Zaterdag 24 november

De week was rotslecht begonnen. Voor we naar het fabriek vertrokken, checkte ik nog gauw even mijn mailbox om er het ontstellende bericht te vinden dat mijn jongste nonkel onverwacht overleden was. Probeer maar eens je kop bij de prijsdiscussies te houden wanneer je veel meer in de mood bent om te zitten janken. En daarbovenop kwam nog maar eens een drieëneenhalf uur durend pleidooi tegen de architect. Hij gaf toe dat hij een fout gemaakt had, wat als gevolg had dat de constructie voor het verlaagd plafond heel wat duurder zou uitkomen dan gebudgeteerd. Hij verstond wonderlijk genoeg dat je niet meer kan uitgeven dan je hebt en dat er dan ergens anders een specificatie moest aangepast worden. Ik wist al van het constructiebedrijf dat er nog een marge zat in sommige materialen en moest mijn vriend enkel zover krijgen dat hij het op papier wou zetten. Hij is al veel inschikkelijker geworden en niemand spreekt ‘Aidewen’ zo lief uit als hij.
Met de contracten van de constructiewerken afgestempeld, zijn de dagen nu gevuld met separatiewanden, brand-, sectoriële, houten, glazen deuren, brandbeveiliging, sanitair, naambord,... en dat alles door elkaar gemixt. Niemand heeft hier een agenda. Je belt iemand op en binnen het uur staat die er. Vaak ook zonder dat je ze gevraagd hebt en dan zitten er twee of drie geduldig te wachten tot je even tijd hebt.


De blusinstallatie wordt uitgetest.


Alles werkt...hoewel het water niet allemaal van de juiste kant komt.

Intussen had ik een flinke snotvallling opgeschard en zaten neus, keel, oren en alles ertussen propvol. Ik moet er wel heel slecht uitgezien hebben. ‘De meisjes’ hadden duidelijk bijeengezeten en beslist dat ik verzorging nodig had. Monica, de HR manager, kwam me oploszakjes brengen. Ik kon niet lezen wat erop stond, maar het was zo goed bedoeld en ik voelde me zo slecht dat ik ze met plezier innam. Helen kwam zeggen dat ik maar moest roepen als ze iets moest doen, Catherine wreef troostend over mijn arm als ik haar passeerde en ze wezen me er geregeld op dat ik meer moest drinken. Jan was naar Shenzhen vertrokken en met YX al twee weken in België, was ik ook nog eens het aanspreekpunt voor alle dagdagelijkse probleempjes. Tien uren slaap en de Chinese medicijnen zorgden ervoor dat ik er de volgende dag al beter toonbaar uitzag. Het was ook iets minder koud dan de voorgaande dagen. Iedereen is hier gewoon van met een temperatuur van 3 graden zonder verwarming te zitten werken. Ze zetten de ramen zelfs open. Ik zit met twee truien en een skijas nog te rillen. De firma van de airco’s/heating is langsgeweest. Hopelijk is daarvoor maandag ook alles rond zodat die dingen kunnen besteld worden.
Woensdagnamiddag ben ik met Monica naar de baby van Shi gaan kijken. Ik dacht ‘eventjes’ over en weer te gaan, maar zijn schoonouders wonen een heel eind rijden aan de andere kant van de rivier. Shi’s vrouw is bij haar ouders gaan inwonen en hij bezoekt hen enkel in het weekend.


Onderweg: ik mag er niet aan denken wat er buiten de kip op het menu staat!

Mijn komst was een hele begankenis. De schoonvader en vader –die speciaal vanuit het centrum erheen was gereisd om me te ontvangen- stonden ons op straat op te wachten. Ik werd met zoveel egards ontvangen dat ik er verlegen van werd. Op de salontafel stonden bananen, mandarijnen, chocolaatjes en thee klaar en alles wat ik deed of zei werd op video opgenomen. De baby was lief, mooi, klein en had pekzwart haar en dat heb ik hen met mijn beperkte taalkennis zo overtuigend mogelijk proberen te vertellen. Het jongetje heeft nog geen naam gekregen. Dat is een heel gewichtige zaak waar heel wat studiewerk bij komt kijken en waar de nodige tijd voor genomen wordt.
Vervolgens kwam ‘oom’, de schoonvader maar je spreekt een oudere man hier met die titel aan, me een boek voorstellen over de bouwprojecten van de wijk. Hij is een gepensioneerd leraar wiskunde en had het doceren er nog helemaal inzitten. Ik kreeg verschillende exemplaren van zijn eigengemaakt papiersnijwerk als kado. Daarna was het de beurt aan de vader die de uitleg deed over de goede kwaliteit en de versheid van zijn zelfgekweekte groenten. Wanneer ik er tijd voor had, zou hij ze voor me klaarmaken. De vrouw en de schoonmoeder wisten hun plaats: de achtergrond. In hun woning was ook geen verwarming. Geen wonder dat er niemand klaagt in het fabriek.


