Zaterdag 22 november 2008
Lufthansa had ons een uitnodiging gestuurd voor de opening van het Nanjing Jazz Festival. Dat ging door in de hall van het Art Institute. De openingspeeches van organisatoren en sponsors namen zowat de helft van de tijd in beslag. Het swingende optreden van de Zuidafrikaanse groep ‘Applauz’ en de Duitse band ‘Tapshot’ waren het wachten waard, zelfs voor Jazzleken als wij.
Applauz bracht sfeer vanaf de eerste noot
Met eerst Leni, dan Jan en vervolgens Klaar aan de luchthaven af te zetten, was mijn vrije week aangebroken. Om me zeker niet te vervelen, heb ik me een boormachine aangeschaft. Ik had me voorgenomen de klusjes te beperken en paradehanden te kweken, maar als rond me alles naar beneden valt of wiebelt, dan beginnen mijn vingers te jeuken.
Intussen is het volop herfst. Overdag als de zon er is, warmt onze woning goed op, maar ’s avonds is de kilte niet aangenaam. De airco kan koud en warm blazen, kwestie is te weten hoe je de omschakeling moet maken. In de lente was de elektrieker dat komen doen. Na een paar uur stroke per stroke opzoeken, waren de karakters op de afstandbediening vertaald en heb ik de warme knop gevonden alsook de extra stroomknop die mee ingedrukt moet worden. De warmte die eruit kwam, voelde dubbel zo behaaglijk aan nu ik ze zelf gevonden had. Dat het apparaat in één van de slaapkamers soms mee tot leven komt wanneer ik de verwarming in de woonkamer opzet, is een Chinese kronkel waarvoor ik voorlopig geen oplossing zie.
In Nanjing is er geen straat zonder bomen. Voor de straatvegers is het nu topseizoen. Met hun takkenbossen worden de vallende bladeren weggezwiept alvoor ze goed en wel de kans krijgen de grond te raken. Voor de automobilisten is het extra uitkijken, want ze laten hun karretjes bij voorkeur midden op de weg achter en kijken zelf amper op als ze bijna uit hun sokken gereden worden.
De straatvegers hebben een drukke tijd
Dinsdag was sociale integratiedag. Ik ging naar mijn eerste lunch met de dames van de NIC. In een klein restaurantje in de universiteitsbuurt wordt elke dinsdag een tafel gereserveerd voor wie zin heeft in en tijd voor een babbel. Het was een evenwichtige verdeling tussen de nationaliteiten: 2 Engelse, 1 Amerikaanse, 1 Italiaanse, 1 Zwitserse, 1 Oostenrijkse, 2 Belgische en 3 Duitse vrouwen en 1 Amerikaan die geen probleem had tussen het getater te zitten. De Duitsers zijn hier zowiezo altijd in de meerderheid met een grote plant van Siemens/Bosch, BASF, ZF,... In een mengeling van Engels en Duits (die zijn minder geneigd hun taal op te geven) werden de laatste nieuwtjes uitgewisseld en afspraken gemaakt voor latere evenementen. Als je wil kan je bijna elke dag wel iets van de NIC vinden om uithuizig te zijn.
Om twee uur had Mien een reservatie voor ons gemaakt bij haar massagesalon. Ze wou absoluut dat ik dat eens uitprobeerde. Het is meer een kinepraktijk met twee osteopaten dan een ontspannend massagehuis. Toen ik helemaal afgewerkt was door het personeel, werd Dr Wu himself erbij gehaald voor de finishing touch. Ik had verteld dat ik enkel een stijve onderrug had tengevolge van een vroegere hernia. Ongevraagd klom hij op een zeepkist om op mijn niveau te komen en sleurde mij over zijn rug. Voor de eerste keer van mijn leven weet ik wat gekraakt worden is! Hoewel ik er schijnbaar niets aan overgehouden heb, hoeft het voor mij niet meer. Ik heb mijn keel stevig opengezet, maar hij verstond niet dat dat ‘stoppen’ wou zeggen!
