Vrijdag 29 augustus 2008

Voor sommige zaken is het hier toch wel ferm gemakkelijk. Om kwart voor één stonden ze maandagmiddag met z’n drieën paraat. Om vier uur was de muur uitgekapt, hadden electriciteit en water een nieuw verloop en uitgang gekregen en waren alle gaten terug toegestopt. Drie man –dat is er eentje die uitvoert en twee die advies geven-voor drie uur werk geeft een totaal van 5 euro en een taksbriefje! O ja, nog de materiaalkosten: 0,6 euro. Voor een hoog is er natuurlijk ook een laag. Het meisje van de boilerwinkel telefoneerde dat het enige exemplaar dat in voorraad was van het gekozen model bedieningsknoppen had die warm liepen. Ik kon hem kopen tegen gereduceerde prijs. Als er nu één ding is dat ik niet hoef, is een aparaat met een combinatie van water en electriciteit dat warm loopt! Een intacte had een leveringstermijn van een week, ingaande vanaf de betaling. Dan maar de auto ingesprongen en naar de bank gekoerst waar ik nog net voor het valhekken viel binnengeraakte. Meteen ook de overschrijving van de gemeenschappelijke onkosten van het compound laten uitvoeren. Ik sta daar dan als een kleuter met mijn briefje in de hand. Zij vullen de overschrijving voor me in. Drukletters kan ik lezen en (over)schrijven, maar doorlopende tekst is Chinees. Vandaar ging het in volle vaart naar de winkel om er nog voor sluitingstijd de briefjes neer te tellen. Op het spitsuur door de stad rijden is uitkijken geblazen. De enige manier om er heel door te geraken is stapvoets blijven voortrijden en hopen dat je niet over iemands tenen of tegen een pedaal zit.


Plaats maken voor de boiler: drie uur werk voor 5 euro

Dinsdagochtend stond Jiang Jun weer voor de deur. Als ik het goed kon inschatten had zijn vader nog voor één voormiddag werk. De jongeman zat zo vol verwachting naar me te kijken, dat ik mijn strijkijzer neerzette en we ons gesprek van de dag ervoor voortzetten. Bij hem thuis en in zijn dorp heeft niemand een strijkijzer. Daarover zou ik ook eens moeten denken. Het zou heel wat tijd uitsparen. Zijn ouders werken allebei als farmers op het veld. Daarbij is zijn vader nog bezetter en schilder. Al vanaf zijn 8 jaar is Jiang de kok thuis omdat zijn ouders te laat van hun werk komen. Zo kwamen we bij de Chinese kookboeken terecht die ik van YX had gekregen. Ik heb een halve dag vertaalwerk om een klein gerechtje te verstaan en ken de meeste ingrediënten niet. We besloten met vereende krachten er eentje uit te proberen. Hij koos xiao ma hua, een soort gevlochten broodstengel. Jiang trok zijn neus op voor mijn strengen. Hij vond dat het helemaal geen mahua’s waren. Zijn moeder kon het veel beter. Toen de vlechten niet mooi in model bleven en ik geen manier zag om tegen de kunde van zijn moeder op te boksen, ben ik maar snel overgegaan op slakken, kransjes, knopen en een hondje. Voor mij was het de smaak die telde, gelijk in welke verpakking het stak. Jiang bleef bedenkelijk kijken.


Xiao Ma Hua, of iets dat ervoor moet doorgaan

Hoe hou je een 18-jarige nog bezig? Google Earth was de oplossing. We vlogen van Antwerpen naar Nanjing, vonden ieder ons huis terug en gingen op verkenning in alle grote steden waar hij een beroemde basketter wist wonen. Uiteindelijk hebben we ons in San Francisco een optrekje gezocht, hoewel ik de grootste moeite had hem mee te krijgen in dit spelletje. Hij bleef volhouden dat hij zich dat niet kon permitteren.
Jiang verstond niet dat ik me niet eenzaam voelde in dit grote huis. Chinezen zitten met velen dicht bijeen en vinden al dat leven gezellig. Ik zou zot worden van het lawaai.
Tegen de middagpauze was de laatste buiten en vertrokken ook vader en zoon, gewapend met Belgische koekjes. Tijd om de stand van zaken op te nemen. De stierennek had buiten zijn best gedaan. De achtergevel was redelijk genivelleerd. Spijtig genoeg had hij ook op alle andere plaatsen zijn stempel gedrukt: mortel op de terrasmuurtjes, uitgesmeerde verf op de dorpel en overal waar hij gepasseerd was, was zijn druppelspoor te volgen. Hij slaagde er zelfs in de bumper van de auto een lek waterwerende verf mee te geven. Pappie die de binnenwerken deed en waarschijnlijk nog snel een laagje op het plafond in de badkamer wilde zetten, toverde de zwarte marmeren vloer om in een sterrenhemel. Blij van er toch weer van een tijdje vanaf te zijn, pak je dat er allemaal bij. Dan ga je naar boven en... werkt de airco niet meer. Zo zit ik weer vast, te wachten op mijn vriendjes.
Woensdagochtend stond pappie terug voor de deur. Hij had een rolletje voor me bij. Een kennis van hen had mijn Chinese naam kunstig in bloemetjes en vlindertjes geschilderd op een kalender. Pappie glunderde en ik moest effe slikken. Ze zijn echt wel lief!


