Vrijdag 28 november 2008

Juist nu we ons de Chinese rijstijl goed eigen hebben gemaakt, proberen ze met massale politiecontroles het verkeersreglement te doen naleven. Toen ik maandag de hoek naar onze straat omdraaide –door het rood weliswaar, maar dat staat daar enkel ter versiering- stonden er politieagenten achter het hoekje op de loer om overtreders tegen te houden. De man voor mij vloog ondanks zijn vele opwerpingen op de bon. Ik moest mijn rijbewijs afgeven en hield me gedeisd. Na een korte deliberatie, kwam er ééntje me vragen of ik wel wist dat ik verkeerd had gedaan. Berouwvol toegevend dat ik het wist en met neergeslagen ogen zodat ze niet zouden zien dat ik het de volgende keer wel opnieuw zou proberen, vroeg ik naar de prijs van mijn zonde. De goede aanpak of misschien eerder het feit dat ze van mij vanaf wilden, maakte dat ik mijn rijbewijs terugkreeg met een ‘goed voor één keer’! Vanaf nu tuur ik voorzichtig door de bomen voor ik het hoekje omsla.


Overal staan tegenwoordig controleposten. Deze bewaakt het hoekje van onze straat.

Na de Nic-lunch van dinsdag was het veel te mooi weer om terug naar huis te rijden. Mien en ik besloten een wandeling langs het Xuanwulake te maken. Op een kleine twee uur waren we rond, gelucht en bijgepraat.


De dinsdaglunches gaan door in 'gold and silver', een klein restaurantje met een immense spijskaart vlakbij de universiteit


Hier is hoog ‘as high as a kite’. Op elk vrij plekje laten mannen hun vlieger op. Je kan ze ook huren.

Donderdag was firmadag. Het personeel kreeg de keuze tussen een bezoek aan het pretpark in Wuhu of een sportdag in Nanjing. De jeugd verkoos ondersteboven gehangen worden; de ouderen (dat is alles boven de dertig) prefereerden sport. Ik was mee uitgenodigd en volgde Jans keuze. Om negen uur werden we in de Sunpalace, het sportcentrum aan het Xuanwulake, verwacht voor badminton, pingpong en tennis. De meesten kozen voor indoor, zodat Jan en ik ruim de kans kregen om lang vergeten tennisvaardigheden naar boven te halen. Onder een stralende zon, maar koude wind werd het om ter meeste slagen ipv echt tennis, want de ballen vertikten het binnen de lijnen te blijven. Onze frisse neus brachten we op temperatuur met wat pittige partijtjes badminton tot het lunchtijd was. Catherine had een hoek gereserveerd in één van de Yosemite restaurantjes, een keten waar je tegen heel schappelijke prijzen (25 RMB) kan kiezen tussen een uitgebreid assortiment van lunchsets.
Voor de namiddag was –nog maar eens- massage voorzien. Uit mijn voeten las het meisje dat mijn keel en maag niet goed in orde waren. Dat halen ze er iedere keer uit, hoewel ik geen klachten heb. Een extraatje deze keer was dat door te frullen aan mijn oren ze kon weten dat mijn rug problemen gaf. Bij al de anderen werd geen enkel defect vastgesteld. Nu heb ik alvast een excuus om mijn bezoekjes aan de massagesalons voort te zetten.


Firmadag: sporten in Sunpalace


Ze speelden met onze voeten en er kwam muziek uit!

Voor het tweede deel van de middag stond kaarten geprogrammeerd, wat met onze zestien deelnemers perfect uitkwam. YX en Steven, de kwaliteitsverantwoordelijke, leerden ons 80-en. Met twee boeken kaarten tegelijk is het de bedoeling dat het ene team het spel van de twee anderen doorbreekt met een soort van wiezen. Jan en ik hadden geen schijn van kans, ook al omdat er telkens nieuwe regels opdoken die ze ons nog niet uitgelegd hadden. Tegen de avond hadden we allebei een punthoofd vol frustraties. Daarbij kregen we nog te horen dat er nog hopen regels moesten toegevoegd worden en dat er ook nog zoiets als eigen variaties in onderlinge afspraak tussen de spelers bestond... Waarom kunnen ze niet gewoon Zwarte Pieten???
Voor het diner trokken we naar het grootste restaurant van China, één van de drie Sunward Fishery restaurants van Nanjing. Er is plaats voor 5000 eters tegelijk. De groep van Wuhu was daar intussen al gearriveerd. Door de sterke wind waren de spectaculairste attracties gesloten, maar ze hadden toch een plezierige dag gehad.


