Zondag 14 oktober

Het weekend zit er bijna op. Jan is met Mrs Xu, de boekhoudster, naar Shenzhen vertrokken. Hij heeft haar ‘Angelique’ gedoopt. Ze had nog geen Westerse naam en is heel gelukkig met zijn keuze. Michael heeft mij ‘Ai de wen’ als Chinese naam gegeven. Het sluit goed aan bij de echte klanken. ‘Ai’ betekent niets, ‘de’ verwijst naar goede manieren en ‘wen’ slaat op een mild karakter. Ik ben er niet van overtuigd dat ik daarin terug te vinden ben...
Voor dit reisje pas ik: te druk in het fabriek. Hoewel Helen en ik goed doorwerken, wordt de to-do lijst steeds langer. Donderdag zijn we op zoek gegaan naar het verkoopspunt van de kuismachine die we vanuit Shenzhen geërfd hebben. Er is een onderdeel afgebroken, maar het geheel is nog te goed om af te danken. Op de vijfde verdieping van een flatgebouw ligt het verkoopsbureau van Chao Bao Nanjing, niet meer dan een kamer groot. Ze konden er niet alleen zorgen voor de reparatie, maar waren ook zo vriendelijk alle onderdelen van de machine uit de dozen te vissen en het specifieke gebruik ervan toe te lichten. Daarenboven hadden ze catalogi van alle mogelijke benodigdheden. In deze kleine schatkamer lag de oplossing voor heel wat van de probleempjes: remover voor hardnekkige restanten van posters, vloeibare zepen voor alle toepassingen, vuilbakken in alle vormen en materialen, toiletpapierhouders, zeepbakjes... kortom alle accessoires die nog mankeren. Ik werd helemaal wild toen ik er zowaar aftrekkers tegenkwam. Dat betekent het einde van het wegmoffen van water en van waspoeder op de grond. Ik heb van alles wat maar in aanmerking kan komen, prijzen opgevraagd.
Druk kletsend stapten we een paar blokken verder op zoek naar de winkel van de projectorschermen. We hadden de straat en het nummer, maar zelfs Helen, een echte Nanginese, vond het huis niet terug. Gelukkig bestaat de GSM. De man kwam ons op de hoek van de straat afhalen. Het winkeltje lag in een zijsteegje van een zijsteegje, onderin een afgeleefde blok. De twee kamertjes waren niet meer dan twee op twee groot en één storthoop van rommel. De man had juist wat we nodig hadden en toen ik naar de leveringstermijn vroeg, gooide hij de achterdeur open. De aangrenzende ruimte stond volgestouwd met kartonnen dozen. Alles was in stock! In het andere geval haast er zich wel iemand per fiets naar de werkplaats of het fabriek en heb je het gewenste binnen het uur.


In een zijstraat van deze zijstraat moesten we de schermenzaak vinden


De winkel is achter het raampje beneden links van de ingang


Tom en Cao, de elektrieker, keuren de Belgische vlag


Xu en Mo doorboren boekhouddocumenten en binden ze dan samen met naald en draad

Van Helen kom ik heel wat over de Chinese gewoontes te weten. Ze ratelt aan één stuk door. Hun dagelijks leven bestaat uit werken, eten en slapen. Haar ouders wonen bij hen in. Ze doen het huishouden en passen op het dochtertje. Elke zaterdag is een volledige dag voorbehouden voor bezoek aan de schoonouders.
Via haarkleuren kwamen we bij kinderogen terecht. Waar Westerse kinderen met blauwe ogen geboren worden die daarna in hun definitieve kleur veranderen, hebben alle Aziatische baby’s zwarte ogen. Dit blijft zo tot ze ongeveer tien jaar oud zijn. Daarom zeggen ze hier ‘zo zwart en puur als kinderogen’. Pas wanneer ze het slechte in de wereld zien, worden ze bruiner.
Een stoet trouwauto’s wordt meestal gevormd door een grote witte slee vooraan, gevolgd door zwarte middenin en afgesloten met weer een witte. De symboliek hierachter is dat door te trouwen het koppel bijeen blijft tot ze allebei witte haren hebben.
Als iemand eenmaal niest, zeggen ze dat iemand je mist. Nies je tweemaal, dan wordt er over je gepraat en komt er een derde nies achter, dan ben je verkouden.