Pappie in actie


Een kunstig geschreven Ai de wen

Maandag 25 augustus

Er zijn van die dagen dat alles tegenzit. Om te beginnen was er een tyfoon op komst in Hongkong en eentje richting Japan. Als het ginds regent, dan druppelt het bij ons, met als gevolg dat ik om vier uur ’s nachts wakker werd van klepperende deuren door de hevige wind, niet uit bed geraakte om er iets aan te doen en bijgevolg uren heb liggen doen alsof ik ze niet hoorde. Ik was ’s morgens geen zonnetje en bovendien regende het. Dan kan je evengoed in België zitten! Tijdens de lunchpauze van de werkmannen had ik uitgemeten de tijd om de broer van Helen op te pikken aan de totaal andere kant van de stad. Hij is gespecializeerd in boilers en was bereid raad te geven. Ik had He Fung nog nooit gezien en moest uitkijken naar iemand die helemaal niet op zijn zus geleek en bovendien geen woord Engels sprak. Ipv voor de deur van hun flatgebouw af te spreken –heel de familie woont op hetzelfde adres, de maaltijden worden samen genuttigd en Helens dochtertje en He’s zoontje noemen elkaar ‘broer’ en ‘zus’- wou hij het gemakkelijk maken en ging hij voor de ingang van het zwembad om de hoek staan. Toen ik door had dat de eerste ingang die van het hotel was en pas de tweede van het zwembad, hadden we elkaar snel gevonden. De meeste zaken konden we met behulp van de woordenboeken aan elkaar duidelijk maken en voor de afronding was er Helen. Het zal eeen doorstromer op electriciteit worden. Blijkbaar is dat veel goedkoper in het gebruik dan gas. Ik had nog juist een uurtje om hem voor zijn deur af te zetten voor de werkers weer aan mijn deur stonden. Mijn humeur was er aanzienlijk op gebeterd. Ik was aan ’t skypen toen mijn mannen vertrokken naar de barakken. Bij het controleren van hun werk ontplofte er iets in mijn kop: de schilders hadden het zowaar gerisceerd hun vuile borstels in mijn propere vijver uit te spoelen! Niet alleen was de helft van het water wit ipv doorzichtig, maar de smurrie hing ook op de stenen aan de rand. Wie haalt het in zijn hoofd??? Vloeken of huilen? Vloeken dan maar en een woest telefoontje naar de arme Zhou omdat hij nu eenmaal de enige is die me een beetje kan verstaan. Geen enkele van mijn beschrijvingen voor vijver of fontein kwamen voor in zijn vocabulaire en toen ik over shui –water- op het terras sprak, kreeg hij bijna een beroerte in het gedacht dat er nieuwe lekken waren. Hij stuurde de schilder zelf die tien minuutjes later bedremmeld op de stoep stond. Hij stond schaapachtig te kijken toen ik in een mengeling van Nederlands, Engels, Chinees en veel gebaren uitlegde dat hij met zijn vieze borstels uit mijn proper water moest blijven. Daarnaast hem nog plastisch beschreven wat er met zijn kop en stierennek zou gebeuren als hij nog één keer zo stom was. Hij stond te grinniken als een klein kind en beloofde dat hij zelfs zijn handen er niet meer in zou wassen. Kan je daar nu boos op zijn?? Ze zijn zo lief mijnheer! En ze hebben geleerd de snelste en gemakkelijkste weg te kiezen en denken er zelfs niet bij na of ze iets anders vuil of andermans werk stuk maken. Met een brede lach en druk zwaaiend ging hij ervan door met de belofte dat hij er xingqiyi ba dian , maandag om acht, terug zou staan en dan ook de muur zou egalizeren waarvan hij één put en bult had gemaakt.


Eens iets anders dan anders: een tweekleurig vijvertje

In onze straat wordt hard doorgewerkt. Het asfalt is opengebroken en de onderlaag weggenomen tot op een meter diepte. Het blijft toch moeilijk om de gevolgde strategie te snappen, want wie verft er nu de middenlijn op het zand alvorens de bedekking erop ligt?


Waren de schilders te vroeg of de asfalteerders te laat?

We waren zaterdagavond uitgenodigd door Fraser Suites op een (promotie) bbq ter ere van de Olympische Spelen. Het eten trok op niet veel en je moest lang in de rij staan om eraan te geraken, maar de avond was zacht, de locatie perfect en het gezelschap aangenaam. Malcolm legde uit hoe nefast de gevolgen van de OS waren voor zijn luchtvaart-business in China. Ipv een vetpot voor het organiserende land, heeft zo goed als niemand hier voordelen gehad. Jason, de algemene manager van de suites en Singaporees zoals Malcolm, is een vlotte jongen waarmee er gespreksonderwerpen te over zijn. De avond werd gevuld met optredens en spelletjes. De jongleur liet al wel eens een ring vallen en de basketters waren geregeld hun bal kwijt. Een ergernis is de micro: geef een Chinees een microfoon in zijn handen en ze denken dat ze erin moeten gillen. Hetzelfde met een telefoon. Brullen doen ze daarin om er zeker van te zijn dat ze tot aan de andere kant geraken.