Kaarten is een favoriet amuzement. Ze doen het met grote overtuiging uren aan een stuk.

Zaterdag 22 november 2008

Lufthansa had ons een uitnodiging gestuurd voor de opening van het Nanjing Jazz Festival. Dat ging door in de hall van het Art Institute. De openingspeeches van organisatoren en sponsors namen zowat de helft van de tijd in beslag. Het swingende optreden van de Zuidafrikaanse groep ‘Applauz’ en de Duitse band ‘Tapshot’ waren het wachten waard, zelfs voor Jazzleken als wij.


Applauz bracht sfeer vanaf de eerste noot

Met eerst Leni, dan Jan en vervolgens Klaar aan de luchthaven af te zetten, was mijn vrije week aangebroken. Om me zeker niet te vervelen, heb ik me een boormachine aangeschaft. Ik had me voorgenomen de klusjes te beperken en paradehanden te kweken, maar als rond me alles naar beneden valt of wiebelt, dan beginnen mijn vingers te jeuken.
Intussen is het volop herfst. Overdag als de zon er is, warmt onze woning goed op, maar ’s avonds is de kilte niet aangenaam. De airco kan koud en warm blazen, kwestie is te weten hoe je de omschakeling moet maken. In de lente was de elektrieker dat komen doen. Na een paar uur stroke per stroke opzoeken, waren de karakters op de afstandbediening vertaald en heb ik de warme knop gevonden alsook de extra stroomknop die mee ingedrukt moet worden. De warmte die eruit kwam, voelde dubbel zo behaaglijk aan nu ik ze zelf gevonden had. Dat het apparaat in één van de slaapkamers soms mee tot leven komt wanneer ik de verwarming in de woonkamer opzet, is een Chinese kronkel waarvoor ik voorlopig geen oplossing zie.
In Nanjing is er geen straat zonder bomen. Voor de straatvegers is het nu topseizoen. Met hun takkenbossen worden de vallende bladeren weggezwiept alvoor ze goed en wel de kans krijgen de grond te raken. Voor de automobilisten is het extra uitkijken, want ze laten hun karretjes bij voorkeur midden op de weg achter en kijken zelf amper op als ze bijna uit hun sokken gereden worden.


De straatvegers hebben een drukke tijd

Dinsdag was sociale integratiedag. Ik ging naar mijn eerste lunch met de dames van de NIC. In een klein restaurantje in de universiteitsbuurt wordt elke dinsdag een tafel gereserveerd voor wie zin heeft in en tijd voor een babbel. Het was een evenwichtige verdeling tussen de nationaliteiten: 2 Engelse, 1 Amerikaanse, 1 Italiaanse, 1 Zwitserse, 1 Oostenrijkse, 2 Belgische en 3 Duitse vrouwen en 1 Amerikaan die geen probleem had tussen het getater te zitten. De Duitsers zijn hier zowiezo altijd in de meerderheid met een grote plant van Siemens/Bosch, BASF, ZF,... In een mengeling van Engels en Duits (die zijn minder geneigd hun taal op te geven) werden de laatste nieuwtjes uitgewisseld en afspraken gemaakt voor latere evenementen. Als je wil kan je bijna elke dag wel iets van de NIC vinden om uithuizig te zijn.
Om twee uur had Mien een reservatie voor ons gemaakt bij haar massagesalon. Ze wou absoluut dat ik dat eens uitprobeerde. Het is meer een kinepraktijk met twee osteopaten dan een ontspannend massagehuis. Toen ik helemaal afgewerkt was door het personeel, werd Dr Wu himself erbij gehaald voor de finishing touch. Ik had verteld dat ik enkel een stijve onderrug had tengevolge van een vroegere hernia. Ongevraagd klom hij op een zeepkist om op mijn niveau te komen en sleurde mij over zijn rug. Voor de eerste keer van mijn leven weet ik wat gekraakt worden is! Hoewel ik er schijnbaar niets aan overgehouden heb, hoeft het voor mij niet meer. Ik heb mijn keel stevig opengezet, maar hij verstond niet dat dat ‘stoppen’ wou zeggen!