Op kraambezoek

Donderdag was ongevallendag. Op weg naar het fabriek zagen we het eerste serieuze accident, met meer dan blikschade. Het slachtoffer zag er niet goed uit. Ons vervoer gebeurt met het firmabusje en met de CVT-wagen, waarin Wei tijdelijk achter het stuur zit. Wie eerst klaar staat, stapt in bij Tom en de laten –waartussen Jan en ik meestal zitten- kruipen bij Wei. Op terugweg zagen we twee auto’s tegeneen geplakt staan, waarvan één onze Tom was! No problem, zei Ma, de IT-man. Enkel een 100 RMB-ongeval. Met een briefje naar de andere chauffeur door te schuiven, was alles opgelost. In het busje zit wel de zoveelste deuk. Elke week zijn we een bluts of schar rijker. Ook Wei heeft vorige week een kusje gegeven. Dat was 150 RMB waard.
De schilders zijn bijna klaar met de eerste laag. Anders dan bij ons is dat een soort bezetting die ze bovenop de vorige verf zetten. Gelukkig zit het schoonmaken van de ramen in het contract, want ze klodderen er aardig op los!


De schilders in actie

En vermits de maand weer om is, zijn we er nog maar eens op uitgevlogen. Jan heeft de ferry van Shenzhen naar Macau gekomen en ik de vlieger uit Nanjing. We zitten hier in een enorme hotelbak, 3000 kamers groot, een hele stad op zich en alles echte Venetiaanse fake. Je kan binnen en buiten bootje varen met een zingende gondelier en verdwalen in de winkelgalerijen. Het hart waar alles om draait ligt centraal onderin: het casino. Dat moeten we misschien eens uitproberen nu de beurs het zo slecht doet!


De straten binnenin het hotel met geschilderde lucht en wolkjes.


'O sole mio' zingt de gondelier


De afdaling naar het casino

Zondag 18 november

Maandag was zwaar om uit bed te komen. Eens in het fabriek was er geen tijd meer om te suffen. De ene supplier na de andere diende zich aan. In de fabriekshal moest een reep beton uitgebroken worden: geen gezellig werkje. De mannen in de productiezaal volgden zonder veel enthousiasme. Toen bleek dat ze ervoor de pick-up mochten gebruiken, was er onmiddellijk een grijns op hun gezicht. Een kans om auto te rijden laten ze niet liggen. Ze wisselden eerlijk af. Toch veel aangenamer dan suffe instructieboekjes doornemen.
Het grootste probleem bij het verbouwen is de architect. Hij ziet eruit alsof hij net zijn kommunie gedaan heeft en elke dag afwisselt tussen de Mc Donalds en de KFC. Hij weigert pertinent wat we vragen op zijn plan te tekenen. Ik ben meer dan twee uur bezig geweest met hem uit te leggen dat we zijn tekeningen zullen volgen als hij de uitvoering betaalt en zo niet, dat hij moet tekenen wat wij vragen. Hij heeft het nu hopelijk gesnapt, maar aan zijn piepgeluidjes kon ik opmaken dat dat een kreuk in zijn –enorm- ego was. Hij slaagt er nog iedere keer in met spontane en totale onzinnige en ongevraagde wijzigingen op de proppen te komen.
Zo was elke dag om voor hij goed en wel begonnen was. Ik was wel elke morgen rond vijf uur wakker met een lijst van wat ik zeker niet mocht vergeten in mijn hoofd. Aan de ene kant lastig dat het zo vroeg is, maar ook wel handig dat je brein ’s nachts de problemen verder uitzoekt en ze netjes presenteert bij het begin van de nieuwe dag. Het gevolg is dan wel dat ik elke avond al om negen uur uitgeteld ben. Een lao tai tai (een oude vrouw). Ons enig uitje van de week was de badminton. Daar vond Garcia het nodig om me extra te trainen. Terwijl Jan Allen, de computerspecialist, alle kanten van het veld liet zien, werd ik geoefend in droppen achter het net van aan de achterlijn. Niet tien of twintig shuttles, maar wel meer dan honderd! Waarom hij het nodig vindt om een oude knar als ik nog te trainen, weet ik niet en we hebben geen gemeenschappelijke taal om het uit te praten.
Donderdagmorgen is Jan met Helen naar Beijing vertrokken. Ik heb mijn ticket naar vrijdagavond verzet wegens te druk. De samenwerking met Wei, de facility manager, begint vlot te verlopen. Ik gruwel alleen elke keer wanneer hij van zijn thee slurpt, want dat doet hij walgelijk overtuigend. Door alle lucht die hij binnenzuigt volgt er dan gegarandeerd een vettige boer.

