Vrijdag 14 november 2008
Onderweg naar Xian zaten we gevieren comfortabel op de voorlaatste rij. Op de vrije plaatsen achter ons was een Chinese VIP komen zitten, te merken aan de medereizigers die eerst aarzelend, maar dan de ene na de andere met hem op de foto wilden. Voor een politieker had hij een te sympathieke kop. De popidoolleeftijd was hij al gepasseerd. Bleef nog filmster over. Benieuwd wie het wel mocht wezen, haalde ik mijn camera boven en vroeg hem zijn naam op de achterkant van een visitekaartje te schrijven. In mijn woordenboek had ik ‘filmacteur’ opgezocht en dat was de juiste eliminatie. Zijn naam was te artistiek geschreven om te kunnen ontcijferen. Later hoorden we van onze gids dat het honderdjarig bestaan van een belangrijke filmstudio die avond werd gevierd in Xian en toen ik haar de foto van onze VIP liet zien, herkende zij hem als een heel bekend acteur. Het moet gezegd dat hij nooit ongeduldig of verveeld keek wanneer hij voor de zoveelste keer gestoord werd in het lezen van zijn boek. Ik ga alvast op zoek naar het elegante petje dat hij bij zich had voor op Jans bol.
Zoals gewoonlijk hadden wij op een hele vlieger de enige afwijkende haarkleur.
Een VIP aan boord
Xian is een stad van vijf miljoen inwoners als je de omliggende districten meerekent. Vanuit de lucht zagen we dat de meeste platte daken ongelijkmatig oker gekleurd waren. Beneden gekomen was het drogende mais die samen met graan het hoofdgewas is van het gebied. Het is er te koud en te droog voor rijst. Daarnaast is het een gekende universiteitsstad. Zowel YX, onze plantmanager, als Ma, de computerman, studeerden er af.
In de jeugdherberg wachtte ons een vriendelijk onthaal. Op een goede locatie aan de zuidpoort gelegen, in een mooi gedecoreerd oud pand en met propere bedden neem je er de kleine onvolkomenheden bij als je nog jong wil doen.
De International Hostel in Xian
De meisjeskamer
Het terracotta leger stond bovenaan op onze lijst. Vanuit de hostel werd vervoer geregeld. Het minibusje had zijn beste tijd gehad. Je moest oppassen waar je je voeten neerzette, de achterdeur sloot niet helemaal zodat het plafondlicht op het ritme van de klep aan- en uitging en de dames achterin kloegen van CO-vergiftiging. De versleten, gekraste ruiten toverden in het donker uit elke verlichtingspaal een pracht van een lichtboog tevoorschijn. We hadden geen gids gevraagd, maar Joyce zat in de prijs inbegrepen. En hoewel we uitdrukkelijk gezegd hadden dat we enkel het leger wensten te bezichtigen, was een omtoer langs een fabricageplaats van namaakwarriors ook niet te vermijden. Het was wel interessant te zien hoe de beelden gemaakt worden en de verkoopszalen, die horen er nu eenmaal altijd bij.
Fabricage van nieuwe oude beeldjes
Het terracotta leger werd in 1974 toevallig ontdekt door boer die een waterput wou graven. Uit oude geschriften was geweten dat het ergens moest liggen, maar er bestonden geen aanwijzingen waar. De gelukkige boer is nu president van het museum met als gewichtige taak het plaatsen van zijn handtekening. Joyce loodste ons langs de achterpoortjes binnen zodat we, tegendraad weliswaar, maar zonder wachten, een vlotte passage langs de verschillende zalen hadden. Elke afzonderlijke krijger is een uniek stuk en het geheel ronduit impressionant. Vooral omdat wat je daar ziet maar een fractie is van het geheel dat nog grotendeels onder de grond te wachten staat. Of eerder ligt, want door de ingezakte deklaag zijn ze wel erg zwaar beschadigd en zal het nog jaar en dag duren eer ze alles uitgegraven en ineengepuzzeld hebben. De keizer die opdracht gegeven heeft voor dit project moet een kindgebleven megalomaan geweest zijn.
