Maandag 3 augustus 2008

Na een paar dagen kwam ik te weten dat Ametoet eigenlijk Ketoet heet. Ze was een gemakkelijke bron van informatie over de plaatselijke gewoonten. Haar grote zorg is een zoon krijgen. Ze hebben het niet breed en na twee dochters zal er nog maar één poging mogelijk zijn. Die zoon moet er zijn om haar kist te dragen wanneer ze overlijdt en om hun familie te vertegenwoordigen in de tempel. Alles draait ginds om hun godsdienst, het Hindoeïsme. Voor elke maaltijd wordt een gevlochten mandje met daarin een deel van het voedsel geofferd. Medee maakt er echte kunstwerkjes van, versierd met bloemen en plukjes gras. Voor zijn gebed gaat de wikkelrok aan en steekt hij bloemen in zijn haar en achter zijn oren. Een grappig zicht. Elk huis of hutje heeft zijn eigen altaar en daarnaast kan je in elke straat van de ene tempel naar de andere stappen. De goden zijn er beter behuisd dan de stervelingen! Ketoet legde me uit dat ik ze niet kon zien, maar dat de huisgoden rond ons aanwezig waren en in ere gehouden moesten worden. Ik ben er zeker van die het er even goed naar hun zin hadden als wij.
Hun maaltijd bood niet veel variatie: drie keer per dag rijst met een ei, tofu of misschien een stukje vlees, kip of vis. Ze hadden totaal geen interesse om brood of onze aankopen uit te proberen. Hun wereld is beperkt tot Denpasar en omstreken en de gedachte om verder op verkenning te gaan werd overtuigend weggewimpeld. Dat is natuurlijk ook moeilijk als je met zijn vieren op één scooter moet die met een lening over vier jaar gekocht is en waarvoor je de laatste week van de maand geen benzine meer kan kopen.


Altaren en tempels


In alle maten en kleuren


Een eredienst in een tempel aan het strand


Alles gaat op de scooter

Vrijdag zijn we met Nico, Katrien en Romi gaan raften. Onze bootsman was een lieve jongen, maar zijn algemene kennis reikte nog minder ver dan die van Ketoet. Van Europa had hij al gehoord, maar hij wist het absoluut niet liggen. Ik heb niet uitgetest of hij al zover was dat de wereld rond is. Het riviertje gaf genoeg uitdaging met stroomversnellingen en rotshindernissen, de andere boten zorgden voor watergevechten en rivaliteit en het landschap, dat was gewoonweg prachtig.


Romi bewees dat ze die dag negen jaar was geworden en draaide dapper door alle kolken heen


Raften


Prachtige uitzichten


Estée lust koekjes; de muggen lusten Estée


Gekko’s geven, op hun geroep na, geen sikkepit last (tenzij voor Nico’s rug...)

Het afscheid van Nico en de zijnen slikten we door tijdens de rit door de bergen naar Bedugul waar we de nacht doorbrachten. De volgende dag moesten we een steile bergpas door op weg naar de noordkust. Onze rammelkast had het tot dan behoorlijk gedaan, maar had een kou gepakt tijdens de nacht op 1100 meter en viel de hele tijd stil, wat niet het meest ideale is als je naar boven kruipt.
In Lovinia namen we een rustige middag aan het zwembad. De volgende ochtend moesten we er vroeg uit om dolfijnen te gaan spotten bij zonsopgang. We waren niet de enige die een bootje gecharterd hadden. Onze bootsman was een agressieve jager. We hebben vele dolfijnen gezien en ze even snel weer verjaagd omdat hij vol goede intensies vlak middenin voer. Toen het nieuwe er af was, zijn we een eindje uit de kust voor anker gegaan om te snorkelen. Voor ons allebei was het de eerste kennismaking met het leven onder water. Zwemmen tussen de aquariumvissen: platte geelgestreepte, fluoblauwe miniatuurtjes, vette matblauwe zeesterren. De perfectie is niet van deze wereld, want na een tijdje begon mijn huid geïrriteerd te raken. Volgens de bootsman het werk van miniatuurkwalletjes.


Iedereen was op zoek naar de dolfijnen


Laatste avond in Tanah Lot

Met z’n goed weer, gezellige verblijfplaatsen, prachtige natuur, gevarieerde programma was de Bali-reis een gelukte vakantie waar ik uitgerust en Jan belezen uitkwam.

Toen we uit de vlieger stapten in Nanjing merkten we onmiddellijk een ander klimaat. Op de luchthaven was de controle zwaar verscherpt. Op elke hoek gewapende militairen en veelvuldige bagagenazichten. De boeken die we in Hongkong hadden gekocht werden één voor één nagekeken, hoewel de controleur ze niet kon lezen. Hij vroeg of ze uit Amerika waren. Hongkong klonk meer geruststellend en we mochten ermee door. Verder regende het. Zo hard dat we direct de volgende vlieger naar Denpasar op wilden. De hele middag en avond door is de zondvloed neergekomen. Ik moet niet vertellen dat alle nog niet uitgekomen gebreken van het huis naar boven kwamen. Goed voor een diepe zucht, want dat betekent meer huisarrest. Daarbij is nieuw gezelschap aangekomen. Nu de rat en de wormpjes gepasseerd zijn, is het seizoen van de mieren aangebroken. Hun snoepdoosjes staan al te wachten.
’s Avonds gingen we Toon, onze volgende logee, oppikken. De afrit van onze berg was geen probleem, maar beneden op de baan nam het waterpeil constant toe. In het donker was de hoogte niet goed in te schatten. Vermits de auto voor ons doorreed, volgden we maar, hoewel onze koplampen al half onder water schenen. Toen onze gids zich vastreed in een diepe put, was er voor ons geen weg vooruit meer. Gelukkig wou onze wagen na een korte pauze terug achteruit. Als iemand op zoek is naar een goede amfibiewagen, slechts één merk: Haima! De rest van de rit was het slalommen tussen de meren en de spuitende riooldeksels, maar het voordeel is dat we de carwash een keer kunnen overslaan.


Jan en Toon smeltend voor het ijsjeskraam