Fraser Suites


Eengezellige bbq op een mooie locatie


Malcolm, Jan en Jason


Met de onvermijdelijke optredens en spelletjes


Die erg door de vele kinderen gesmaakt werden


En in ademloze bewondering werden gevolgd

Vanmorgen waren er weer in alle kamers mannen aan het werk. De plamuurder had zijn zoon, Jiang Jun, bij. Die zit in zijn derde jaar mechaniek in Zhenjiang –op een uur rijden van Nanjing- en kwam tijdens zijn vakantie zijn vader een bezoekje brengen. Ik krijg niet elke dag een Chinese student over de vloer, dus schoof mijn werk aan de kant en we leerden elkaar kennen in een mix van Engels en Chinees. De werkmannen houden blijkbaar goed in ’t oog wat ik allemaal uitspook, want zijn eerste vraag was waarom ik geen rijst at en of ik chocola op mijn boterham deed. Pappie was vreselijk trots op zijn zoon en zoonlief was heel bezorgd voor zijn vader. Toen ik hem iets te drinken aanbood, sloeg hij het aanbod af, maar of ik zijn vader iets kon geven. Even later bleek dat Jiang Jun op het juiste moment uit de hemel gevallen was. Ik was zaterdag de boiler gaan bestellen. Vanmorgen kwamen ze kijken of de plaats geschikt was om hem te hangen en of alle voorzieningen er lagen. Eerst maken ze je blij met ‘keyi’, het kan en even later beginnen de ‘maren’. Ik wou dat ze het kraantje en het stopcontact van de wasmachine verplaatsten zodat de boiler in de minst storende hoek kon hangen. Dat kon, dat kon....maar niet door hen! Ik moest iemand zoeken om de klus te klaren. Het is dat ik hier zoveel mensen ken! Werkmannen vinden is hier echter helemaal geen probleem. Ik nam Jiang in de wagen mee tot aan de wachters. Jiang legde het probleem uit en even later kwam de electrieker al polshoogte nemen. Natuurlijk was er eerst het gebruikelijk gesputter. Waar ik het wou was niet mogelijk en o, zo’n groot werk. Maar het eindigde ermee dat ze om één uur er zullen staan en het zullen verzetten waarheen ik wil. Nog afwachten natuurlijk of het zal lukken en hoe het zal gebeuren en vooral, of er iets anders stuk zal gaan.
Jiang zat op terugweg te giechelen naast me toen de bewakers voor onze auto in houding gingen staan.


Van alle bewakers de liefste!

Woensdag 20 augustus 2008

Dinsdag heb ik noodgedwongen de Chinese tandheelkunst uitgeprobeerd. Voorzichtig, want de praktijk van Dr David is verbonden aan de SOS-kliniek. Nadat ik heel mijn verleden en heden op kaart had gezet, mocht ik in de stoel plaatsnemen. Op de lijst had ik gezien dat ik de enige patiënt van die voormiddag was. Dat is niet geruststellend. In de behandelkamer deden ze er alles aan om het zo hygiënisch mogelijk voor te stellen. Alle boren waren met plasticfolie afgedekt, David en zijn assistente droegen maskertjes, wasten hun handen uitvoerig en werkten met handschoenen aan. Alles wat gebruikt werd kwam recht uit de verpakking. Na één blik in mijn mond begon hij te kermen. Met mijn tand was het zo erg gesteld dat het bijna niet te repareren viel. Blijkbaar was een stuk van een megavulling afgebroken en dat was volgens hem onherstelbaar voor langere duur. Zijn voorstel was mij te kronen voor het luttele bedrag van 4400 RMB. Ik heb er geen flauw benul van hoeveel je voor een kroning in België moet neertellen en betwijfel of de verzekering er ook maar iets van terugbetaalt zoals David beweerde. Toen ik zei dat hij voorlopig moest opvullen en dat ik de verzekeringsdetails zou doornemen tegen de volgende panne, was hij het daar direct mee eens. Een kwartiertje later was alles, pijnloos, achter de rug. Een recordtijd voor een onmogelijk iets. Toen hij me nog vertelde dat de vorige vulling zeker twintig jaar oud was, zal de grootte toch niet zo’n probleem geweest zijn. Veel patiënten heeft hij niet nodig per dag om zijn brood te verdienen. Voor 20 minuten praten en 15 minuten werken rijft hij 176 euro binnen!


