Vrijdag 19 september 2008
Maandag sjeesden we aan hoge snelheid van Kyoto naar Tokyo. We reden langs ketens van groene heuvels, in golven achter elkaar tot ze in de nevel verdwenen. In de valei en daarna op de vlakte wisselden woonkernen, landbouwgrond en industrieparken elkaar af. Toen de bebouwing van vol naar overvol ging, wisten we dat we Tokyo naderden.
In de namiddag koos Jan voor het Museum of Contemporary Art, vermits hij de volgende dagen moest werken. We bestudeerden eerst de metro- en treinlijnen. Heel Tokyo is ondergronds één mollenpijp! Op papier ziet het er uiterst efficiënt uit. Dat is ook zo op twee punten na. Voor een verbinding van twee lijnen die op het schema bovenop of vlakbij elkaar liggen, is tien tot twintig minuten doorstappen, pijp in pijp uit, (rol)trap op en af geen uitzondering. Verder zijn de verschillende lijnen enkel in een abonnement allemaal ingesloten. Als toerist moet je voor elke maatschappij nieuwe kaartjes kopen. Dat is soms zoekwerk want enkel in de grotere stations staan de schema’s in twee talen weergegeven.
Het Museum of Contemporary Art
Zes jaar geleden had ik de meeste tempels en bezienswaardigheden van de stad al bezocht. Deze keer ging ik voor de oostkant, de dokken. Dinsdag had ik mijn oog op Sea Life laten vallen. Na de metro moest ik de JR-trein op en die liep grotendeels bovengronds zodat ik een goed uitzicht had. Sea Life is modern en ruim met reuzenaquariums met hamerhaaien en roggen of gevuld met zilveren tonijnen. De kleinere vitrines geven streek per streek een idee van de wereldbewoners onder water. Elk heeft zijn eigen smoeltje met zwoele lippen, verbaasde ronde of venijnige spitse. De patronen en kleuren op hun rug zijn om ter fijnst. Het viel me op hoeveel vissen achteruit kunnen zwemmen. Misschien zijn het oudere exemplaren en zien ze het als een fysieke en mentale oefening, zoals de achteruitlopende bejaarden in de parken van China.
Sea Life
Ik was er zolang blijven rondhangen tot er nog enkel tijd was voor een snelle zwem voor we met Taka, de kantoordirecteur gingen eten. We hadden hem carte blanche gegeven qua restaurant en menukeuze. Uit onszelf zouden we nooit voor het slijmerige zeewier of de gekarameliseerde miniatuurvisjes gekozen hebben. De tentakels van de opgeblazen kleine inktvissen gaven een speciaal gevoel als ze door je keelgat schoven en als je erop beet, kraakte er vanalles binnenin. Zoete pudding met vissmaak en kaviaargarnituur hielp mijn maag om zeep. Reepjes vissenvel smaken naar niets, maar tempura en sushi gingen vlot naar binnen. In Kyoto waren we op puur geluk af steeds op –naar onze smaak- goede plaatsen uitgekomen. In een klein restaurantje ergens op de tweede verdieping hadden we onze vinger lukraak op een menu laten neerkomen omdat we geen andere manier van kiezen hadden. De oude chef in de open keuken stelde er met grote zorg de ene gang na de andere samen. Allemaal lekkere proevertjes, uitnodigend gepresenteerd en liefdevol versierd.
Ook het kelderrestaurantje waar we ons dubbel moesten plooien om door de deur te geraken was een voltreffer. Twee jonge koks goochelden in hun piepkleine keuken en haalden er smakelijke gerechten uit.
Gekarameliseerde visjes, een brok visseneitjes, slijmerig zeewier, kleine inktvissen en reepjes vissenvel
We moesten ons dubbelplooien om binnen te geraken en daarna moesten natuurlijk de schoenen uit!
Uit het piepkleine keukentje kwamen lekkere gerechten
De volgende dag trok ik terug richting dokken, de Rainbow Bridge over. Vandaar ging het naar de Ginza-buurt om te winkelen. Halverwege de straat kwam op het voetpad een megafile de hoek omgedraaid Ik had dat de vorige keer al eens gezien voor solden bij Louis Vuiton. Op geregelde afstanden werden waterflesjes aan de wachtenden uitgedeeld. Politie zorgde ervoor dat niemand tussenin bijschoof. Toen ik de kop van de slang bereikt had, bleek het de opening van ....een H & M die al die drukte veroorzaakte.
De volgende uren heb ik door winkels voor binnenhuisinrichting gelopen. Je ziet er de mooiste materialen en de fijnste dessins. Toen mijn voeten oververhit geraakten, was een duik in het zwembad net wat ik nodig had om weer op positief te komen.
’s Avonds gingen we naar Shinjuku, de buurt waar we zes jaar geleden sliepen, om te constateren dat er intussen heel wat veranderd was. We sloten het bezoek aan Tokyo af in de sushibar.
De Rainbow Bridge
Een megafile in Ginza
Voor de opening van de H & M
Want donderdag moesten we terug naar Osaka. De sneltrein doet er maar 2uur en 30 minuten over, maar om vanuit het centrum in Kansai luchthaven te geraken, moet je nog eens een uur rekenen. Dat gaf ons de kans om ook deze stad in stevige pas te doorkruisen.
