Vrijdag 15 augustus 2008
Een gelukkige moederdag aan onze Oma’s !
Maandag startten de breekwerken nog maar eens. Deze keer door een andere ploeg. Jan had ’s avonds een etentje met zijn dames en ik een afspraak met Toon voor een uitstapje naar Fuzimao en de kleine toeristische straatjes errond. Daarna trokken we naar het 1912-district, de uitgaansbuurt, waar Jan ons in de Blue Marlin kwam vervoegen. Het vrouwenvolleybal Polen-China bracht de mannen in een moeilijk parket: supporteren voor de thuisploeg of voor de knappe blonde Poolse schonen...
De volgende dag glipte ik tijdens de middagpauze van de werkmannen weg naar Jiangning om de kabelaansluiting van onze televisie aan te vragen. Via de sateliet worden de Olympische Spelen alleen op de Filipijnse kanalen uitgezonden en die hebben een voorkeur voor boksen. Ik was al verschillende keren op het kantoor van de kabelmaatschappij geweest en had mijn verzoek in de auto uit het hoofd geleerd, met als gevolg dat ik een half uurtje later met het verbindingskastje en de televisiekaart terug buiten stond. Zo’n euforiegevoel duurt nooit lang. ’s Avonds bleek de kabel te mankeren en toen die er was, wachtten we niet enkel vruchteloos op beeld, maar weigerde de sateliet ook nog dienst! In plaats van dubbel zoveel zenders zaten we zonder. Meiwenti, het geeft niet. Het zal wel ooit opgelost geraken en zo geraken we misschien door Jans stapel DVD’s heen. Hopelijk zijn de spelen tegen die tijd niet voorbij.
Kantoor van de kabelmaatschappij in Jiangning
Toen ik van Jiangning terug naar huis reed, zag ik dat de gloednieuwe Auchan supermarkt geopend was, dus gauw even erheen. De yakultjes en appelsienen die ik nodig had groeiden uit tot een volle kar. Weinig volk, nog geen vieze geurtjes, een ruime keuze en Westerse muziek op de achtergrond, dan is het een plezier om op verkenning te gaan en wordt de stapel automatisch hoger. Dat wordt zware concurrentie voor de Suguo en de Metro! Het meisje aan de kassa bediende me in het Engels: Are this your things? vroeg ze me lief. Vermits ik de enige in de verre omtrek was, had ik haar vraag niet direct door. Nog een typische eigenschap van de Chinezen. Ze vragen zaken die het kleinste kind al weet. Waarschijnlijk gewoon om iets vriendelijks te zeggen met een beperkte woordenschat. De termometer in de auto wees 49°C aan. Dat is echt van het goede te veel. Tegen de tijd dat de airco dat tot een comfortabele 35° heeft gereduceerd, voel je je helemaal groggy.
Woensdag reed Mr Zheng, de chauffeur van Paul, ons in drie uur naar Shanghai. Nadat we onze bagage in het hotel gedropt hadden, was er voldoende tijd om een kijkje te gaan nemen in M50, een site met galerijen voor moderne kunst gelegen in de buurt van het station. Het is hetzelfde concept als Dashanzi in Beijing, maar minder uitgebreid: kleine galerijen in een gerestaureerde fabrieksbuurt en dat in een gamma van rommel tot koopbaar.
M50
De kunstenaar aan het werk
We lieten de auto aan het Duvelcafé - waar de after-drink zou plaatsvinden- achter en namen de metro tot aan het stadion. De manier waarop de plaatsen toegewezen werden, was ronduit stom. Ons ticket gaf ons toegang voor het blok voetbal Korea-Honduras en België-N.Zeeland. Dat maakte dat er heel wat zitjes onbezet bleven, vermits lang niet iedereen in de twee matchen geïnteresseerd was. En dat terwijl er heel wat stonden te popelen om binnen te geraken.
Samen met Paul, Mien en Mr Zheng op het terras van het Duvelcafé
Er was niet veel kans gelaten om de boel te laten ontsporen. Voor de buitenlanders waren maar twee beperkte blokken voorzien. De tribunes waren voor een groot deel gevuld met studenten. Netjes in trainingspak marcheerden ze gedisciplineerd twee aan twee op lange rijen binnen.
We hadden veel bekijks met onze Belgische t-shirts en waren veelgevraagde fotomodellen. Mr Zheng huppelde rond als een uitgelaten kind. Het was zijn eerste voetbalwedstrijd. Om eerlijk te zijn voelden wij ons ook net op schoolreis.
