Maandag 17 september

Toen ze het mausoleum en de pagode bezocht hadden, was alle leven uit de nachtzangers opgebruikt en bleek kauwen de enige activiteit waartoe ze nog in staat waren. Baozi’s (gestoomde, gevulde broodjes) hadden ze al gehad, dus nu werden het jiaozi’s (dumplings). Tom wist een goed adres en terwijl hij de auto parkeerde, probeerde ik te bestellen. Wist ik veel dat de 4 yuan die aangegeven stond voor een bord van 12 stuks stond. Twintig borden voor 10 man was –zelfs voor Kwinten- van het goede teveel, ook al waren ze heel lekker.
Daarmee zat voor de eerste zes het Nanjinggedeelte erop.

Donderdagavond hadden Jan en ik een uitnodiging van de Economische Kamer voor een hapje en een drankje in het Sofitel Galaxy Hotel. Het verkeer zat kompleet vast en we arriveerden pas toen de drank lauw, de hapjes verkleurd en de meeste mensen –als ze er al doorgeraakten- terug naar huis waren. We zijn op terugweg door de uitgaansbuurt van Hunan Road gewandeld en waren met de metro op een tiende van de tijd van de heenrit terug in het hotel. Leni en Koen hadden ‘mijn’ restaurantje uitgeprobeerd en goedgekeurd.

Vrijdag heeft Leni een yogales meegevolgd en wel zo grondig dat ze tijdens de laatste relaxatie in slaap lag. De rest van de dag hebben we ons geconcentreerd op herenschoenen en Koen geholpen bij het maken van zijn keuze. ’s Avonds waren we gevieren uitgenodigd op een receptie met de andere residenten in de pas vernieuwde business lounge op de 51ste verdieping. We kennen intussen bijna iedereen. Het was een gezellige en lekkere avond en voor Leni en Koen het voorprogramma van een verdere verkenningstocht door de disco bars van het 1912 district.

Nadat we zaterdagmorgen Koen aan de metro hadden uitgewuifd, begonnen Leni en ik aan een vrouwenstrooptocht langs de winkels. Ze moest al gauw toegeven dat, ondanks het grote aanbod, er voor ons niets te rapen viel. Schoenen waren zowiezo ‘meiyou’, niet in onze bescheiden 39 te krijgen en de Chinese smaak van kleding ligt ver weg van de onze. Wanneer er iets draagbaar tussen zit, zijn de pijpen en de mouwen te kort (of is ons achterste te dik). Jans haar had dringend een knipbeurt nodig en gelokt door de massage die ze er geven, wou hij voor het eerst in meer dan 25 jaar naar een ‘echte’ kapper. Leni en ik gingen mee voor de gezelligheid (en de massage), maar enkel voor wassen en drogen. Jaren geleden zou het resultaat bij Jan een week zonder beeld en klank opgeleverd hebben... Het zal wel groeien!


Vers van de kapper in de vernieuwde business lounge

Yan Xue had ons uitgenodigd om ’s avonds samen te eten met zijn vrouw en dochter. Het was voor ons de eerste kennismaking. Hij had een visrestaurant uitgekozen aan de westkant van de stad. Het samenstellen van het menu is een belevenis op zich. Vergezeld van een dienster loop je langs de bakken. Wat je aanstaat wordt opgevist en gewogen zodat je meteen weet wat het prijskaartje is. Alle gerechten staan om ter aantrekkelijkst uitgestald. Zhou Xiang en Chen Xin Di (Cindy is haar Engelse naam) wachtten ons op in het gereserveerde kamertje op de tweede verdieping. De conversatie met Zhou was beperkt en verliep enkel via YX , maar de 17-jarige Chen kon in beperkte mate volgen.


Vis en schaaldieren


Piepende kuikentjes


Slechtgehumde, blazende krabben


Een haaienkop


Watertanden langs de uitgestalde gerechten


Kiezen: een gewichtige (mannen)zaak!

Een belangrijke plaats die we nog aan Leni moesten tonen was Ginko Lake. Ze was zondagmiddag voldoende bekomen van de nachtelijke uitspattingen om zich aan 18 holes te wagen. Vier caddies voor drie spelers is van het goede teveel, maar voor de rest was Leni het ermee eens dat het er goed spelen was. De bomen hingen vol rijpe kaki’s en andere vruchten. Overal waren er geurende bloemen en de libellen hadden plaatsgeruimd voor kleurige vlinders. Sommige zo groot dat Koen een paar dagen ervoor ons verzekerde dat er vleermuizen rondvlogen. Als afsluiter moesten we natuurlijk nog naar de sushibar, want, hoewel Leni doorreist naar Tokyo, was ze er niet gerust in of Delphine daar wel voor te vinden zou zijn: beter twee keer dan geen keer...


Meer caddies dan spelers


Herfst in aantocht

En zo is het bezoek achter de rug en de rust weergekeerd. Vanmorgen hebben we Leni afgezet aan het station. Om kwart voor acht uur stonden we in het medisch centrum voor een nieuwe poging tot onderzoek. Deze begonnen pas om acht uur, dus ik had de tijd om alle items van het dossier door te nemen. Mijn zin was onmiddellijk over: met tanden, mond, oren had ik geen probleem. Borstonderzoek tot daar toe. Maar bij genitaliën en anus kreeg ik visioenen van rijen gebogen Chinezen met hun achterste in de lucht.... Daar had ik nu echt geen zin in. We spraken af dat ik, als er me iets niet aanstond, het gewoon zou afbollen en de onderzoeken dan wel in België zou laten doen. Stipt om achten mochten we naar de derde verdieping waar we met onze fiche een parcours moesten afleggen. Bij de eerste post stond een dubbele rij om bloed te laten trekken. Dat was geen goede start, want ik hield er een grote blauwe plek en een zere elleboog aan over. Alles werd wel goed ontsmet en ze maken gebruik van wegwerpnaalden. De radiografie was binnen en buiten en de tandarts had met één blik gezien dat Freds vullingen nog vast zaten. Vervolgens naar de ultrasoondame. Deze keek nauwgezet of hart, lever en de spullen ertussen er normaal uitzagen. Dat leverde de vierde stempel op mijn fiche op. De dokteres van het algemeen onderzoek was tegelijk helderziende. Door mijn bloeddruk, gewicht en gestalte te meten wist ze ook meteen dat al de rest en vooral mijn borsten, genitaliën en anus in perfecte staat waren! Oef, die stempel was ook binnen. Met een ECG en een oogonderzoek waar tevens de reuk werd getest en van ver in de oren werd gekeken, hadden we alles binnen het uur afgewerkt. Van efficiëntie gesproken!