Dinsdag 30 oktober

Ontwaken zonder wake-up call en dan nog met zicht op HK Central is een luxe die we te danken hebben aan ons visum (en aan Jans goede hotelkeuze). Vermits voor onze residence permit nog steeds één document mankeert, moesten we nogmaals de grens over. Van eens gauw op zondag heen en weer naar HK of Seoul te wippen was geen sprake: alle vluchten zaten vol! De eerste mogelijkheid was op maandag heen en vandaag terug. Wel veel tijdverlies, maar Jan kan dan meteen de accountant een bezoekje brengen. Voor mij is het een luxueuze rustdag.


Zicht op Central


We belandden midden in de halloweengekte

Vorige week hebben we vier van de vijf andere Vlamingen die in Nanjing wonen ontmoet. De eerste is de eigenares van een restaurantje dat ze samen met haar Duitse man al elf jaar uitbaat. Daarnaast hebben ze ook de patisserie waar we onze belegde broodjes afhalen. Ze stelde ons voor aan Paul en Mien, afkomstig uit Temse en al zes jaar in Nanjing. We zijn met hen voortgetrokken naar een openluchtoptreden van ‘Juli’, een Duitse rockband. Een initiatief in het kader van de Chinees-Duitse week (die voor de rest gericht was op bier en schnaps). Daar was Annemie, de vierde Vlaming. Nu missen we enkel nog haar echtgenoot.
Zaterdag zijn we met Paul en Mien naar Gingko Lake geweest. Het was waarschijnlijk de laatste t-shirtdag.
Intussen is het fabriek een gonzende bijenkorf. Elke dag begint er wel een nieuw personeelslid. De tafels van het restaurant zijn voorlopig over de verschillende bureau’s verdeeld. De meubelmaker is zijn eerste werk komen voorstellen en hij heeft de opdracht binnen. De rust is voorbij. Vanuit de fabriekshal klinkt constant gebeuk van het neerhalen van muren; aan de buitenkant worden de initialen van de vorige eigenaar weggeslepen en binnenin weerkaatsen de gillende stemmen.... het volgende punt op mijn lijst is geluidsisolatie.


Oude eraf


Nieuwe erop

Om 12 uur zitten we allemaal samen rond de tafel om ons te laten verrassen door de inhoud van de lunchboxen. Smaken verschillen. Wanneer de Oosterlingen het lekker vinden, is het voor Jan en mij niet zo geslaagd en andersom. Je weet ook nooit wat je aan ’t eten bent. De grijze, taaie schijfjes die ik met moeite gekauwd kreeg, waren plakjes eendenmaag. Ik vraag nu niet meer wat er tussengedraaid zit. Anders smaakt het niet meer.
Eén van de katjes was tussen de binnenmuren gevallen en zat er geklemd. Vandaar dat voortdurend gemiauw. Cao heeft een gat moeten kappen om dat rotbeest te bevrijden. Nu kan ik de decorateur weer optrommelen en dit gaat hij niet binnen de waarborg willen repareren.

O ja, nog een klein detail: hier in HK is het 29 graden!

