Zaterdag 31 mei

Niets dan lof voor de organisatie en signalisatie in het busstation van Hangzhou! Je busnummer staat geafficheerd boven de exit. Tien minuten voor vertrek gaat het hek open en wordt het ticket digitaal ingelezen. Geen geduw of gewring want het zijn genummerde plaatsen.


Het station van Hangzhou

In Suzhou was ik erg benieuwd naar ons logement in het architecturaal centrum. Kwinten en zijn jaargenoten hadden het op hun reis in september als een absolute aanrader doorgegeven. Helen, Jans assistente, had onze kamer telefonisch vastgelegd want veel Engels kwam er niet aan te pas. Het lag in het meest pittoreske straatje van de stad, eerder een steeg, autovrij, langs een smal kanaaltje. Toen we er arriveerden, waren de deuren en ramen potdicht. In het winkeltje ernaast konden ze niet meer vertellen dan dat het er vaak gesloten was. Aan de andere kant lag een jeugdherberg. De receptionist was zo vriendelijk het contactnummer dat ik gekregen had op te bellen. Geen antwoord. De hostel was prachtig gerestaureerd en er was nog een tweepersoonskamer met sanitair vrij. Die hebben we dan maar direct vastgelegd zodat we aan de verkenning konden beginnen.


Hostel in Suzhou


Ping Jiang Lu te Suzhou (straat van de hostel)

Een broodje smos waar we zin in hadden was natuurlijk nergens te krijgen en de Starbucks was er ook nog niet neergestreken, dus werd het hotpot om onze honger te stillen. Een pot met twee soorten bouillon en vlees, groenten en noedels om erin te laten garen. De pikante soep verbrandde onze keel en van de schep in de pot te laten kregen we brandblaren, maar voor de rest was het lekker. De tuin van de humble administrator werd aangeraden door Johan en de reisgids en was effectief de moeite waard. Elk deel is uitgewerkt volgens een verschillend concept, maar of het nu gecultiveerd of wild, speels, romantisch of strakker was, steeds straalde er een grote rust van uit.


Humble administrator

Tuin van de Humble Administrator te Suzhou

Voor de tuin van de visnetten, ons tweede programmapunt, moesten we de stad van zuid naar noord doorkruisen. Hangzhou indachtig, maakten we er een combinatie van met actiepunt drie: een boottocht op de kanaaltjes. Bij de botenverhuur is ronselen en roeien een vrouwentaak. Het vermoeiende geld inkasseren is voor de mannen voorbehouden. We slaagden erin tegen een zacht prijsje een alternatieve one-way te versieren. Onze gondelierster gleed ons weg van de andere toeristen langs rustige kanaaltjes met idyllische uitzichten. We konden binnengluren in de huisjes en het dagdaagse huisleven volgen. Zo kwamen we ook in de straat van onze hostel terecht waar we konden constateren dat het architecturaal centrum zijn deuren geopend had... Als toemaatje vergastte onze lieve gondelierster ons op authentiek Chinees gezang waarbij een buurtbewoonster spontaan de tweede stem op zich nam.



Aan een sas gekomen moesten we ons bootje terugwuiven en zworven we kriskras door de straatjes in de richting van de visnettentuin. Achter een kleine tempel hoorden we gezang. Onze nieuwsgierige neus volgend kwamen we bij de plaatselijke parochiale bond van de gepensioneerden terecht. Het zaaltje was gevuld met een centrale tafel met offergaven waarrond monniken zaten. De twee vleugels achter hen waren gevuld met ouderen en samen zongen ze religieuze teksten. Het zag er rustig en gezellig uit. Verder in de straat, in een tuintje rond twee kleine pagodes, stonden de stijlverschillen tussen de ming- en qingdynastie geillustreerd en kregen we een lesje in het modelleren van bonzaiboompjes.


Bonzai verzorging


Het seizoen van de rivierkreeftjes. De kuis ervan is een bloedige affaire: kop, zenuwkanaal en kleine pootjes gaan eraf. De rest wriemelt nog in de emmer.

