Maandag 25 augustus

Er zijn van die dagen dat alles tegenzit. Om te beginnen was er een tyfoon op komst in Hongkong en eentje richting Japan. Als het ginds regent, dan druppelt het bij ons, met als gevolg dat ik om vier uur ’s nachts wakker werd van klepperende deuren door de hevige wind, niet uit bed geraakte om er iets aan te doen en bijgevolg uren heb liggen doen alsof ik ze niet hoorde. Ik was ’s morgens geen zonnetje en bovendien regende het. Dan kan je evengoed in België zitten! Tijdens de lunchpauze van de werkmannen had ik uitgemeten de tijd om de broer van Helen op te pikken aan de totaal andere kant van de stad. Hij is gespecializeerd in boilers en was bereid raad te geven. Ik had He Fung nog nooit gezien en moest uitkijken naar iemand die helemaal niet op zijn zus geleek en bovendien geen woord Engels sprak. Ipv voor de deur van hun flatgebouw af te spreken –heel de familie woont op hetzelfde adres, de maaltijden worden samen genuttigd en Helens dochtertje en He’s zoontje noemen elkaar ‘broer’ en ‘zus’- wou hij het gemakkelijk maken en ging hij voor de ingang van het zwembad om de hoek staan. Toen ik door had dat de eerste ingang die van het hotel was en pas de tweede van het zwembad, hadden we elkaar snel gevonden. De meeste zaken konden we met behulp van de woordenboeken aan elkaar duidelijk maken en voor de afronding was er Helen. Het zal eeen doorstromer op electriciteit worden. Blijkbaar is dat veel goedkoper in het gebruik dan gas. Ik had nog juist een uurtje om hem voor zijn deur af te zetten voor de werkers weer aan mijn deur stonden. Mijn humeur was er aanzienlijk op gebeterd. Ik was aan ’t skypen toen mijn mannen vertrokken naar de barakken. Bij het controleren van hun werk ontplofte er iets in mijn kop: de schilders hadden het zowaar gerisceerd hun vuile borstels in mijn propere vijver uit te spoelen! Niet alleen was de helft van het water wit ipv doorzichtig, maar de smurrie hing ook op de stenen aan de rand. Wie haalt het in zijn hoofd??? Vloeken of huilen? Vloeken dan maar en een woest telefoontje naar de arme Zhou omdat hij nu eenmaal de enige is die me een beetje kan verstaan. Geen enkele van mijn beschrijvingen voor vijver of fontein kwamen voor in zijn vocabulaire en toen ik over shui –water- op het terras sprak, kreeg hij bijna een beroerte in het gedacht dat er nieuwe lekken waren. Hij stuurde de schilder zelf die tien minuutjes later bedremmeld op de stoep stond. Hij stond schaapachtig te kijken toen ik in een mengeling van Nederlands, Engels, Chinees en veel gebaren uitlegde dat hij met zijn vieze borstels uit mijn proper water moest blijven. Daarnaast hem nog plastisch beschreven wat er met zijn kop en stierennek zou gebeuren als hij nog één keer zo stom was. Hij stond te grinniken als een klein kind en beloofde dat hij zelfs zijn handen er niet meer in zou wassen. Kan je daar nu boos op zijn?? Ze zijn zo lief mijnheer! En ze hebben geleerd de snelste en gemakkelijkste weg te kiezen en denken er zelfs niet bij na of ze iets anders vuil of andermans werk stuk maken. Met een brede lach en druk zwaaiend ging hij ervan door met de belofte dat hij er xingqiyi ba dian , maandag om acht, terug zou staan en dan ook de muur zou egalizeren waarvan hij één put en bult had gemaakt.


Eens iets anders dan anders: een tweekleurig vijvertje

In onze straat wordt hard doorgewerkt. Het asfalt is opengebroken en de onderlaag weggenomen tot op een meter diepte. Het blijft toch moeilijk om de gevolgde strategie te snappen, want wie verft er nu de middenlijn op het zand alvorens de bedekking erop ligt?


Waren de schilders te vroeg of de asfalteerders te laat?

We waren zaterdagavond uitgenodigd door Fraser Suites op een (promotie) bbq ter ere van de Olympische Spelen. Het eten trok op niet veel en je moest lang in de rij staan om eraan te geraken, maar de avond was zacht, de locatie perfect en het gezelschap aangenaam. Malcolm legde uit hoe nefast de gevolgen van de OS waren voor zijn luchtvaart-business in China. Ipv een vetpot voor het organiserende land, heeft zo goed als niemand hier voordelen gehad. Jason, de algemene manager van de suites en Singaporees zoals Malcolm, is een vlotte jongen waarmee er gespreksonderwerpen te over zijn. De avond werd gevuld met optredens en spelletjes. De jongleur liet al wel eens een ring vallen en de basketters waren geregeld hun bal kwijt. Een ergernis is de micro: geef een Chinees een microfoon in zijn handen en ze denken dat ze erin moeten gillen. Hetzelfde met een telefoon. Brullen doen ze daarin om er zeker van te zijn dat ze tot aan de andere kant geraken.


Fraser Suites


Eengezellige bbq op een mooie locatie


Malcolm, Jan en Jason


Met de onvermijdelijke optredens en spelletjes


Die erg door de vele kinderen gesmaakt werden


En in ademloze bewondering werden gevolgd

Vanmorgen waren er weer in alle kamers mannen aan het werk. De plamuurder had zijn zoon, Jiang Jun, bij. Die zit in zijn derde jaar mechaniek in Zhenjiang –op een uur rijden van Nanjing- en kwam tijdens zijn vakantie zijn vader een bezoekje brengen. Ik krijg niet elke dag een Chinese student over de vloer, dus schoof mijn werk aan de kant en we leerden elkaar kennen in een mix van Engels en Chinees. De werkmannen houden blijkbaar goed in ’t oog wat ik allemaal uitspook, want zijn eerste vraag was waarom ik geen rijst at en of ik chocola op mijn boterham deed. Pappie was vreselijk trots op zijn zoon en zoonlief was heel bezorgd voor zijn vader. Toen ik hem iets te drinken aanbood, sloeg hij het aanbod af, maar of ik zijn vader iets kon geven. Even later bleek dat Jiang Jun op het juiste moment uit de hemel gevallen was. Ik was zaterdag de boiler gaan bestellen. Vanmorgen kwamen ze kijken of de plaats geschikt was om hem te hangen en of alle voorzieningen er lagen. Eerst maken ze je blij met ‘keyi’, het kan en even later beginnen de ‘maren’. Ik wou dat ze het kraantje en het stopcontact van de wasmachine verplaatsten zodat de boiler in de minst storende hoek kon hangen. Dat kon, dat kon....maar niet door hen! Ik moest iemand zoeken om de klus te klaren. Het is dat ik hier zoveel mensen ken! Werkmannen vinden is hier echter helemaal geen probleem. Ik nam Jiang in de wagen mee tot aan de wachters. Jiang legde het probleem uit en even later kwam de electrieker al polshoogte nemen. Natuurlijk was er eerst het gebruikelijk gesputter. Waar ik het wou was niet mogelijk en o, zo’n groot werk. Maar het eindigde ermee dat ze om één uur er zullen staan en het zullen verzetten waarheen ik wil. Nog afwachten natuurlijk of het zal lukken en hoe het zal gebeuren en vooral, of er iets anders stuk zal gaan.
Jiang zat op terugweg te giechelen naast me toen de bewakers voor onze auto in houding gingen staan.


Van alle bewakers de liefste!