Woensdag 24 oktober

Het vervoer ‘s avonds is een ramp. File, file file. Het enige tijdverdrijf in het donker is op de computer tokkelen. De zeven dames voor en naast me in het busje ratelen maar door, met schelle stemmen zodat je steeds de indruk hebt dat ze elkaar aanvallen.
Het is de week van de beesten geweest. Maandag zijn een massa bruine vliegende kevertjes neergestreken. Vooral de gevel van de dormitory zag zwart van de beestjes. Die bestrijden staat wel niet in het contract, maar de tuinder was toch zo vriendelijk één van zijn mannen te sturen om te sproeien. Het zal geen milieuvriendelijk produkt geweest zijn. De grond ligt bezaaid met lijkjes.
Tijdens vergaderingen in het bureau van YX hoorden ze steeds geluid vanuit het vals plafond en maandag hing er ineens een kattenstaart uit de opening van een lamp. Op zoek naar een kattendeur, vond ik daarstraks één van hun doorgangen. Door half uit het raam te kruipen kon ik in de opening van de ruimte boven de bureau gaan zitten en telde alvast twee katten. Die willen ze morgen lokken met vis. Zinloos volgens mij. Die diertjes zitten veel te goed, lekker warm boven de lampen. Ik durf me niet op het plafond te wagen uit schrik erdoor te vallen (en natuurlijk ook uit angst voor de katten...).
Iets anders waarvoor ik nog geen oplossing weet, is afval. Hoe voorkomen dat iedereen zijn rommel op de grond gooit? Op openbare plaatsen staan overal en altijd straatvegers met takkenbossen bezems het vuil bijeen te keren dat met dezelfde regelmaat wordt neergesmeten. Als alle Chinezen ‘straatmanieren’ hadden, kwamen er veel werklozen bij! In het bedrijf doen ze echter hetzelfde. Ik had aan Cao gevraagd een defect toilet in het guardhouse te vervangen. Toen ik even later aan de inkom passeerde, lag de toiletpot in het gras van de berm. Cao keek ironisch toen ik hem uitlegde dat dit niet piaoliang is en hij het afval op de daarvoor bestemde plaats moest deponeren. De guard weet intussen ook dat zijn lege etensbakjes geen fraai welkom zijn voor de bezoekers en Helen heeft naar de tuinder gebeld met het verzoek zijn personeel te instructeren dat het contract onderhoud en geen bevuiling van het domein inhoudt. Ik vrees dat ze mijn vraag eerder belachelijk vinden en er niet veel aandacht aan zullen besteden. We zullen zien wie het het langst volhoudt.


Met Monica, Catherine en Mo in de metro

Zondag 21 oktober

Ik dacht dat ik het, in vergelijking met mijn drukke leven thuis, hier heel rustig zou hebben. Dat was dus verkeerd gedacht.
Dinsdag zijn Tom, Helen en ik naar het platteland gereden. Ik had bij twee tuinders prijs gevraagd voor een jaarlijks onderhoudscontract, de opkuis van een verwaarloosd deel achter het fabriek en het van gras te voorzien en voor het aanplanten van bomen om het stof van onze gebuur tegen te houden. Die heeft een firma van bouwmaterialen en hij heeft zijn stapels grint en zand vlak achter onze muur opgehoopt. De prijs die ze voorstelden was in die grootorde dat je elke keer bij het passeren van de bomen, ze eerbiedig zou moeten groeten. Dat was de aanleiding van ons uitje naar de buiten. Na lang rondrijden zaten we midden tussen de boomkwekerijen. Ik zou gewoon op een erf gereden zijn van een bedrijf dat me aan stond, maar zo werkt dat hier niet. Hier wordt altijd hulp of bevestiging gevraagd, zelf al is het antwoord voor de handliggend. Dus vroegen Tom en Helen aan de kant van de weg advies. Onmiddellijk werd de vriendjespolitiek in gang gezet en vijf minuutjes later stapte de baas van een nabijgelegen kwekerij in ons busje om de weg te wijzen. Hoewel we enkel op zoek waren naar ceders, moesten we ook zijn loofbomen, groene planten, bloeiende planten, ... bewonderen. Zijn prijs voor de ceders bedroeg een derde van die van de tuinder. Zelfs met het transport en het planten erbij zouden we nog winst doen. Dat was goed voor onze onderhandelingspositie!


Het platteland


Kwekerijen


Met Helen op verkenning in de boomkwekerijen. Pindanoten liggen te drogen in de zon

Tijdens de lange rit had ik mijn ogen goed de kost gegeven en onder andere een werkplaats gezien waar ze deksels van rioolputten fabriceerden. Het was één van de punten op mijn lijstje waar ik niet zo goed weg mee wist en hier stonden ze gewoon langs de kant van de weg. Helen en Tom moesten we meesleuren of ik stond nog naar het primitieve fabricageproces in het familiebedrijfje te kijken.
Langs de kant van de weg gooiden vrachtwagens zakken plantrijst uit. Die rijst werd uitgerijfd en uitgeborsteld tot de volledige pechstrook gelijkmatig bedekt was In feite werd elke verharde oppervlakte, op de rijbanen na, voor het drogen benut. Op sommige plaatsen lagen halmen langs de straat en een vrouw was aan het dorsen. Zo’n dorsvlegel heb ik tevoren alleen nog maar in het museum gezien!.