Vier veel gevraagde fotomodellen
Na de opwarmingswedstrijd, steeg de adrenaline en het lawaai toen de Belgische spelers het stadion binnenkwamen. De rijen rond ons hadden zich intussen gevuld met Belgische vlaggen, t-shirts, hoedjes, zelfs rokjes en lichtgevende rode hoorntjes. We waren niet talrijk, maar een lawaai dat we maakten! Het was voor de eerste keer in mijn leven dat ik me Belg voelde. We hadden natuurlijk ook iets om trots over te zijn, want de spelers liepen zich de ziel uit het lijf in de zwoele warmte. Ze hadden bijna constant de overhand, presenteerden mooi samenspel en joegen ons keer op keer van onze stoel. De één-nul overwinning was dubbel en dik verdiend.
Belgische supporters
Belgische supporters
Belgische supporter
De eindscore
Het binnenkomen en verlaten van het stadion ging zonder enige opstopping. De straten waren afgezoomd met politiemannen. In het metrostation stond aan elk tickettoestel een Engelssprekende helper voor eventuele sukkels van vreemdelingen voort te helpen.
Het terras van het Duvelcafé was al goed gevuld met minder gelukkigen die de wedstrijd op het scherm hadden moeten bekijken. Met één Duvel betalen en één gratis zat de sfeer er goed in.
De duvel stond koud
De terugrit de volgende morgen was dan weer wat anders. Door de werken rond Shanghai zat het verkeer volledig strop en we stonden meer dan een uur muurvast in de blakke zon. Mr Zheng had nog een staartje aan zijn avond gebreid en was veel te lang voor de televisie blijven plakken. We zagen zijn ogen met de minuut kleiner worden. Ik had het stuur nog maar net overgenomen of hij zat al te knikkebollen naast me. Op 50 km voor Nanjing kregen we nog een wolkbreuk over ons dak. Zheng schrok in paniek wakker en wou dat ik de wagen aan de kant zette bij de andere gestrande voertuigen. Ik legde hem uit dat, met iedereen aan de kant, de weg voor ons open lag, maar hij was er toch niet gerust in. Na bijna zes uur konden we eindelijk onze benen strekken. De trein doet er 2 uur en 12 minuten over...
Maandag startten de breekwerken nog maar eens. Deze keer door een andere ploeg. Jan had ’s avonds een etentje met zijn dames en ik een afspraak met Toon voor een uitstapje naar Fuzimao en de kleine toeristische straatjes errond. Daarna trokken we naar het 1912-district, de uitgaansbuurt, waar Jan ons in de Blue Marlin kwam vervoegen. Het vrouwenvolleybal Polen-China bracht de mannen in een moeilijk parket: supporteren voor de thuisploeg of voor de knappe blonde Poolse schonen...
De volgende dag glipte ik tijdens de middagpauze van de werkmannen weg naar Jiangning om de kabelaansluiting van onze televisie aan te vragen. Via de sateliet worden de Olympische Spelen alleen op de Filipijnse kanalen uitgezonden en die hebben een voorkeur voor boksen. Ik was al verschillende keren op het kantoor van de kabelmaatschappij geweest en had mijn verzoek in de auto uit het hoofd geleerd, met als gevolg dat ik een half uurtje later met het verbindingskastje en de televisiekaart terug buiten stond. Zo’n euforiegevoel duurt nooit lang. ’s Avonds bleek de kabel te mankeren en toen die er was, wachtten we niet enkel vruchteloos op beeld, maar weigerde de sateliet ook nog dienst! In plaats van dubbel zoveel zenders zaten we zonder. Meiwenti, het geeft niet. Het zal wel ooit opgelost geraken en zo geraken we misschien door Jans stapel DVD’s heen. Hopelijk zijn de spelen tegen die tijd niet voorbij.
Kantoor van de kabelmaatschappij in Jiangning
Toen ik van Jiangning terug naar huis reed, zag ik dat de gloednieuwe Auchan supermarkt geopend was, dus gauw even erheen. De yakultjes en appelsienen die ik nodig had groeiden uit tot een volle kar. Weinig volk, nog geen vieze geurtjes, een ruime keuze en Westerse muziek op de achtergrond, dan is het een plezier om op verkenning te gaan en wordt de stapel automatisch hoger. Dat wordt zware concurrentie voor de Suguo en de Metro! Het meisje aan de kassa bediende me in het Engels: Are this your things? vroeg ze me lief. Vermits ik de enige in de verre omtrek was, had ik haar vraag niet direct door. Nog een typische eigenschap van de Chinezen. Ze vragen zaken die het kleinste kind al weet. Waarschijnlijk gewoon om iets vriendelijks te zeggen met een beperkte woordenschat. De termometer in de auto wees 49°C aan. Dat is echt van het goede te veel. Tegen de tijd dat de airco dat tot een comfortabele 35° heeft gereduceerd, voel je je helemaal groggy.