Na de lunch namen we nog een koffie in de enige westerse bakkerij waar iedereen een voorraad brood insloeg.
Ik probeer zoals vroeger met het leren van latijn, elke dag een paar nieuwe woordjes in mijn hoofd te stompen en te schrijven. Na de badminton geef ik Bobby een lift tot aan het hotel om de nieuwe woordenschat op hem uit te proberen. Dat is nodig om te weten of de context klopt. Het vervelende is dat de woorden die ik leer vaak helemaal niet in de normale omgangstaal of het plaatselijke dialect gebruikt worden.
Woensdag was ik aan een supermarkt in het noorden van de stad gestopt om mijn inkopen te doen (elke dag afgekookte spaghetti en ketchup valt op de duur tegen) . Aan de uitgang stonden twee allerliefste meisjes met een collectedoos. Ik zag niet waarvoor het was, maar wou er mijn steun bijsteken. Hun ogen gingen wijd open toen ze het geld zagen. Het bleek een verzamelbus te zijn voor de kassaticketten. Ik veronderstel dat er later een winnaar uit getrokken zou worden. Ik heb in ieder geval iets goeds gedaan, want alle omstaanders hebben heel hard kunnen lachen!
Donderdag nam ik Jans plaats in om Walter en diens collega Peter af te halen van het station en hen de fabriek te tonen. Het werd een gezellig weerzien en een aangename kennismaking. We hadden tijd te kort om jaren bij te praten. De fabriek lag er netjes bij en het voltallig management stond klaar om lastige vragen te beantwoorden.
Walter en Peter op fabrieksbezoek. We startten met een lunch: wat is het zakenleven toch zwaar! De kelner slaagde er zelfs na de derde poging niet in ons volledig in beeld te zetten.
Met het bezoek en de reizen was het al lang geleden dat ik nog had kunnen afspreken met Petrina. Vrijdagmiddag probeerde ik de achtmaanden oude Adrianna te leren hoe ze zich moest rechttrekken. Volgens Petrina is ze daarvoor veel te dik. De trage motoriek werd gecompenseerd door een intellectuele voorsprong. Ik heb nog nooit een baby gezien die me zo intens afscande. Pas na een half uur alle details te bestuderen kon er een eerste lachje af. Haar punktijd is voorbij. Nu het haar wat langer is, kan Petrina het met voldoende olie beneden houden. Nog even en het is een schoonheid!
Adrianna kijkt ontzettend clever uit haar pekzwarte ogen
Mijn laatste dag alleen gebruikte ik om de buurt verder te verkennen. Ons compound is tegen de Jiangjun heuvel opgetrokken. Aan de achterkant waren we nog nooit geraakt. Heel de oost- en zuidkant is aangelegd in grote brede lanen, maar achter onze hoek ligt nog een vergeten gebied. De straat is er één put en bult. Hoewel er oude, volkse huizen staan, zie je dat het er niet armoedig is. Sommigen hebben kleine boomkwekerijen, anderen visvijvers. Onder een poort doorrijdend kwam ik aan het eind van een slingerweg bij een reservaat uit. Veertig kuai later liep ik tussen de gibberende studenten op schooluitstap. Het domein herdenkt de gevechten ten tijde van de Song dynastie en vooral de heldendaden van Yue Fei. Zoals gewoonlijk komen de verhaaltjes erg kinderlijk over. Ik beperkte mijn verkenning tot één hoek zodat er voldoende overbleef om samen met Jan te ontdekken. Zo ken ik eindelijk onze achtertuin!
Achter de hoek ga je terug in de tijd. De straat is een geliefd oefenterrein voor de rijscholen. Wel tien auto's achter elkaar: alles gaat hier in het groot!
