Maandag 11 augustus 2008

Maandagavond waren we uitgenodigd op een bedankingsavond voor ‘goede klanten’ in het hotel. Zo’n invitatie komt, zoals gewoonlijk in China, niet geruime tijd op voorhand, maar de dag zelf. We waren op één uitzondering na, de enige Westerlingen in de zaal van 150 genodigden. Na de speech was er koud en warm buffet en de onvermijdelijke optredens en spelletjes. Jan werd uitgekozen als helper van de goochelaar die zeer voorspelbare truckjes presenteerde. Toen het eten binnen was en er geen prijzen meer te winnen waren, liep de zaal in sneltempo leeg.


Jan speelt goochelaarshulpje


In het raadspelletje ‘heise haishi baise’ – zwart of wit- gokt Helen naast een weekendje in het hotel.

Donderdag lieten Mien en ik ons door Pauls chauffeur naar het consulaat in Shanghai rijden om de tickets voor de voetbalwedstrijd België- N.Zeeland af te halen. Er was maar een beperkt aantal kaarten beschikbaar. Gelukkig hadden we ze tijdig aangevraagd. Wie ernaast viel, kan de wedstrijd volgen in het Duvelcafé. We zitten zo dichtbij en moesten toch iets van de Olympische Spelen meemaken!
Met de kaarten op zak was onze opdracht volbracht en schuimden we de rest van de tijd de winkels af om te watertanden voor de lekkernijen die je in Nanjing niet vindt. We vulden de reuze koelbox van Mien met boterzachte beefsteack, witte beuling en kazen. Ook vettige croissants, koffiekoeken en pistolets die er te goed uitzagen om ze te laten liggen verdwenen in de tas. Achteraf bleken de rozijnen olijven te zijn en minder geschikt voor het ontbijt. Zeven uur rijden voor vier uur ter plaatse te zijn en toch was het een geweldig uitje.
Aangekomen in Nanjing pikten we onze mannen op voor een etentje in ‘My Place’. Via een onopvallende deur in een blinde muur langs een armoedig gangetje in een zijweg van een smal steegje kom je in een gezellig villaatje. De Singaporese eigenaar had de zaak oorspronkelijk opgestart om Westerlingen met een Chinees vriendinnetje de gelegenheid te geven discreet te tafelen met nog iets meer. Blijkbaar kon hij van dat selecte gezelschap niet leven en nu is het voor het brede publiek toegankelijk, toch voor het eerste deel. Het eten was lekker en de bediening overvriendelijk. Enkel de eigenaar is me te gluiperig en daarbij drong hij me bij het buitengaan een ongewenste kleverige zoen op.

De tickets vastkrijgen was één ding. Op het consulaat hadden we te horen gekregen dat alle Belgen in twee blokken bijeen zitten en dat er van ons verwacht werd dat we de driekleur zouden dragen. Die hadden we nu net niet in de kleerkast hangen, maar ik wist een winkeltje onder de grond op weg naar de metro waar je t-shirts kon laten beschilderen. In mijn beste Chinees, dus met hand en tand, heb ik daar duidelijk gemaakt wat ik wou en waarvoor het moest dienen. Hopelijk liggen maandag alle t-shirts klaar.


Beschilderen van t-shirts


Olympische gekte: auto’s worden versierd met vlaggetjes


Op het drukste winkelkruispunt kan je de spelen volgen op groot scherm

Ze zijn onze straat volledig aan ’t uitbreken. Ik had er –buiten de gebrekkige riolering- niets aan miszien. De groenploeg streek met wel dertig mannen en vrouwen neer om alle beplanting te verwijderen. Ondanks het zware werk en de hitte werken ze onder hun punthoedjes in hoog tempo door, pratend en lachend en genietend van de pauze op het gras onder de bomen. Huizen bouwen en wegen aanleggen gaat hier supersnel. Aan hetzelfde tempo verbouwen, repareren of verleggen ze alles.


De straat wordt na amper twee jaar al volledig vernieuwd


Aperitieven, wegsmeltend op het terras