Mijn werknest

Shi, één van de mechanic technicians, is vader geworden. We kregen allemaal een zakje met drie eieren. In Nanjing is het de gewoonte dat bij de geboorte van een jongen drie eieren geschonken worden wanneer je geen kado terug verwacht. Bij vijf tot zeven eitjes moet er steeds dieper in de zak gegrepen worden. En het moet geld zijn. Iets anders geef je niet. Een meisje is goed voor vier of zes eieren. De eieren worden rood geverfd of, zoals bij Shi, voorzien van een rood plakkertje. En ik maar voorzichtig met mijn zakje door de avonddrukte naar huis om daar te ontdekken dat ze hardgekookt waren.

Geboorte-eieren

En dan was het vrijdagnamiddag en bracht Tom me naar de luchthaven. Twee uur vlucht om in Beijing te geraken en dan nog eens bijna twee uur om de 37 km tot aan het hotel in de avondspits te overbruggen. Zo schoot er van de avond enkel nog genoeg tijd over voor een Peking duck en een uurtje wandelen in de buurt van het hotel.

Lekkernijen uit food street: zeepaardjes


Lekkernijen uit food street: kevers en organen

Zaterdag was een zalige dag. Geen wake-up call en spontaan om 6u45 wakker worden. Na een korte zwem en een rustig ontbijt de metro in naar Da shan zi, een wijk aan de oostkant van de stad. De site rond een electriciteitsfabriek is er veranderd in één grote galerij voor moderne kunst. De pakhuizen en werkhuizen werden jaren geleden ingepalmd door artiesten die er een goedkope plaats vonden voor hun ateliers. Nu zouden ze het daar niet meer kunnen betalen. De ateliers zijn omgetoverd in trendy shops en het is een plezier om er rond te lopen. De oude fabriek is nog in gebruik en, gewild of niet, uit de grote buizen in de steegjes lekt overal stoom en dat geeft een heel speciaal effect. De tegenstelling tussen de hypermodern omgevormde fabrieksgebouwen en de ateliers waar de arbeiders nog gewoon aan het werk zijn is groot.

Electriciteitsfabriek van Da Shan Zi


De fabriek en sommige ateliers zijn nog in gebruik


De kunstgalerijen in Da Shan Zi


Overal lekt stoom

Na vijf uur rondkuieren waren onze voeten versleten en vonden we het verantwoord de taxi boven de metro te verkiezen.

een gezellig taxietje

Da shan zi was geen voor de hand liggende keuze voor een eerste bezoek aan Beijing, maar voor ons de ideale. Het weer werkte natuurlijk ook mee: heel koud, maar open blauw en zonnig. En de cappuccino die we in één van de cafeetjes dronken, was de beste die we in China voorgezet kregen!
Even op adem komen met een koffie

’s Avonds zijn we in de Lan bar beland, een restaurant ingericht door Philippe Starck. Je hebt er ogen te kort om alle kitch te bekijken.

Lan Club ingericht door Philippe Starck

En dan vanmorgen toch maar naar het Tian an men plein gegaan -het moest toch maar eens ons laatste bezoek zijn- en een blik gaan werpen op de verboden stad.

Verboden Stad aan Tian an men

Het stikte er van het volk en rond het mausoleum van Mao stond een wachtrij van minstens twee uur. Dat zagen we niet zitten en we zijn dan maar naar silk street getrokken om kerstkadootjes te zoeken.
Ons hotel had nog maar eens voor een verrassing gezorgd: een kerstboom met ballen en flikkerende lichtjes en (fake)pakjes eronder wachtte ons op in onze woonkamer. Lief hé!
En we kregen zowaar een kerstboom!