Jiang Jun Shan Scenic Area
Met hier en daar een steen die waarschijnlijk niet eens oorspronkelijk is, blijft het vooral een mooi park met stichtende verhalen.
Yue Fei: symbool van loyaliteit
De studenten hebben meer interesse in een watergevecht
Applauz bracht sfeer vanaf de eerste noot
Met eerst Leni, dan Jan en vervolgens Klaar aan de luchthaven af te zetten, was mijn vrije week aangebroken. Om me zeker niet te vervelen, heb ik me een boormachine aangeschaft. Ik had me voorgenomen de klusjes te beperken en paradehanden te kweken, maar als rond me alles naar beneden valt of wiebelt, dan beginnen mijn vingers te jeuken.
Intussen is het volop herfst. Overdag als de zon er is, warmt onze woning goed op, maar ’s avonds is de kilte niet aangenaam. De airco kan koud en warm blazen, kwestie is te weten hoe je de omschakeling moet maken. In de lente was de elektrieker dat komen doen. Na een paar uur stroke per stroke opzoeken, waren de karakters op de afstandbediening vertaald en heb ik de warme knop gevonden alsook de extra stroomknop die mee ingedrukt moet worden. De warmte die eruit kwam, voelde dubbel zo behaaglijk aan nu ik ze zelf gevonden had. Dat het apparaat in één van de slaapkamers soms mee tot leven komt wanneer ik de verwarming in de woonkamer opzet, is een Chinese kronkel waarvoor ik voorlopig geen oplossing zie.
In Nanjing is er geen straat zonder bomen. Voor de straatvegers is het nu topseizoen. Met hun takkenbossen worden de vallende bladeren weggezwiept alvoor ze goed en wel de kans krijgen de grond te raken. Voor de automobilisten is het extra uitkijken, want ze laten hun karretjes bij voorkeur midden op de weg achter en kijken zelf amper op als ze bijna uit hun sokken gereden worden.
De straatvegers hebben een drukke tijd
Dinsdag was sociale integratiedag. Ik ging naar mijn eerste lunch met de dames van de NIC. In een klein restaurantje in de universiteitsbuurt wordt elke dinsdag een tafel gereserveerd voor wie zin heeft in en tijd voor een babbel. Het was een evenwichtige verdeling tussen de nationaliteiten: 2 Engelse, 1 Amerikaanse, 1 Italiaanse, 1 Zwitserse, 1 Oostenrijkse, 2 Belgische en 3 Duitse vrouwen en 1 Amerikaan die geen probleem had tussen het getater te zitten. De Duitsers zijn hier zowiezo altijd in de meerderheid met een grote plant van Siemens/Bosch, BASF, ZF,... In een mengeling van Engels en Duits (die zijn minder geneigd hun taal op te geven) werden de laatste nieuwtjes uitgewisseld en afspraken gemaakt voor latere evenementen. Als je wil kan je bijna elke dag wel iets van de NIC vinden om uithuizig te zijn.
Om twee uur had Mien een reservatie voor ons gemaakt bij haar massagesalon. Ze wou absoluut dat ik dat eens uitprobeerde. Het is meer een kinepraktijk met twee osteopaten dan een ontspannend massagehuis. Toen ik helemaal afgewerkt was door het personeel, werd Dr Wu himself erbij gehaald voor de finishing touch. Ik had verteld dat ik enkel een stijve onderrug had tengevolge van een vroegere hernia. Ongevraagd klom hij op een zeepkist om op mijn niveau te komen en sleurde mij over zijn rug. Voor de eerste keer van mijn leven weet ik wat gekraakt worden is! Hoewel ik er schijnbaar niets aan overgehouden heb, hoeft het voor mij niet meer. Ik heb mijn keel stevig opengezet, maar hij verstond niet dat dat ‘stoppen’ wou zeggen!
Na de lunch namen we nog een koffie in de enige westerse bakkerij waar iedereen een voorraad brood insloeg.
