Maandag 14 juli 2008

Lijstjes maken, daar zijn ze goed in, maar repareren dat is wat anders! Om de paar dagen komt er een hele delegatie de toer van het huis doen om te bespreken wat er verkeerd zit. Ik begin te geloven dat ze ons huis nog steeds als modelwoning gebruiken en dat het een bedekte vorm van rondleiden is. Positief bekeken zijn voor- en achtergevel redelijk egaal geschilderd. De schimmelvlek is uitgekapt en opnieuw geplaasterd. Minder goed zijn de nieuwe verfspetters, het deurslot dat na twee keer gebruiken terug stuk was en het feit dat ze me weer een week huisarrest gegeven hebben voor de verdere werken, waarvan één dag zonder water omdat ze de druk gaan uittesten. Het weze zo.


De vers geschilderde voorgevel

Zaterdag besloten we nog een stukje Nanjing te verkennen. Tussen de stad en onze woning liggen de waterbloemterrassen. We zijn er al honderd keer voorbijgereden, maar hadden nooit de moeite gedaan er een kijkje te gaan nemen. Onder het motto ‘verken je stad’ en nadat een regenbui alles verfrist had, trokken we erheen. Het domein omvat een groot park met bossen, een museum, een monument, een pavilioen en verschillende souveniersstalletjes en restaurants. Chinezen verstaan perfect de kunst om iets dat van nature vlak is, in trappen aan te leggen. Veel koelte had de regen niet gebracht en na tien minuutjes wandelen, keken we alweer uit naar de volgende douche. De Yu Hua site bleek nog maar eens een restant van het luguber verleden. Het martelarenmuseum en de gedenkpaal leerden ons dat voor de Jappen aan het moorden gingen, ze onderling ook al lelijk huis hadden gehouden. We zijn de draad al lang kwijt wie wanneer goed of slecht was. Wijze les is dat je je beter gedeist houdt, want alle zoveel jaar keert de gezindheid. De bossen en tuinen van Yu Hua waren het executieterrein van begin vorige eeuw. Voornamelijk studenten –wie is anders zo stom zijn bek open te doen- werden er gemarteld en vermoord voor de goede zaak, door de goede zaak.


Het martelarenmuseum


Gedenkmonument van de martelaren


Uitzicht vanop de terrassen

We besloten een oud pavilioen te beklimmen om misschien wat fotootjes te kunnen maken van ons woongebied. Het torentje was echter te wankel, de deuren naar de galerij afgesloten en de ramen te vuil om erdoorheen te kunnen zien.


Pavilioen


Rustige wandelpaadjes in het park


Mooie hoekjes

’s Avonds waren we uitgenodigd door Annemie en Luc in de Seco, een trendy restaurant met Duitse menukaart. Hun Chinatijd zit er in augustus op en we waren al maanden aan’t afspreken om bijeen te komen. Iedereen is echter steeds komend, onderweg of bijna weg zodat afspraken maken moeilijk is.

Zondag was het tijd om onze nieuwe bbq uit te testen. Jan had al zijn scoutservaring nodig om houtskool zonder aanmaakhout, -blokjes of vloeistof in gang te krijgen. Lucifers hadden we ook niet... We konden gewoonweg niet afgaan, want op een terras aan de overkant stond een familie Chinezen op de eerste rij om onze activiteiten te becommentariëren. Toen het uiteindelijk lukte, was voor hen de lol eraf. Zondag is altijd een drukkere dag in het compound. Verschillende eigenaars komen dan een dagje picknicken in hun –leegstaande- eigendom.


Het aanmaken van de bbq vereiste een scoutsverleden


De patatjes erin en de garnalen erop

Met minder dan dertig dagen te gaan, is het Olympische Spelen waar je ook kijkt. Overal staan reclamepanelen, de bussen hangen vol en voor de Suguo was een standje waar je het fakkeldragen kon uitproberen. Toen het mijn beurt was, moest ik eerst mijn vingers in de veel te kleine witte handschoentjes krijgen, tot hilariteit van de omstaanders, en dan hield ik het kartonnen geval nog met de tekst naar achter...


Witte handschoenen aan voor de olympische toorts

Helen heeft rattenvergif gekocht. Dat kan je maar op enkele plaatsen krijgen en je moet ervoor aftekenen. Het is een traagwerkend gif. Om de pijn te verzachten en mijn geweten te sussen, leg ik elke avond een blokje melkchocolade tussen de korrels. Na drie goed gevulde borden is zijn eetlust er nog niet op geminderd.


Chocola met vergifkorrels: hij eet elke avond een bordje vol.