Donderdag 11 september 2008

De voorbije week speelde ik hotel-restaurant en stadsgids. Van de tempel en pagode aan het Xuanwumeer naar de versmarkt, via porselein, stoffen en brons in het Nanjing Museum naar de moordpartijen van het Massacre Museum, langs het fabriek, over de bruggen van de Jangtze rivier en naar Fuzimiao. Vaste pitstop was de Starbucks, want een bakje koffie en een muffin vielen beter in de smaak dan de Chinese specialiteiten. De eerste dag was ik waarschijnlijk te extreem begonnen toen ik de kippentenen liet dansen over mijn rijst tijdens onze lunch onder de grond in Xinjiekou, het winkelhart van de stad. Beeldjes, (valse) handtassen en haarspelden werden uitvoerig gekeurd. Mijn inbreng kwam hierbij maar op het einde: afbieden tot de bodemprijs en aankopen of laten gaan. Meestal is de boodschap dat ik inwoner van Nanjing ben goed voor een begripvolle lach en een ferme daling van de prijs.


Eigentijdse bronzen beelden in het Museum van Nanjing


De schattige kippentenen in mijn rijstschotel konden onze gasten niet bekoren

Zondag gingen we op zoek naar de warmwaterbronnen die volgens internet in TangShan, op minder dan een uurtje van de stad, moesten gelegen zijn. Door het beperkt aanbod in de naamgeving, zijn er heel wat TangShans rond Nanjing te vinden. We waren al in een dorp met die naam geweest toen we uitgenodigd waren op het trouwfeest van Shi, maar daar hadden we niets dat op bronnen wees gezien. Ik had een afslag naar TangShan gezien op weg naar Jurong en die probeerden we uit. Als we fout zaten, zouden we het onder sightseeing klasseren. Het vinden van het dorp bleek geen enkel probleem, maar van borrelende poelen of dampende bronnen was er niets te zien. Toen we op goed geluk af een groot hotelachtig paleis binnengingen, zaten we meteen goed. We mochten onze schoenen inruilen voor plastieken slippers en werden meegetroond naar de kleedkamers. Privacy moet je in China niet verwachten. De vier meisjes van de locker room gingen rond ons staan om uitvoerig onze borsten en billen te bestuderen en te becommentariëren. Eentje kwam het bandje van mijn badpak rechttrekken.
Een meisje met een schoolschriftje met Engelse zinnetjes in nam ons mee naar buiten, leidde ons van het ene bad naar het andere en zei bij elk haar les op. Beginnen doe je in een neutraal warmwaterbad. Vervolgens gingen we naar de vissen. Honderden kleine grijze visjes komen er met hun neusjes op je huid zuigen en eten de dode cellen op. Een peeling waarvoor je de eerste minuten op je tanden moet bijten om het niet uit te gillen. Het kriebelt en het gedacht alleen al geeft een onbehaaglijk gevoel. Eens je daarover bent, is het interessant te zien hoe gestructureerd ze alle beschikbare lichaamsdelen plekje voor plekje afwerken. Ze bleven voortpeuzelen en voor we volledig opgegeten werden, stapten we de volgende attractie, de moddergrot, binnen. Daar mag je kruipen en je wentelen in warme, witte, kleiachtige modder. We hebben er onze kleutertijd herbeleefd. Al die vuiligheid er weer afkrijgen was een andere zaak. Na tien minuten onder de warme straal was de handdoek nog smerig.


Mijn billen: een echte delicatesse


Jans tenen ook


Wentelend in de modder kwamen de oerinstincten boven

We werden naar een hete kamer gebracht waar we onze poriën openzweetten en in achtereenvolgens de jetstream, het bierbad, het rozenblaadjes-, jasmijn- en anjerbad werden de laatste restjes weggespoeld. De verwennerij was nog niet ten einde, want er volgde nog een voetmassage en relaxperiode. Geloof het of niet, ’s avonds waren we doodmoe van het niksen.


Het bezoek van Wil en Suzanne sloten we samen met Toon af in het Zen-restaurant van de Deji Plaza