Brood van eigen productie

Vandaar trok ik op zoek naar een winkel van boilers. De electrische verwarmer die het compound had gezet, was juist genoeg om een behaaglijk warme douche te geven, maar liet niet toe dat twee, laat staan vier douches, plus bad en keuken tegelijk warm water hadden. We konden ermee leven. Na mijn gezaag om de waterdruk te verhogen, hebben we nu een forse straal, maar natuurlijk krijgt dat boilertje die waterstroom niet meer warm. Dan denk je dat je de winkel binnenstapt en een groter exemplaar uitkiest. Niets is minder waar. De meeste Chineze hebben maximum één douche en verkiezen aardolie en een waterreservoir. Ik wil gas zodat ik niet zonder brandstof kan vallen en een doorstromer zodat de hoeveelheid onbeperkt is. Wie zoekt die vindt, maar je moet er uren voor rondlopen. Op het eerste adres dat via internet in aanmerking kwam, was in de wijde omgeving geen parkeerplaats te vinden. In plaats van langs de grote baan te wandelen, ging ik binnendoor en kwam in een wirwar van smalle steegjes terecht met gezellige binnenplaatsen vol was en rommel. Hoeveel liever zou ik –als Chinees- daar wonen ipv in de kazerneblokken die overal in de plaats worden neergezet. Toen ik op een grotere weg aankwam, zag ik een beetje verder een enorme versmarkt en besloot nog een stukje eraan te breien. Groenten en fruit zagen er stukken gezonder uit dan de verlebberde boel in de supermarkten. Ook het vlees zag er goed uit, maar zonder koeling en met enkel een waaier tegen de vliegen, zou ik me er toch niet aan wagen. Afstanden zijn hier groter dan thuis. Zo’n blokje om is direct meer dan een half uur stappen en het zweet droop. Het heeft eigenlijk geen zin je haar te drogen, want na een paar stappen buiten springen de krullen die ik sinds mijn kindertijd niet meer gezien heb in het rond.
Bleek dat de winkel geen boilers van het juiste formaat had. Van kleine modellen sprong het naar hotelgrootte en dat was niet de bedoeling. Voor de tweede bestemming kon ik de wagen op mijn vaste plaats in de parking van de Jinling kwijt. De mannen staan er te wuiven als ze mijn zwarte Haimasnoet zien binnenracen. Gemiddeld staat er zes man om plaatsen te geven en ik schat dat de frekwentie van de binnenrijdende auto’s er één per tien minuten is. Persoonlijke service is er gegarandeerd. De place to be was op de 19de verdieping in een kantoorgebouw achter de Crowne Plaza, dus op bekend terrein. Het was de boekhoudafdeling. Ze hadden er geen demonstratiemateriaal en slechts één brochure die ik niet meekreeg. Het juffertje achter de receptie van het piepkleine kantoor werd met me meegestuurd om de weg naar een nabijgelegen winkel te tonen. Vlakbij is relatief, vooral als je er al meer dan twee uur stappen hebt opzitten. Het kind deed geen mond open en ik was ook niet in de mood. De straat uit en de hoek om dat is een half uur doorstappen. Maar, ze hadden een model dat in aanmerking kwam en bovendien een meisje dat een paar woorden Engels sprak en ik kreeg alle informatie die ik nodig had. Toen ik mijn gids bedankte voor het goede adres, werd ze ineens spraakzamer en konden we op terugweg de gebruikelijke vraagjes uitwisselen in de twee talen. 22 jaar, niet getrouwd, geen kind, afkomstig uit en wonend in Nanjing. Dan zou je toch verwachten dat ze de weg terugvindt naar haar kantoor! Toen ik de juiste straat wilde inslaan, de enige bocht die we moesten nemen, verzekerde ze me dat we rechtdoor moesten. Voor mij niet gelaten. Ik moest toch naar het Jinling. Aan de grote hoofdbaan gekomen, wist ze plots niet meer waar ze was, hoewel dat met de metrowerken voor je neus, toch niet moeilijk te achterhalen is. Toen ze bezorgd de weg wou vragen, heb ik haar verzekerd dat ik haar terug kon brengen. Ieder op zijn beurt is niets teveel. Wie van die leeftijd loopt er nu verloren in de parallelstraat van zijn werk als je je hele leven daar gewoond hebt???


Origineel vervoer voor een warme dag

Scootertjes zijn en blijven een ellende. Ze duiken overal op en tuffen vlak voor je wielen, star voor zich uitkijkend. De belangrijkste voorrangsregel is vooral geen oogcontact maken. Wie opkijkt verliest het spelletje, want die geeft toe dat hij de auto gezien heeft en moet dan uitwijken. Richtingaanwijzers zijn een optie die in China niet vaak genomen wordt. Ook niet op auto’s. Daar is twee lichten hebben bovendien enkel een voorrecht van de nieuwere modellen, die dan weer misbruikt worden door constant op grootlicht gezet te worden zodat de tegenliggers geen knijt zien. Op weg naar de badminton was ik op het rechter baanvak aan volle snelheid een trage linkse aan ’t inhalen, toen een grote volvo zich er nog wilde tussenwringen. Met alle Chinezen.... Mijn nijdige toet was overtuigend en hij schoof achter me waarna hij me tien minuten lang constant flikkerend achtervolgde. Het was een B-plaat, dus niet van de omgeving van Nanjing –wij hebben A-platen-, en hij had de handicap dat hij niet bekend was met het bijkomen en wegvallen van rijstroken zodat ik hem tijdens de slalom gemakkelijk voor bleef. Toen ik hem op het einde liet passeren om te zien wat er wel achter het stuur zat, was dat goed voor twee Chinese karaktertrekken. Er zaten vier mannen in en ik had de chauffeur laten afgaan voor zijn passagiers. Dat komt zwaar aan. Onder twee ogen mag je alle verwijten of beledigingen uiten, maar niet voor publiek. Bij het passeren zou je een opgestoken middelvinger of vieze blik verwachten, maar je krijgt in plaats daarvan geen blik, geen kik. Ze doen gewoon alsof je lucht bent.


