Woensdag 9 juli 2008
Er zijn er twee jarig !! Leni mag 23 kaarsjes uitblazen in Australië en Oma S zal zwaar werk moeten leveren: 80 zowaar!
Na een rustige zaterdag stonden we zondagmorgen om 9 uur aan de afslag samen met Paul en Mien. Een briesje hield de temperatuur draagbaar. Toen dat stilviel, waren de laatste holes echt afzien. Bij meer dan veertig graden waren de Chinezen al lang naar binnen gevlucht en onze caddies hadden zichtbaar medelijden met zichzelf.
Het compound had beloofd alle problemen op een week tijd op te lossen. Maandag om 8 uur startten de kappers. Eerst een diep gat in de buitenmuur, wat een kijkje op de ingewanden toeliet. Qua dikte is het een kasteel, dertig centimeter, maar geen spouw, enkel holle stenen. Het zwaarste werk is voor opoe, een tenger getaand mannetje dat steeds met een glimlach op zijn werk verschijnt en in de wolken is van mijn amicale ‘zao’ –de afkorting van goede morgen-. 34 graden in de schaduw hindert hem niet. Na de middagpauze kreeg hij hulp voor het opbouwend werk en vermoeide zijn baas, die gezag verwart met het aantal decibels in zijn uitleg, zich met het afpeuzelen van de bezetting in de geaircode woonkamer. Ik moest hem er op wijzen dat het rolgordijn toch wel in de weg hing. Meiwenti, geen probleem: hij hield het wel even omhoog. Met alle Chinezen, maar niet met de deze! Met het zelf van de muur te vijzen, hoop ik dat het beter gedaan wordt en de bezetting en verf niet in het gordijn zullen plakken zoals de vorige keer.
Onderzoek naar de ingewanden van de muur
Twee man voor de airco. Vrijdag was er al ééntje geweest om na te kijken wat het probleem was en te concluderen dat hij er niets aan kon doen. Ik was toen deurstrips aan ’t bevestigen tegen ongedierte en hij stond erop het van me over te nemen. Na tegensputteren wou ik hem het plezier niet afnemen, ook al omdat de blakke zon mijn machogehalte deed wegsmelten.
Dit duo bedelde de ladder van de voorman af - die deze al van mij had geleend- vees een apparaat open, keek en besloot dat ze de volgende dag zouden terugkomen voor de reparatie.
Intussen was een jongen van het compound –hij ziet er 16 uit en zal waarschijnlijk eind 20 zijn- gearriveerd. Hij spreekt een beetje Engels en is aangeduid als mijn contactpersoon in de bemiddeling van problemen. Sinds hij er is, heb ik het gevoel dat er zaken opgelost worden. Ik had de herhaling van de Wimbledonfinale opgezet en we hebben het spannende laatste deel samen uitgekeken: een Chinese supporter van Fedelel en een Vlaamse fan van Nadal. Intussen werd het deurslot van de slaapkamerdeur voor de tweede keer gerepareerd, zodat tijdens het toezichten het tennis fijn meegenomen was. De ingenieur wipte binnen voor vochtplekken in garage en waskot, maar had geen pasklare oplossing. Verrassing van de dag was de schildersploeg. Ik had geklaagd dat door alle herstellingen ons huis eruit zag als patchwork. Drie man met twee touwen, een verfemmer, een plamuurmes en een verfrol gingen op kousenvoeten door de slaapkamer het terras op, hesen zich op het dak en bengelden even later tegen de gevelmuur. Voor ze aan de eerste streek konden beginnen, heb ik ze teruggefloten. Egalizeren van putten en bulten is toch wel het minimum als voorbereiding!
Deze hadden geen ladder nodig
Mijn haren gaan overeind staan wanneer ik de schilders aan het werk zie
Nu de deurstrips bevestigd waren, was het tijd om ze uit te testen. De zoete mango in de schaal was echter om 11 uur al beknabbeld en toen Jan ’s nachts naar de keuken ging, heeft hij ons huisdier ontmoet. Een vijftiencentimer lang lijf en een even lange staart die volgens de afbeeldingen van google toebehoren aan een bruine rat, origineel afkomstig uit China en nu te vinden over de hele wereld, liefst in de nabijheid waar mensen wonen. De zoektocht naar vergif of een val heeft tot nu toe geen resultaat opgeleverd. Ik troost me met de gedachte dat Annick en Joost ook een rat als huisdier hebben. De onze moet enkel nog getemd worden.
In het fabriek zit alles op schema. De benedenverdieping van de dormitory is nu ingericht als keuken met eetzaal en een kokkin werd aangenomen voor verse soep en rijst. Gedaan met de lunchboxen. Jan proeft geen verbetering in de kwaliteit. Rijst is rijst en soep is voor hem iets anders dan warm water met een enkel koolblad of partje tomaat.
