Woensdag 23 juli 2008

Om gelijk te lopen met de vakantie in België werd beslist het fabriek, op verdere afwerking van de lijn na, week 30 en 31 te sluiten. Dat gaf ons de kans om op de uitnodiging van mijn jongste broertje in te gaan en naar Bali te trekken. De laatste week in Nanjing bood niet veel speciaals. Het was warm. De werkers kwamen en gingen, plakten me elke dag thuis, maar geraakten natuurlijk niet klaar. Jan slaagde erin een Chinese dame achteruitrijdend een zoentje te geven terwijl zij net een U-bocht maakte. Gelukkig zat Helen naast hem, zodat met 200 RMB het probleem van de baan was.


Controleren van de waterdruk


Om de lek te repareren moest heel het geval van de muur


Een eerste en hopelijk laatste zoentje

Zaterdagmorgen vlogen we naar Hongkong. Daar zworven we uren door de nieuwe shoppingcenters van Kowloon en vulden onze leesvoorraad aan. Meestal zit je in die malls in kunstlicht. Hier heb je op vele plaatsen uitzicht op de haven of op de zee zodat je niet het gevoel hebt een hele middag binnen gezeten te hebben. Buiten was het echt niet te doen. ’s Avonds namen we de metro naar Tung Chung, een district dicht bij de luchthaven, waar we Freek vanachter zijn sim-voorbereiding visten om bij te praten tijdens het avondeten.


Tung Chung by night

Op een dikke vier uur vlogen we van Hongkong naar Denpasar. Daar moesten we volle twee uur in het rijtje staan om aan een visum te geraken. Nico stond al die tijd buiten te smelten, maar was nog steeds in opperbest humeur toen hij ons naar Canggu reed. Hij popelde om ons de ‘hutjes’ te laten zien. Nico, Katrien, Romi en Estée verblijven in de annex van de woning van een vriendin en haar man die al jaren op Bali wonen. Een vierhonderd meter verder in de straat ligt het optrekje dat ze voor ons aan een vriendenprijsje voorzien hadden. Aan het einde van een smal steegje, achter een zwart hek ligt...het paradijs. Drie kamers, elk in een romantisch huisje, een gezellige open keuken, een tuin vol bloemen met een eigen boeddha, een uitkijkpavilioentje met zicht over de rijstvelden en een uitnodigend zwembad. Koeien en kippen naast ons en tientallen vliegers hoog in de lucht. We hadden echt geen probleem daar een week van onze vakantie op te offeren. Enkel zonde dat alles alleen voor ons was.


Eerste blik op Bali


De poort van het paradijs


Er zijn slechtere plaatsen om te vertoeven...


Zicht op de achterliggende rijstvelden vanop het pavilioen

Nico had voor een auto gezorgd. De carrosserie heeft een zwaar verleden, het lekkende aircowater zorgt voor permanente koeling van de voeten , als je één knop omhoog trekt gaat soms het ander raampje open, maar hij rijdt en is goedkoop. Bovendien kan je je met een luxewagen beter niet tussen de wriemelende massa scooters begeven. Over de terugweg van de supermarkt hebben we gisteren twee uur gedaan ipv de 30 minuten die er normaal voor nodig zijn. Ze zijn hier uiterst spaarzaam met wegwijzers en elk straatje en dorpje ziet er hetzelfde uit.
Medee en zijn vrouw Amatoet (of zoiets), de huisbewakers, zijn de vriendelijkheid zelve. Ze onderhouden huis en tuin, verzorgen het ontbijt met vers geperste fruitmengelingen en eitjes naar keuze. Ik had gevraagd of Amatoet een plaatselijk gerecht kon klaarmaken vermits Nico en Katrien met hun vrienden kwamen buurten. Ze stond er een halve dag voor in de keuken en heeft er een echt feestmaal van gemaakt. Zoiets durf ik geen tweede keer vragen...

Nog een klein detail. Onze rat thuis is niet meer. Hij heeft zijn weg gevonden naar het paradijs, waar wij hem de eerste dag al in de open badkamer tegenkwamen...


De familie komt buurten


Lichtelijk decadent maar toch wel plezierig


Amatoet zei dat ze niet kon koken en bereidde een feestmaal voor wel twintig man