Woensdag 20 augustus 2008

Dinsdag heb ik noodgedwongen de Chinese tandheelkunst uitgeprobeerd. Voorzichtig, want de praktijk van Dr David is verbonden aan de SOS-kliniek. Nadat ik heel mijn verleden en heden op kaart had gezet, mocht ik in de stoel plaatsnemen. Op de lijst had ik gezien dat ik de enige patiënt van die voormiddag was. Dat is niet geruststellend. In de behandelkamer deden ze er alles aan om het zo hygiënisch mogelijk voor te stellen. Alle boren waren met plasticfolie afgedekt, David en zijn assistente droegen maskertjes, wasten hun handen uitvoerig en werkten met handschoenen aan. Alles wat gebruikt werd kwam recht uit de verpakking. Na één blik in mijn mond begon hij te kermen. Met mijn tand was het zo erg gesteld dat het bijna niet te repareren viel. Blijkbaar was een stuk van een megavulling afgebroken en dat was volgens hem onherstelbaar voor langere duur. Zijn voorstel was mij te kronen voor het luttele bedrag van 4400 RMB. Ik heb er geen flauw benul van hoeveel je voor een kroning in België moet neertellen en betwijfel of de verzekering er ook maar iets van terugbetaalt zoals David beweerde. Toen ik zei dat hij voorlopig moest opvullen en dat ik de verzekeringsdetails zou doornemen tegen de volgende panne, was hij het daar direct mee eens. Een kwartiertje later was alles, pijnloos, achter de rug. Een recordtijd voor een onmogelijk iets. Toen hij me nog vertelde dat de vorige vulling zeker twintig jaar oud was, zal de grootte toch niet zo’n probleem geweest zijn. Veel patiënten heeft hij niet nodig per dag om zijn brood te verdienen. Voor 20 minuten praten en 15 minuten werken rijft hij 176 euro binnen!


Brood van eigen productie

Vandaar trok ik op zoek naar een winkel van boilers. De electrische verwarmer die het compound had gezet, was juist genoeg om een behaaglijk warme douche te geven, maar liet niet toe dat twee, laat staan vier douches, plus bad en keuken tegelijk warm water hadden. We konden ermee leven. Na mijn gezaag om de waterdruk te verhogen, hebben we nu een forse straal, maar natuurlijk krijgt dat boilertje die waterstroom niet meer warm. Dan denk je dat je de winkel binnenstapt en een groter exemplaar uitkiest. Niets is minder waar. De meeste Chineze hebben maximum één douche en verkiezen aardolie en een waterreservoir. Ik wil gas zodat ik niet zonder brandstof kan vallen en een doorstromer zodat de hoeveelheid onbeperkt is. Wie zoekt die vindt, maar je moet er uren voor rondlopen. Op het eerste adres dat via internet in aanmerking kwam, was in de wijde omgeving geen parkeerplaats te vinden. In plaats van langs de grote baan te wandelen, ging ik binnendoor en kwam in een wirwar van smalle steegjes terecht met gezellige binnenplaatsen vol was en rommel. Hoeveel liever zou ik –als Chinees- daar wonen ipv in de kazerneblokken die overal in de plaats worden neergezet. Toen ik op een grotere weg aankwam, zag ik een beetje verder een enorme versmarkt en besloot nog een stukje eraan te breien. Groenten en fruit zagen er stukken gezonder uit dan de verlebberde boel in de supermarkten. Ook het vlees zag er goed uit, maar zonder koeling en met enkel een waaier tegen de vliegen, zou ik me er toch niet aan wagen. Afstanden zijn hier groter dan thuis. Zo’n blokje om is direct meer dan een half uur stappen en het zweet droop. Het heeft eigenlijk geen zin je haar te drogen, want na een paar stappen buiten springen de krullen die ik sinds mijn kindertijd niet meer gezien heb in het rond.
Bleek dat de winkel geen boilers van het juiste formaat had. Van kleine modellen sprong het naar hotelgrootte en dat was niet de bedoeling. Voor de tweede bestemming kon ik de wagen op mijn vaste plaats in de parking van de Jinling kwijt. De mannen staan er te wuiven als ze mijn zwarte Haimasnoet zien binnenracen. Gemiddeld staat er zes man om plaatsen te geven en ik schat dat de frekwentie van de binnenrijdende auto’s er één per tien minuten is. Persoonlijke service is er gegarandeerd. De place to be was op de 19de verdieping in een kantoorgebouw achter de Crowne Plaza, dus op bekend terrein. Het was de boekhoudafdeling. Ze hadden er geen demonstratiemateriaal en slechts één brochure die ik niet meekreeg. Het juffertje achter de receptie van het piepkleine kantoor werd met me meegestuurd om de weg naar een nabijgelegen winkel te tonen. Vlakbij is relatief, vooral als je er al meer dan twee uur stappen hebt opzitten. Het kind deed geen mond open en ik was ook niet in de mood. De straat uit en de hoek om dat is een half uur doorstappen. Maar, ze hadden een model dat in aanmerking kwam en bovendien een meisje dat een paar woorden Engels sprak en ik kreeg alle informatie die ik nodig had. Toen ik mijn gids bedankte voor het goede adres, werd ze ineens spraakzamer en konden we op terugweg de gebruikelijke vraagjes uitwisselen in de twee talen. 22 jaar, niet getrouwd, geen kind, afkomstig uit en wonend in Nanjing. Dan zou je toch verwachten dat ze de weg terugvindt naar haar kantoor! Toen ik de juiste straat wilde inslaan, de enige bocht die we moesten nemen, verzekerde ze me dat we rechtdoor moesten. Voor mij niet gelaten. Ik moest toch naar het Jinling. Aan de grote hoofdbaan gekomen, wist ze plots niet meer waar ze was, hoewel dat met de metrowerken voor je neus, toch niet moeilijk te achterhalen is. Toen ze bezorgd de weg wou vragen, heb ik haar verzekerd dat ik haar terug kon brengen. Ieder op zijn beurt is niets teveel. Wie van die leeftijd loopt er nu verloren in de parallelstraat van zijn werk als je je hele leven daar gewoond hebt???