Zondag 11 november

Woensdag heb ik me geamuseerd met rotzooi uit onze plas te plukken. Het zou een lieflijk zicht kunnen zijn, ware het niet dat de boord vol ligt met dode takken met ertussen weggegooide lunchboxes, plastieken zakken en ander afval. De stenen boord is steil en erg stabiel sta je er niet op. De tuinder vroeg een hoge prijs voor de opkuis wegens te gevaarlijk. Hij wou de klus laten klaren door zijn personeel te beveiligen met touwen. Dat zag me er toch te gecompliceerd uit. Wanneer ik in krabhouding over de stenen kroop, kon ik langs onze kant aan het water geraken. Toen een paar van onze mannen me bezig zagen, moest ik niet vragen om hulp. Ze wilden allemaal wel meeproberen. ‘k Heb toch maar even gepolst of ze konden zwemmen, want dat is in China helemaal geen zekerheid. Onze kant is –tijdelijk- afvalvrij. Nu moet enkel de overkant nog gedaan worden. Eigenlijk helemaal niet onze zaak, maar we kijken er wel op. Over hoe we dat moeten aanpakken, moet ik nog eens goed nadenken. Een bootje zou handig zijn.

En de steen is weg en nog wel zonder een RMB ervoor te betalen! Het heeft wel wat voeten in de aarde gehad voor ze er uiteindelijk in slaagden hem los te drillen van zijn voetstuk. Dat is weer een punt van het lijstje.

Het losdrillen van de steen produceerde de nodige smog


Afscheid van de steen


Een ander item is het schilderen van de buitenkant om de vieze kleur van de vorige eigenaar te bedekken. We hebben een prijslijke firma gevonden die daarbij ook heel betaalbaar is voor het kuisen van de buitenkant van de ruiten. Voor die aan de slag kunnen, moesten eerst de ijzeren pinnen, restanten van de ‘M’ op de voorgevel, verwijderd worden. De afbraakfirma gebruikte hiervoor onze hoogtewerker. Dat was stabieler en gemakkelijker om op te werken dan hun touwladder. We stonden erop dat ze zich goed beveiligden. Eigenlijk moet je bij alles bijstaan: de hoogtewerker was in de verkeerde richting gezet zodat je hem bij het boren heen en weer zag zwiepen en om zich te beveiligen gespten ze zich vast...natuurlijk aan de hoogtewerker ipv aan het gebouw. Daarenboven zetten ze de steunpunten net boven twee riooldeksels die het prompt begaven. Positief bekeken hebben we nu weer een reden om verse kip te gaan eten op de buiten. Tom is het er al helemaal mee eens.

Werken aan de voorgevel


Op weg naar de metro weten we elke morgen precies uit welke richting de wind komt

Alles zat vrijdag potdicht door de mist. Gezond zal het die dag niet geweest zijn. ’s Morgens zat alle verkeer strop. De autostrade was afgesloten omdat er niet voldoende zichtbaarheid was en overal stonden ellenlange rijen auto’s te wachten tot die terug open zou gaan. Na het werk was het spurten om op tijd in de Paulianer te zijn, een recent geopend Duits restaurant. We hadden er afgesproken met Paul en Mien.
Anders dan thuis blijft slecht weer hier nooit lang duren. Het weekend was weer helderblauw en zonnig. Terwijl Jan rapporten schreef, ben ik van de ene winkel naar de andere gekuierd. Het was plezierig nog eens ongehaast langs de vitrines te wandelen.

Tussen het winkelen door even genieten van de zon in de buurt van Hunan Lu

Bij de schoenmaker viel ik tijdens het middagmaal binnen. In het open winkeltje zat hij samen met zijn gezin rond een krat te eten. Ik kreeg zijn krukje aangeboden tijdens het wachten. Mijn knieën zaten zo wat ter hoogte van mijn oren. De inhoud van hun gezamelijke pot was te vergelijken met wat er in onze lunchboxes zit. De prijs van de reparatie: 5 RMB.
En vandaag nog maar eens afgezakt naar Ginko Lake voor de zon, de wind, de betere lucht en vooral voor de stilte –en natuurlijk ook voor golf.