Familiebedrijfje van riooldeksels


Het drogen van plantrijst

Op etenstijd stopte Tom aan een eethuisje tussen de kwekerijen. Hij vertelde tijdens de maaltijd dat de kip die we aten een half uur ervoor nog rondliep. Hij was er persoonlijk bij gebleven toen ze haar de nek omdraaiden om zeker te zijn dat we echte hoevekip kregen. Ik vroeg hem me een volgende keer erbij te roepen, want ik heb dat nog nooit gezien.

In de fabriek was iedereen jaloers op ons middagmaal. Sinds kort is er een contract voor het leveren van lunchboxes: kartonnen doosjes met rijst, twee soorten vlees en drie verschillende groenten. Het is best eetbaar en je hebt een gevuld gevoel. De manier van een kip of vlees op te delen is hier wel ergerlijk. Ze maken er gewoon kipkap van, met als gevolg dat elk van de onooglijke stukjes verbrijzeld been of vel bevat. Probeer dat maar eens deftig met stokjes op te eten! Over veel tafelmanieren hoef je anders niet te beschikken; Eén van de nieuwkomers schrokt en slurpt dat ons gesukkel niet opvalt. Vanaf 20 porties, komt er gratis soep bij. Daar zullen we de komende week geraken, want er start weer een verse lading personeel.

De hele week werkten we aan een hels tempo aan onze klusjeslijst. Intussen is er al heel wat gerealizeerd. De decorator is aan het naambord begonnen. Door het uitspelen van de tuinders en onze prijskennis hebben we een goede prijs bedongen en daarbovenop nog korting verkregen op het geheel. Dat is zo vreemd in China. In het begin zijn ze stroef en gaat er niets. Er moet een contract zijn met strikte betalingstermijnen en ze doen geen toegevingen. Wanneer ze zien dat de tegenpartij niet volledig idioot is, draaien ze 180 graden om: zo vriendelijk als maar kan en van de ene korting in de andere. Hoewel het contract nog niet ondertekend was, stonden de volgende dag de bomen al in de grond en was het meeste onkruid al verwijderd. Je vraagt je dan wel af waarvoor alle strenge details van voorafbetaling nodig zijn. Zaken doen is een kwestie van vertrouwen. Langs de andere kant moet je ogen in je nek hebben of je wordt belazerd. Toen ik tijdens het planten ging kijken, zaten er heel wat bomen tussen die de gevraagde 3 meter niet haalden. Direct dan maar alle werkzaamheden stopgezet en met de rolmeter ostentatief de bomen opgemeten.Tien procent was te klein. Over degene die groter waren, heb ik natuurlijk niet gerept. Bij het natellen bleek dat er geen 100 maar 134 bomen in de grond zaten. Toen ben ik effe in mijn Franse colere geschoten en gezegd dat ze 34 bomen moesten verwijderen en wel diegenen die ik zou aanwijzen. Het gevolg is dat er nu 134 bomen staan voor de prijs van 100.


Tuinvrouwen in actie


Versgeplantte ceders

Tussendoor moesten alle posters en naamborden van de vorige eigenaar verwijderd worden. Dat in de inkomhal hing redelijk hoog en we hebben nog geen lange ladder, dus sleurden we tafels aan. De aanwezige mannen vonden het veel te gevaarlijk, maar toen ik hen vroeg de ladder vast te houden, waren ze heel bereidwillig. Voor het hoogste bord was zelfs ik niet lang genoeg. Ze wilden het opgeven en slaakten kreten van afschuw toen ik nog een niveau tafels toevoegde. Toen ze zagen dat het me menens was, was de mannelijke trots te groot en heeft de electrieker de klus geklaard.


