Vrijdag 4 juli 2008

Wat ik verwachtte, is niet gebeurd : de 2 planten hebben de geest niet gegeven en ons huisdier knaagde niets kapot. Wat er wél was, was een grote schimmelaquarel op de muur van de woonkamer. Wat een ellende! Terug hak- en plamuurwerk en hopen stof. Ze stonden er onmiddellijk en snapten zoals gewoonlijk niet waar het vocht wel vandaan kon komen. Van overal, maar niet van het terras boven, wat ik hen op een tekening probeerde uit te leggen. Ik ken het scenario al intussen. Op kousenvoeten naar binnen om niets vuil te maken en dan met hun handen water uit onze vijver scheppen om dat tussen het raam te gieten. Als ze nu echt denken dat je het water dan naar binnen zou zien lopen?? Vervolgens in de nattigheid trappen en met kleddernatte kousen naar binnen soppen. De logica?



Een pracht van een aquarel

Toen ik Jan naar het fabriek reed, was het op de snelweg een partijtje autoworstelen. Er stond aangegeven dat er een wegversmalling kwam, van twee rijstroken naar één. Natuurlijk werd in de file de pechstrook mee in gebruik genomen –ook door mij: doe in China zoals de Chinezen... Enkele honderden meters verder moest de uitrit van het tankstation er ook nog bij, goed voor een extra rijbaan en nog een gevulde pechstrook. Daartussen kwam een ongeduldige Buick een zesde strook opeisen, gevolgd door iedereen die dacht dat het zo sneller kon en was het millimeterwerk om je positie te verdedigen. Met een bus langs links en een politiewagen langs rechts, had ik geen andere keus dan deze laatste af te blokken. Op het ene baanvak van de wegversmalling, rijden ze met z’n tweetjes dicht bijeen. Wat een verschil met de Belgische veiligheidsmaatregelen!

Vanmorgen kon ik de fiche van het beest aanvullen. De ananas was intact, waarschijnlijk te stekelig, maar de kurk van de wijnfles was weer een paar millimeter korter. Je moet wat inspanningen doen om aan de drank te geraken. Waarom werd er niet voortgewerkt tijdens onze afwezigheid? Ofwel is het een echt gezelschapsdier dat enkel op bezoek komt wanneer wij thuis zijn, ofwel is het bang alleen in huis. Ik heb deurstrips uit België meegebracht, maar twijfel er niet aan of er zijn nog vele andere invalswegen.



Nog drie centimeter en er kan gedronken worden!

Er hing een papier aan de garagepoort. Helen vertaalde dat we werden aangemaand het verbruikte water te gaan betalen met de hiervoor nodige ‘waterkaart’. Die werd door één van de bewakers gebracht. Mijn kop had nog last van het uurverschil en het was bloedheet in de auto. Daardoor merkte ik niet dat de kaart uit mijn kaft moet gegleden zijn bij het uitstippelen van de route, achterop de kofferbak. Tegen de tijd dat ik daar achter kwam, waren er al vele straatvegers op mijn pad gepasseerd en was ze spoorloos. Dat gaf een hindernis extra. Ik had al mijn zinnetjes klaar om de rekening te kunnen betalen. Nu moest ik nog expliceren dat ik de kaart kwijt was. Zij verstonden wat ik zei. Ik verstond geen lap van wat ze me vroegen, behalve dat ik 120 RMB schuldig was voor de voorbije 5 maanden (en waarschijnlijk ook voor de periode ervoor, maar dat was iets te ingewikkeld om te weten te komen). Met een ‘xinde’ ofte nieuwe kaart op zak, kon ik naar de bank voor een bestendige opdracht. Nu is er voorlopig niets meer waarvoor een officiële stempel nodig is.

Aan mijn origineel plan om enkel boven airco te gebruiken en beneden te leven in de buitentemperatuur is al een eind gekomen na twee dagen druppelen van het zweet zonder een pas te verzetten. Dat gaat over in stromen zweet wanneer er gestreken of gerepareerd moet worden, minimum twee keer douchen per dag en een constant volle wasmand. Het is nu wachten op de aircoman die al meer dan een uur te laat is op zijn afspraak. Hier en daar lekt water uit de apparaten en veel friste komt er niet uit. Voor ons vertrek ging alles normaal. Leven in China is een werkwoord!