Maandag 27 oktober 2008
We waren nog maar eens uitgenodigd op een receptie in het hotel. Deze keer ter ere van de nieuwe directeur, Nicolas Wu. De avond stond in het teken van de Beijing Opera. Handgemaakte poppen (vreselijk duur, zoals ze ons meermaals kwamen vertellen) prijkten tussen de hapjes en een zangeres liet stukjes uit het repertoire horen. Wij verstonden de baby die luidkeels begon te huilen bij de eerste noot volkomen!
Handgemaakte pop van de Beijing Opera
Hoedje dat de primus van de jaarlijkse staatsexamens tijdens de keizertijd ontving
Kris en Toon keerden dinsdag enthousiast uit Xian terug. Shanghai was hen te druk. We maakten er een rustige winkelnamiddag van en eindigden met een bezoek aan het fabriek. Daar is de eerste lading eigengemaakte CVT’s intussen naar de klant vertrokken. Woensdag was het inpakken en westwezen. Voor mij gaf dat juist voldoende tijd om mijn hotel in gereedheid te brengen voor de volgende bezoekers: Dirk en Bie. Die waren intussen al in Beijing aangekomen en hadden daarna Yangshou en Guilin op hun programma staan. Vrijdag vlogen we naar Guilin, een vlucht van een goede twee uur. Op zoek naar avontuur had ik via internet in een guesthouse gereserveerd. De taxichauffeur kende de straat, wat een hele opluchting was, gezien de buurt waar we terecht kwamen. Het huis vinden was andere koek. Niemand in de buurt had ooit van het ‘snail guesthouse’ gehoord. Op zich al een bedenkelijke naam voor een overnachtingsplaats. Nergens was er iets te vinden dat op een hotel of pension geleek. Als de nood het hoogst is, dan is de GSM nabij. De eigenares kwam ons aan de taxi afhalen. Het guesthouse bleek haar eigen flatje te zijn. Wanneer het verhuurd was, trok ze met haar zoontje in bij familie. Ook een manier om een centje bij te verdienen. Voor 12 euro hadden we een voortuintje vol was- en speelgoed, een woonkamer die doorliep in de slaapkamer, een douchekamer en een piepklein bureautje waar ook de afwasbak stond. Een suite met andere woorden. De avond- en ochtendgeluiden weerspiegelden het dagelijkse leven rondom. Gegiechel en gestommel, geroep en gerochel. Een erg veilig gevoel. Ik was nog wel op jacht gemoeten naar badhanddoeken. Dat komt ervan als je backpacker wil spelen en gewoon bent aan een sterrenhotel.
De ingang van het 'Snail Guesthouse'
De slaaphoek in onze luxe-suite
’s Morgens namen we de bus naar het centrum. We hadden afgesproken in de Sheraton. Die ligt aan het water, maar overal en in alle richtingen zie je water. Vanuit de bus was het moeilijk in te schatten waar onze halte wel zou zijn en toen we op goed geluk afstapten, moesten we een stadsplan kopen om ons te kunnen oriënteren. We hadden nog net de tijd voor een koffietje en Bie, Dirk en James, de gids, draaiden door de deur. Het werd een luidruchtig weerzien! Ze hadden al genoeg beleefd op hun vier dagen Beijing om er een boek over te schrijven....met op het eerste blad dat een visum voor China een vereiste is.
Op weg naar de Sheraton zagen we hoe de was werd gedaan
En volgden we een les Spaanse dans
Voor we naar Longji trokken, lieten we ons nog even verleiden boven de toonbakken van de parels en namen we ook een theeceremonie mee. De weg naar Longji slingerde meer dan twee uren omhoog langs dorpen en tussen de velden. De rijstterrassen liggen in een beschermd park dat drie dorpen omvat: eentje beneden aan de inkom, Pingan, een toeristisch dorp met alle hotels en restaurants en Longji Village waar de normaal werkende bevolking woont. Auto’s moeten op de parking achterblijven. De dertig minuten klim tot aan het hotel is benenwerk. We hadden onmiddellijk door dat je daar als vrouw niet de gemakkelijkste kant van het leven toebedeeld krijgt. Het naar boven zeulen van de bagage is voor het zwakke geslacht. Hoe verrimpelder en knokiger, des te vinniger gaan ze de berg op. Ons hotel geleek op een Zwitserse chalet. Elk van de 16 kamers was ingericht volgens een eigen thema. Wij lagen tussen oude muziekinstrumenten in ‘Melody’; Bie en Dirk hadden ‘celadon’, de porseleinkamer.