Ik probeer zoals vroeger met het leren van latijn, elke dag een paar nieuwe woordjes in mijn hoofd te stompen en te schrijven. Na de badminton geef ik Bobby een lift tot aan het hotel om de nieuwe woordenschat op hem uit te proberen. Dat is nodig om te weten of de context klopt. Het vervelende is dat de woorden die ik leer vaak helemaal niet in de normale omgangstaal of het plaatselijke dialect gebruikt worden.
Woensdag was ik aan een supermarkt in het noorden van de stad gestopt om mijn inkopen te doen (elke dag afgekookte spaghetti en ketchup valt op de duur tegen) . Aan de uitgang stonden twee allerliefste meisjes met een collectedoos. Ik zag niet waarvoor het was, maar wou er mijn steun bijsteken. Hun ogen gingen wijd open toen ze het geld zagen. Het bleek een verzamelbus te zijn voor de kassaticketten. Ik veronderstel dat er later een winnaar uit getrokken zou worden. Ik heb in ieder geval iets goeds gedaan, want alle omstaanders hebben heel hard kunnen lachen!
Donderdag nam ik Jans plaats in om Walter en diens collega Peter af te halen van het station en hen de fabriek te tonen. Het werd een gezellig weerzien en een aangename kennismaking. We hadden tijd te kort om jaren bij te praten. De fabriek lag er netjes bij en het voltallig management stond klaar om lastige vragen te beantwoorden.
Walter en Peter op fabrieksbezoek. We startten met een lunch: wat is het zakenleven toch zwaar! De kelner slaagde er zelfs na de derde poging niet in ons volledig in beeld te zetten.
Met het bezoek en de reizen was het al lang geleden dat ik nog had kunnen afspreken met Petrina. Vrijdagmiddag probeerde ik de achtmaanden oude Adrianna te leren hoe ze zich moest rechttrekken. Volgens Petrina is ze daarvoor veel te dik. De trage motoriek werd gecompenseerd door een intellectuele voorsprong. Ik heb nog nooit een baby gezien die me zo intens afscande. Pas na een half uur alle details te bestuderen kon er een eerste lachje af. Haar punktijd is voorbij. Nu het haar wat langer is, kan Petrina het met voldoende olie beneden houden. Nog even en het is een schoonheid!
Adrianna kijkt ontzettend clever uit haar pekzwarte ogen
Mijn laatste dag alleen gebruikte ik om de buurt verder te verkennen. Ons compound is tegen de Jiangjun heuvel opgetrokken. Aan de achterkant waren we nog nooit geraakt. Heel de oost- en zuidkant is aangelegd in grote brede lanen, maar achter onze hoek ligt nog een vergeten gebied. De straat is er één put en bult. Hoewel er oude, volkse huizen staan, zie je dat het er niet armoedig is. Sommigen hebben kleine boomkwekerijen, anderen visvijvers. Onder een poort doorrijdend kwam ik aan het eind van een slingerweg bij een reservaat uit. Veertig kuai later liep ik tussen de gibberende studenten op schooluitstap. Het domein herdenkt de gevechten ten tijde van de Song dynastie en vooral de heldendaden van Yue Fei. Zoals gewoonlijk komen de verhaaltjes erg kinderlijk over. Ik beperkte mijn verkenning tot één hoek zodat er voldoende overbleef om samen met Jan te ontdekken. Zo ken ik eindelijk onze achtertuin!
Achter de hoek ga je terug in de tijd. De straat is een geliefd oefenterrein voor de rijscholen. Wel tien auto's achter elkaar: alles gaat hier in het groot!
Jiang Jun Shan Scenic Area
Met hier en daar een steen die waarschijnlijk niet eens oorspronkelijk is, blijft het vooral een mooi park met stichtende verhalen.
Yue Fei: symbool van loyaliteit
De studenten hebben meer interesse in een watergevecht
posted by Leni at 5:07 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home