Zondag 11 november

Woensdag heb ik me geamuseerd met rotzooi uit onze plas te plukken. Het zou een lieflijk zicht kunnen zijn, ware het niet dat de boord vol ligt met dode takken met ertussen weggegooide lunchboxes, plastieken zakken en ander afval. De stenen boord is steil en erg stabiel sta je er niet op. De tuinder vroeg een hoge prijs voor de opkuis wegens te gevaarlijk. Hij wou de klus laten klaren door zijn personeel te beveiligen met touwen. Dat zag me er toch te gecompliceerd uit. Wanneer ik in krabhouding over de stenen kroop, kon ik langs onze kant aan het water geraken. Toen een paar van onze mannen me bezig zagen, moest ik niet vragen om hulp. Ze wilden allemaal wel meeproberen. ‘k Heb toch maar even gepolst of ze konden zwemmen, want dat is in China helemaal geen zekerheid. Onze kant is –tijdelijk- afvalvrij. Nu moet enkel de overkant nog gedaan worden. Eigenlijk helemaal niet onze zaak, maar we kijken er wel op. Over hoe we dat moeten aanpakken, moet ik nog eens goed nadenken. Een bootje zou handig zijn.

En de steen is weg en nog wel zonder een RMB ervoor te betalen! Het heeft wel wat voeten in de aarde gehad voor ze er uiteindelijk in slaagden hem los te drillen van zijn voetstuk. Dat is weer een punt van het lijstje.

Het losdrillen van de steen produceerde de nodige smog


Afscheid van de steen


Een ander item is het schilderen van de buitenkant om de vieze kleur van de vorige eigenaar te bedekken. We hebben een prijslijke firma gevonden die daarbij ook heel betaalbaar is voor het kuisen van de buitenkant van de ruiten. Voor die aan de slag kunnen, moesten eerst de ijzeren pinnen, restanten van de ‘M’ op de voorgevel, verwijderd worden. De afbraakfirma gebruikte hiervoor onze hoogtewerker. Dat was stabieler en gemakkelijker om op te werken dan hun touwladder. We stonden erop dat ze zich goed beveiligden. Eigenlijk moet je bij alles bijstaan: de hoogtewerker was in de verkeerde richting gezet zodat je hem bij het boren heen en weer zag zwiepen en om zich te beveiligen gespten ze zich vast...natuurlijk aan de hoogtewerker ipv aan het gebouw. Daarenboven zetten ze de steunpunten net boven twee riooldeksels die het prompt begaven. Positief bekeken hebben we nu weer een reden om verse kip te gaan eten op de buiten. Tom is het er al helemaal mee eens.

Werken aan de voorgevel


Op weg naar de metro weten we elke morgen precies uit welke richting de wind komt

Alles zat vrijdag potdicht door de mist. Gezond zal het die dag niet geweest zijn. ’s Morgens zat alle verkeer strop. De autostrade was afgesloten omdat er niet voldoende zichtbaarheid was en overal stonden ellenlange rijen auto’s te wachten tot die terug open zou gaan. Na het werk was het spurten om op tijd in de Paulianer te zijn, een recent geopend Duits restaurant. We hadden er afgesproken met Paul en Mien.
Anders dan thuis blijft slecht weer hier nooit lang duren. Het weekend was weer helderblauw en zonnig. Terwijl Jan rapporten schreef, ben ik van de ene winkel naar de andere gekuierd. Het was plezierig nog eens ongehaast langs de vitrines te wandelen.

Tussen het winkelen door even genieten van de zon in de buurt van Hunan Lu

Bij de schoenmaker viel ik tijdens het middagmaal binnen. In het open winkeltje zat hij samen met zijn gezin rond een krat te eten. Ik kreeg zijn krukje aangeboden tijdens het wachten. Mijn knieën zaten zo wat ter hoogte van mijn oren. De inhoud van hun gezamelijke pot was te vergelijken met wat er in onze lunchboxes zit. De prijs van de reparatie: 5 RMB.
En vandaag nog maar eens afgezakt naar Ginko Lake voor de zon, de wind, de betere lucht en vooral voor de stilte –en natuurlijk ook voor golf.

Rood (Jan noemt dit bruin) verbrand na een partijtje golf op Ginko Lake