Badminton onder een plastieken koepel zonder airco: een goedkope sauna

Op de autostrade en de ringweg is het vaak file om de stomste redenen. Toen ik naar de tandarts reed werd de eerste opstopping veroorzaakt door een wagen die zich op de grootste verkeerswisselaar geparkeerd had in het midden van de autostrade om de weg te vragen aan de taxi die daar ook al stil stond. Die uitleg duurde een hele tijd, want ze herhalen alles minstens drie keer om er zeker van te zijn dat de andere het goed gesnopen heeft. Intussen stond al het verkeer rond hen luid toeterend vast. Waarschijnlijk moet hij dan nog een stuk achteruit om aan de totaal andere kant de splitsing te nemen, maar tegen die tijd had ik me er al voorbij gewrongen. Een eindje verder stropte het verkeer omdat een zwaar geladen vrachtwagen aan de rechter kant de flauwe helling niet op kon terwijl links een open motorkap de baan versperde.
Voor een wegwijzer met meer dan twee bestemmingen staat trouwens gegarandeerd altijd wel een auto stil om uitgebreid te lezen wat erop staat en dan in een slakkentempo, zonder achterom te zien, de weg verder te zetten.

De mieren hebben hun verkenning tot één bezoek beperkt. Waarschijnlijk hadden ze enkel nood aan een tijdelijke schuilplaats voor de hevige stortregen. Dat maakt dat onze huisdieren voorlopig beperkt zijn tot een sporadische rups –wel een soort dat steviger uit de kluiten gewassen is dan de wormachtigen van ervoor-, een dikke kever of een sprinkhaan. Op de golf zondag zagen we verschillende vossen lopen. Als het spel zelf langs geen kanten lukt, is er afleiding genoeg. Ik controleer de oogst: bosaardbeien, zure kersen, olijven, appels en vooral de kaki’s. Momenteel zijn ze nog groen, maar eind volgende maand worden ze oranjerood en spatten ze uiteen op de grond. Niemand doet de moeite ze te plukken.
De lucht zit vol libellen en vlinders. Vanuit de bomen lachen de vogels ons uit tot een goed gemikte foute slag hen uiteen drijft: een ware birdie. Met kikkers die rondhoppen, fazanten die de fairway overhollen en dikke vissen in de vijvers kan je met gemak een volwaardige maaltijd samenstellen.


In de straat van de Suguo zijn sommige dieren niet welkom

Vrijdag 15 augustus 2008

Een gelukkige moederdag aan onze Oma’s !
Maandag startten de breekwerken nog maar eens. Deze keer door een andere ploeg. Jan had ’s avonds een etentje met zijn dames en ik een afspraak met Toon voor een uitstapje naar Fuzimao en de kleine toeristische straatjes errond. Daarna trokken we naar het 1912-district, de uitgaansbuurt, waar Jan ons in de Blue Marlin kwam vervoegen. Het vrouwenvolleybal Polen-China bracht de mannen in een moeilijk parket: supporteren voor de thuisploeg of voor de knappe blonde Poolse schonen...
De volgende dag glipte ik tijdens de middagpauze van de werkmannen weg naar Jiangning om de kabelaansluiting van onze televisie aan te vragen. Via de sateliet worden de Olympische Spelen alleen op de Filipijnse kanalen uitgezonden en die hebben een voorkeur voor boksen. Ik was al verschillende keren op het kantoor van de kabelmaatschappij geweest en had mijn verzoek in de auto uit het hoofd geleerd, met als gevolg dat ik een half uurtje later met het verbindingskastje en de televisiekaart terug buiten stond. Zo’n euforiegevoel duurt nooit lang. ’s Avonds bleek de kabel te mankeren en toen die er was, wachtten we niet enkel vruchteloos op beeld, maar weigerde de sateliet ook nog dienst! In plaats van dubbel zoveel zenders zaten we zonder. Meiwenti, het geeft niet. Het zal wel ooit opgelost geraken en zo geraken we misschien door Jans stapel DVD’s heen. Hopelijk zijn de spelen tegen die tijd niet voorbij.


