Zondag 1 juni
Vrijdag was het broeierig warm toen we in Nanjing uit de trein stapten, maar 18 holes op Gingko zagen we toch wel zitten. Jan zat met een geknelde zenuw en moest spijtig genoeg passen. Ondanks de temperatuur speelden we niet te slecht en verdronken er maar een beperkt aantal ballen. Toen we terug naar huis wilden, kreeg ik het even extra warm. De batterijen van het autoalarm hadden besloten hun werking stop te zetten, met oorverdovend gegil van de sirene als gevolg. Onze caddie was een slimmerdje en ze kende haar vaste klanten. De chauffeur van één van hen had reservebatterijen op zak en loste mijn probleem op. In ’t vervolg heb ik er ook bij!
Gingko Lake
Zaterdag was rustdag. Goed voor was en strijk, een toertje door de suguo en het bezichtigen van de fabriek. ’s Avonds probeerden we alle lekkernijen bij de Thai uit.
De volgende morgen lieten we, na een trage start, Jan boven zijn papieren achter en werd Greta stil van het bezoek van de Jappen in het Nanjing Massacre museum. De avondvlucht bracht ons alledrie naar Guilin.
Op de luchthaven wachtten James en zijn driver ons op. Op aanraden van Mien had ik dit gedeelte laten ineensteken door een reisorganisator waar zij heel tevreden over was. We hadden maar drie dagen, een gevuld programma en dus geen tijd te verliezen met alles uit te zoeken. Ik had in mijn mail doorgegeven dat we sportief waren, avontuur wilden en dat de overnachtingen ‘Chinees karakter’ moesten hebben.
Dat was zeker het geval in het eerste hotel, hoewel de eigenaar een Japanner was. Hij had enkele appartementsblokken opgekocht binnen een compound en er een hotel van gemaakt. Dat maakte dat zowel Greta als wij een volledig 3-slaapkamerappartement tot onze beschikking hadden. Ruimte genoeg, maar toch niet echt gezellig.
Hotel ‘met Chinees karakter’ tussen de woonblokken in
‘s Morgens werden we opgepikt en een half uurtje verder afgezet voor een boottocht over de Li rivier, terwijl de driver onze bagage naar Yanshou reed. Zowat alle binnen- en buitenlandse toeristen doen dezelfde afvaart, over hetzelfde gedeelte van de rivier en vertrekken bovendien op hetzelfde tijdstip. Reden daarvoor is dat het het mooiste stuk is en het met de stroom mee drieënhalf tot vier uur varen is. De boten hebben daarna 8 uur nodig om –leeg- terug te keren. Eerst geeft dat een ‘stomme toerist’ gevoel, al die boten achter elkaar, maar na een tijdje regelen ze het zo dat er net voldoende afstand is om je tussen de kronkels in af en toe alleen te wanen. Het is er bovendien zo mooi dat je geen tijd meer hebt om op de anderen te letten. De losstaande bergen zien eruit als met mos bekleed en als je in de verte kijkt, lijkt de ene de schaduw van de andere te worden. Het zou China niet zijn als er niet ontelbare verhaaltjes aan verbonden waren (meestal zo kinderlijk dat ze het ene oor in en het andere uitgaan). Het waterpeil stond hoog, dus de stroomsnelheid ook en we waren na een dikke drie uur in Yanshou: twee winkelstraten groot en één toeristische markt.
Op de Li tussen Guilin en Yanshou
Lokaal transport
Genietend van het uitzicht
Alles staat in functie van de aardbeving. Deze collega's op teambuildingdag nodigden ons uit mee een hart te vormen.
Aalscholvers worden gebruikt voor de visvangst. Hier kan je voor 5 RMB met hen op de foto
Wij moesten twintig minuten verder zijn in ‘The Giggling Tree’. Het guest house had alles om perfect te zijn: uitzicht op de bergen en op de rivier, heel rustig gelegen tussen de plaatselijke boerderijtjes in, op onze fietsroute en in een charmant omgebouwde fermette... ware het niet dat de Nederlandse uitbaters zich iets te goed hadden aangepast en de Chinese slag hadden overgenomen. Maar, vermits we ‘avontuurlijk en sportief’ waren, lieten we het niet aan ons hart komen en sprongen de –slecht onderhouden- fietsen op, op weg
naar de maanberg. We hadden op de boot al een ‘appelberg’ gezien, waarvoor je de nodige verbeelding nodig had, dus ik verwachtte niet veel speciaals. De honderden trappen die we op moesten om bij de maan uit te komen, waren het in dit geval wel waard. We kregen op een kwartiertje tijd een heel gamma van panorama’s door de maan te zien: in de zon, met grauwe wolken, in de regen en daarna in de mist. We waren toch al leknat gezweet, dus daarvoor gaf de regen niet. Afdalen op de glibberige treden was andere koek. James wou schuilen tot de stortregen voorbij was, maar wij zijn iets minder geduldig van aard. Hij snorde vier frutregenjassen op –de verkoopsters passen zich aan volgens de noden: water als het heet is en even later toveren ze paraplu’s of regencapes te voorschijn-. Fietsen in de gietende regen is een zaligheid. Iets minder voor Jan en Greta die door hun brilglazen geen sikkepit zagen en op de tast voort moesten. Pas dagen later waren de schoenen droog.
