Woensdag 11 juli

Feest van de Vlaamse Gemeenschap.

Zondag werden we wakker van het gekletter van de regen en de bliksemschichten. Het was een geschikte dag om onze papierhoop uit te mesten. Na de middag was het buiten en binnen voldoende opgeklaard om nog wat straten te verkennen. Overal lagen zandzakjes om het water buiten te houden. Daar hadden ze in ons hotel ook beter aan gedacht. De ontbijtzaal moest voor de helft ontruimd worden omdat het tapijt leknat was: ramen en deuren van Chinese makelij!


Afsluitingen aan de metroingang om het water buiten te houden

Om 17 uur pikte YX ons op voor een diner met Mr Shu van de economische zone. Het restaurant op de vierde verdieping van de expositiehal aan het Xuanwu meer bestond, zoals gewoonlijk, uit rijen afzonderlijke kamertjes. Naast Mr Shu en zijn assistent, YX, Jan en ik zaten de zoon van Mr Shu en zowaar een vrouwelijke bankmanager rond de tafel. Ik schatte de zoon 16 jaar en polste of er Engels uit kwam. Hij kreeg van in de lagere school Engelse les, maar was niet bereid er iets van te laten horen. Zijn bijdrage tot de avond beperkte zich tot eten. Achteraf hoorde ik dat hij 24 jaar was en bij de bank werkte. Pappie hielp hem een handje door klanten de weg naar de juiste bank te wijzen... Zoals de andere vrouw in het gezelschap liet ik de mannen het woord doen en elkaar dank en wensen toeklinken. Toen Jans inspiratie op was, speelde hij de bal naar mijn kamp door om onze gastheer te vermaken. Gelukkig was het een aangename man die al een stukje van de wereld gezien had, zodat gespreksonderwerpen geen probleem waren...zolang YX adem had om alles te vertalen.


De expositiehal


Uitzicht op het Xuanwu meer

De werkweek begon voor Jan met een nieuw gevecht tegen de Chinese administratie en voor mij met een afspraak met Petrina. Die zwemlessen zijn al geklasseerd. Dat deed ze enkel omdat ze dacht dat ze me daarmee een plezier deed. Ze had breinaalden en wol mee en wou dat ik haar leerde breien. Als ze even rap van begrip was in de zwemles, zou ze nu al kampioen zijn! Voor iemand die nog nooit breinaalden in handen heeft gehad, was ze er heel snel mee weg. Terwijl zij op elke rij tien steken probeerde te behouden (met elf geëindigd), amuzeerde ik me met een proeflapje te maken met alle steken die ik kende, zodat ze achteraf kon kiezen welke ze mooi vond. Ik heb zo’n vermoeden dat ze wel eens zwanger zou kunnen zijn.
En dan snel 44 verdiepingen naar beneden voor de yoga. Toen het zo regende was ik, naast het feit dat we hoog en droog zaten, ook blij met de 53ste verdieping omdat eventuele hotelratten langer onderweg zijn bij het ontvluchten van de nattigheid.
Jan had een uurtje tussen om snel even naar de bank te gaan. Hij beseft nog steeds niet in welk land we zitten. Twee uur en een kwart later kon hij er pas vertrekken, maar we hadden ontzettend veel gedaan gekregen: gewisseld, teruggestort, overgeschreven en een bankcheque laten opmaken. Het loketmeisje en ‘mijn’ bankbediende waren er uitgeput van. Van zodra Jans handtekening nergens meer nodig was, maakte hij zich uit de voeten naar zijn volgende afspraak. Ik moest mee naar de tweede verdieping om de cheque te laten uitschrijven. Daar op de balie stond een rekje met leesbrillen, genummerd van +1 tot en met +4. Handig! Wie zijn brilletje vergeten heeft, kan ervan gebruik maken om de kleine lettertjes te lezen. In mijn geval is dit overbodige luxe, vermits ik –op de cijfers na- toch niet versta wat er staat. Ik vroeg of wij nu echt zo’n moeilijke zaken nodig hadden. Blijkbaar wel en hij zei dat er bovendien zoveel nieuwe wetten kwamen dat ze het zelf moeilijk konden bijhouden. Dat hadden we al gemerkt.
’s Avonds gingen Malcolm, die erover denkt met golf te beginnen, en Petrina mee naar de golfles aan het meer. Op weg erheen kregen we telefoon van Gaëlle: het waterpeil stond te hoog en de driving range was gesloten. Dan maar de wagen gekeerd en afgesproken op Bai Ma –het witte paard-. Er lag zoveel water dat we ook nu onze ballen in het meer moesten spelen. En muggen dat er zaten!!!

Dinsdag eerste werk was een vlucht naar Shenzhen boeken. Ik had afgesproken aan Sue de hypermoderne driving range te laten zien. Op weg erheen kreeg ik telefoon van de bank voor een rechtzetting ivm de bankcheque. Dat was geen probleem. Ik wist wel wie waar moest tekenen en was nooit van plan geweest zijn aanwijzigingen te volgen. Je vraagt je soms af wat de vereisten zijn om op de bank te mogen werken. Een uurtje later opnieuw mijn vriend aan de lijn: ‘big problem’ met de terugstorting. Dat was minder. Jan was de vorige dag al verbaasd dat ze geen tegenwerpingen maakten. Er moesten ‘new documents’ opgemaakt worden. Zucht. Ik had om 13 uur afgesproken met Qin voor de laatste betaling van het huis, dat gaf me twintig minuten voor de bank. Wonderwel was het met wat handtekeningen zetten geflikt, hoewel, dat ze mijn handtekening op Jans papieren laten passeren, dan gaat dan weer tegen mijn logica in.


Sue en ik kregen ongevraagd (...en ongewenst) les van een plaatselijke knapperd

De driver en het firmabusje stonden klaar om me naar Ronchamp te brengen. Wat een luxe! Om de reistijd nuttig te besteden had ik mijn Chinese woordjes bij. De driver was geen goede sparringspartner: hij sloeg tilt bij elke poging die ik deed. Om veilig aan te komen heb ik het dan maar tegen mezelf uitgelegd...en ik verstond elk woord.


Tom, de driver


Toch maar even vieren dat het huis van ons is...

Jan had een tijdrovend probleem voorgelegd gekregen: hij moest een copy opvragen van het paspoort van alle aandeelhouders van de Belgische firma. Begin maar met een beursgenoteerd bedrijf! Je kan ermee lachen, maar leg het maar weer eens uit!

En vanmorgen door Jan uitgewuifd naar Shenzhen vertrokken. In Jonny’s toestand is nog geen verbetering gekomen. Naast het feit dat hij in coma ligt, hangt hij ook aan de beademingsmachine. Samen met zijn vrouw en broer heb ik een resem practische punten doorgenomen. Niet plezierig, om elkaar in zo’n omstandigheden voor de eerste keer te zien.