Kantoor van de kabelmaatschappij in Jiangning

Toen ik van Jiangning terug naar huis reed, zag ik dat de gloednieuwe Auchan supermarkt geopend was, dus gauw even erheen. De yakultjes en appelsienen die ik nodig had groeiden uit tot een volle kar. Weinig volk, nog geen vieze geurtjes, een ruime keuze en Westerse muziek op de achtergrond, dan is het een plezier om op verkenning te gaan en wordt de stapel automatisch hoger. Dat wordt zware concurrentie voor de Suguo en de Metro! Het meisje aan de kassa bediende me in het Engels: Are this your things? vroeg ze me lief. Vermits ik de enige in de verre omtrek was, had ik haar vraag niet direct door. Nog een typische eigenschap van de Chinezen. Ze vragen zaken die het kleinste kind al weet. Waarschijnlijk gewoon om iets vriendelijks te zeggen met een beperkte woordenschat. De termometer in de auto wees 49°C aan. Dat is echt van het goede te veel. Tegen de tijd dat de airco dat tot een comfortabele 35° heeft gereduceerd, voel je je helemaal groggy.
Woensdag reed Mr Zheng, de chauffeur van Paul, ons in drie uur naar Shanghai. Nadat we onze bagage in het hotel gedropt hadden, was er voldoende tijd om een kijkje te gaan nemen in M50, een site met galerijen voor moderne kunst gelegen in de buurt van het station. Het is hetzelfde concept als Dashanzi in Beijing, maar minder uitgebreid: kleine galerijen in een gerestaureerde fabrieksbuurt en dat in een gamma van rommel tot koopbaar.


M50


De kunstenaar aan het werk

We lieten de auto aan het Duvelcafé - waar de after-drink zou plaatsvinden- achter en namen de metro tot aan het stadion. De manier waarop de plaatsen toegewezen werden, was ronduit stom. Ons ticket gaf ons toegang voor het blok voetbal Korea-Honduras en België-N.Zeeland. Dat maakte dat er heel wat zitjes onbezet bleven, vermits lang niet iedereen in de twee matchen geïnteresseerd was. En dat terwijl er heel wat stonden te popelen om binnen te geraken.


Samen met Paul, Mien en Mr Zheng op het terras van het Duvelcafé

Er was niet veel kans gelaten om de boel te laten ontsporen. Voor de buitenlanders waren maar twee beperkte blokken voorzien. De tribunes waren voor een groot deel gevuld met studenten. Netjes in trainingspak marcheerden ze gedisciplineerd twee aan twee op lange rijen binnen.
We hadden veel bekijks met onze Belgische t-shirts en waren veelgevraagde fotomodellen. Mr Zheng huppelde rond als een uitgelaten kind. Het was zijn eerste voetbalwedstrijd. Om eerlijk te zijn voelden wij ons ook net op schoolreis.


Vier veel gevraagde fotomodellen

Na de opwarmingswedstrijd, steeg de adrenaline en het lawaai toen de Belgische spelers het stadion binnenkwamen. De rijen rond ons hadden zich intussen gevuld met Belgische vlaggen, t-shirts, hoedjes, zelfs rokjes en lichtgevende rode hoorntjes. We waren niet talrijk, maar een lawaai dat we maakten! Het was voor de eerste keer in mijn leven dat ik me Belg voelde. We hadden natuurlijk ook iets om trots over te zijn, want de spelers liepen zich de ziel uit het lijf in de zwoele warmte. Ze hadden bijna constant de overhand, presenteerden mooi samenspel en joegen ons keer op keer van onze stoel. De één-nul overwinning was dubbel en dik verdiend.


Belgische supporters


Belgische supporters


Belgische supporter


De eindscore

Het binnenkomen en verlaten van het stadion ging zonder enige opstopping. De straten waren afgezoomd met politiemannen. In het metrostation stond aan elk tickettoestel een Engelssprekende helper voor eventuele sukkels van vreemdelingen voort te helpen.
Het terras van het Duvelcafé was al goed gevuld met minder gelukkigen die de wedstrijd op het scherm hadden moeten bekijken. Met één Duvel betalen en één gratis zat de sfeer er goed in.


De duvel stond koud

De terugrit de volgende morgen was dan weer wat anders. Door de werken rond Shanghai zat het verkeer volledig strop en we stonden meer dan een uur muurvast in de blakke zon. Mr Zheng had nog een staartje aan zijn avond gebreid en was veel te lang voor de televisie blijven plakken. We zagen zijn ogen met de minuut kleiner worden. Ik had het stuur nog maar net overgenomen of hij zat al te knikkebollen naast me. Op 50 km voor Nanjing kregen we nog een wolkbreuk over ons dak. Zheng schrok in paniek wakker en wou dat ik de wagen aan de kant zette bij de andere gestrande voertuigen. Ik legde hem uit dat, met iedereen aan de kant, de weg voor ons open lag, maar hij was er toch niet gerust in. Na bijna zes uur konden we eindelijk onze benen strekken. De trein doet er 2 uur en 12 minuten over...

