Zondag 2 december

Nu de stress ivm het vinden van suppliers er zowat af is, begint de ellende met de uitvoering van de contracten. Voor de deur in Jans werkplek, waarvan ik heel precies had opgegeven hoe ze eruit moest zien omdat het zo’n specifiek model is, hebben ze een inventieve oplossing gevonden om er minder materiaal in te moeten verwerken.

een inventieve oplossing om materiaal te besparen

De boel mag er weer uit en ze zullen het net zo moeten doen als gevraagd. Het rare is dat ze daar dan ook geen probleem van maken. Eerder een houding van ‘proberen gaat mee’. Zo ook met het logo voor op de voorgevel. Om iets zo slecht af te werken, daar moet je moeite voor doen! Maandag komen ze een nieuw probeersel presenteren.

Een eerste en slecht uitgevoerde versie van het logo wordt langs de versgeverfde gevel opgetrokken


Verder zijn ze met het boren van de ventilatiegaten op de tweede verdieping gestart. Hoewel we uitdrukkelijk gezegd hadden dat die geboord moesten worden en niet gedrild, waren ze natuurlijk al aan ’t drillen. Nu blijken ze ineens geen boor te bezitten die groot genoeg is, hoewel ze de maten vanaf het begin kenden. Het wordt maar weer zoeken naar een creatieve oplossing. De vroegere verbouwingen in ons appartement indachtig, weet ik dat een dag met slechts twee miskleumen een goede dag is. Wei laat zijn kop echter diep hangen.

De ladder wordt ter plaatse gefabriceerd: op één trede staan en die erboven lassen

Wat het kattengejank betreft, heb ik een resem mensen nutteloos in actie gezet. Ik wou een ultrasoonapparaat uit België laten overkomen. Juist toen het hier bijna was, zijn de beesten vanzelf vertrokken. Ofwel was de nesttijd voorbij, ofwel was er intussen zoveel lawaai door de werken dat ze een beter onderkomen hebben gezocht. Heel veel dank aan de keten van mensen die ervoor zorgden dat ik het toestel hier zou krijgen: Paul, Marc, Papa, Kwinten, Guido en Michael.
Donderdagavond zijn we op fabrieksbezoek geweest bij onze buren –en vroegere eigenaar van onze productie- ZF. Zij huizen een twee kilometer verder op hetzelfde industrieterrein. De rondleiding was georganiseerd door de Europese Kamer. Er was maar twee man en een paardenkop –of beter vier man en ik- op afgekomen. Het is een mooi verzorgde hal en ik heb elk detail van de bouw uitvoerig bekeken. Zo weet ik tenminste hoe alles eruit hoort te zien. Bij de vroegere fabrieksbezoeken lette ik eerder op de machines zelf.
De schoonvader van één van onze mensen is vorig weekend overleden. De begrafenisrituelen zijn helemaal anders dan bij ons. Drie dagen aan een stuk komen familie, vrienden en kennissen ‘condoleren’, wat inhoudt dat ze papieren nepgeld verbranden en op kosten van het gezin van de overledene eten, drinken en roken. Ze brengen wel allemaal een gevulde omslag mee en dat volgens betrokkenheid en vermogen. Heel die tijd mag er zo weinig mogelijk geslapen worden, want er moet leven in huis zijn. De week die op de verassing volgt, eet de familie elke avond samen en ook voor de overledene wordt een bord bijgezet. De familie mag 42 dagen lang niet naar de kapper gaan.

Zaterdag was het bal van de NIC, de vereniging van expats in Nanjing, in de grote feestzaal van het Sofitel Galaxy Hotel. Het thema was black and white. Van de tweehonderdenvijftig aanwezigen waren er toch al een aantal die we kenden. We zaten met de twee andere Belgische koppels en twee Nederlandse aan tafel. De sfeer was goed, het eten slecht, de muziek uitnodigend maar keihard zodat conversatie niet mogelijk was en je doof en hees werd....of zijn dat tekenen van ouder worden?