Osaka
Schoolmeisjes in Osaka
En nu hangen we hoog boven de schapenwolken, op terugweg naar Nanjing. We zitten in de helft van ons China-avontuur. Volgende week wip ik naar huis. Jan maakt een ommetje langs Beijing.
In de namiddag koos Jan voor het Museum of Contemporary Art, vermits hij de volgende dagen moest werken. We bestudeerden eerst de metro- en treinlijnen. Heel Tokyo is ondergronds één mollenpijp! Op papier ziet het er uiterst efficiënt uit. Dat is ook zo op twee punten na. Voor een verbinding van twee lijnen die op het schema bovenop of vlakbij elkaar liggen, is tien tot twintig minuten doorstappen, pijp in pijp uit, (rol)trap op en af geen uitzondering. Verder zijn de verschillende lijnen enkel in een abonnement allemaal ingesloten. Als toerist moet je voor elke maatschappij nieuwe kaartjes kopen. Dat is soms zoekwerk want enkel in de grotere stations staan de schema’s in twee talen weergegeven.
Het Museum of Contemporary Art
Zes jaar geleden had ik de meeste tempels en bezienswaardigheden van de stad al bezocht. Deze keer ging ik voor de oostkant, de dokken. Dinsdag had ik mijn oog op Sea Life laten vallen. Na de metro moest ik de JR-trein op en die liep grotendeels bovengronds zodat ik een goed uitzicht had. Sea Life is modern en ruim met reuzenaquariums met hamerhaaien en roggen of gevuld met zilveren tonijnen. De kleinere vitrines geven streek per streek een idee van de wereldbewoners onder water. Elk heeft zijn eigen smoeltje met zwoele lippen, verbaasde ronde of venijnige spitse. De patronen en kleuren op hun rug zijn om ter fijnst. Het viel me op hoeveel vissen achteruit kunnen zwemmen. Misschien zijn het oudere exemplaren en zien ze het als een fysieke en mentale oefening, zoals de achteruitlopende bejaarden in de parken van China.
Sea Life
Ik was er zolang blijven rondhangen tot er nog enkel tijd was voor een snelle zwem voor we met Taka, de kantoordirecteur gingen eten. We hadden hem carte blanche gegeven qua restaurant en menukeuze. Uit onszelf zouden we nooit voor het slijmerige zeewier of de gekarameliseerde miniatuurvisjes gekozen hebben. De tentakels van de opgeblazen kleine inktvissen gaven een speciaal gevoel als ze door je keelgat schoven en als je erop beet, kraakte er vanalles binnenin. Zoete pudding met vissmaak en kaviaargarnituur hielp mijn maag om zeep. Reepjes vissenvel smaken naar niets, maar tempura en sushi gingen vlot naar binnen. In Kyoto waren we op puur geluk af steeds op –naar onze smaak- goede plaatsen uitgekomen. In een klein restaurantje ergens op de tweede verdieping hadden we onze vinger lukraak op een menu laten neerkomen omdat we geen andere manier van kiezen hadden. De oude chef in de open keuken stelde er met grote zorg de ene gang na de andere samen. Allemaal lekkere proevertjes, uitnodigend gepresenteerd en liefdevol versierd.
Ook het kelderrestaurantje waar we ons dubbel moesten plooien om door de deur te geraken was een voltreffer. Twee jonge koks goochelden in hun piepkleine keuken en haalden er smakelijke gerechten uit.
Gekarameliseerde visjes, een brok visseneitjes, slijmerig zeewier, kleine inktvissen en reepjes vissenvel
We moesten ons dubbelplooien om binnen te geraken en daarna moesten natuurlijk de schoenen uit!
Uit het piepkleine keukentje kwamen lekkere gerechten
De volgende dag trok ik terug richting dokken, de Rainbow Bridge over. Vandaar ging het naar de Ginza-buurt om te winkelen. Halverwege de straat kwam op het voetpad een megafile de hoek omgedraaid Ik had dat de vorige keer al eens gezien voor solden bij Louis Vuiton. Op geregelde afstanden werden waterflesjes aan de wachtenden uitgedeeld. Politie zorgde ervoor dat niemand tussenin bijschoof. Toen ik de kop van de slang bereikt had, bleek het de opening van ....een H & M die al die drukte veroorzaakte.
De volgende uren heb ik door winkels voor binnenhuisinrichting gelopen. Je ziet er de mooiste materialen en de fijnste dessins. Toen mijn voeten oververhit geraakten, was een duik in het zwembad net wat ik nodig had om weer op positief te komen.
’s Avonds gingen we naar Shinjuku, de buurt waar we zes jaar geleden sliepen, om te constateren dat er intussen heel wat veranderd was. We sloten het bezoek aan Tokyo af in de sushibar.
De Rainbow Bridge
Een megafile in Ginza
Voor de opening van de H & M
Want donderdag moesten we terug naar Osaka. De sneltrein doet er maar 2uur en 30 minuten over, maar om vanuit het centrum in Kansai luchthaven te geraken, moet je nog eens een uur rekenen. Dat gaf ons de kans om ook deze stad in stevige pas te doorkruisen.
Osaka
Schoolmeisjes in Osaka
En nu hangen we hoog boven de schapenwolken, op terugweg naar Nanjing. We zitten in de helft van ons China-avontuur. Volgende week wip ik naar huis. Jan maakt een ommetje langs Beijing.
posted by Leni at 2:05 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home