Swap in China: Vrijdag 2 mei

En we zijn er weer. Mama en papa vonden de reis een makkie. Air France is wel een ster kwijtgespeeld, want bij aankomst in Beijing stond onze grootste koffer nog in Parijs. De namiddag moest noodgedwongen gespendeerd worden aan het opsnorren van ondergoed, kousen en een hemd voor Jan. Die moest twee dagen naar de automobielbeurs waar Punchpowertrain een stand had. De eerste avond gingen m & p vroeg onder de wol, was Jan op zwier met de collega’s en had ik mijn zoontje een hele avond voor mij alleen: eerst het depannagebudget helpen opwerken -want hij kon ook wel een hemd en sokken gebruiken- en daarna bijgepraat boven een stomende hotpot.
Vrijdag wou ik een gemakkelijke manier om de muur te bezoeken uittesten. Met de taxi tot Simatai en daar een korte wandeling tot aan de kabellift. Als dat de Chinese manier is om mensen die minder goed te been zijn omhoog te helpen, dan is het toch een bizarre, want om in de voorhistorische bakjes te geraken moet je springen, vermits ze de snelheid niet verminderen. Ook boven gekomen is het nog een fikse klim tot op de muur. Er stond een stevige wind, wat als voordeel had dat de zichtbaarheid veel beter was dan de vorige keer. Ik moest wel geregeld controleren of mama, de lichtste van ons drie, nog niet van de muur geblazen was.
's Namiddags zijn we door de olympische site gewandeld. De stadions zijn een indrukwekkend staaltje architectuur. In de avenues errond wordt in hoog tempo doorgewerkt om op 8-08-2008 klaar te zijn. Dat is het geval in heel de stad. Het is momenteel één grote stoffige bouwput. Ze hebben nog maar een korte tijd, vermits voor de luchtkwaliteit alle bouwwerken zullen stilgelegd worden. Wat niet in aanleg is, ziet er clean uit. Er wordt nog meer gezwabberd en geveegd. Geen papiertje ligt er, geen blaadje.

Eén groot bouwwerf

Tijdens onze driedaagse in Beijing hadden we geluk met het weer. De wind van de eerste dag veegde de hemel schoon zodat we zaterdag de verboden stad onder een warme, maar nog niet brandende zon konden afsleffen. Het stikte er van het volk. Groepen Chinezen die allemaal een rood petje uitgekozen hadden om herkenbaar te zijn. Het duurde wel even voor ik de structuur van de stad door had. Kwinten was gids en leidde ons langs alle hoeken en kamers die we zeker moesten zien. Als avondprogramma stond een wandeling rond Hou Hai lake op het programma. Vandaar door de hutons en langs de Bell en Drum Towers. In de hutons schiet van de originele gevels en steegjes niet veel over. De kleine huisjes worden gelijkgemaakt met de grond en in de oorspronkelijke stijl weer opgebouwd. Daarin nog de typische verkoopsartikels en de toerist kan komen.

Tussendoor een blik op de prachtige opera

Een avond aan Hou Hai Lake

Zondag was goed voor zwemmen, inpakken en wegwezen naar Nanjing, waar Tom ons stond op te wachten. Het huis zag er ok uit, maar die verdomde waterpartij was opnieuw vies en dreef vol groene slobber. Zo’n vuiligheid is toch niks voor mij. Na een rustige dag zijn we dinsdag de stad ingetrokken voor een rondgang langs alle plekjes waar we gedurende onze hotelperiode vertoefden. ’s Avonds was het badminton. Het zweet vloeide weer rijkelijk met meer dan dertig graden buiten en ik wil niet weten hoeveel onder de plastieken koepel.

