Vrijdag 28 november 2008
Juist nu we ons de Chinese rijstijl goed eigen hebben gemaakt, proberen ze met massale politiecontroles het verkeersreglement te doen naleven. Toen ik maandag de hoek naar onze straat omdraaide –door het rood weliswaar, maar dat staat daar enkel ter versiering- stonden er politieagenten achter het hoekje op de loer om overtreders tegen te houden. De man voor mij vloog ondanks zijn vele opwerpingen op de bon. Ik moest mijn rijbewijs afgeven en hield me gedeisd. Na een korte deliberatie, kwam er ééntje me vragen of ik wel wist dat ik verkeerd had gedaan. Berouwvol toegevend dat ik het wist en met neergeslagen ogen zodat ze niet zouden zien dat ik het de volgende keer wel opnieuw zou proberen, vroeg ik naar de prijs van mijn zonde. De goede aanpak of misschien eerder het feit dat ze van mij vanaf wilden, maakte dat ik mijn rijbewijs terugkreeg met een ‘goed voor één keer’! Vanaf nu tuur ik voorzichtig door de bomen voor ik het hoekje omsla.
Overal staan tegenwoordig controleposten. Deze bewaakt het hoekje van onze straat.
Na de Nic-lunch van dinsdag was het veel te mooi weer om terug naar huis te rijden. Mien en ik besloten een wandeling langs het Xuanwulake te maken. Op een kleine twee uur waren we rond, gelucht en bijgepraat.
De dinsdaglunches gaan door in 'gold and silver', een klein restaurantje met een immense spijskaart vlakbij de universiteit
Hier is hoog ‘as high as a kite’. Op elk vrij plekje laten mannen hun vlieger op. Je kan ze ook huren.
Donderdag was firmadag. Het personeel kreeg de keuze tussen een bezoek aan het pretpark in Wuhu of een sportdag in Nanjing. De jeugd verkoos ondersteboven gehangen worden; de ouderen (dat is alles boven de dertig) prefereerden sport. Ik was mee uitgenodigd en volgde Jans keuze. Om negen uur werden we in de Sunpalace, het sportcentrum aan het Xuanwulake, verwacht voor badminton, pingpong en tennis. De meesten kozen voor indoor, zodat Jan en ik ruim de kans kregen om lang vergeten tennisvaardigheden naar boven te halen. Onder een stralende zon, maar koude wind werd het om ter meeste slagen ipv echt tennis, want de ballen vertikten het binnen de lijnen te blijven. Onze frisse neus brachten we op temperatuur met wat pittige partijtjes badminton tot het lunchtijd was. Catherine had een hoek gereserveerd in één van de Yosemite restaurantjes, een keten waar je tegen heel schappelijke prijzen (25 RMB) kan kiezen tussen een uitgebreid assortiment van lunchsets.
Voor de namiddag was –nog maar eens- massage voorzien. Uit mijn voeten las het meisje dat mijn keel en maag niet goed in orde waren. Dat halen ze er iedere keer uit, hoewel ik geen klachten heb. Een extraatje deze keer was dat door te frullen aan mijn oren ze kon weten dat mijn rug problemen gaf. Bij al de anderen werd geen enkel defect vastgesteld. Nu heb ik alvast een excuus om mijn bezoekjes aan de massagesalons voort te zetten.
Firmadag: sporten in Sunpalace
Ze speelden met onze voeten en er kwam muziek uit!
Voor het tweede deel van de middag stond kaarten geprogrammeerd, wat met onze zestien deelnemers perfect uitkwam. YX en Steven, de kwaliteitsverantwoordelijke, leerden ons 80-en. Met twee boeken kaarten tegelijk is het de bedoeling dat het ene team het spel van de twee anderen doorbreekt met een soort van wiezen. Jan en ik hadden geen schijn van kans, ook al omdat er telkens nieuwe regels opdoken die ze ons nog niet uitgelegd hadden. Tegen de avond hadden we allebei een punthoofd vol frustraties. Daarbij kregen we nog te horen dat er nog hopen regels moesten toegevoegd worden en dat er ook nog zoiets als eigen variaties in onderlinge afspraak tussen de spelers bestond... Waarom kunnen ze niet gewoon Zwarte Pieten???