Maandag 11 augustus 2008

Maandagavond waren we uitgenodigd op een bedankingsavond voor ‘goede klanten’ in het hotel. Zo’n invitatie komt, zoals gewoonlijk in China, niet geruime tijd op voorhand, maar de dag zelf. We waren op één uitzondering na, de enige Westerlingen in de zaal van 150 genodigden. Na de speech was er koud en warm buffet en de onvermijdelijke optredens en spelletjes. Jan werd uitgekozen als helper van de goochelaar die zeer voorspelbare truckjes presenteerde. Toen het eten binnen was en er geen prijzen meer te winnen waren, liep de zaal in sneltempo leeg.


Jan speelt goochelaarshulpje


In het raadspelletje ‘heise haishi baise’ – zwart of wit- gokt Helen naast een weekendje in het hotel.

Donderdag lieten Mien en ik ons door Pauls chauffeur naar het consulaat in Shanghai rijden om de tickets voor de voetbalwedstrijd België- N.Zeeland af te halen. Er was maar een beperkt aantal kaarten beschikbaar. Gelukkig hadden we ze tijdig aangevraagd. Wie ernaast viel, kan de wedstrijd volgen in het Duvelcafé. We zitten zo dichtbij en moesten toch iets van de Olympische Spelen meemaken!
Met de kaarten op zak was onze opdracht volbracht en schuimden we de rest van de tijd de winkels af om te watertanden voor de lekkernijen die je in Nanjing niet vindt. We vulden de reuze koelbox van Mien met boterzachte beefsteack, witte beuling en kazen. Ook vettige croissants, koffiekoeken en pistolets die er te goed uitzagen om ze te laten liggen verdwenen in de tas. Achteraf bleken de rozijnen olijven te zijn en minder geschikt voor het ontbijt. Zeven uur rijden voor vier uur ter plaatse te zijn en toch was het een geweldig uitje.
Aangekomen in Nanjing pikten we onze mannen op voor een etentje in ‘My Place’. Via een onopvallende deur in een blinde muur langs een armoedig gangetje in een zijweg van een smal steegje kom je in een gezellig villaatje. De Singaporese eigenaar had de zaak oorspronkelijk opgestart om Westerlingen met een Chinees vriendinnetje de gelegenheid te geven discreet te tafelen met nog iets meer. Blijkbaar kon hij van dat selecte gezelschap niet leven en nu is het voor het brede publiek toegankelijk, toch voor het eerste deel. Het eten was lekker en de bediening overvriendelijk. Enkel de eigenaar is me te gluiperig en daarbij drong hij me bij het buitengaan een ongewenste kleverige zoen op.

De tickets vastkrijgen was één ding. Op het consulaat hadden we te horen gekregen dat alle Belgen in twee blokken bijeen zitten en dat er van ons verwacht werd dat we de driekleur zouden dragen. Die hadden we nu net niet in de kleerkast hangen, maar ik wist een winkeltje onder de grond op weg naar de metro waar je t-shirts kon laten beschilderen. In mijn beste Chinees, dus met hand en tand, heb ik daar duidelijk gemaakt wat ik wou en waarvoor het moest dienen. Hopelijk liggen maandag alle t-shirts klaar.


Beschilderen van t-shirts


Olympische gekte: auto’s worden versierd met vlaggetjes


Op het drukste winkelkruispunt kan je de spelen volgen op groot scherm

Ze zijn onze straat volledig aan ’t uitbreken. Ik had er –buiten de gebrekkige riolering- niets aan miszien. De groenploeg streek met wel dertig mannen en vrouwen neer om alle beplanting te verwijderen. Ondanks het zware werk en de hitte werken ze onder hun punthoedjes in hoog tempo door, pratend en lachend en genietend van de pauze op het gras onder de bomen. Huizen bouwen en wegen aanleggen gaat hier supersnel. Aan hetzelfde tempo verbouwen, repareren of verleggen ze alles.


De straat wordt na amper twee jaar al volledig vernieuwd


Aperitieven, wegsmeltend op het terras

Maandag 3 augustus 2008

Na een paar dagen kwam ik te weten dat Ametoet eigenlijk Ketoet heet. Ze was een gemakkelijke bron van informatie over de plaatselijke gewoonten. Haar grote zorg is een zoon krijgen. Ze hebben het niet breed en na twee dochters zal er nog maar één poging mogelijk zijn. Die zoon moet er zijn om haar kist te dragen wanneer ze overlijdt en om hun familie te vertegenwoordigen in de tempel. Alles draait ginds om hun godsdienst, het Hindoeïsme. Voor elke maaltijd wordt een gevlochten mandje met daarin een deel van het voedsel geofferd. Medee maakt er echte kunstwerkjes van, versierd met bloemen en plukjes gras. Voor zijn gebed gaat de wikkelrok aan en steekt hij bloemen in zijn haar en achter zijn oren. Een grappig zicht. Elk huis of hutje heeft zijn eigen altaar en daarnaast kan je in elke straat van de ene tempel naar de andere stappen. De goden zijn er beter behuisd dan de stervelingen! Ketoet legde me uit dat ik ze niet kon zien, maar dat de huisgoden rond ons aanwezig waren en in ere gehouden moesten worden. Ik ben er zeker van die het er even goed naar hun zin hadden als wij.
Hun maaltijd bood niet veel variatie: drie keer per dag rijst met een ei, tofu of misschien een stukje vlees, kip of vis. Ze hadden totaal geen interesse om brood of onze aankopen uit te proberen. Hun wereld is beperkt tot Denpasar en omstreken en de gedachte om verder op verkenning te gaan werd overtuigend weggewimpeld. Dat is natuurlijk ook moeilijk als je met zijn vieren op één scooter moet die met een lening over vier jaar gekocht is en waarvoor je de laatste week van de maand geen benzine meer kan kopen.


