Zaterdag 7 juli

’s Morgens was het even afwachten hoe het met Jonny ging en of we eventueel naar Shenzhen zouden vliegen. Intussen was zijn broer er gearriveerd zodat we gerust konden zijn dat er iemand voor hem kon zorgen. De toestand is niet veel belovend. Hij is half verlamd en de dokters vinden zijn toestand zeer kritiek. Jan is er niet goed van. Hij werkt al zeven jaar samen met Jonny en, naast het feit dat ze even oud zijn, klikt het prima tussen hen.

De weersvoorspellingen beloofden niet veel goeds voor het hele weekend, maar we moesten lucht hebben. Op Gingko Lake was er een tee-off tijd vrij, dus de taxi in en erheen. De zon was niet te zien en met het gerommel van onweer in de verte was het drukkend warm. Aangemoedigd door onze caddies bij een goede slag en met de nodige ‘oh’ en ‘ah’s’ bij een mindere, schoten we goed op. Met nog drie holes te gaan, had de regen ons bereikt. Zalig om het zout er in een vroege douche te laten afspoelen!
De driver kwam ons met het firmabusje ophalen. Gelukkig, want intussen waren de meeste straten in rivieren en de kruispunten in meren veranderd. Voor het busje dat wat hoger op zijn poten staat, waren de hindernissen juist te doen. Al het ‘lagere’ vervoer zat in de problemen. In het centrum kregen ze het water weggewerkt, maar zat het verkeer hopeloos strop. Na een lange rit arriveerden we in het hotel. Deze keer was ik tevreden met de 53ste verdieping!