The Giggling Tree
De maanberg
Door de maan: regen op komst
Zelfs in de regen een prachtig zicht
We waren bezorgd dat ons avondprogramma, een live show op de rivier, in het water zou vallen. Precies op tijd stopte de regen en we konden genieten van een overdonderend spectakel. Het was de uitbeelding van het dagelijkse leven van de vier groepen etnische minderheden. 600 acteurs op de scene –in dit geval de rivier-, de bergen als natuurlijk decor, licht- en geluideffecten. Je wist niet waar eerst kijken. De mannelijke deelnemers zijn de plaatselijke farmers die overdag op het veld staan en ’s avonds een centje bijverdienen. De regisseur, Zhang Yimou, is ook verantwoordelijk voor de openingsshow van de olympische spelen in Beijing. Het belooft onvergetelijk te worden!
Dinsdagochtend hadden we de zon mee op de volgende fietstocht. We doken de velden in en vergezeld door libellen en grote kleurige vlinders, begeleid door constant gefluit van vogels, wisten we niet waar eerst kijken. Alle tinten van groen, de glooiïngen, de keurig bewerkte lapjes grond, wiebelende Chinese punthoedjes in de velden, af en toe een kuierende waterbuffel. Ik had honderdenéén vragen en James gaf op alles een duidelijk en rustig antwoord. De streek daar is rijk. De farmers hebben een niet te moeilijk leven. Ook de waterbuffels hebben het goed. Ze moeten twee maanden per jaar werken. De overige tijd mogen ze rusten, rondkuieren en gras eten.
Rijstvelden, sinaasappelbomenrijen en pindanotenstruikjes wisselen elkaar af. De rijstvelden overheersen. Licht- en donkergroen, naargelang het tijdstip waarop de boer de rijst geplant heeft. De velden die ik in de omstreken van Nanjing zag, waren droge rijstvelden. Hier stonden alle plantjes ruim onder water. James legde uit dat ‘natte rijst’ geacht wordt een betere smaak te geven. In mijn idee groeien pinda’s aan bomen. In werkelijkheid hangen ze aan kleine struikjes die eenmaal per jaar, in juli, geoogst worden.
Oordeel zelf!
Pindanotenstruikjes
Op onze tocht passeerden we vele graven. Door de overheid wordt verassing opgelegd als enige mogelijkheid. De farmers, meestal boeddhistisch, zijn hiervoor niet te vinden. Traditioneel begraven zij hun familie op hun eigen grond. De staat laat dit oogluikend toe.
De grond hebben de boeren in bruikleen. Zij moeten hiervoor niet betalen.
Ook wat kinderen betreft, gelden er andere regels op het platteland. Als de eerstgeborene een jongen is, blijft het bij één kind. Is het een meisje, dan krijgen ze nog een herkansing.
Graftombe op het platteland
Vijfsterren graftombe op het platteland...
De deuren van de boerderijtjes zijn omzoomd door vertikale banden met karakters. Dit zijn de goede wensen die éénmaal per jaar, met Chinees nieuwjaar, vernieuwd worden. Op de deur kleven ze ook beeltenissen van afschrikwekkende mannen: generaals van vroeger die bekend stonden om hun behendigheid in het gevecht. Ze gaan ervan uit dat hun reputatie ook in de geestenwereld gekend is en dat boze geesten afgeschrikt zullen worden als ze de beeltenis zien en hun huis niet zullen durven betreden.
Wensen en afschrikkingen op de deur
Deze keer slaagden we erin om droog aan te komen, het is te zeggen, nat van het zweet. Na een verfrissende douche stond James klaar om ons naar de volgende activiteit te begeleiden: de silver cave. Ik ben niet zo grottig uitgevallen, maar deze was zonder meer adembenemend mooi. Twee kilometer aan een stuk vielen we van de ene bewondering in de andere. We namen er de gekleurde belichting op de spectaculairste plaatsen bij. Chinezen geven gemakkelijk benamingen aan speciale vormen in de natuur. Hier kwam ook mijn fantasie spontaan op gang bij het zien van alle verschillende mieten en tieten, het fijne kantwerk, de robuuste, vettig glanzende knotsen of de kunstige drappages.