Aan de ingang van een verzorgd voortuintje hing een affiche die niet te ontcijferen was. We hadden dorst en gluurden voorzichtig naarbinnen. Onmiddellijk werden we vriendelijk binnengevraagd. Het was een muziek- en schilderacademie. We kregen er gratis thee begeleid door guzhengspel.



Zo hadden we het gevoel dat we al heel veel gezien en geleerd hadden tegen de tijd dat we bij de tweede tuin aankwamen. Een totaal andere tuin. Veel compacter en meer steen dan wij bij het begrip ‘tuin’ zouden denken, maar ook de moeite waard.


In de tuin van de visnetten te Suzhou

Aan de ingang stonden souvenierstalletjes met betere inhoud dan gebruikelijk. Greta wou de lege plaatsjes in haar bagage opvullen. Ze is voor afdingen echt niet in de wieg gelegd, want zelfs een woekerprijs wou ze met de glimlach betalen ervan overtuigd dat het een koopje was! Gelukkig verstonden de plaatselijke verkopers niet dat ze gerust voor één polo wou uitgeven wat ik nog te veel vond voor twee... Enthousiast over de activiteiten van de dag en over de aankopen, stoffig en bezweet kwamen we bij de hostel aan. Het mindere puntje aan logeren voor een vierde van de prijs van bij de gebuur was dat we voor warm water nog een uurtje geduld moesten hebben. Vermits we dat niet hadden, klonk even later twee keer luid gekrijs toen we ons haar onder de koude straal stonden te wassen. We vonden dat we toch een uitleg verschuldigd waren in het architecturaal centrum. Ze verwachtten ons echter helemaal niet en keken alsof ze het in Keulen hoorden donderen. We kregen wel een rondleiding door het modern gerestaureerde oude pand. Hongerig en moegelopen doken we het eerste het beste restaurant binnen. Eentje met een puur Chinese kaart en vettige tafels, maar de schat van een bediener zette mijn vraag naar rundsvlees, kippensoep en groenten om in krokant gebakken beaf, bouillon met kippenstukjes en noedels en groene groenten met look: lekker en....alles samen voor 4 euro. Na die zware uitgave vonden we dat er een voetmassage af kon. In Shanghai hadden we onze voeten al eens laten kneden. Ook hier liepen we een stuk lichter bij het buitenkomen.

Zondag 25 mei

Zaterdag spoorden we nog maar eens over het gekende traject richting Shanghai. We hadden voor sluiting net voldoende tijd voor een blitsbezoek aan het Museum of Technology and Science, dat ons deed terugdenken aan het Evoluon in Eindhoven van onze kindertijd: een eenvoudige voorstelling van mens, leefmilieu en gebruikte technologiën op een erg toegankelijke wijze met proeven en spelletjes gepresenteerd.


Shanghai Museum of Technology and Science

’s Avonds vonden we aan de Pudong-kant van de Huangpu river een gezellig tapas restaurant met uitzicht op de Bund.

De volgende morgen kozen we voor taxivervoer naar de luchthaven. Erg ontspannend was de rit niet. De chauffeur was doodop van de nachtshift en had alle moeite zijn ogen open te houden. Op 38 km van de eindbestemming wist hij niet meer hoe zitten van ellende en moest hij bij elk manoeuvre een tijdlang focussen eer hij het midden tussen de lijnen bepaald kreeg. Ik had tegen Greta, ons volgend bezoek, gezegd dat ze er op kon rekenen dat we aan de uitgang zouden staan. Daarbij had ik geen rekening gehouden met een zwalpende, knikkebollende bestuurder! Ze was dan ook al gearriveerd toen wij er aankwamen. Het was laden en lossen, want Jan moest de vlieger in naar HongKong.
Een rondleiding door Shanghai is intussen routine geworden. Met wat doorwerken krijg ik er op twee dagen de hoogtepunten aan elkaar geregen.