In de grootste site, put 1, steken de meeste krijgers nog onder de grond
Put 2 bevat het commandocentrum
Deze geknielde boogschutter is de enige die nog een streepje kleur heeft behouden
We hadden ons mispakt aan het weer. Zon in Nanjing betekent in deze periode nog steeds aangenaam warm weer. Zon in Xian was op het randje van warm en toen zondag de zon achter de wolken bleef steken, was het eerder randje van koud. We staken in onze zomerkleren af tegen de lokale winterjassen, vooral omdat we daarenboven overmoedig onze jassen ook nog thuis hadden gelaten. ’s Ochtends wandelden we naar de grote moskee. Xian is het historisch beginpunt van de zijderoute en was een mengplaats van islam, katholicisme en boedhisme. We arriveerden er voor de eerste buslading en konden rustig rondkuieren en kiekjes nemen onder de typische doorgangen en bogen. Met Klaar die als specialisatie islam gestudeerd heeft, hadden we de ideale gids om ons wegwijs te maken in een ons totaal onbekend geloofsdomein.
De grote moskee
Poort achter poort achter poort...
Met rustige zithoekjes afgeschermd van de drukte van de stad
De steegjes rondom de moskee zijn kompleet in beslag genomen door verkoopsstalletjes. Overal worden ‘echte zijde’, kasjmir en valse merkproducten aangeboden. Ze krijgen je zo ver dat je begint af te bieden op de aangeprezen waren die je totaal niet nodig hebt, tot je zo diep gezakt bent dat je het voor die prijs niet kan laten gaan. Aan het eind zijn beide partijen gelukkig met een gevoel dat ze erbij gewonnen hebben.
Souveniersstalletjes
Achter de vlakbijgelegen Drum Tower ligt de islamitische foodstreet. We moesten slikken bij het zien van alle zoute en zoete heerlijkheden. Vooral de gedroogde vruchten en noten zagen er uit om op te eten.
De islamitische foodstreet
Met allerhande zoute hapjes
Brood
Snoepjes
Beignets
Noten en fruit: de zin was groot maar het bleef bij slikken
’s Namiddags huurden we vier fietsen en peddelden we de bijna 15 km lange vestingmuur rond de stad af. Buiten de sportieve prestatie, was dat een tegenvaller. Aan de buitenkant ligt de nieuwe stad met anonieme straten en gebouwen. Binnenin kijk je op grijze daken , tenminste daar waar ze niet bezig zijn met volledige achterbuurten plat te walsen. Xian wordt een fake-stad, net zoals Beijing. De krotten worden vervangen door keurige huisjes in oude stijl maar nieuwe steen. Alles net te clean om er ook maar een beetje echt uit te zien.
Fietsen op de stadswallen
Een vlooienmarktje in een platgegooide achterbuurt
En toen waren we koud en hielden we Xian voor bekeken. Na nog een opwarmertje in de hostel, pikten we onze bagage op en zaten ruim op tijd in de bus naar de luchthaven: de jeugd op weg naar Hangzhou, de oudjes naar Nanjing.
Zoals gewoonlijk hadden wij op een hele vlieger de enige afwijkende haarkleur.
Een VIP aan boord
Xian is een stad van vijf miljoen inwoners als je de omliggende districten meerekent. Vanuit de lucht zagen we dat de meeste platte daken ongelijkmatig oker gekleurd waren. Beneden gekomen was het drogende mais die samen met graan het hoofdgewas is van het gebied. Het is er te koud en te droog voor rijst. Daarnaast is het een gekende universiteitsstad. Zowel YX, onze plantmanager, als Ma, de computerman, studeerden er af.
In de jeugdherberg wachtte ons een vriendelijk onthaal. Op een goede locatie aan de zuidpoort gelegen, in een mooi gedecoreerd oud pand en met propere bedden neem je er de kleine onvolkomenheden bij als je nog jong wil doen.
De International Hostel in Xian
De meisjeskamer
Het terracotta leger stond bovenaan op onze lijst. Vanuit de hostel werd vervoer geregeld. Het minibusje had zijn beste tijd gehad. Je moest oppassen waar je je voeten neerzette, de achterdeur sloot niet helemaal zodat het plafondlicht op het ritme van de klep aan- en uitging en de dames achterin kloegen van CO-vergiftiging. De versleten, gekraste ruiten toverden in het donker uit elke verlichtingspaal een pracht van een lichtboog tevoorschijn. We hadden geen gids gevraagd, maar Joyce zat in de prijs inbegrepen. En hoewel we uitdrukkelijk gezegd hadden dat we enkel het leger wensten te bezichtigen, was een omtoer langs een fabricageplaats van namaakwarriors ook niet te vermijden. Het was wel interessant te zien hoe de beelden gemaakt worden en de verkoopszalen, die horen er nu eenmaal altijd bij.