Om vier uur waren we vrij en rijp om even horizontaal te gaan liggen. Daarna ging het naar het centrum, de twee souvenierstraten af, voor shopping. Een nog maar eens een perfecte dag sloten we af op een gezellig terrasje, weg van de drukte en de discomuziek.
Jan met geknelde zenuw krijgt hulp van de buurkinderen
In de Silver Cave
Gingko Lake
Zaterdag was rustdag. Goed voor was en strijk, een toertje door de suguo en het bezichtigen van de fabriek. ’s Avonds probeerden we alle lekkernijen bij de Thai uit.
De volgende morgen lieten we, na een trage start, Jan boven zijn papieren achter en werd Greta stil van het bezoek van de Jappen in het Nanjing Massacre museum. De avondvlucht bracht ons alledrie naar Guilin.
Op de luchthaven wachtten James en zijn driver ons op. Op aanraden van Mien had ik dit gedeelte laten ineensteken door een reisorganisator waar zij heel tevreden over was. We hadden maar drie dagen, een gevuld programma en dus geen tijd te verliezen met alles uit te zoeken. Ik had in mijn mail doorgegeven dat we sportief waren, avontuur wilden en dat de overnachtingen ‘Chinees karakter’ moesten hebben.
Dat was zeker het geval in het eerste hotel, hoewel de eigenaar een Japanner was. Hij had enkele appartementsblokken opgekocht binnen een compound en er een hotel van gemaakt. Dat maakte dat zowel Greta als wij een volledig 3-slaapkamerappartement tot onze beschikking hadden. Ruimte genoeg, maar toch niet echt gezellig.
Hotel ‘met Chinees karakter’ tussen de woonblokken in
‘s Morgens werden we opgepikt en een half uurtje verder afgezet voor een boottocht over de Li rivier, terwijl de driver onze bagage naar Yanshou reed. Zowat alle binnen- en buitenlandse toeristen doen dezelfde afvaart, over hetzelfde gedeelte van de rivier en vertrekken bovendien op hetzelfde tijdstip. Reden daarvoor is dat het het mooiste stuk is en het met de stroom mee drieënhalf tot vier uur varen is. De boten hebben daarna 8 uur nodig om –leeg- terug te keren. Eerst geeft dat een ‘stomme toerist’ gevoel, al die boten achter elkaar, maar na een tijdje regelen ze het zo dat er net voldoende afstand is om je tussen de kronkels in af en toe alleen te wanen. Het is er bovendien zo mooi dat je geen tijd meer hebt om op de anderen te letten. De losstaande bergen zien eruit als met mos bekleed en als je in de verte kijkt, lijkt de ene de schaduw van de andere te worden. Het zou China niet zijn als er niet ontelbare verhaaltjes aan verbonden waren (meestal zo kinderlijk dat ze het ene oor in en het andere uitgaan). Het waterpeil stond hoog, dus de stroomsnelheid ook en we waren na een dikke drie uur in Yanshou: twee winkelstraten groot en één toeristische markt.
Op de Li tussen Guilin en Yanshou
Lokaal transport
Genietend van het uitzicht
Alles staat in functie van de aardbeving. Deze collega's op teambuildingdag nodigden ons uit mee een hart te vormen.
Aalscholvers worden gebruikt voor de visvangst. Hier kan je voor 5 RMB met hen op de foto
Wij moesten twintig minuten verder zijn in ‘The Giggling Tree’. Het guest house had alles om perfect te zijn: uitzicht op de bergen en op de rivier, heel rustig gelegen tussen de plaatselijke boerderijtjes in, op onze fietsroute en in een charmant omgebouwde fermette... ware het niet dat de Nederlandse uitbaters zich iets te goed hadden aangepast en de Chinese slag hadden overgenomen. Maar, vermits we ‘avontuurlijk en sportief’ waren, lieten we het niet aan ons hart komen en sprongen de –slecht onderhouden- fietsen op, op weg
naar de maanberg. We hadden op de boot al een ‘appelberg’ gezien, waarvoor je de nodige verbeelding nodig had, dus ik verwachtte niet veel speciaals. De honderden trappen die we op moesten om bij de maan uit te komen, waren het in dit geval wel waard. We kregen op een kwartiertje tijd een heel gamma van panorama’s door de maan te zien: in de zon, met grauwe wolken, in de regen en daarna in de mist. We waren toch al leknat gezweet, dus daarvoor gaf de regen niet. Afdalen op de glibberige treden was andere koek. James wou schuilen tot de stortregen voorbij was, maar wij zijn iets minder geduldig van aard. Hij snorde vier frutregenjassen op –de verkoopsters passen zich aan volgens de noden: water als het heet is en even later toveren ze paraplu’s of regencapes te voorschijn-. Fietsen in de gietende regen is een zaligheid. Iets minder voor Jan en Greta die door hun brilglazen geen sikkepit zagen en op de tast voort moesten. Pas dagen later waren de schoenen droog.