Circus PPowertrain

Een ander dringend item is de aankoop van bureau’s, kasten en stoelen en sanitair materiaal. Onze strooptocht is beëindigd en we zitten in het stadium van prijzen vergelijken. Gelukkig duurt maken en leveren hier maximum een week.
De dagen zijn lang maar vliegen voorbij. Omdat de auto in de stad veel te veel tijdverlies geeft, hebben we afgesproken dat iedereen met de metro of de bus naar twee oppikpunten komt. Dat betekent voor ons dat de wekker om half zeven afgaat.Tegen het weekend was mijn pijp uit, mijn batterij plat. Na de vierde hole op Gingko Lake zaterdag was elk mankement van de fabriek uit mijn kop verdwenen en was er enkel nog de zon, de groene heuvels, de vogels en de stilte.


Zalig slapen kan je overal


Midden in Nanjing een kar met turf

Zondag 14 oktober

Het weekend zit er bijna op. Jan is met Mrs Xu, de boekhoudster, naar Shenzhen vertrokken. Hij heeft haar ‘Angelique’ gedoopt. Ze had nog geen Westerse naam en is heel gelukkig met zijn keuze. Michael heeft mij ‘Ai de wen’ als Chinese naam gegeven. Het sluit goed aan bij de echte klanken. ‘Ai’ betekent niets, ‘de’ verwijst naar goede manieren en ‘wen’ slaat op een mild karakter. Ik ben er niet van overtuigd dat ik daarin terug te vinden ben...
Voor dit reisje pas ik: te druk in het fabriek. Hoewel Helen en ik goed doorwerken, wordt de to-do lijst steeds langer. Donderdag zijn we op zoek gegaan naar het verkoopspunt van de kuismachine die we vanuit Shenzhen geërfd hebben. Er is een onderdeel afgebroken, maar het geheel is nog te goed om af te danken. Op de vijfde verdieping van een flatgebouw ligt het verkoopsbureau van Chao Bao Nanjing, niet meer dan een kamer groot. Ze konden er niet alleen zorgen voor de reparatie, maar waren ook zo vriendelijk alle onderdelen van de machine uit de dozen te vissen en het specifieke gebruik ervan toe te lichten. Daarenboven hadden ze catalogi van alle mogelijke benodigdheden. In deze kleine schatkamer lag de oplossing voor heel wat van de probleempjes: remover voor hardnekkige restanten van posters, vloeibare zepen voor alle toepassingen, vuilbakken in alle vormen en materialen, toiletpapierhouders, zeepbakjes... kortom alle accessoires die nog mankeren. Ik werd helemaal wild toen ik er zowaar aftrekkers tegenkwam. Dat betekent het einde van het wegmoffen van water en van waspoeder op de grond. Ik heb van alles wat maar in aanmerking kan komen, prijzen opgevraagd.
Druk kletsend stapten we een paar blokken verder op zoek naar de winkel van de projectorschermen. We hadden de straat en het nummer, maar zelfs Helen, een echte Nanginese, vond het huis niet terug. Gelukkig bestaat de GSM. De man kwam ons op de hoek van de straat afhalen. Het winkeltje lag in een zijsteegje van een zijsteegje, onderin een afgeleefde blok. De twee kamertjes waren niet meer dan twee op twee groot en één storthoop van rommel. De man had juist wat we nodig hadden en toen ik naar de leveringstermijn vroeg, gooide hij de achterdeur open. De aangrenzende ruimte stond volgestouwd met kartonnen dozen. Alles was in stock! In het andere geval haast er zich wel iemand per fiets naar de werkplaats of het fabriek en heb je het gewenste binnen het uur.