Altaren en tempels


In alle maten en kleuren


Een eredienst in een tempel aan het strand


Alles gaat op de scooter

Vrijdag zijn we met Nico, Katrien en Romi gaan raften. Onze bootsman was een lieve jongen, maar zijn algemene kennis reikte nog minder ver dan die van Ketoet. Van Europa had hij al gehoord, maar hij wist het absoluut niet liggen. Ik heb niet uitgetest of hij al zover was dat de wereld rond is. Het riviertje gaf genoeg uitdaging met stroomversnellingen en rotshindernissen, de andere boten zorgden voor watergevechten en rivaliteit en het landschap, dat was gewoonweg prachtig.


Romi bewees dat ze die dag negen jaar was geworden en draaide dapper door alle kolken heen


Raften


Prachtige uitzichten


Estée lust koekjes; de muggen lusten Estée


Gekko’s geven, op hun geroep na, geen sikkepit last (tenzij voor Nico’s rug...)

Het afscheid van Nico en de zijnen slikten we door tijdens de rit door de bergen naar Bedugul waar we de nacht doorbrachten. De volgende dag moesten we een steile bergpas door op weg naar de noordkust. Onze rammelkast had het tot dan behoorlijk gedaan, maar had een kou gepakt tijdens de nacht op 1100 meter en viel de hele tijd stil, wat niet het meest ideale is als je naar boven kruipt.
In Lovinia namen we een rustige middag aan het zwembad. De volgende ochtend moesten we er vroeg uit om dolfijnen te gaan spotten bij zonsopgang. We waren niet de enige die een bootje gecharterd hadden. Onze bootsman was een agressieve jager. We hebben vele dolfijnen gezien en ze even snel weer verjaagd omdat hij vol goede intensies vlak middenin voer. Toen het nieuwe er af was, zijn we een eindje uit de kust voor anker gegaan om te snorkelen. Voor ons allebei was het de eerste kennismaking met het leven onder water. Zwemmen tussen de aquariumvissen: platte geelgestreepte, fluoblauwe miniatuurtjes, vette matblauwe zeesterren. De perfectie is niet van deze wereld, want na een tijdje begon mijn huid geïrriteerd te raken. Volgens de bootsman het werk van miniatuurkwalletjes.


Iedereen was op zoek naar de dolfijnen


Laatste avond in Tanah Lot

Met z’n goed weer, gezellige verblijfplaatsen, prachtige natuur, gevarieerde programma was de Bali-reis een gelukte vakantie waar ik uitgerust en Jan belezen uitkwam.

Toen we uit de vlieger stapten in Nanjing merkten we onmiddellijk een ander klimaat. Op de luchthaven was de controle zwaar verscherpt. Op elke hoek gewapende militairen en veelvuldige bagagenazichten. De boeken die we in Hongkong hadden gekocht werden één voor één nagekeken, hoewel de controleur ze niet kon lezen. Hij vroeg of ze uit Amerika waren. Hongkong klonk meer geruststellend en we mochten ermee door. Verder regende het. Zo hard dat we direct de volgende vlieger naar Denpasar op wilden. De hele middag en avond door is de zondvloed neergekomen. Ik moet niet vertellen dat alle nog niet uitgekomen gebreken van het huis naar boven kwamen. Goed voor een diepe zucht, want dat betekent meer huisarrest. Daarbij is nieuw gezelschap aangekomen. Nu de rat en de wormpjes gepasseerd zijn, is het seizoen van de mieren aangebroken. Hun snoepdoosjes staan al te wachten.
’s Avonds gingen we Toon, onze volgende logee, oppikken. De afrit van onze berg was geen probleem, maar beneden op de baan nam het waterpeil constant toe. In het donker was de hoogte niet goed in te schatten. Vermits de auto voor ons doorreed, volgden we maar, hoewel onze koplampen al half onder water schenen. Toen onze gids zich vastreed in een diepe put, was er voor ons geen weg vooruit meer. Gelukkig wou onze wagen na een korte pauze terug achteruit. Als iemand op zoek is naar een goede amfibiewagen, slechts één merk: Haima! De rest van de rit was het slalommen tussen de meren en de spuitende riooldeksels, maar het voordeel is dat we de carwash een keer kunnen overslaan.


Jan en Toon smeltend voor het ijsjeskraam