De tweede stad op het programma was Hangzhou, een treinrit van 75 minuten van Shanghai verwijderd. Ik had gereserveerd in een jeugdherberg die goed gelegen was, vlakbij het meer. Aan de andere bewoners konden we constateren dat de jeugd bij ons misschien toch al gepasseerd was. Hoewel, wie ons tempo wou volgen moet over een goede fysiek beschikken!


In de jeugdherberg te Hangzhou

De stad telt 6 miljoen inwoners en het is er hetzelfde circus van files en getoeter als in de andere steden. Om een taxi te pakken te krijgen aan het station moesten we maar eventjes 45 minuten in het rijtje staan. Hangzhou is een geliefde vakantiebestemming van de Chinezen. We konden ze alleen maar gelijk geven. Aan de rand van het West Lake gekomen, kon er geen enkele promenade aan de rivièra tegenop! De hele omtrek van het meer is afgeboord met terrassen en parken, goed voor meer dan 3 uur wandelen.


West Lake te Hangzhou


De avond valt over West Lake

Greta had de ‘musts van Hangzhou’ uit de verschillende reisboeken bijeengezocht. Het eerste doel was een klooster en pagode aan de andere kant van het meer. Je kan in alle modellen van boot rondvaarten maken op het meer. Na flink afbieden hebben we onze gondelier duidelijk gemaakt dat we een overzet wensten ipv van een rondvaart. Zo konden we rustig genieten van de verschillende landmarks, ons oriënteren voor het vervolg van de planning en waren we meteen zonder warme voeten op de plaats waar we moesten zijn.
Het was een steile klim naar het Boeddhistische klooster op de heuvel. Vanaf het meer onzichtbaar verscholen achter het dichte subtropische groen, was het een idyllische plaats om rustig te genieten van het uitzicht. De weg naar de pagode was niet aangeduid en ons gevoel hielp ons naar de verkeerde kant. Tegen de tijd dat we daar achter waren, hadden we een lange klim in de plakkende warmte achter de rug, besloten we eensgezind dat er nog vele pagodes zouden volgen en kozen voor een half uurtje rust op het terras van een theehuis aan de rand van het meer.


De pagode vonden we niet. Er moet tenslotte nog iets zijn voor de volgende keer...

Ik moest dringend aan cash geraken en daarvoor moesten we het centrum in. Eventjes een taxi nemen was er niet bij, want ze waren weer allemaal in gebruik. Dan maar te voet op weg gegaan. Aan de bushalte werden we aangesproken door een Japanse jongedame die onze hulp vroeg om terug aan haar hotel te geraken. Dat leek ons erg vreemd, vermits wij duidelijk de enige echte buitenlanders in de buurt waren! Bleek dat ze met haar Japans geen jota Chinees verstond en ook de karakters niet kon ontleden. Toen ik een document van haar hotel vroeg, was die voorzien van een Chinese hoofding. Hiermee konden we al terecht op de eerste bus. Deze kwam recht uit het museum. Houten deurtjes, houten binnenafwerking, lekker gammel en charmant. Naast de chauffeur reist er een ‘stewardess’ met witte handschoentjes mee die de reizigers op- en af helpt en constant rondroept wat de volgende halte zal zijn. Ze nam ons onder haar vleugels -we mochten niet verder dan de eerste rij- en wees ons onze bestemming aan. Drie RMB per vrouw gaf me recht op één RMB retour. Toen die niet kwam, besloot ik er geen probleem van te maken, vermits het goedkoper uitkwam dan een taxirit. Na betaling door de passagiers aan de volgende stop, gaf de chauffeur me mijn wisselgeld. Geen pasmunt voorhanden! Een gebrekkige taalkennis kan tot misverstanden leiden.
Woensdag hadden we een fietstocht gepland. Om de 500 meter is er wel een fietsenverhuur te vinden, weliswaar van een formaat dat bij ons voor kinderfiets doorgaat.


Bergtocht op kinderfietsjes

Na een ontbijt in de Starbucks –Greta is er vanaf nu een fan van- ging de route naar het museum van de Chinese geneeskunde in het oude centrum van de stad. De nog originele apotheek die eraan verbonden is, is nog steeds in gebruik en druk bezocht.