Origineel vervoer voor een warme dag

Scootertjes zijn en blijven een ellende. Ze duiken overal op en tuffen vlak voor je wielen, star voor zich uitkijkend. De belangrijkste voorrangsregel is vooral geen oogcontact maken. Wie opkijkt verliest het spelletje, want die geeft toe dat hij de auto gezien heeft en moet dan uitwijken. Richtingaanwijzers zijn een optie die in China niet vaak genomen wordt. Ook niet op auto’s. Daar is twee lichten hebben bovendien enkel een voorrecht van de nieuwere modellen, die dan weer misbruikt worden door constant op grootlicht gezet te worden zodat de tegenliggers geen knijt zien. Op weg naar de badminton was ik op het rechter baanvak aan volle snelheid een trage linkse aan ’t inhalen, toen een grote volvo zich er nog wilde tussenwringen. Met alle Chinezen.... Mijn nijdige toet was overtuigend en hij schoof achter me waarna hij me tien minuten lang constant flikkerend achtervolgde. Het was een B-plaat, dus niet van de omgeving van Nanjing –wij hebben A-platen-, en hij had de handicap dat hij niet bekend was met het bijkomen en wegvallen van rijstroken zodat ik hem tijdens de slalom gemakkelijk voor bleef. Toen ik hem op het einde liet passeren om te zien wat er wel achter het stuur zat, was dat goed voor twee Chinese karaktertrekken. Er zaten vier mannen in en ik had de chauffeur laten afgaan voor zijn passagiers. Dat komt zwaar aan. Onder twee ogen mag je alle verwijten of beledigingen uiten, maar niet voor publiek. Bij het passeren zou je een opgestoken middelvinger of vieze blik verwachten, maar je krijgt in plaats daarvan geen blik, geen kik. Ze doen gewoon alsof je lucht bent.


Badminton onder een plastieken koepel zonder airco: een goedkope sauna

Op de autostrade en de ringweg is het vaak file om de stomste redenen. Toen ik naar de tandarts reed werd de eerste opstopping veroorzaakt door een wagen die zich op de grootste verkeerswisselaar geparkeerd had in het midden van de autostrade om de weg te vragen aan de taxi die daar ook al stil stond. Die uitleg duurde een hele tijd, want ze herhalen alles minstens drie keer om er zeker van te zijn dat de andere het goed gesnopen heeft. Intussen stond al het verkeer rond hen luid toeterend vast. Waarschijnlijk moet hij dan nog een stuk achteruit om aan de totaal andere kant de splitsing te nemen, maar tegen die tijd had ik me er al voorbij gewrongen. Een eindje verder stropte het verkeer omdat een zwaar geladen vrachtwagen aan de rechter kant de flauwe helling niet op kon terwijl links een open motorkap de baan versperde.
Voor een wegwijzer met meer dan twee bestemmingen staat trouwens gegarandeerd altijd wel een auto stil om uitgebreid te lezen wat erop staat en dan in een slakkentempo, zonder achterom te zien, de weg verder te zetten.

De mieren hebben hun verkenning tot één bezoek beperkt. Waarschijnlijk hadden ze enkel nood aan een tijdelijke schuilplaats voor de hevige stortregen. Dat maakt dat onze huisdieren voorlopig beperkt zijn tot een sporadische rups –wel een soort dat steviger uit de kluiten gewassen is dan de wormachtigen van ervoor-, een dikke kever of een sprinkhaan. Op de golf zondag zagen we verschillende vossen lopen. Als het spel zelf langs geen kanten lukt, is er afleiding genoeg. Ik controleer de oogst: bosaardbeien, zure kersen, olijven, appels en vooral de kaki’s. Momenteel zijn ze nog groen, maar eind volgende maand worden ze oranjerood en spatten ze uiteen op de grond. Niemand doet de moeite ze te plukken.
De lucht zit vol libellen en vlinders. Vanuit de bomen lachen de vogels ons uit tot een goed gemikte foute slag hen uiteen drijft: een ware birdie. Met kikkers die rondhoppen, fazanten die de fairway overhollen en dikke vissen in de vijvers kan je met gemak een volwaardige maaltijd samenstellen.


In de straat van de Suguo zijn sommige dieren niet welkom