Woensdag reed Mr Zheng, de chauffeur van Paul, ons in drie uur naar Shanghai. Nadat we onze bagage in het hotel gedropt hadden, was er voldoende tijd om een kijkje te gaan nemen in M50, een site met galerijen voor moderne kunst gelegen in de buurt van het station. Het is hetzelfde concept als Dashanzi in Beijing, maar minder uitgebreid: kleine galerijen in een gerestaureerde fabrieksbuurt en dat in een gamma van rommel tot koopbaar.
M50
De kunstenaar aan het werk
We lieten de auto aan het Duvelcafé - waar de after-drink zou plaatsvinden- achter en namen de metro tot aan het stadion. De manier waarop de plaatsen toegewezen werden, was ronduit stom. Ons ticket gaf ons toegang voor het blok voetbal Korea-Honduras en België-N.Zeeland. Dat maakte dat er heel wat zitjes onbezet bleven, vermits lang niet iedereen in de twee matchen geïnteresseerd was. En dat terwijl er heel wat stonden te popelen om binnen te geraken.
Samen met Paul, Mien en Mr Zheng op het terras van het Duvelcafé
Er was niet veel kans gelaten om de boel te laten ontsporen. Voor de buitenlanders waren maar twee beperkte blokken voorzien. De tribunes waren voor een groot deel gevuld met studenten. Netjes in trainingspak marcheerden ze gedisciplineerd twee aan twee op lange rijen binnen.
We hadden veel bekijks met onze Belgische t-shirts en waren veelgevraagde fotomodellen. Mr Zheng huppelde rond als een uitgelaten kind. Het was zijn eerste voetbalwedstrijd. Om eerlijk te zijn voelden wij ons ook net op schoolreis.
Vier veel gevraagde fotomodellen
Na de opwarmingswedstrijd, steeg de adrenaline en het lawaai toen de Belgische spelers het stadion binnenkwamen. De rijen rond ons hadden zich intussen gevuld met Belgische vlaggen, t-shirts, hoedjes, zelfs rokjes en lichtgevende rode hoorntjes. We waren niet talrijk, maar een lawaai dat we maakten! Het was voor de eerste keer in mijn leven dat ik me Belg voelde. We hadden natuurlijk ook iets om trots over te zijn, want de spelers liepen zich de ziel uit het lijf in de zwoele warmte. Ze hadden bijna constant de overhand, presenteerden mooi samenspel en joegen ons keer op keer van onze stoel. De één-nul overwinning was dubbel en dik verdiend.
Belgische supporters
Belgische supporters
Belgische supporter
De eindscore
Het binnenkomen en verlaten van het stadion ging zonder enige opstopping. De straten waren afgezoomd met politiemannen. In het metrostation stond aan elk tickettoestel een Engelssprekende helper voor eventuele sukkels van vreemdelingen voort te helpen.
Het terras van het Duvelcafé was al goed gevuld met minder gelukkigen die de wedstrijd op het scherm hadden moeten bekijken. Met één Duvel betalen en één gratis zat de sfeer er goed in.
De duvel stond koud
De terugrit de volgende morgen was dan weer wat anders. Door de werken rond Shanghai zat het verkeer volledig strop en we stonden meer dan een uur muurvast in de blakke zon. Mr Zheng had nog een staartje aan zijn avond gebreid en was veel te lang voor de televisie blijven plakken. We zagen zijn ogen met de minuut kleiner worden. Ik had het stuur nog maar net overgenomen of hij zat al te knikkebollen naast me. Op 50 km voor Nanjing kregen we nog een wolkbreuk over ons dak. Zheng schrok in paniek wakker en wou dat ik de wagen aan de kant zette bij de andere gestrande voertuigen. Ik legde hem uit dat, met iedereen aan de kant, de weg voor ons open lag, maar hij was er toch niet gerust in. Na bijna zes uur konden we eindelijk onze benen strekken. De trein doet er 2 uur en 12 minuten over...
posted by Leni at 10:09 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home