The Giggling Tree
De maanberg
Door de maan: regen op komst
Zelfs in de regen een prachtig zicht
We waren bezorgd dat ons avondprogramma, een live show op de rivier, in het water zou vallen. Precies op tijd stopte de regen en we konden genieten van een overdonderend spectakel. Het was de uitbeelding van het dagelijkse leven van de vier groepen etnische minderheden. 600 acteurs op de scene –in dit geval de rivier-, de bergen als natuurlijk decor, licht- en geluideffecten. Je wist niet waar eerst kijken. De mannelijke deelnemers zijn de plaatselijke farmers die overdag op het veld staan en ’s avonds een centje bijverdienen. De regisseur, Zhang Yimou, is ook verantwoordelijk voor de openingsshow van de olympische spelen in Beijing. Het belooft onvergetelijk te worden!
Dinsdagochtend hadden we de zon mee op de volgende fietstocht. We doken de velden in en vergezeld door libellen en grote kleurige vlinders, begeleid door constant gefluit van vogels, wisten we niet waar eerst kijken. Alle tinten van groen, de glooiïngen, de keurig bewerkte lapjes grond, wiebelende Chinese punthoedjes in de velden, af en toe een kuierende waterbuffel. Ik had honderdenéén vragen en James gaf op alles een duidelijk en rustig antwoord. De streek daar is rijk. De farmers hebben een niet te moeilijk leven. Ook de waterbuffels hebben het goed. Ze moeten twee maanden per jaar werken. De overige tijd mogen ze rusten, rondkuieren en gras eten.
Rijstvelden, sinaasappelbomenrijen en pindanotenstruikjes wisselen elkaar af. De rijstvelden overheersen. Licht- en donkergroen, naargelang het tijdstip waarop de boer de rijst geplant heeft. De velden die ik in de omstreken van Nanjing zag, waren droge rijstvelden. Hier stonden alle plantjes ruim onder water. James legde uit dat ‘natte rijst’ geacht wordt een betere smaak te geven. In mijn idee groeien pinda’s aan bomen. In werkelijkheid hangen ze aan kleine struikjes die eenmaal per jaar, in juli, geoogst worden.
Oordeel zelf!
Pindanotenstruikjes
Op onze tocht passeerden we vele graven. Door de overheid wordt verassing opgelegd als enige mogelijkheid. De farmers, meestal boeddhistisch, zijn hiervoor niet te vinden. Traditioneel begraven zij hun familie op hun eigen grond. De staat laat dit oogluikend toe.
De grond hebben de boeren in bruikleen. Zij moeten hiervoor niet betalen.
Ook wat kinderen betreft, gelden er andere regels op het platteland. Als de eerstgeborene een jongen is, blijft het bij één kind. Is het een meisje, dan krijgen ze nog een herkansing.
Graftombe op het platteland
Vijfsterren graftombe op het platteland...
De deuren van de boerderijtjes zijn omzoomd door vertikale banden met karakters. Dit zijn de goede wensen die éénmaal per jaar, met Chinees nieuwjaar, vernieuwd worden. Op de deur kleven ze ook beeltenissen van afschrikwekkende mannen: generaals van vroeger die bekend stonden om hun behendigheid in het gevecht. Ze gaan ervan uit dat hun reputatie ook in de geestenwereld gekend is en dat boze geesten afgeschrikt zullen worden als ze de beeltenis zien en hun huis niet zullen durven betreden.
Wensen en afschrikkingen op de deur
Deze keer slaagden we erin om droog aan te komen, het is te zeggen, nat van het zweet. Na een verfrissende douche stond James klaar om ons naar de volgende activiteit te begeleiden: de silver cave. Ik ben niet zo grottig uitgevallen, maar deze was zonder meer adembenemend mooi. Twee kilometer aan een stuk vielen we van de ene bewondering in de andere. We namen er de gekleurde belichting op de spectaculairste plaatsen bij. Chinezen geven gemakkelijk benamingen aan speciale vormen in de natuur. Hier kwam ook mijn fantasie spontaan op gang bij het zien van alle verschillende mieten en tieten, het fijne kantwerk, de robuuste, vettig glanzende knotsen of de kunstige drappages.
Om vier uur waren we vrij en rijp om even horizontaal te gaan liggen. Daarna ging het naar het centrum, de twee souvenierstraten af, voor shopping. Een nog maar eens een perfecte dag sloten we af op een gezellig terrasje, weg van de drukte en de discomuziek.
Jan met geknelde zenuw krijgt hulp van de buurkinderen
In de Silver Cave
posted by Leni at 3:43 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home