Fabricage van nieuwe oude beeldjes
Het terracotta leger werd in 1974 toevallig ontdekt door boer die een waterput wou graven. Uit oude geschriften was geweten dat het ergens moest liggen, maar er bestonden geen aanwijzingen waar. De gelukkige boer is nu president van het museum met als gewichtige taak het plaatsen van zijn handtekening. Joyce loodste ons langs de achterpoortjes binnen zodat we, tegendraad weliswaar, maar zonder wachten, een vlotte passage langs de verschillende zalen hadden. Elke afzonderlijke krijger is een uniek stuk en het geheel ronduit impressionant. Vooral omdat wat je daar ziet maar een fractie is van het geheel dat nog grotendeels onder de grond te wachten staat. Of eerder ligt, want door de ingezakte deklaag zijn ze wel erg zwaar beschadigd en zal het nog jaar en dag duren eer ze alles uitgegraven en ineengepuzzeld hebben. De keizer die opdracht gegeven heeft voor dit project moet een kindgebleven megalomaan geweest zijn.
In de grootste site, put 1, steken de meeste krijgers nog onder de grond
Put 2 bevat het commandocentrum
Deze geknielde boogschutter is de enige die nog een streepje kleur heeft behouden
We hadden ons mispakt aan het weer. Zon in Nanjing betekent in deze periode nog steeds aangenaam warm weer. Zon in Xian was op het randje van warm en toen zondag de zon achter de wolken bleef steken, was het eerder randje van koud. We staken in onze zomerkleren af tegen de lokale winterjassen, vooral omdat we daarenboven overmoedig onze jassen ook nog thuis hadden gelaten. ’s Ochtends wandelden we naar de grote moskee. Xian is het historisch beginpunt van de zijderoute en was een mengplaats van islam, katholicisme en boedhisme. We arriveerden er voor de eerste buslading en konden rustig rondkuieren en kiekjes nemen onder de typische doorgangen en bogen. Met Klaar die als specialisatie islam gestudeerd heeft, hadden we de ideale gids om ons wegwijs te maken in een ons totaal onbekend geloofsdomein.
De grote moskee
Poort achter poort achter poort...
Met rustige zithoekjes afgeschermd van de drukte van de stad
De steegjes rondom de moskee zijn kompleet in beslag genomen door verkoopsstalletjes. Overal worden ‘echte zijde’, kasjmir en valse merkproducten aangeboden. Ze krijgen je zo ver dat je begint af te bieden op de aangeprezen waren die je totaal niet nodig hebt, tot je zo diep gezakt bent dat je het voor die prijs niet kan laten gaan. Aan het eind zijn beide partijen gelukkig met een gevoel dat ze erbij gewonnen hebben.
Souveniersstalletjes
Achter de vlakbijgelegen Drum Tower ligt de islamitische foodstreet. We moesten slikken bij het zien van alle zoute en zoete heerlijkheden. Vooral de gedroogde vruchten en noten zagen er uit om op te eten.
De islamitische foodstreet
Met allerhande zoute hapjes
Brood
Snoepjes
Beignets
Noten en fruit: de zin was groot maar het bleef bij slikken
’s Namiddags huurden we vier fietsen en peddelden we de bijna 15 km lange vestingmuur rond de stad af. Buiten de sportieve prestatie, was dat een tegenvaller. Aan de buitenkant ligt de nieuwe stad met anonieme straten en gebouwen. Binnenin kijk je op grijze daken , tenminste daar waar ze niet bezig zijn met volledige achterbuurten plat te walsen. Xian wordt een fake-stad, net zoals Beijing. De krotten worden vervangen door keurige huisjes in oude stijl maar nieuwe steen. Alles net te clean om er ook maar een beetje echt uit te zien.
Fietsen op de stadswallen
Een vlooienmarktje in een platgegooide achterbuurt
En toen waren we koud en hielden we Xian voor bekeken. Na nog een opwarmertje in de hostel, pikten we onze bagage op en zaten ruim op tijd in de bus naar de luchthaven: de jeugd op weg naar Hangzhou, de oudjes naar Nanjing.
posted by Leni at 6:30 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home