Rood (Jan noemt dit bruin) verbrand na een partijtje golf op Ginko Lake

Maandag 5 november

Chinees leren met zicht op Central

Door de trip naar HK was het een erg korte week. Onder het voorwendsel van ‘kontrole’ uit St-Truiden, werden de werksters nog eens goed opgejaagd en ieder personeelslid dat niet druk bezig was –of deed alsof- opgevist om mee afval te vergaren. Nog even en iedereen duikt weg als ze me zien of horen aankomen. Het is ongelooflijk hoe snel je hier iets gedaan kan krijgen, als er maar geen officiële stempel op moet. Toen ik de nieuwe facility manager wees op twee stukgereden betonplekken aan de inkom, was er een half uurtje later een man present met een schop en een takkenbezem, had Tom het benodigde materiaal gehaald en stonden we met z’n vieren toe te zien en raad te geven. Een betonmolen komt er niet aan te pas. In het gat zelf wordt het goedje in elkaar gedraaid, uitgesmeerd en gladgebezemd. De perfectie is niet van de Chinese wereld, maar, voor de 5 euro die het kostte, mag het resultaat best gezien worden. Voor die prijs stoort het me ook niet dat er geen tien jaar garantie opzit.


Alles begint er netjes uit te zien

Na weken van reparaties en opkuis begint alles er al heel netjes uit te zien, zeker met de stralende zon erop...hoewel dat dan weer in het nadeel is van de vegen op de vloertegels. De voorbije week was een ellende. Het regende bijna elke dag en voeten vegen op een plastieken mat heeft totaal geen zin. Yen en Chen zwabberden de hele dag door, maar het bleef een vuile boel. De nieuwe, vochtabsorberende matten zijn een hele vooruitgang. Van Chen gesproken: van de 19 personeelsleden die hier nu werken, noemen er vijf ‘Chen’, plus de werkster. Je zou denken dat YX (Chen) zijn hele familie tewerkgesteld heeft. Het is nog erger dan Janssens, Peters of Smits bij ons. Als Jan gaat discussiëren over documenten, gaat hij met Xu naar Xu en die laatste kan Xu1, 2 of 3 zijn. Niet altijd simpel!
Intussen zijn alle tussenmuren in de fabriekshal gesloopt en liggen de plannen klaar voor de uitbreiding. Er komen nog drukke tijden! De firma heeft zijn wagenpark verdubbeld door de aankoop van een wagen met...de eigen CVT (nu nog gemaakt in St Truiden)erin natuurlijk! Jan en ik hebben ons er al op uitgeleefd op het fabrieksterrein, want op de openbare weg mogen we niet komen.


De nieuwe auto


Een stabiel alternatief voor een ladder

Zaterdag werd doorvergaderd. In de namiddag ben ik weggeglipt voor het badmintontornooi van het hotel tegen Ford Motors Nanjing. Ik stond in het gemengd dubbel. Donderdagavond had ik als voorbereiding anderhalf uur zware training gehad, zodat ik mijn armen amper kon opheffen. Garcia, mijn teamgenoot, draaide in de opwarming zijn enkel in de knoop, met als gevolg dat we met de nodige zenuwen aan de match begonnen. De tegenspelers waren niet gelukkig een reuzin aan de andere kant van het net te zien en waren volledig hun kluts kwijt zodat we ze probleemloos in de pan konden hakken. In totaal heeft het hotel het niet gehaald: 2-3.
Zondag was weer een prachtig zonnige, maar koude dag. Jan was in de mood voor golf, maar ik kreeg mijn armen niet meer omhoog. De middenweg was de driving range, waar hij kon spelen en ik intussen de weekendpuzzel van De Standaard kon oplossen. Na de middag ging voor Jan het vergaderen verder en stortte ik me tussen de zwarte kopjes in de Walmart.
Vanmorgen zijn een groot deel van de meubels aangekomen. Spannend om te zien of de realiteit overeenkomt met mijn tekeningen. Iedereen is heel tevreden. Oef! Intussen is ook Jans bureau besteld en heb ik de tekening klaar voor de inrichting van die van YX. Hij krijgt een nachtje om erover te denken.
De katten hangen hoe langer hoe meer mijn voeten uit. De heren hebben het op hun manier geprobeerd en zijn er niet in geslaagd ze weg te krijgen. Ik wil ze verjagen met ultrasoon. En als ik het toestel hier niet vind, laat ik het uit België overkomen. Je wordt echt stapel van constant kattengejank.
Vanavond heb ik snijboontjes klaargemaakt: 8 RMB voor een kilo en veeeel beter van kwaliteit dan in België.


En zie het gras eens groeien!