Zaterdag 6 september 2008

Het vorige weekend heeft Jan Abraham gezien. Hij vond dat die er geen vijftig uitzag, net als hijzelf. Ik had een verrassingsweekend voor hem ineengestoken, maar had spijtig genoeg niets te zeggen over het weer. Zoals bij onze rit naar de gele bergen, kregen we ook nu niets van het landschap te zien door het dichte regengordijn. Pas de laatste kilometers van de drie uur durende rit naar Hangzhou ging de regen over in drup om uiteindelijk ’s avonds stil te houden. Het resort dat ik op aanraden van Mien had uitgekozen, bood voldoende alternatieven voor een regenmiddag en op zaterdag kwam de zon zelfs tussen de mistbanken door. Ideaal weer voor een partijtje golf tussen de theeheuvels. Zondag stond een fietsverkenning van Hangzhou op het programma. Die viel in het water want het stortregende. Het werd inpakken en terugrijden naar Nanjing waar we in een stralende zon arriveerden. Goed voor een aperitiefje op ons terras, waar het ook niet slecht vertoeven was.


Regen en kale banden vormen een ideale combinatie voor slippertjes


Met de overzet van het hotel naar de golf


Een prachtig golfterrein tussen de theeheuvels

Maandagmorgen zou de boiler komen. Tegen twaalven telefoneerden ze om te zeggen dat ze er een uurtje later zouden zijn. Om drie uur stonden ze er uiteindelijk, maar enkel om te leveren. Installeren, dat was voor mingtian, shaowu. Even ‘grrr’ en dan maar de positieve kant van de medaille bekeken, want nu was ik zeker op tijd voor de bbq die ik ter ere van Jans verjaardag had vastgelegd voor de collega’s van het fabriek. ‘Seco’ is een Duits restaurant, trendy ingericht, met een tuin met uitzicht op de 600-jaar oude stadsmuur. Niemand van de 8 Westerse of 12 Chinese invitees kende de lokatie. Jan en ik vormden de scheiding tussen de twee culturen, een tafelverdeling die automatisch zo tot stand komt. Dat geeft druk gekwetter en geschater aan de ene kant en rustig praten -tot de moppen beginnen- aan het andere uiteinde. Het was een gezellige avond. Chinezen genieten van zo’n uitje en laten dat ook zien. Voor hen was het hun eerste bbq. Het vlees was lekker gebakken, bij de salades ontbrak de zuurkool niet en de bediening verliep heel vlot dankzij de Duitse orde en structuur.


Al klinkend mixen de twee tafelhelften.


Jan en de meisjes


En de mannen

De volgende ochtend was het weer wachten op Godot. In de namiddag stonden de installateur en zijn manager dan toch voor de deur. De eerste zeer zelfverzekerd in zijn helblauwe overall van Ariston , aangepaste witte trui met blauw boordje en hagelwitte sportschoenen. Hij ging het toestel eens even hangen. En ik geloofde er ook nog in. Dat er op de motor geen plaats is voor een ladder, dat is begrijpelijk. Een rolmeter zou toch moeten lukken! Zelfs met de mijne slaagde hij erin de vier monstergaten gezwind op de verkeerde plaats te boren. Ik dacht dat iedereen, of toch zeker een vakman, wist dat je bij het afmeten er rekening mee moest houden dat je het geval over de haken moet kunnen heffen. Niet dus. Meiwenti, alles er terug af en uit en vier nieuwe geboord. Weer met de nodige nonchalance was het deze keer op de juiste hoogte, maar iets te dicht bij elkaar zodat de ogen niet symmetrisch tot op de juiste plaats konden zakken. Begon hij daar met zijn sleutel op de bevestiging van de boiler te kloppen. Mijn maag keerde ervan! Natuurlijk sprong de verf eraf zodat ik al weet waar de volgende roest zal verschijnen. Ik had voorzichtig geprobeerd hulp aan te bieden, maar dat was beneden zijn waardigheid. Ik kon het dan ook niet laten heel ironisch naar zijn prestatie te kijken, waarop hij met zijn volle gewicht aan de boiler ging hangen om te demonstreren dat het stevig was. Verder durfde hij de waterkraan buiten niet toedraaien. Daarvoor moest iemand van het compound komen en ook de electriciteit bracht hij niet in orde vermits hij het verkeerde afdekplaatje van het stopcontact bij had. Op mijn vraag waarnaar hij de vorige keer dan wel gekeken had toen hij kwam kijken of er geen problemen waren voor de installatie, antwoordde hij ‘of de muur groot genoeg was’. Dat is nu net hetgene dat elke leek zelf ook kan weten als je de brochure met de afmetingen hebt! Uitputtend, zo’n installatie! Maar, weer een hindernis overleefd! Het water is zo warm dat je je pollen verbrand en er is niets vitaals gesneuveld. De grote zak plaaster die pappie had achtergelaten, komt goed van pas. Die wist waarschijnlijk al dat de muur er als kaas met gaatjes zou gaan uitzien.

Woensdag begon zalig met een warme douche. De koude kwam toen ik de broodjes in de oven zette en prompt alle stroom uitviel. Ik had verschillende keren gevraagd of ons electriciteitsnet voldoende zwaar was om de boiler, de wasmachine en de oven tegelijk aan te kunnen. De electrieker die nog vijzen kwam verwisselen wist te zeggen dat de straatwerkers nog maar eens een kabel hadden stukgekregen. Oef! Hoewel het ongemak hetzelfde bleef, kon het me allemaal niet zo veel meer schelen. De kabel was pas na de middag gerepareerd en met ’s avonds een Vlaams etentje voor Malcolm op de agenda, was het doorstomen. Hij nam van elk gerecht een foto in opdracht van Petrina –die nog met Adriana in Singapore verblijft- en at voorzichtig van alles een portie. We zijn beroemd/berucht in de hele straat. Toen zijn chauffeur de verkeerde ingang insloeg, wisten de bewakers daar hem onmiddellijk te vertellen waar de ‘LaoWai’, de vreemdelingen, wel woonden.

Nu is er even een voorzichtige opluchting: niets hoeft dringend gerepareerd te worden, geen werkers in het vooruitzicht. Bij elke regendrop speur ik de muren af op zoek naar nieuwe bloemen. Misschien komt er tijd vrij voor andere dingen??

Vrijdag was alvast een vroege ochtend. Voor vijven moest ik eruit om de eerste trein naar Shanghai te halen en daar twee metro’s verder juist op tijd welkom te zwaaien voor Wil en haar dochter Suzanne. Zij zijn de volgende week onze gasten.


Het hart van Jans meisjes


Een blitse vijftiger....