In een zijstraat van deze zijstraat moesten we de schermenzaak vinden


De winkel is achter het raampje beneden links van de ingang


Tom en Cao, de elektrieker, keuren de Belgische vlag


Xu en Mo doorboren boekhouddocumenten en binden ze dan samen met naald en draad

Van Helen kom ik heel wat over de Chinese gewoontes te weten. Ze ratelt aan één stuk door. Hun dagelijks leven bestaat uit werken, eten en slapen. Haar ouders wonen bij hen in. Ze doen het huishouden en passen op het dochtertje. Elke zaterdag is een volledige dag voorbehouden voor bezoek aan de schoonouders.
Via haarkleuren kwamen we bij kinderogen terecht. Waar Westerse kinderen met blauwe ogen geboren worden die daarna in hun definitieve kleur veranderen, hebben alle Aziatische baby’s zwarte ogen. Dit blijft zo tot ze ongeveer tien jaar oud zijn. Daarom zeggen ze hier ‘zo zwart en puur als kinderogen’. Pas wanneer ze het slechte in de wereld zien, worden ze bruiner.
Een stoet trouwauto’s wordt meestal gevormd door een grote witte slee vooraan, gevolgd door zwarte middenin en afgesloten met weer een witte. De symboliek hierachter is dat door te trouwen het koppel bijeen blijft tot ze allebei witte haren hebben.
Als iemand eenmaal niest, zeggen ze dat iemand je mist. Nies je tweemaal, dan wordt er over je gepraat en komt er een derde nies achter, dan ben je verkouden.

Vrijdag heb ikmezelf een vrije dag gegeven. Helen werd door Jan opgeëist om mee naar de bank te gaan en zonder haar als tolk gaan de onderhandelingen toch heel wat moeilijker.
Ik moest dringend in onze bank geraken en kon tegelijk nog een yogales meepikken en bijpraten met Petrina. Dat tweede kon ik vergeten, want toen ik op het negende aankwam bleek de yoga van vrijdag vervangen door modern dance. Ik ben even blijven kijken wat zo’n les wel mocht voorstellen. Het leek eerder op buikdansen en daar voelde ik me net iets te oud voor.
Petrina was vergeleken met vorige maand fameus bijgekomen. Ze heeft altijd honger en eet dan ook doorlopend. Ze had zwarte eieren bij. De chauffeur van Malcolm brengt die steeds mee, met 40 stuks tegelijk en die krijgen ze onmogelijk verwerkt. Het is enkel de buitenkant die in een zwart, aardeachtig goedje gedraaid is. Voor het koken spoel je dat eraf. Hoe langer het errond blijft, des te zouter worden de eieren binnenin.


Zwarte eieren

Ze was op controle geweest bij een gynecoloog hier in Nanjing. Hoewel ze thuis in Singapore gaat bevallen, was haar aangeraden ook hier een dossier te laten opmaken voor je weet maar nooit. Een consultatie verloopt hier totaal anders. Iedereen krijgt bij het binnenkomen twee volgnummers: een hoofd- en een bijnummer. Wanneer het eerste wordt afgeroepen, gaan alle vrouwen met dat nummer samen naar binnen in de ontvangstruimte van de arts. Het is de bedoeling dat iedereen daarna volgens zijn bijkomend nummer zijn problemen voorlegt, maar in realiteit komt het erop neer dat iedereen door elkaar zijn uitleg doet. Geen greintje privacy dus. Iedereen hoort alles van iedereen. Ondertussen kan je meevolgen wat er in de onderzoeksstoel gebeurt, want het scherm dat ervoor staat, onttrekt niet veel aan het gezicht. Wat ben ik blij dat die van mij er al lang uit zijn !!!

’s Avonds hebben we ons nog eens getrakteerd op een voetmassage. Het was afzien. Toen ik kloeg dat hij mijn wreef toch wel erg hard aanpakte, wees hij me erop dat hij daarmee mijn keel genas. Ik hoorde ze onderling een schatting maken van de grootte van onze voeten. Met maat 40 zaten ze bij mij er niet ver af, maar toen ze Jans 43 voor een 48 namen, heb ik dat even rechtgezet. Van dan af begonnen ze tegen me te ratelen...waar ik natuurlijk geen woord van verstond.

Ik weet nu waarom de uitdrukking luidt ‘zwart zien van het volk’. Zaterdagmiddag was de Wallmart afgeladen vol. Van mijn hoogte gezien zag het echt zwart van het volk. Het voordeel aan winkelen in die drukte is dat het dan proevertjesdag is. Overal staan standjes met kleine bekertjes en schotels met prikkertjes. Zo kan ik zaken uitproberen zonder een heel pak te moeten kopen (en achteraf weggooien).

