreemdelingen om een huis te kopen, ofwel waren wij de eersten waarvoor de bank de puntjes op de i wou zetten. We lieten het hem aan de telefoon uitvechten met de bankbediende. Het leek wel een klucht: de bank wou een document, maar wist niet wat er in moest staan; het bureau wou er wel eentje maken, maar kon dat niet zonder voorbeeld. Het resultaat was een impasse en dus noppes. Geen document, geen wissel en een volledige ochtend verknoeid. We zullen netjes moeten wachten tot we het contract van het huis op zak hebben vooraleer er gewisseld kan worden. Gelukkig hebben we een spaarpotje van de vorige verkoop. Anders was er geen beginnen aan.
Ik was blij dat de verdere namiddag voor mij enkel was en strijk inhield. Jan moest nog een tweede keer de Chinese ring betreden! Toen hij daarvan terug was, besloot hij vroeg te gaan slapen, een voornemen dat hij prompt vergat toen Henin tegen Williams begon te spelen. Ik heb nog een tijdje geprobeerd het deken over mijn kop te trekken, maar de wedstrijd was te spannend om te laten passeren. In plaats van er ineens korte metten mee te maken, heeft Henin ons tot een stuk in de nacht wakker gehouden en toen ze uiteindelijk gewonnen was, waren we te opgefokt om te kunnen slapen!
Vanmorgen zaten we met Sue aan het ontbijt. Zij gaan hun laatste tien dagen in. Spijtig, want haar Engels is een verademing naast het brabbeltaaltje dat hier gewoonlijk gehanteerd wordt. Daarna Tracy bedankt voor het welkomsgeschenk: een nieuwe strijkplank en- ijzer! Kwalitatief een pak beter dan de vorigen.
Vanavond komen Bobby met zijn vrouw Nadine en hun zoontje (naam nog ongekend) op visite. Ik ben benieuwd.
We waren nog niet helemaal binnen of Bobby hing al aan de lijn om ons te herinneren aan de badminton van ‘s avonds. Als er nog eens 10 graden bijkomen, weet ik niet of sporten zonder airco nog verantwoord zal zijn. Nu al vergde het lopen naar een verre pluim teveel inspanning, meer dan in verhouding stond tot mijn eergevoel of hoofdpijn de volgende dag.
Woensdag waren we, met Yan Xue als tolk, al vroeg op weg. Per persoon en per jaar kan maar een beperkt bedrag aan euro’s omgezet worden naar RMB’s. Om een huis te kopen is een grotere som toegestaan door de bank, mits voorleggen van een document van de Housing Office van Nanjing. Op het adres dat ze ons meegegeven hadden, verwees de dame aan de infobalie ons naar de tweede verdieping –dat is onze eerste etage-. YX stevende op het enige loket met rode karakters af: duidelijk de hoogste in rang. Deze wees ons een loket verderop aan waar we een invulformulier moesten opvragen. Na nogmaals ons verhaal te hebben , afgestoken, bleek dat formulier ongekend. Terug bij het eerste loket gekomen, was de chef verdwenen. Zijn plaatsvervanger wist te zeggen dat we aan het verkeerde adres waren: ons huis bevindt zich in een ander district en daarvoor zijn andere instanties bevoegd.
No problem. YX reed ons in de gietende regen door het drukke verkeer in zuidelijke richting en probeerde gelijktijdig te weten te komen waar het bureau zich bevond. Zijn rijstijl is niet om over naar huis te schrijven –constant in een slakkengang op het linker rijvak- en laat geen nevenactiviteiten toe. Toen ik opmerkte dat hij misschien beter even aan de kant ging staan, grinnikte hij even en reed rustig voort. Na veel omzwervingen kwamen we bij het juiste kantoor aan. Aan elk loket stond een rij wachtenden, maar in typisch Chinese stijl, wrong YX zich ertussen om zijn verhaal te doen. Deze keer was het op de derde verdieping te doen en in het bureau van een hogere piet ipv aan een ordinair loket. De beambte blafte YX af, wat niet veel goeds deed beloven. Het klopt dat blaffende honden niet bijten. Het was een aardige man die alle moeite deed om ons te helpen. Het was bij zijn weten de allereerste keer dat er zo’n document nodig was. Er zijn dus twee mogelijkheden: ofwel werd nog nooit geld omgezet door vreemdelingen om een huis te kopen, ofwel waren wij de eersten waarvoor de bank de puntjes op de i wou zetten. We lieten het hem aan de telefoon uitvechten met de bankbediende. Het leek wel een klucht: de bank wou een document, maar wist niet wat er in moest staan; het bureau wou er wel eentje maken, maar kon dat niet zonder voorbeeld. Het resultaat was een impasse en dus noppes. Geen document, geen wissel en een volledige ochtend verknoeid. We zullen netjes moeten wachten tot we het contract van het huis op zak hebben vooraleer er gewisseld kan worden. Gelukkig hebben we een spaarpotje van de vorige verkoop. Anders was er geen beginnen aan.
Ik was blij dat de verdere namiddag voor mij enkel was en strijk inhield. Jan moest nog een tweede keer de Chinese ring betreden! Toen hij daarvan terug was, besloot hij vroeg te gaan slapen, een voornemen dat hij prompt vergat toen Henin tegen Williams begon te spelen. Ik heb nog een tijdje geprobeerd het deken over mijn kop te trekken, maar de wedstrijd was te spannend om te laten passeren. In plaats van er ineens korte metten mee te maken, heeft Henin ons tot een stuk in de nacht wakker gehouden en toen ze uiteindelijk gewonnen was, waren we te opgefokt om te kunnen slapen!
Vanmorgen zaten we met Sue aan het ontbijt. Zij gaan hun laatste tien dagen in. Spijtig, want haar Engels is een verademing naast het brabbeltaaltje dat hier gewoonlijk gehanteerd wordt. Daarna Tracy bedankt voor het welkomsgeschenk: een nieuwe strijkplank en- ijzer! Kwalitatief een pak beter dan de vorigen.
Vanavond komen Bobby met zijn vrouw Nadine en hun zoontje (naam nog ongekend) op visite. Ik ben benieuwd.
posted by Leni at 10:34 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home