Apotheek voor Chinese geneeskunde

Vervolgens leidde de weg naar de Ling Yin tempel, één van de grootste tempels van China. Ook de site errond was de moeite waard. In de omringende kalkstenen rotsen zijn honderden beelden uitgehouwen, waaronder de liggende lachende Boeddha.


De liggende lachende Boeddha

Het boekje vermeldde dat het volgende stuk veeleisend was voor de gewrichten en onze longen zouden afzien. Daar was geen letter van gelogen. De slingerende weg tussen de theeplantages was vaak te steil voor onze dwergfietsen zonder versnellingen. Alleen de fiets voortduwen was al een beproeving vermits ze zo klein waren dat je dubbelgevouwen moest lopen en de pedalen onze benen bovendien met blauwe plekken sierden. Dat en het zweet namen we er met plezier bij want het uitzicht was onvergetelijk en de al even steile afdaling achteraf een welgekome beloning.


Fietsen tussen de theeplantages

Beneden gekomen besloten we er ook het laatste deel aan te breien: drie kilometer slingeren naar de pagode van de zes harmoniën aan de rand van de Qiantang rivier. De klim van 60 meter gaf een goed uitzicht over de brede rivier.


Pagode van de zes harmonieën

En dan was het hoog tijd dat we die rotfietsen kwijt geraakten. De normale weg was terug de heuvels door, maar dat zou ons gekneusde achterste nooit toegelaten hebben. Met een klein ommetje langs de rivier vonden we onze weg door het drukke stadsverkeer en konden een half uur later in cowboystijl op zoek naar eten. Op de Starbucks na hadden we ons strikt aan Chinees eten gehouden. In Shanghai had ik er schildpad tussen gezet: eetbaar maar niet whow. Ik probeerde telkens nieuwe smaken en variaties uit de menukaarten terug te vinden, die onveranderlijk door Greta als heel lekker of lekker bestempeld werden. Enkel bij het dessert van die avond was het een ‘never again’. Ik had cake en een fruittaartje besteld. De cake bleek een zout bladerdeegje met gehaktvulling: lekker maar niet ons idee van afsluiter. Het vruchtentaartje was een pasta van durian...de stinkende vrucht die ik een jaar geleden uit nieuwsgierigheid gekocht had en wegens te veel stank had weggezwierd. De smaak kwam 100% overeen met de geur en we omdat onze maag het iedere keer terugstuurde, hadden we er de hele avond plezier van.

Vrijdag 16 mei

De week zit er weer op. Daarstraks met open dak en raampje, zonnenbril op de neus en loeiharde -Chinese- muziek zigzaggend tussen allerhande vehikels naar de stad gereden. Dertig graden, open en zonnig zomerweer. Zo is het best te genieten. Na de laatste treintickets voor de volgende trip gekocht te hebben, een tijdje zitten smelten onder een parasol van de Starbucks met zowaar...mijn woordenboek. Toen mijn filter vol zat, verder gewandeld naar de Walmart voor nog wat huisraad. En nu aan ’t genieten op ons terras van de ondergaande zon. Enkel het inpakken moet nog gebeuren, want morgen sporen we nog maar eens naar Shanghai.
In huis en in het fabriek hebben we niets gevoeld van de aardbeving. In de Crowne Plaza hebben ze op het punt gestaan het hotel te ontruimen toen het meubilair in beweging kwam. In Beijing is Kwinten de meer dan twintig etages van zijn kantoorgebouw moeten naar beneden trappen. Hij was de enige die er gerust in was dat de architecten het wel goed berekend zouden hebben.
De hele week was het perfect weer. Nadat de werkmannen voor de zoveelste keer vertrokken waren, kon de opkuis nog maar eens starten. Op zoek naar een chloorproduct voor de vijver, heb ik de practische manier uitgetest: alle flessen en bussen in de suguo opengedraaid en gesnoven wat erin zat. Javel zat ertussen en dat gaf onmiddellijk resultaat. Op een paar minuten tijd –ik had er dan ook twee bussen in leeggegoten- was er geen groen meer te bekennen.
De auto zat aan 3800 km en moest hoogdringend binnen voor zijn 2500 km nazicht. Daar moet je geen afspraak voor maken. Je rijdt de garage binnen en een uurtje later staat hij gewassen en al weer klaar. 16 euro!