De dame in het parelcentrum wist even geen raad toen de mannen meer interesse hadden in het opeten van de oesters dan in de kwaliteit van de parels
We volgden onze bagage de berg op
Het toeristische Pingan
Zoals we intussen al gewoon zijn bij onze uitstappen, regende het de volgende morgen en kon je geen hand voor je ogen zien. Ideaal op een plaats die niets anders te bieden heeft dan mooie uitzichten. Het gros van de toeristen beperkt zijn bezoek tot een klim naar één van de twee panoramapunten of eventueel een rondje van twee uur stappen over de heuvelkam. We besloten het enige andere paadje te verkennen: 2,5 km naar Longji Village. Het is moeilijk te snappen dat in deze tijd een kleipad met rotsblokken de enige verbinding is van een dorp waar 1000 mensen wonen. Iedereen draagt er trouwens dezelfde achternaam. De houten huisjes lagen er verlaten bij. Op onze weg zagen we de bewoners het veld omploegen, zoete aardappelen rooien, bakstenen maken, grond egalizeren en pakken groenten, veevoer of mest versleuren. Anderen controleerden de vaten met zelfgestookte rijstwijn. Jan en Dirk zagen het wel zitten om daar te gaan leven: Bie en ik op het land en zij de vermoeiende taak van het proeven van de eigen produktie.
Longji Village
De straatjes van Longji Village
Het veld omploegen is vrouwenwerk
Zoete aardappelen rooien ook
En sleuren met 30 kilo loof
Kinderen gaan mee naar het werk
Studie van de rijstwijninstallatie
Schattige eendjes worden 's morgens op de terrassen uitgezet om de wormen op te slobberen
Op terugweg naar Pingan trok de mist geleidelijk open en kregen we de indrukwekkende rijstterrassen te zien. Zeshonderd jaar geleden werden de minorities die in de streek leefden door inwijkenden van de oostkust naar de bergen verdreven. De enige mogelijkheid om in hun levensbehoeften te voorzien, was het in etages afgraven van de bergen. Wat we daar te zien kregen, was het resultaat van 300 jaar werk. Buiten de twee paadjes en de twee dorpen is er niets dat het patroon verstoort. We hadden het voorrecht in de namiddag er twee uur van te kunnen genieten op de wandeling op de heuvelkam voor we tegen schemer aan de parking arriveerden voor de terugrit naar de luchthaven en onze vlucht naar Nanjing.
Geleidelijk aan kwamen de terrassen uit de mist
Rijstterrassen
Naast rijst is de hoofdteelt rode pepertjes
Wu luo, een kruid dat geteeld wordt voor zijn medicinale eigenschappen
Samen vereeuwigd op een oneindig mooie plaats
Handgemaakte pop van de Beijing Opera
Hoedje dat de primus van de jaarlijkse staatsexamens tijdens de keizertijd ontving
Kris en Toon keerden dinsdag enthousiast uit Xian terug. Shanghai was hen te druk. We maakten er een rustige winkelnamiddag van en eindigden met een bezoek aan het fabriek. Daar is de eerste lading eigengemaakte CVT’s intussen naar de klant vertrokken. Woensdag was het inpakken en westwezen. Voor mij gaf dat juist voldoende tijd om mijn hotel in gereedheid te brengen voor de volgende bezoekers: Dirk en Bie. Die waren intussen al in Beijing aangekomen en hadden daarna Yangshou en Guilin op hun programma staan. Vrijdag vlogen we naar Guilin, een vlucht van een goede twee uur. Op zoek naar avontuur had ik via internet in een guesthouse gereserveerd. De taxichauffeur kende de straat, wat een hele opluchting was, gezien de buurt waar we terecht kwamen. Het huis vinden was andere koek. Niemand in de buurt had ooit van het ‘snail guesthouse’ gehoord. Op zich al een bedenkelijke naam voor een overnachtingsplaats. Nergens was er iets te vinden dat op een hotel of pension geleek. Als de nood het hoogst is, dan is de GSM nabij. De eigenares kwam ons aan de taxi afhalen. Het guesthouse bleek haar eigen flatje te zijn. Wanneer het verhuurd was, trok ze met haar zoontje in bij familie. Ook een manier om een centje bij te verdienen. Voor 12 euro hadden we een voortuintje vol was- en speelgoed, een woonkamer die doorliep in de slaapkamer, een douchekamer en een piepklein bureautje waar ook de afwasbak stond. Een suite met andere woorden. De avond- en ochtendgeluiden weerspiegelden het dagelijkse leven rondom. Gegiechel en gestommel, geroep en gerochel. Een erg veilig gevoel. Ik was nog wel op jacht gemoeten naar badhanddoeken. Dat komt ervan als je backpacker wil spelen en gewoon bent aan een sterrenhotel.