Na de lunch namen we nog een koffie in de enige westerse bakkerij waar iedereen een voorraad brood insloeg.

Ik probeer zoals vroeger met het leren van latijn, elke dag een paar nieuwe woordjes in mijn hoofd te stompen en te schrijven. Na de badminton geef ik Bobby een lift tot aan het hotel om de nieuwe woordenschat op hem uit te proberen. Dat is nodig om te weten of de context klopt. Het vervelende is dat de woorden die ik leer vaak helemaal niet in de normale omgangstaal of het plaatselijke dialect gebruikt worden.

Woensdag was ik aan een supermarkt in het noorden van de stad gestopt om mijn inkopen te doen (elke dag afgekookte spaghetti en ketchup valt op de duur tegen) . Aan de uitgang stonden twee allerliefste meisjes met een collectedoos. Ik zag niet waarvoor het was, maar wou er mijn steun bijsteken. Hun ogen gingen wijd open toen ze het geld zagen. Het bleek een verzamelbus te zijn voor de kassaticketten. Ik veronderstel dat er later een winnaar uit getrokken zou worden. Ik heb in ieder geval iets goeds gedaan, want alle omstaanders hebben heel hard kunnen lachen!

Donderdag nam ik Jans plaats in om Walter en diens collega Peter af te halen van het station en hen de fabriek te tonen. Het werd een gezellig weerzien en een aangename kennismaking. We hadden tijd te kort om jaren bij te praten. De fabriek lag er netjes bij en het voltallig management stond klaar om lastige vragen te beantwoorden.


Walter en Peter op fabrieksbezoek. We startten met een lunch: wat is het zakenleven toch zwaar! De kelner slaagde er zelfs na de derde poging niet in ons volledig in beeld te zetten.

Met het bezoek en de reizen was het al lang geleden dat ik nog had kunnen afspreken met Petrina. Vrijdagmiddag probeerde ik de achtmaanden oude Adrianna te leren hoe ze zich moest rechttrekken. Volgens Petrina is ze daarvoor veel te dik. De trage motoriek werd gecompenseerd door een intellectuele voorsprong. Ik heb nog nooit een baby gezien die me zo intens afscande. Pas na een half uur alle details te bestuderen kon er een eerste lachje af. Haar punktijd is voorbij. Nu het haar wat langer is, kan Petrina het met voldoende olie beneden houden. Nog even en het is een schoonheid!


Adrianna kijkt ontzettend clever uit haar pekzwarte ogen

Mijn laatste dag alleen gebruikte ik om de buurt verder te verkennen. Ons compound is tegen de Jiangjun heuvel opgetrokken. Aan de achterkant waren we nog nooit geraakt. Heel de oost- en zuidkant is aangelegd in grote brede lanen, maar achter onze hoek ligt nog een vergeten gebied. De straat is er één put en bult. Hoewel er oude, volkse huizen staan, zie je dat het er niet armoedig is. Sommigen hebben kleine boomkwekerijen, anderen visvijvers. Onder een poort doorrijdend kwam ik aan het eind van een slingerweg bij een reservaat uit. Veertig kuai later liep ik tussen de gibberende studenten op schooluitstap. Het domein herdenkt de gevechten ten tijde van de Song dynastie en vooral de heldendaden van Yue Fei. Zoals gewoonlijk komen de verhaaltjes erg kinderlijk over. Ik beperkte mijn verkenning tot één hoek zodat er voldoende overbleef om samen met Jan te ontdekken. Zo ken ik eindelijk onze achtertuin!


Achter de hoek ga je terug in de tijd. De straat is een geliefd oefenterrein voor de rijscholen. Wel tien auto's achter elkaar: alles gaat hier in het groot!


Jiang Jun Shan Scenic Area


Met hier en daar een steen die waarschijnlijk niet eens oorspronkelijk is, blijft het vooral een mooi park met stichtende verhalen.