Nagekeken en opgeblonken rijden ze onze auto voor

Woensdag ben ik naar de inhuldiging van het nieuwe lokaal van de NIC, de Nanjing International Club, geweest in de Nanjing International School. Die ligt in het noordoosten van de stad. Met behulp van een primitief plannetje van internet belandde ik eerst verkeerdelijk op de site van de Nanjing University –één van de 40 die de stad telt. Voor en nadeel van buitenlander te zijn is dat de poort voor je geopend wordt, ook al ben je niet op het juiste adres. International School verstond de portier niet en aan een plannetje lezen, daar beginnen ze zowiezo niet aan. Nu ik er toch binnen was, heb ik rustig een wandelingetje langs het gymnasium en de economiefaculteit gemaakt. Vervolgens twee blokken verder gereden en aan de NIS uitgekomen. De kinderen van de expats mogen niet klagen. Een mooi gebouw, uitnodigende klassen met alles erop en eraan, omgeven door sportterreinen en aantrekkelijk aangelegde zithoekjes.


Nanjing International School

Een babbel met een sympathieke Engelse waarmee ik enkele maanden geleden golf speelde, illustreerde het expatleven: ze vertrekken eind juni naar hun volgende bestemming. Contacten zijn hier telkens van korte duur.
Donderdagavond kwamen YX, de plantmanager, zijn vrouw, dochter en Michael eten. De echtgenote was uiterst voorzichtig met het uitproberen van mijn ‘Vlaamse kost’, tot de chocolade mousse op tafel kwam. Dochterlief vertrekt in augustus voor twee jaar naar Canada. Een manier om het Chinese ingangsexamen voor de universiteit te omzeilen. Geld helpt altijd...
YX wist de verklaring waarom de werkzaamheden naast ons in het compound stilgelegd zijn.
Bij de grondwerken zijn ze op graven vanuit de Mingdynastie gestoten. Voor mijn part mogen ze nog twee jaar archeologische ontdekkingen doen. Zo blijft het rustig en is er veel minder stof.


De werken naast ons liggen stil

Onder ons zijn ze nog steeds in het uitpakstadium Naar onze normen was hun demonstratiewoning al overdreven overladen ingericht: kristallen luchters, overal drapages en snuisterijen. Ik vraag me af waar ze al hun eigen spullen nog gaan bijkrijgen.


Onderburen aan de uitpak

Ik was gaan kennismaken. Enkel de zoon was thuis en aan de uitpak. Met onze eigenlijke buren heb ik nog geen kennis gemaakt, maar we hebben alvast onze goede wil getoond.


Na het buurten

Ook in een aantal andere huizen zijn de decoratiewerken begonnen. We zullen moeten afleren in hoog tempo de berg op en af te sjeezen. Er zou al eens een tegenligger kunnen zijn.


De rozen staan in bloei in het compound


klasuitstap naar de supermarkt


Waarom op het voetpad lopen als er midden op straat zoveel plaats is

Zaterdag 10 mei

Eerst en vooral een dikke proficiat aan mama voor haar 75ste verjaardag !

Onze Chinese familiebijeenkomst eindigde met nog maar eens een dagje Gingko, ditmaal onder het waakzame oog van oma en opa.


Genietend van het landschap

Daarna vlogen de duiven uit. Voor Leni zat de shorttrip erop, Kwinten moest weer aan de slag in Beijing, Jan nam de vlieger naar Shenzhen en mam, pap en ik de trein naar Shanghai.


Afscheid van het huis

De laatste dagen van hun bezoek daar waren wat minnetjes. Enkele venijnige rotbeestjes hadden een succesvolle aanval op mijn darmen gedaan en me gereduceerd tot een slappe vod. Gelukkig hadden we de eerste dagen het grootste deel van ons programma afgewerkt.
We apprecieerden het dat ze de overtocht gemaakt hebben om onze tweede thuis te komen bekijken.


