Vrijdag 29 augustus 2008

Voor sommige zaken is het hier toch wel ferm gemakkelijk. Om kwart voor één stonden ze maandagmiddag met z’n drieën paraat. Om vier uur was de muur uitgekapt, hadden electriciteit en water een nieuw verloop en uitgang gekregen en waren alle gaten terug toegestopt. Drie man –dat is er eentje die uitvoert en twee die advies geven-voor drie uur werk geeft een totaal van 5 euro en een taksbriefje! O ja, nog de materiaalkosten: 0,6 euro. Voor een hoog is er natuurlijk ook een laag. Het meisje van de boilerwinkel telefoneerde dat het enige exemplaar dat in voorraad was van het gekozen model bedieningsknoppen had die warm liepen. Ik kon hem kopen tegen gereduceerde prijs. Als er nu één ding is dat ik niet hoef, is een aparaat met een combinatie van water en electriciteit dat warm loopt! Een intacte had een leveringstermijn van een week, ingaande vanaf de betaling. Dan maar de auto ingesprongen en naar de bank gekoerst waar ik nog net voor het valhekken viel binnengeraakte. Meteen ook de overschrijving van de gemeenschappelijke onkosten van het compound laten uitvoeren. Ik sta daar dan als een kleuter met mijn briefje in de hand. Zij vullen de overschrijving voor me in. Drukletters kan ik lezen en (over)schrijven, maar doorlopende tekst is Chinees. Vandaar ging het in volle vaart naar de winkel om er nog voor sluitingstijd de briefjes neer te tellen. Op het spitsuur door de stad rijden is uitkijken geblazen. De enige manier om er heel door te geraken is stapvoets blijven voortrijden en hopen dat je niet over iemands tenen of tegen een pedaal zit.


Plaats maken voor de boiler: drie uur werk voor 5 euro

Dinsdagochtend stond Jiang Jun weer voor de deur. Als ik het goed kon inschatten had zijn vader nog voor één voormiddag werk. De jongeman zat zo vol verwachting naar me te kijken, dat ik mijn strijkijzer neerzette en we ons gesprek van de dag ervoor voortzetten. Bij hem thuis en in zijn dorp heeft niemand een strijkijzer. Daarover zou ik ook eens moeten denken. Het zou heel wat tijd uitsparen. Zijn ouders werken allebei als farmers op het veld. Daarbij is zijn vader nog bezetter en schilder. Al vanaf zijn 8 jaar is Jiang de kok thuis omdat zijn ouders te laat van hun werk komen. Zo kwamen we bij de Chinese kookboeken terecht die ik van YX had gekregen. Ik heb een halve dag vertaalwerk om een klein gerechtje te verstaan en ken de meeste ingrediënten niet. We besloten met vereende krachten er eentje uit te proberen. Hij koos xiao ma hua, een soort gevlochten broodstengel. Jiang trok zijn neus op voor mijn strengen. Hij vond dat het helemaal geen mahua’s waren. Zijn moeder kon het veel beter. Toen de vlechten niet mooi in model bleven en ik geen manier zag om tegen de kunde van zijn moeder op te boksen, ben ik maar snel overgegaan op slakken, kransjes, knopen en een hondje. Voor mij was het de smaak die telde, gelijk in welke verpakking het stak. Jiang bleef bedenkelijk kijken.


Xiao Ma Hua, of iets dat ervoor moet doorgaan

Hoe hou je een 18-jarige nog bezig? Google Earth was de oplossing. We vlogen van Antwerpen naar Nanjing, vonden ieder ons huis terug en gingen op verkenning in alle grote steden waar hij een beroemde basketter wist wonen. Uiteindelijk hebben we ons in San Francisco een optrekje gezocht, hoewel ik de grootste moeite had hem mee te krijgen in dit spelletje. Hij bleef volhouden dat hij zich dat niet kon permitteren.
Jiang verstond niet dat ik me niet eenzaam voelde in dit grote huis. Chinezen zitten met velen dicht bijeen en vinden al dat leven gezellig. Ik zou zot worden van het lawaai.
Tegen de middagpauze was de laatste buiten en vertrokken ook vader en zoon, gewapend met Belgische koekjes. Tijd om de stand van zaken op te nemen. De stierennek had buiten zijn best gedaan. De achtergevel was redelijk genivelleerd. Spijtig genoeg had hij ook op alle andere plaatsen zijn stempel gedrukt: mortel op de terrasmuurtjes, uitgesmeerde verf op de dorpel en overal waar hij gepasseerd was, was zijn druppelspoor te volgen. Hij slaagde er zelfs in de bumper van de auto een lek waterwerende verf mee te geven. Pappie die de binnenwerken deed en waarschijnlijk nog snel een laagje op het plafond in de badkamer wilde zetten, toverde de zwarte marmeren vloer om in een sterrenhemel. Blij van er toch weer van een tijdje vanaf te zijn, pak je dat er allemaal bij. Dan ga je naar boven en... werkt de airco niet meer. Zo zit ik weer vast, te wachten op mijn vriendjes.
Woensdagochtend stond pappie terug voor de deur. Hij had een rolletje voor me bij. Een kennis van hen had mijn Chinese naam kunstig in bloemetjes en vlindertjes geschilderd op een kalender. Pappie glunderde en ik moest effe slikken. Ze zijn echt wel lief!


Pappie in actie


Een kunstig geschreven Ai de wen