Yue Fei: symbool van loyaliteit


De studenten hebben meer interesse in een watergevecht

Vrijdag 14 november 2008

Onderweg naar Xian zaten we gevieren comfortabel op de voorlaatste rij. Op de vrije plaatsen achter ons was een Chinese VIP komen zitten, te merken aan de medereizigers die eerst aarzelend, maar dan de ene na de andere met hem op de foto wilden. Voor een politieker had hij een te sympathieke kop. De popidoolleeftijd was hij al gepasseerd. Bleef nog filmster over. Benieuwd wie het wel mocht wezen, haalde ik mijn camera boven en vroeg hem zijn naam op de achterkant van een visitekaartje te schrijven. In mijn woordenboek had ik ‘filmacteur’ opgezocht en dat was de juiste eliminatie. Zijn naam was te artistiek geschreven om te kunnen ontcijferen. Later hoorden we van onze gids dat het honderdjarig bestaan van een belangrijke filmstudio die avond werd gevierd in Xian en toen ik haar de foto van onze VIP liet zien, herkende zij hem als een heel bekend acteur. Het moet gezegd dat hij nooit ongeduldig of verveeld keek wanneer hij voor de zoveelste keer gestoord werd in het lezen van zijn boek. Ik ga alvast op zoek naar het elegante petje dat hij bij zich had voor op Jans bol.


Zoals gewoonlijk hadden wij op een hele vlieger de enige afwijkende haarkleur.


Een VIP aan boord

Xian is een stad van vijf miljoen inwoners als je de omliggende districten meerekent. Vanuit de lucht zagen we dat de meeste platte daken ongelijkmatig oker gekleurd waren. Beneden gekomen was het drogende mais die samen met graan het hoofdgewas is van het gebied. Het is er te koud en te droog voor rijst. Daarnaast is het een gekende universiteitsstad. Zowel YX, onze plantmanager, als Ma, de computerman, studeerden er af.

In de jeugdherberg wachtte ons een vriendelijk onthaal. Op een goede locatie aan de zuidpoort gelegen, in een mooi gedecoreerd oud pand en met propere bedden neem je er de kleine onvolkomenheden bij als je nog jong wil doen.


De International Hostel in Xian


De meisjeskamer

Het terracotta leger stond bovenaan op onze lijst. Vanuit de hostel werd vervoer geregeld. Het minibusje had zijn beste tijd gehad. Je moest oppassen waar je je voeten neerzette, de achterdeur sloot niet helemaal zodat het plafondlicht op het ritme van de klep aan- en uitging en de dames achterin kloegen van CO-vergiftiging. De versleten, gekraste ruiten toverden in het donker uit elke verlichtingspaal een pracht van een lichtboog tevoorschijn. We hadden geen gids gevraagd, maar Joyce zat in de prijs inbegrepen. En hoewel we uitdrukkelijk gezegd hadden dat we enkel het leger wensten te bezichtigen, was een omtoer langs een fabricageplaats van namaakwarriors ook niet te vermijden. Het was wel interessant te zien hoe de beelden gemaakt worden en de verkoopszalen, die horen er nu eenmaal altijd bij.


Fabricage van nieuwe oude beeldjes

Het terracotta leger werd in 1974 toevallig ontdekt door boer die een waterput wou graven. Uit oude geschriften was geweten dat het ergens moest liggen, maar er bestonden geen aanwijzingen waar. De gelukkige boer is nu president van het museum met als gewichtige taak het plaatsen van zijn handtekening. Joyce loodste ons langs de achterpoortjes binnen zodat we, tegendraad weliswaar, maar zonder wachten, een vlotte passage langs de verschillende zalen hadden. Elke afzonderlijke krijger is een uniek stuk en het geheel ronduit impressionant. Vooral omdat wat je daar ziet maar een fractie is van het geheel dat nog grotendeels onder de grond te wachten staat. Of eerder ligt, want door de ingezakte deklaag zijn ze wel erg zwaar beschadigd en zal het nog jaar en dag duren eer ze alles uitgegraven en ineengepuzzeld hebben. De keizer die opdracht gegeven heeft voor dit project moet een kindgebleven megalomaan geweest zijn.