Tuinbezoek aan Yu Yuan


En het verplichte nummertje...


In de confuciustempel in de oude stad van Shanghai

Met drie immodiums, een dieet van rijst en veel water kreeg ik een dag later in Nanjing weer zin in klusjes. De schabben die ik maanden geleden kocht, hebben een meerwaarde uitgekeerd: door de toename van de luchtvochtigheid zijn ze een centimeter langer geworden. Hoewel we nu meer hout hebben, gaan spijtig genoeg de deurtjes niet meer dicht. Gelukkig werkt de uitzetting maar in één richting of ik had de kasten laten springen. Weer wat bijgeleerd. Om die gezwollen schabben eruit te krijgen, moest wel de halve (dichterlijke overdrijving) kast uiteen!
Op zwalpende benen de auto in en naar de suguo gereden voor een schroevendraaier -de dure die ik gekocht had is per ongeluk meegenomen door één van de werkmannen- en een visnet voor slobbervangst. Autorijden doe je hier toch best met een frisse kop. Net toen ik zelfvoldaan terugblikte op een handig ontwijkmanoeuvre voor een frontaal naderende tientonner op mijn baanvak en een shortcutter van de andere kant die even tegen richting wou, besloot een juffer op een roze miniscooter dat ze aan de overkant moest zijn en voerde dat uit onder een hoek van negentig graden. De remmen van de Haima werkten prima en ik was direct weer met mijn laatste fut bij de weg.
Vrijdag vloog ik er direct goed in: ruiten wassen, terras afspuiten, de fonteintjes terug in werking zetten. Dat groene spul in de vijver bleek niet door een visnet te vangen; het glipte door de fijne mazen en koekte weer samen. Raar goedje. En toen zag ik de drup. Water lekte uit de muur. Bij nadere inspectie bleek het regenwater van vannacht de kortste weg gekozen te hebben tussen de spleten van het terras. Juist wat ik al weken, maanden aan het verkondigen was maar volgens de aannemer totaal onterecht. Tien minuten later stond hij er om het onmogelijke te bekijken. In een handomdraai toverde hij drie man tevoorschijn. Hoewel ik maar weer eens getoond had waar het hem zat, werden de voegen en de losse bezetting uitgekapt. Vervolgens vulden ze hun gedeukte potten en goten die uren aan een stuk leeg in de openingen. Rara welk water??? Mijn groene slobber, over de witte muren. En dat terwijl het kraantje er vlak naast staat. Ik lag op vinkenslag om de eerste die zijn cementgereedschap zou spoelen in de vijver terecht te wijzen, maar toen het uiteindelijk zover was, had ik al zoveel onverklaarbaars gezien, dat het niet meer hoefde. Tussendoor waren ze de muur in de slaapkamer boven aan ’t bezetten, zodat alles weer één grote vuilhoop werd. Vanaf het moment dat je ophoudt je eraan te ergeren, wordt het grappig. Zeker toen ik één van de mannen vertwijfeld met de twee uiteinden van de gardenaspuit in zijn handen zag. Hij had overal aan gedraaid en getrokken en wist niet aan water te geraken. De verbazing op zijn gezicht was de moeite waard toen met één klik de staart vastzat en een handomdraai later de snuit begon te spuiten. Hij heeft zich lang geamuzeerd met de rotzooi weg te sproeien. Die ligt nu bij de onderburen op het terras...
O ja, de ramen, die moesten nog uren open want de geur van stinkvoeten geraakte er weer niet uit!


Symptomatische aanpak van een waterlek


Volle actie!