Intussen heeft het zomerweer plaats geruimd voor mist en kilte. Iedereen draagt winterkleding, maar nog zonder jas. De kleine kinderen zijn zo dik ingepakt dat enkel oorkleppen en handschoenen mankeren voor een reis naar de Noordpool. Ik vraag me af wat ze er nog gaan ronddraaien als het echt koud zal zijn.

Woensdag 10 oktober

De vorige periode werd aangenaam afgesloten door het bezoek van onze kinderen en hun vrienden. Terwijl Kwinten een ander deel van het land verkende en Jan nog onmisbaar was in het fabriek, hadden Leni en ik twee gezellige dagen in Shanghai. We stapten de voornaamste straten af, bekeken de meeste bezienswaardigheden en gingen –zoals ik in Nanjing gewoon ben- recht op recht door de achterbuurten naar onze volgende bestemming. Leni voelde er zich niet zo gerust en ik merkte ook dat met een twintigjarig blonde de doorgang net iets anders was dan op mijn eentje...


De Bund en de Pearl Tower: verplichte nummertjes


even uitrusten

Intussen zijn onze familie- en vriendenbatterijen thuis terug opgeladen en zijn we fris voor het vervolg van ons China-verhaal.
Dat begon direct met overactiviteit in het fabriek. De delegatie uit St-Truiden zorgde voor constante drukte. Ik ben mee ingeschakeld en heb, naast Tom, nu ook Helen om mee op te trekken. Helen is de vrouw van één van onze medebadmintonners en de nieuwe ‘management assistent’. Haar Engels is van hoog niveau en er zit heel wat pit in. Ze vertaalde mijn wensen aan de kuisploeg en wel op een erg overtuigende manier, want Yen en Chen kuisen dat het een lieve lust is. We zijn samen met Chen gaan shoppen. Ze hebben degelijk materiaal gekregen. Een aftrekker heb ik nog steeds niet gevonden. Chen stond erop badhanddoekjes te kopen om de bureaus en de ruiten schoon te maken ipv mijn keuze: iets dat meer in de buurt van een zeemvel komt. Helen vertaalde dat ik wil dat ze het op onze manier leert. Als toegifte heeft ze één doekje gekregen....ik ben toch te soft! Ze leren nu schrobben met water en zeep in een lokaal waar ze niemand voor de voeten lopen. Straks voor de derde keer, want er zitten nog steeds veel vegen in. De ruiten zijn al een plezier om door te zien. De enige zeep die gebruikt wordt, is wasprodukt voor kleding. Iets voor vloeren of een algemeen reinigingsmiddel is niet te koop. Ze snappen niet waarom ik zeep wil gebruiken voor de vloeren, de tafels of het sanitair. Een beetje water volstaat. Desnoods wat in het water voor de ruiten, daar kunnen ze nog inkomen, maar daar mag het van mij weer niet in.


Posters verwijderen in de inkom



Dankzij Helen kan ik nu ook bedrijven opzoeken op internet. We switchen van hoogtewerkers en ladders over projectorschermen naar bureamateriaal en –meubelen; van tuinfirma’s naar winkels van plakletters. Er is nog zoveel te kopen. De sleutelkast was in ieder geval een succes en de lange zoektocht waard. Met internet gaat de aankoop heel wat efficiënter dan met de try-and-error methode die Tom en ik tot nu toe toepasten.
Aan de vlaggenmasten wapperen de Chinese en de Punch vlag. De Belgische is in de maak en komt er volgende week naast hangen.


vlaggen hijsen

De temperatuur is hier nu ideaal. Gisterennacht is een tropische storm gepasseerd die goed hoorbaar en bijna voelbaar was boven in onze toren, maar voor de rest is het lekker zomerweer: halverwege de twintig graden en een aangenaam zonnetje.
Tussendoor probeer ik mijn Chinees ‘op peil te houden’. Waar Tom en ik gelukkig zijn wanneer we elkaar verstaan, zet Helen me met beide voeten op de grond. Ze kraakt elke verkeerde toon genadeloos af. Juist is juist....Zucht, want het is niet simpel. Mijn gehoor is een limiterende factor.