In de grootste site, put 1, steken de meeste krijgers nog onder de grond


Put 2 bevat het commandocentrum


Deze geknielde boogschutter is de enige die nog een streepje kleur heeft behouden

We hadden ons mispakt aan het weer. Zon in Nanjing betekent in deze periode nog steeds aangenaam warm weer. Zon in Xian was op het randje van warm en toen zondag de zon achter de wolken bleef steken, was het eerder randje van koud. We staken in onze zomerkleren af tegen de lokale winterjassen, vooral omdat we daarenboven overmoedig onze jassen ook nog thuis hadden gelaten. ’s Ochtends wandelden we naar de grote moskee. Xian is het historisch beginpunt van de zijderoute en was een mengplaats van islam, katholicisme en boedhisme. We arriveerden er voor de eerste buslading en konden rustig rondkuieren en kiekjes nemen onder de typische doorgangen en bogen. Met Klaar die als specialisatie islam gestudeerd heeft, hadden we de ideale gids om ons wegwijs te maken in een ons totaal onbekend geloofsdomein.


De grote moskee


Poort achter poort achter poort...


Met rustige zithoekjes afgeschermd van de drukte van de stad

De steegjes rondom de moskee zijn kompleet in beslag genomen door verkoopsstalletjes. Overal worden ‘echte zijde’, kasjmir en valse merkproducten aangeboden. Ze krijgen je zo ver dat je begint af te bieden op de aangeprezen waren die je totaal niet nodig hebt, tot je zo diep gezakt bent dat je het voor die prijs niet kan laten gaan. Aan het eind zijn beide partijen gelukkig met een gevoel dat ze erbij gewonnen hebben.


Souveniersstalletjes

Achter de vlakbijgelegen Drum Tower ligt de islamitische foodstreet. We moesten slikken bij het zien van alle zoute en zoete heerlijkheden. Vooral de gedroogde vruchten en noten zagen er uit om op te eten.


De islamitische foodstreet


Met allerhande zoute hapjes


Brood


Snoepjes


Beignets


Noten en fruit: de zin was groot maar het bleef bij slikken

’s Namiddags huurden we vier fietsen en peddelden we de bijna 15 km lange vestingmuur rond de stad af. Buiten de sportieve prestatie, was dat een tegenvaller. Aan de buitenkant ligt de nieuwe stad met anonieme straten en gebouwen. Binnenin kijk je op grijze daken , tenminste daar waar ze niet bezig zijn met volledige achterbuurten plat te walsen. Xian wordt een fake-stad, net zoals Beijing. De krotten worden vervangen door keurige huisjes in oude stijl maar nieuwe steen. Alles net te clean om er ook maar een beetje echt uit te zien.


Fietsen op de stadswallen


Een vlooienmarktje in een platgegooide achterbuurt

En toen waren we koud en hielden we Xian voor bekeken. Na nog een opwarmertje in de hostel, pikten we onze bagage op en zaten ruim op tijd in de bus naar de luchthaven: de jeugd op weg naar Hangzhou, de oudjes naar Nanjing.

Maandag 10 november 2008

De Lufthansa-vlucht van dinsdagochtend bracht Leni en Klaartje, de dochter van mijn nicht, mee. Onze allerliefste dochter was maar al te graag bereid om Klaartje gezelschap te houden en de oudjes op een bezoek te vergasten. Wij hadden onze warmste zon voor hen uit de schuif gehaald en die wisten ze te waarderen. Op wat boodschappen na hielden ze het de eerste dag bij zonnen op het terras, waar Klaar pertinent zeker was dat ze de zee kon horen - wat getuigt van een scherp gehoor vermits die op meer dan 200 km van hier ligt-.


Genietend van een rustige start

Woensdag boekten we alle tickets voor het vervolg van hun trip en trokken daarna nog maar eens naar Tangshan waar ik onderhand vast visvoer ben. De meisjes beperkten hun bijdrage tot gillen, iedere keer wanneer een vis een poging deed aan zijn maal te beginnen. De moddergrot ging hun heel wat beter af. Ze wisten de toezichter zo rond hun vinger te draaien dat hij na hun moddergevecht de spatten uit oog en mond kwam vegen. Terwijl zij elk bloemenbad uitprobeerden, kon ik genieten van de laatste zonnenstralen.