Vrijdag 2 mei

En we zijn er weer. Mama en papa vonden de reis een makkie. Air France is wel een ster kwijtgespeeld, want bij aankomst in Beijing stond onze grootste koffer nog in Parijs. De namiddag moest noodgedwongen gespendeerd worden aan het opsnorren van ondergoed, kousen en een hemd voor Jan. Die moest twee dagen naar de automobielbeurs waar Punchpowertrain een stand had. De eerste avond gingen m & p vroeg onder de wol, was Jan op zwier met de collega’s en had ik mijn zoontje een hele avond voor mij alleen: eerst het depannagebudget helpen opwerken -want hij kon ook wel een hemd en sokken gebruiken- en daarna bijgepraat boven een stomende hotpot.
Vrijdag wou ik een gemakkelijke manier om de muur te bezoeken uittesten. Met de taxi tot Simatai en daar een korte wandeling tot aan de kabellift. Als dat de Chinese manier is om mensen die minder goed te been zijn omhoog te helpen, dan is het toch een bizarre, want om in de voorhistorische bakjes te geraken moet je springen, vermits ze de snelheid niet verminderen. Ook boven gekomen is het nog een fikse klim tot op de muur. Er stond een stevige wind, wat als voordeel had dat de zichtbaarheid veel beter was dan de vorige keer. Ik moest wel geregeld controleren of mama, de lichtste van ons drie, nog niet van de muur geblazen was.
's Namiddags zijn we door de olympische site gewandeld. De stadions zijn een indrukwekkend staaltje architectuur. In de avenues errond wordt in hoog tempo doorgewerkt om op 8-08-2008 klaar te zijn. Dat is het geval in heel de stad. Het is momenteel één grote stoffige bouwput. Ze hebben nog maar een korte tijd, vermits voor de luchtkwaliteit alle bouwwerken zullen stilgelegd worden. Wat niet in aanleg is, ziet er clean uit. Er wordt nog meer gezwabberd en geveegd. Geen papiertje ligt er, geen blaadje.


Eén groot bouwwerf

Tijdens onze driedaagse in Beijing hadden we geluk met het weer. De wind van de eerste dag veegde de hemel schoon zodat we zaterdag de verboden stad onder een warme, maar nog niet brandende zon konden afsleffen. Het stikte er van het volk. Groepen Chinezen die allemaal een rood petje uitgekozen hadden om herkenbaar te zijn. Het duurde wel even voor ik de structuur van de stad door had. Kwinten was gids en leidde ons langs alle hoeken en kamers die we zeker moesten zien. Als avondprogramma stond een wandeling rond Hou Hai lake op het programma. Vandaar door de hutons en langs de Bell en Drum Towers. In de hutons schiet van de originele gevels en steegjes niet veel over. De kleine huisjes worden gelijkgemaakt met de grond en in de oorspronkelijke stijl weer opgebouwd. Daarin nog de typische verkoopsartikels en de toerist kan komen.


Tussendoor een blik op de prachtige opera


Een avond aan Hou Hai Lake

Zondag was goed voor zwemmen, inpakken en wegwezen naar Nanjing, waar Tom ons stond op te wachten. Het huis zag er ok uit, maar die verdomde waterpartij was opnieuw vies en dreef vol groene slobber. Zo’n vuiligheid is toch niks voor mij. Na een rustige dag zijn we dinsdag de stad ingetrokken voor een rondgang langs alle plekjes waar we gedurende onze hotelperiode vertoefden. ’s Avonds was het badminton. Het zweet vloeide weer rijkelijk met meer dan dertig graden buiten en ik wil niet weten hoeveel onder de plastieken koepel.


Een rustdag dat is lezen in de zon


Een rustdag dat is vloeken tegen de computer en het Chinese internet

Mama wou rijstvelden en woningen op het platteland zien. Dus woensdag de auto ingekropen en blijven rijden, steeds verder weg van de stad. In de eerste gordel liggen de industrieparken en voorsteden met lage appartementen, meer rij- en lintbebouwing en veel huisnijverheid. Verderop zaten we op ‘de buiten’. In het lichtglooiende landschap staan de grijze huizen gegroepeerd op de hoogste plekken, omgeven door groentenperceeltjes en rijstvelden. M & p moesten geregeld naar adem snakken bij het bekijken en ondergaan van de Chinese rijstijl. Op de kleinere wegen bestaan er helemaal geen regels meer, tenzij die van de sterkste en de snelste. De varieteit in wat er rondrijdt, wordt ook groter met de afstand van de stad.
Een kijkje in het fabriek stond natuurlijk ook op het programma. Dat lag er keurig bij.

