Woensdag 4 juni

Op de luchthaven van Beijing namen we afscheid van Jan die voorttrok naar Dusseldorf. Greta en ik stonden om half twee 's nachts in te checken in ons hotel, om te horen dat de bestelde niet-rokerskamer niet beschikbaar was. Na elf maanden hotelgast te zijn,weet je wel wat kan. Doe daarbij nog een vermoeide kop en je hebt geen poeslieve dame voor je staan. Een stijve poot en ijzige blik leverden de juiste kamer op. Het was de eerste van een reeks fouten van het hotelpersoneel. Fouten die wel telkens terug rechtgezet werden met een upgrade, een etentje of een kop koffie, naargelang de grootte van de stommiteit.
’s Morgens begon de aanval op Beijing: de Verboden Stad, het Tianmenplein en door de hutongs richting Tempel of Heaven. In de kleine steegjes werd hard gewerkt. De huisjes werden zo goed als met de grond gelijk gemaakt en weeropgebouwd. Tegen 8 augustus zal heel de stad één groot decor zijn. Wat nog redelijk presentabel was, werd en wordt geherdecoreerd en opgefrist zodat elke gevel eruit ziet als een oude tempel of een paleis. Bij de eerste huizen denk je ‘niet slecht’, maar na een volledige rij van dezelfde rood, groen en blauwe figuurtjes wordt het kinderachtig en gaat het je keel uithangen. Een grote fake-stad. Wat niet goed te krijgen is, wordt eerst ommuurd, dan platgegooid en heropgebouwd in dezelfde stijl, maar lieflijk en zonder vuile hoekjes.


De aanval op Beijing: start aan de Verboden Stad

De Tempel of Heaven is qua stijl totaal anders dan wat ik tot dan toe in China had gezien. Een fijn kunstwerk in overheersend blauw en groen. Enkel die trappen! Waarom ze alles zo hoog moeten zetten? We wandelden alle bezienswaardigheden van het park af en lieten ons daarna naar de nieuwe opera voeren en vandaar na een ‘xiao deng’ –even wachten- terug naar het hotel. Kwinten kwam ons vervoegen om tussen zijn werk en zijn uitgaansleven in even bij te praten op onze wandeling langs de Drum – en Bell torens, door de toeristische hutongs en naar het Hou Hai Lake. Intussen waren mijn maag en darmen strijd aan ’t voeren met het vers geperst sapje dat ik ’s middags gedronken had en dat achteraf gezien toch niet zo vers zal geweest zijn. De maaltijd was voor mij beperkt tot het aanhoren van Greta’s kommentaar. Zelfs proeven zat er niet in.


Een Chinees hoedje


Tempel of Heaven


De nieuwe opera: we geraakten er nog niet in, dus het bleef bij bewonderen van de buitenkant.

De volgende morgen stond ik maar slap op mijn benen en dat terwijl 10 km muur op ons te wachten lag. De chauffeur maakte de beslissing in mijn plaats. Ik had aan de concierge van het hotel de route opgegeven: in Jinshanling op de muur en in Simatai er –vier uur later- af. Het was dezelfde chauffeur als bij mama en papa. Hij herkende me, vergat zijn instructies en reed prompt dezelfde route als de vorige keer. Dat is een verkeerde hersenkronkel van de Chinezen. Horen ze wijn, dan krijg je automatisch rode, zelf al stond er wit voor. Altijd goed bedoeld willen ze heel snel zijn en horen maar de helft of voeren het laatste uit wat onder hun hersenpan bleef plakken. Toen ik na een dutje mijn ogen open deed, was het al te laat om nog terug te rijden. Het werd dus de kortere versie. De zichtbaarheid was uitzonderlijk goed en na een uurtje muurwandelen was mijn maag zelfs in de mood voor kip en rijst.


The great wall: nog altijd even indrukwekkend


Afhankelijk van de richting maakt het een hemelsbreed verschil!

Door de ingekorte route hadden we een paar uren vrij in onze agenda, die onmiddellijk werden opgevuld met een spurt naar het zomerpaleis, nadat we eerst nog een kijkje waren gaan nemen op de olympische site. Daar ontdekten we zowaar het standbeeld ‘Athletes Alley’ van Olivier Strebelle dat België pas aan China schonk.
We hadden in overleg met de chauffeur 75 minuten voorzien voor het zomerpaleis zodat we nog voor de grote drukte en op tijd voor het avondprogramma terug konden zijn. Greta kan én snelwandelen én voorlezen uit de reisgids, wat tijdbesparend is! Van alle historische gebouwen is er zo goed als niets authentiek. Ofwel afgebrand, ofwel platgegooid in vijandelijke aanvallen, gaat het meestal om replica’s van de originele bouwwerken. Op een drafje ging het rond het meer, onder de wandelgalerijen en alsmaar meer trappen op, door en langs de verschillende paleizen en tempeltjes tot aan het hoogste punt waar we even op adem kwamen, genietend van het wijds uitzicht. Bergaf kruisten we langs een wirwar van paadjes tussen het groen en stipt op tijd stonden we...aan de verkeerde poort. Mijn Chinees is net voldoende om de chauffeur telefonisch te melden dat ik op een andere plaats sta. De beschrijving heb ik wijslijk aan de poortbewaakster overgelaten. Enkele minuten later kwam onze taxi voorgereden.


Het zomerpaleis


De kleuren en motieven zoals hier in het zomerpaleis sieren nu elke gevel in de stad.

Voor ’s avonds hadden we geen tickets vastgekregen voor het symfonisch concert in de nieuwe opera. Binnenin het prachtige gebouw geraken, zal voor een volgende keer zijn. Uit de drie mogelijkheden die nog open waren, acrobatie, Chinese opera en Kungfu, hadden we het laatste gekozen. Kwinten en Jing, een medetrainee, vergezelden ons. Het was een voorstelling die puur op de –buitenlandse- toeristen gericht was: Engels gesproken met Chinese bovenschriften! Een zoetsappig verhaaltje met wat balletachtige Kungfu, niet echt mijn meug. Zoals gewoonlijk wanneer het licht uitgaat en op het hoogtepunt van het lawaai, vielen mijn ogen toe. We sloten de avond en Greta’s Chinareis af met een gezellig diner.


Laatste avondmaal met Kwinten en Jing