De ingang van het 'Snail Guesthouse'
De slaaphoek in onze luxe-suite
’s Morgens namen we de bus naar het centrum. We hadden afgesproken in de Sheraton. Die ligt aan het water, maar overal en in alle richtingen zie je water. Vanuit de bus was het moeilijk in te schatten waar onze halte wel zou zijn en toen we op goed geluk afstapten, moesten we een stadsplan kopen om ons te kunnen oriënteren. We hadden nog net de tijd voor een koffietje en Bie, Dirk en James, de gids, draaiden door de deur. Het werd een luidruchtig weerzien! Ze hadden al genoeg beleefd op hun vier dagen Beijing om er een boek over te schrijven....met op het eerste blad dat een visum voor China een vereiste is.
Op weg naar de Sheraton zagen we hoe de was werd gedaan
En volgden we een les Spaanse dans
Voor we naar Longji trokken, lieten we ons nog even verleiden boven de toonbakken van de parels en namen we ook een theeceremonie mee. De weg naar Longji slingerde meer dan twee uren omhoog langs dorpen en tussen de velden. De rijstterrassen liggen in een beschermd park dat drie dorpen omvat: eentje beneden aan de inkom, Pingan, een toeristisch dorp met alle hotels en restaurants en Longji Village waar de normaal werkende bevolking woont. Auto’s moeten op de parking achterblijven. De dertig minuten klim tot aan het hotel is benenwerk. We hadden onmiddellijk door dat je daar als vrouw niet de gemakkelijkste kant van het leven toebedeeld krijgt. Het naar boven zeulen van de bagage is voor het zwakke geslacht. Hoe verrimpelder en knokiger, des te vinniger gaan ze de berg op. Ons hotel geleek op een Zwitserse chalet. Elk van de 16 kamers was ingericht volgens een eigen thema. Wij lagen tussen oude muziekinstrumenten in ‘Melody’; Bie en Dirk hadden ‘celadon’, de porseleinkamer.
De dame in het parelcentrum wist even geen raad toen de mannen meer interesse hadden in het opeten van de oesters dan in de kwaliteit van de parels
We volgden onze bagage de berg op
Het toeristische Pingan
Zoals we intussen al gewoon zijn bij onze uitstappen, regende het de volgende morgen en kon je geen hand voor je ogen zien. Ideaal op een plaats die niets anders te bieden heeft dan mooie uitzichten. Het gros van de toeristen beperkt zijn bezoek tot een klim naar één van de twee panoramapunten of eventueel een rondje van twee uur stappen over de heuvelkam. We besloten het enige andere paadje te verkennen: 2,5 km naar Longji Village. Het is moeilijk te snappen dat in deze tijd een kleipad met rotsblokken de enige verbinding is van een dorp waar 1000 mensen wonen. Iedereen draagt er trouwens dezelfde achternaam. De houten huisjes lagen er verlaten bij. Op onze weg zagen we de bewoners het veld omploegen, zoete aardappelen rooien, bakstenen maken, grond egalizeren en pakken groenten, veevoer of mest versleuren. Anderen controleerden de vaten met zelfgestookte rijstwijn. Jan en Dirk zagen het wel zitten om daar te gaan leven: Bie en ik op het land en zij de vermoeiende taak van het proeven van de eigen produktie.
Longji Village
De straatjes van Longji Village
Het veld omploegen is vrouwenwerk
Zoete aardappelen rooien ook 
En sleuren met 30 kilo loof
Kinderen gaan mee naar het werk
Studie van de rijstwijninstallatie
Schattige eendjes worden 's morgens op de terrassen uitgezet om de wormen op te slobberen
Op terugweg naar Pingan trok de mist geleidelijk open en kregen we de indrukwekkende rijstterrassen te zien. Zeshonderd jaar geleden werden de minorities die in de streek leefden door inwijkenden van de oostkust naar de bergen verdreven. De enige mogelijkheid om in hun levensbehoeften te voorzien, was het in etages afgraven van de bergen. Wat we daar te zien kregen, was het resultaat van 300 jaar werk. Buiten de twee paadjes en de twee dorpen is er niets dat het patroon verstoort. We hadden het voorrecht in de namiddag er twee uur van te kunnen genieten op de wandeling op de heuvelkam voor we tegen schemer aan de parking arriveerden voor de terugrit naar de luchthaven en onze vlucht naar Nanjing.
Geleidelijk aan kwamen de terrassen uit de mist
Rijstterrassen 
Naast rijst is de hoofdteelt rode pepertjes
Wu luo, een kruid dat geteeld wordt voor zijn medicinale eigenschappen 
Samen vereeuwigd op een oneindig mooie plaats
posted by Leni at 1:27 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home