Woensdagavond kwamen Kwinten en Leni, die door haar broertje geïnviteerd was, op ouderlijk en grootouderlijk bezoek. Zo’n familiereunie op verplaatsing heeft wel iets! De volgende dag lieten we mama met haar zware snotvalling en papa bij zijn Italiaanse leerboeken achter voor een zalig partijtje golf op Gingko.


Familiemaaltijd thuis


Gingko Lake


Leni aan zet

We hebben onderburen!! Een –natuurlijk- Chinees koppel, wat ouder dan wij. Er was de voorbije dagen al bedrijvigheid geweest, maar toen we vrijdagmorgen opgeschrikt werden door luid vuurwerk onder ons, was er geen twijfel meer. Met al dat geknal zullen niet enkel hun boze geesten, maar ook die van ons verdreven zijn. Minder is dat rook stijgt en het bij ons binnen niet te harden was van de doordringende solfergeur. We zijn er nog niet uit of we nu blij moeten zijn dat we niet meer alleen zijn...


Onze onderburen jagen de geesten weg

Op het programma stond een wandeling op de Purperen Berg. Een slecht idee op een vakantiedag. Elke Chinees had hetzelfde gedacht. Na een klein uurtje file hielden we hem voor bekeken en reden verder richting Second Bridge. Dan passeer je zowat het fabriek, dus maar weer even erheen om Kwinten en Leni de vorderingen te tonen en in de gauwte een koffie mee te pikken. Over de brug en voorbij het industriepark reden we van het ene dorp naar het andere. Door wriemelende winkelstraatjes en mooi uitgestalde fruitbergen op marktjes. Terug ging langs de imposante First Bridge en dan naar de westkant van de stad voor een kultureel luik, het Nanjing Massacre Museum. Ook hier was het aanschuiven geblazen. Na een tijdje staan smelten in de zon, geraakten we binnen en werden geconfronteerd met de slachtpartij van de Jappen. Tussen 1937 en 1938 plunderden, verkrachtten, verminkten en moorden zij in Nanjing. In totaal werden 300000 inwoners gedood.


Een artistiek-ludieke foto in aanmaak


Het resultaat

Na sightseeing, het werk en kultuur was het tijd voor het lichaam, meerbepaald onze voeten. Een voetmassage start met hals- en rugmassage. Ik verbaas me er iedere keer over hoe snel ze de pijnlijke plekjes terugvinden. Eén vingertje op de juiste –foute- plaats en je gaat door het plafond. Ik zag aan de stuiptrekkingen van Leni dat haar blinde masseuze ook raakgetroffen had. Na zeventig minuten kneden, konden we met lichte tred naar Sunward Fishery, een bekend visrestaurant, waar we een kamertje gereserveerd hadden. Je start er met een rondgang door de toonzaal waar je je vissen en de bijgerechten uitkiest. Bij de dikke kreeft die we opvisten stond aangegeven dat ze op drie wijzen werd klaargemaakt. Dat leek ons heerlijk. Toen de eerste manier werd opgediend, moesten we slikken en niet van honger! Het arme beest was doormidden gesneden en werd decoratief gepresenteerd met het in sashimi gesneden vlees tussen kop en staart in. Het was de eerste keer dat ik een kreeft met draaiende ogen en zwaaiende tentakels zie meevolgen hoe ik haar vlees in mijn mond steek. De smaak is direct wranger... Thuis zou Gaia erop afgestuurd worden. De atmosfeer in het kamertje klaarde op toen onze tafelgenoot naar haar volgende bereiding vertrok en we de andere gerechten konden uitproberen.


Nanging Massacre Museum


Schooluitstap: de kinderen mogen het verleden niet vergeten


Onze kleintjes in het centrum van Nanjing


Deugddoende (?) massage


De kreeft volgde mee of het smaakte


Nog even door het luikje


Doggy bags