Voor het diner trokken we naar het grootste restaurant van China, één van de drie Sunward Fishery restaurants van Nanjing. Er is plaats voor 5000 eters tegelijk. De groep van Wuhu was daar intussen al gearriveerd. Door de sterke wind waren de spectaculairste attracties gesloten, maar ze hadden toch een plezierige dag gehad.
Kaarten is een favoriet amuzement. Ze doen het met grote overtuiging uren aan een stuk.
Overal staan tegenwoordig controleposten. Deze bewaakt het hoekje van onze straat.
Na de Nic-lunch van dinsdag was het veel te mooi weer om terug naar huis te rijden. Mien en ik besloten een wandeling langs het Xuanwulake te maken. Op een kleine twee uur waren we rond, gelucht en bijgepraat.
De dinsdaglunches gaan door in 'gold and silver', een klein restaurantje met een immense spijskaart vlakbij de universiteit
Hier is hoog ‘as high as a kite’. Op elk vrij plekje laten mannen hun vlieger op. Je kan ze ook huren.
Donderdag was firmadag. Het personeel kreeg de keuze tussen een bezoek aan het pretpark in Wuhu of een sportdag in Nanjing. De jeugd verkoos ondersteboven gehangen worden; de ouderen (dat is alles boven de dertig) prefereerden sport. Ik was mee uitgenodigd en volgde Jans keuze. Om negen uur werden we in de Sunpalace, het sportcentrum aan het Xuanwulake, verwacht voor badminton, pingpong en tennis. De meesten kozen voor indoor, zodat Jan en ik ruim de kans kregen om lang vergeten tennisvaardigheden naar boven te halen. Onder een stralende zon, maar koude wind werd het om ter meeste slagen ipv echt tennis, want de ballen vertikten het binnen de lijnen te blijven. Onze frisse neus brachten we op temperatuur met wat pittige partijtjes badminton tot het lunchtijd was. Catherine had een hoek gereserveerd in één van de Yosemite restaurantjes, een keten waar je tegen heel schappelijke prijzen (25 RMB) kan kiezen tussen een uitgebreid assortiment van lunchsets.
Voor de namiddag was –nog maar eens- massage voorzien. Uit mijn voeten las het meisje dat mijn keel en maag niet goed in orde waren. Dat halen ze er iedere keer uit, hoewel ik geen klachten heb. Een extraatje deze keer was dat door te frullen aan mijn oren ze kon weten dat mijn rug problemen gaf. Bij al de anderen werd geen enkel defect vastgesteld. Nu heb ik alvast een excuus om mijn bezoekjes aan de massagesalons voort te zetten.
Firmadag: sporten in Sunpalace
Ze speelden met onze voeten en er kwam muziek uit!
Voor het tweede deel van de middag stond kaarten geprogrammeerd, wat met onze zestien deelnemers perfect uitkwam. YX en Steven, de kwaliteitsverantwoordelijke, leerden ons 80-en. Met twee boeken kaarten tegelijk is het de bedoeling dat het ene team het spel van de twee anderen doorbreekt met een soort van wiezen. Jan en ik hadden geen schijn van kans, ook al omdat er telkens nieuwe regels opdoken die ze ons nog niet uitgelegd hadden. Tegen de avond hadden we allebei een punthoofd vol frustraties. Daarbij kregen we nog te horen dat er nog hopen regels moesten toegevoegd worden en dat er ook nog zoiets als eigen variaties in onderlinge afspraak tussen de spelers bestond... Waarom kunnen ze niet gewoon Zwarte Pieten???
Voor het diner trokken we naar het grootste restaurant van China, één van de drie Sunward Fishery restaurants van Nanjing. Er is plaats voor 5000 eters tegelijk. De groep van Wuhu was daar intussen al gearriveerd. Door de sterke wind waren de spectaculairste attracties gesloten, maar ze hadden toch een plezierige dag gehad.
Kaarten is een favoriet amuzement. Ze doen het met grote overtuiging uren aan een stuk.
posted by Leni at 9:49 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home