Een rustdag dat is lezen in de zon

Een rustdag dat is vloeken tegen de computer en het Chinese internet

Mama wou rijstvelden en woningen op het platteland zien. Dus woensdag de auto ingekropen en blijven rijden, steeds verder weg van de stad. In de eerste gordel liggen de industrieparken en voorsteden met lage appartementen, meer rij- en lintbebouwing en veel huisnijverheid. Verderop zaten we op ‘de buiten’. In het lichtglooiende landschap staan de grijze huizen gegroepeerd op de hoogste plekken, omgeven door groentenperceeltjes en rijstvelden. M & p moesten geregeld naar adem snakken bij het bekijken en ondergaan van de Chinese rijstijl. Op de kleinere wegen bestaan er helemaal geen regels meer, tenzij die van de sterkste en de snelste. De varieteit in wat er rondrijdt, wordt ook groter met de afstand van de stad.
Een kijkje in het fabriek stond natuurlijk ook op het programma. Dat lag er keurig bij.

Woensdagavond kwamen Kwinten en Leni, die door haar broertje geïnviteerd was, op ouderlijk en grootouderlijk bezoek. Zo’n familiereunie op verplaatsing heeft wel iets! De volgende dag lieten we mama met haar zware snotvalling en papa bij zijn Italiaanse leerboeken achter voor een zalig partijtje golf op Gingko.

Familiemaaltijd thuis

Gingko Lake

Leni aan zet

We hebben onderburen!! Een –natuurlijk- Chinees koppel, wat ouder dan wij. Er was de voorbije dagen al bedrijvigheid geweest, maar toen we vrijdagmorgen opgeschrikt werden door luid vuurwerk onder ons, was er geen twijfel meer. Met al dat geknal zullen niet enkel hun boze geesten, maar ook die van ons verdreven zijn. Minder is dat rook stijgt en het bij ons binnen niet te harden was van de doordringende solfergeur. We zijn er nog niet uit of we nu blij moeten zijn dat we niet meer alleen zijn...

Onze onderburen jagen de geesten weg

Op het programma stond een wandeling op de Purperen Berg. Een slecht idee op een vakantiedag. Elke Chinees had hetzelfde gedacht. Na een klein uurtje file hielden we hem voor bekeken en reden verder richting Second Bridge. Dan passeer je zowat het fabriek, dus maar weer even erheen om Kwinten en Leni de vorderingen te tonen en in de gauwte een koffie mee te pikken. Over de brug en voorbij het industriepark reden we van het ene dorp naar het andere. Door wriemelende winkelstraatjes en mooi uitgestalde fruitbergen op marktjes. Terug ging langs de imposante First Bridge en dan naar de westkant van de stad voor een kultureel luik, het Nanjing Massacre Museum. Ook hier was het aanschuiven geblazen. Na een tijdje staan smelten in de zon, geraakten we binnen en werden geconfronteerd met de slachtpartij van de Jappen. Tussen 1937 en 1938 plunderden, verkrachtten, verminkten en moorden zij in Nanjing. In totaal werden 300000 inwoners gedood.

Een artistiek-ludieke foto in aanmaak

Het resultaat

Na sightseeing, het werk en kultuur was het tijd voor het lichaam, meerbepaald onze voeten. Een voetmassage start met hals- en rugmassage. Ik verbaas me er iedere keer over hoe snel ze de pijnlijke plekjes terugvinden. Eén vingertje op de juiste –foute- plaats en je gaat door het plafond. Ik zag aan de stuiptrekkingen van Leni dat haar blinde masseuze ook raakgetroffen had. Na zeventig minuten kneden, konden we met lichte tred naar Sunward Fishery, een bekend visrestaurant, waar we een kamertje gereserveerd hadden. Je start er met een rondgang door de toonzaal waar je je vissen en de bijgerechten uitkiest. Bij de dikke kreeft die we opvisten stond aangegeven dat ze op drie wijzen werd klaargemaakt. Dat leek ons heerlijk. Toen de eerste manier werd opgediend, moesten we slikken en niet van honger! Het arme beest was doormidden gesneden en werd decoratief gepresenteerd met het in sashimi gesneden vlees tussen kop en staart in. Het was de eerste keer dat ik een kreeft met draaiende ogen en zwaaiende tentakels zie meevolgen hoe ik haar vlees in mijn mond steek. De smaak is direct wranger... Thuis zou Gaia erop afgestuurd worden. De atmosfeer in het kamertje klaarde op toen onze tafelgenoot naar haar volgende bereiding vertrok en we de andere gerechten konden uitproberen.