Een overdosis modder


Genietend van de laatste zonnenstralen van de week

Donderdag voorspelde de meteo een bewolkte droge dag. Een goed moment om de bazaar van de NIC te bezoeken op zoek naar kadootjes. De Chinese weerman laat soms ook een steekje vallen, want een uurtje later stonden we met zakken vol aankopen en zonder waterdichte schoenen in de druilende regen. We hadden de buurt rond Fuzimiao op ons programma staan en zagen zo direct geen droger alternatief. De markten en steegjes lagen er verlaten bij. Misschien nog een geluk, want met een blonde dochter rondlopen is goed om elke Chinese man het oosten te doen verliezen. Als alternatief voor de Jimingtempel aan het Xuanwumeer, kozen we voor een wandeling door het Bailuzhoupark en een bezoek aan de daarin gelegen tempel. Deze is soberder en minder kleurrijk gedecoreerd dan de andere tempels. Monniken en gelovigen dreunden er in hoog tempo hun gebeden op.


De NIC-bazaar: een door expats erg geliefde plaats voor de aankoop van hun Kerstkadootjes


Voor de confuciustempel in het Bailuzhoupark


Tot buiten in de regen dreunden de gelovigen hun gebeden op


Fotoshoot rond de tempel


Fotoshoot rond de tempel


Langs de uitgestorven markten


Kleren passen om te schuilen voor de regen

Rond vieren hadden we nog teveel tijd tussen voor we op de golfles in Baima driving range moesten zijn, maar we reden er toch al naartoe want onze voeten tsjiepten en zwommen in onze schoenen. Als het regent in Nanjing, veranderen de straten en voetpaden direct in zwarte modderpoelen waar je onmogelijk droog doorheen komt. De middag was niet echt bevorderlijk voor mijn snotvalling. Na de les gingen we eten in het Kantonees restaurant achter de hoek –op tien minuutjes rijden of een dik uur stappen van huis-. We hadden het vorige week al met Dirk en Bie uitgeprobeerd. Het stak al lang mijn ogen uit, want die keuken ligt me heel wat beter dan de vettige Nanjingese kost of de pikante Sichuan stijl waarvan de tranen al na een hap in mijn ogen springen. Alles was even lekker en smakelijk gepresenteerd. Donkey -ofte ezel- was een experimentje dat een goed afsmakend soort corned beef bleek te zijn, maar dan veel fijner van smaak. Van ons bezoek wist ik dat het peuzelaars waren en de gelakte duif was dan ook een schot in de roos. Ook deze keer schoof de ene plateau na de andere vlot naar binnen.


Kantonese overdaad


Gelakte duif


Spiegelfoto bij de Kantonees

Vrijdag was de regenbui nog steeds niet gepasseerd. Op aangepast schoeisel startten we onze toer aan de moderne bibliotheek waar we een tentoonstelling meepikten over de viering van een 30-jarig bestaan, waarvan we niet konden ontcijferen wat het wel mocht zijn. Aan de overkant van de straat ligt het presidentieel paleis. Daar was ik nog nooit binnengeweest en het was een aangename afwisseling in mijn bezoekersronde. In het oude gedeelte en in de tuinen zag alles er zelfs achter een regengordijn lieflijk en pitoresk uit. De nieuwere gebouwen leken meer op primitieve legerkazernes. Veel luxe hadden de topfunctionarissen niet in hun strak ingerichte bureaus.


De stadsbib van Nanjing


We konden op de tentoonstelling niet achterhalen welke organisatie gevierd werd


Vele mooie hoekjes in het presidentieel paleis




Stenen boot in één van de vijvers

Na een koffietje in het 1912 district, waren we voldoende opgedroogd om de restanten van een Mingtempel op te zoeken die model had gestaan voor de Forbidden City in Beijing. Eén yuan inkom gaf goed weer hoe weinig er van de tempel over was. We besloten het kulturele luik te sluiten en ons droog te laten wrijven in een body massage. Mijn rug is sinds jaren niet meer in zo’n goede conditie geweest. De pijnlijke plekken nemen elke keer af. Op terugweg door Taishengdajie, de straat van de Suguo, keken de dames hun ogen uit bij het zien van alle lichtjes die fonkelden aan de gevels en de sierbogen en nog eens weerspiegeld werden in de glimmende wagens en de natte straat.
En dan moest er weer ingepakt worden. Zaterdag stond immers de eerste vlucht naar Xian op het programma.


Even opdrogen bij een koffie


Restanten van de mingtempel


Nanjing by night: allemaal lichtjes