Na een rustige zaterdag stonden we zondagmorgen om 9 uur aan de afslag samen met Paul en Mien. Een briesje hield de temperatuur draagbaar. Toen dat stilviel, waren de laatste holes echt afzien. Bij meer dan veertig graden waren de Chinezen al lang naar binnen gevlucht en onze caddies hadden zichtbaar medelijden met zichzelf.
Het compound had beloofd alle problemen op een week tijd op te lossen. Maandag om 8 uur startten de kappers. Eerst een diep gat in de buitenmuur, wat een kijkje op de ingewanden toeliet. Qua dikte is het een kasteel, dertig centimeter, maar geen spouw, enkel holle stenen. Het zwaarste werk is voor opoe, een tenger getaand mannetje dat steeds met een glimlach op zijn werk verschijnt en in de wolken is van mijn amicale ‘zao’ –de afkorting van goede morgen-. 34 graden in de schaduw hindert hem niet. Na de middagpauze kreeg hij hulp voor het opbouwend werk en vermoeide zijn baas, die gezag verwart met het aantal decibels in zijn uitleg, zich met het afpeuzelen van de bezetting in de geaircode woonkamer. Ik moest hem er op wijzen dat het rolgordijn toch wel in de weg hing. Meiwenti, geen probleem: hij hield het wel even omhoog. Met alle Chinezen, maar niet met de deze! Met het zelf van de muur te vijzen, hoop ik dat het beter gedaan wordt en de bezetting en verf niet in het gordijn zullen plakken zoals de vorige keer.
Onderzoek naar de ingewanden van de muur
Twee man voor de airco. Vrijdag was er al ééntje geweest om na te kijken wat het probleem was en te concluderen dat hij er niets aan kon doen. Ik was toen deurstrips aan ’t bevestigen tegen ongedierte en hij stond erop het van me over te nemen. Na tegensputteren wou ik hem het plezier niet afnemen, ook al omdat de blakke zon mijn machogehalte deed wegsmelten.
Dit duo bedelde de ladder van de voorman af - die deze al van mij had geleend- vees een apparaat open, keek en besloot dat ze de volgende dag zouden terugkomen voor de reparatie.
Intussen was een jongen van het compound –hij ziet er 16 uit en zal waarschijnlijk eind 20 zijn- gearriveerd. Hij spreekt een beetje Engels en is aangeduid als mijn contactpersoon in de bemiddeling van problemen. Sinds hij er is, heb ik het gevoel dat er zaken opgelost worden. Ik had de herhaling van de Wimbledonfinale opgezet en we hebben het spannende laatste deel samen uitgekeken: een Chinese supporter van Fedelel en een Vlaamse fan van Nadal. Intussen werd het deurslot van de slaapkamerdeur voor de tweede keer gerepareerd, zodat tijdens het toezichten het tennis fijn meegenomen was. De ingenieur wipte binnen voor vochtplekken in garage en waskot, maar had geen pasklare oplossing. Verrassing van de dag was de schildersploeg. Ik had geklaagd dat door alle herstellingen ons huis eruit zag als patchwork. Drie man met twee touwen, een verfemmer, een plamuurmes en een verfrol gingen op kousenvoeten door de slaapkamer het terras op, hesen zich op het dak en bengelden even later tegen de gevelmuur. Voor ze aan de eerste streek konden beginnen, heb ik ze teruggefloten. Egalizeren van putten en bulten is toch wel het minimum als voorbereiding!
Deze hadden geen ladder nodig
Mijn haren gaan overeind staan wanneer ik de schilders aan het werk zie
Nu de deurstrips bevestigd waren, was het tijd om ze uit te testen. De zoete mango in de schaal was echter om 11 uur al beknabbeld en toen Jan ’s nachts naar de keuken ging, heeft hij ons huisdier ontmoet. Een vijftiencentimer lang lijf en een even lange staart die volgens de afbeeldingen van google toebehoren aan een bruine rat, origineel afkomstig uit China en nu te vinden over de hele wereld, liefst in de nabijheid waar mensen wonen. De zoektocht naar vergif of een val heeft tot nu toe geen resultaat opgeleverd. Ik troost me met de gedachte dat Annick en Joost ook een rat als huisdier hebben. De onze moet enkel nog getemd worden.
In het fabriek zit alles op schema. De benedenverdieping van de dormitory is nu ingericht als keuken met eetzaal en een kokkin werd aangenomen voor verse soep en rijst. Gedaan met de lunchboxen. Jan proeft geen verbetering in de kwaliteit. Rijst is rijst en soep is voor hem iets anders dan warm water met een enkel koolblad of partje tomaat.
posted by Leni at 6:17 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home