Vrijdag heb ikmezelf een vrije dag gegeven. Helen werd door Jan opgeëist om mee naar de bank te gaan en zonder haar als tolk gaan de onderhandelingen toch heel wat moeilijker.
Ik moest dringend in onze bank geraken en kon tegelijk nog een yogales meepikken en bijpraten met Petrina. Dat tweede kon ik vergeten, want toen ik op het negende aankwam bleek de yoga van vrijdag vervangen door modern dance. Ik ben even blijven kijken wat zo’n les wel mocht voorstellen. Het leek eerder op buikdansen en daar voelde ik me net iets te oud voor.
Petrina was vergeleken met vorige maand fameus bijgekomen. Ze heeft altijd honger en eet dan ook doorlopend. Ze had zwarte eieren bij. De chauffeur van Malcolm brengt die steeds mee, met 40 stuks tegelijk en die krijgen ze onmogelijk verwerkt. Het is enkel de buitenkant die in een zwart, aardeachtig goedje gedraaid is. Voor het koken spoel je dat eraf. Hoe langer het errond blijft, des te zouter worden de eieren binnenin.


Zwarte eieren

Ze was op controle geweest bij een gynecoloog hier in Nanjing. Hoewel ze thuis in Singapore gaat bevallen, was haar aangeraden ook hier een dossier te laten opmaken voor je weet maar nooit. Een consultatie verloopt hier totaal anders. Iedereen krijgt bij het binnenkomen twee volgnummers: een hoofd- en een bijnummer. Wanneer het eerste wordt afgeroepen, gaan alle vrouwen met dat nummer samen naar binnen in de ontvangstruimte van de arts. Het is de bedoeling dat iedereen daarna volgens zijn bijkomend nummer zijn problemen voorlegt, maar in realiteit komt het erop neer dat iedereen door elkaar zijn uitleg doet. Geen greintje privacy dus. Iedereen hoort alles van iedereen. Ondertussen kan je meevolgen wat er in de onderzoeksstoel gebeurt, want het scherm dat ervoor staat, onttrekt niet veel aan het gezicht. Wat ben ik blij dat die van mij er al lang uit zijn !!!

’s Avonds hebben we ons nog eens getrakteerd op een voetmassage. Het was afzien. Toen ik kloeg dat hij mijn wreef toch wel erg hard aanpakte, wees hij me erop dat hij daarmee mijn keel genas. Ik hoorde ze onderling een schatting maken van de grootte van onze voeten. Met maat 40 zaten ze bij mij er niet ver af, maar toen ze Jans 43 voor een 48 namen, heb ik dat even rechtgezet. Van dan af begonnen ze tegen me te ratelen...waar ik natuurlijk geen woord van verstond.

Ik weet nu waarom de uitdrukking luidt ‘zwart zien van het volk’. Zaterdagmiddag was de Wallmart afgeladen vol. Van mijn hoogte gezien zag het echt zwart van het volk. Het voordeel aan winkelen in die drukte is dat het dan proevertjesdag is. Overal staan standjes met kleine bekertjes en schotels met prikkertjes. Zo kan ik zaken uitproberen zonder een heel pak te moeten kopen (en achteraf weggooien).

Intussen heeft het zomerweer plaats geruimd voor mist en kilte. Iedereen draagt winterkleding, maar nog zonder jas. De kleine kinderen zijn zo dik ingepakt dat enkel oorkleppen en handschoenen mankeren voor een reis naar de Noordpool. Ik vraag me af wat ze er nog gaan ronddraaien als het echt koud zal zijn.