Maandag 17 september

Toen ze het mausoleum en de pagode bezocht hadden, was alle leven uit de nachtzangers opgebruikt en bleek kauwen de enige activiteit waartoe ze nog in staat waren. Baozi’s (gestoomde, gevulde broodjes) hadden ze al gehad, dus nu werden het jiaozi’s (dumplings). Tom wist een goed adres en terwijl hij de auto parkeerde, probeerde ik te bestellen. Wist ik veel dat de 4 yuan die aangegeven stond voor een bord van 12 stuks stond. Twintig borden voor 10 man was –zelfs voor Kwinten- van het goede teveel, ook al waren ze heel lekker.
Daarmee zat voor de eerste zes het Nanjinggedeelte erop.

Donderdagavond hadden Jan en ik een uitnodiging van de Economische Kamer voor een hapje en een drankje in het Sofitel Galaxy Hotel. Het verkeer zat kompleet vast en we arriveerden pas toen de drank lauw, de hapjes verkleurd en de meeste mensen –als ze er al doorgeraakten- terug naar huis waren. We zijn op terugweg door de uitgaansbuurt van Hunan Road gewandeld en waren met de metro op een tiende van de tijd van de heenrit terug in het hotel. Leni en Koen hadden ‘mijn’ restaurantje uitgeprobeerd en goedgekeurd.

Vrijdag heeft Leni een yogales meegevolgd en wel zo grondig dat ze tijdens de laatste relaxatie in slaap lag. De rest van de dag hebben we ons geconcentreerd op herenschoenen en Koen geholpen bij het maken van zijn keuze. ’s Avonds waren we gevieren uitgenodigd op een receptie met de andere residenten in de pas vernieuwde business lounge op de 51ste verdieping. We kennen intussen bijna iedereen. Het was een gezellige en lekkere avond en voor Leni en Koen het voorprogramma van een verdere verkenningstocht door de disco bars van het 1912 district.

Nadat we zaterdagmorgen Koen aan de metro hadden uitgewuifd, begonnen Leni en ik aan een vrouwenstrooptocht langs de winkels. Ze moest al gauw toegeven dat, ondanks het grote aanbod, er voor ons niets te rapen viel. Schoenen waren zowiezo ‘meiyou’, niet in onze bescheiden 39 te krijgen en de Chinese smaak van kleding ligt ver weg van de onze. Wanneer er iets draagbaar tussen zit, zijn de pijpen en de mouwen te kort (of is ons achterste te dik). Jans haar had dringend een knipbeurt nodig en gelokt door de massage die ze er geven, wou hij voor het eerst in meer dan 25 jaar naar een ‘echte’ kapper. Leni en ik gingen mee voor de gezelligheid (en de massage), maar enkel voor wassen en drogen. Jaren geleden zou het resultaat bij Jan een week zonder beeld en klank opgeleverd hebben... Het zal wel groeien!


Vers van de kapper in de vernieuwde business lounge

Yan Xue had ons uitgenodigd om ’s avonds samen te eten met zijn vrouw en dochter. Het was voor ons de eerste kennismaking. Hij had een visrestaurant uitgekozen aan de westkant van de stad. Het samenstellen van het menu is een belevenis op zich. Vergezeld van een dienster loop je langs de bakken. Wat je aanstaat wordt opgevist en gewogen zodat je meteen weet wat het prijskaartje is. Alle gerechten staan om ter aantrekkelijkst uitgestald. Zhou Xiang en Chen Xin Di (Cindy is haar Engelse naam) wachtten ons op in het gereserveerde kamertje op de tweede verdieping. De conversatie met Zhou was beperkt en verliep enkel via YX , maar de 17-jarige Chen kon in beperkte mate volgen.


Vis en schaaldieren


Piepende kuikentjes


Slechtgehumde, blazende krabben


Een haaienkop


Watertanden langs de uitgestalde gerechten


Kiezen: een gewichtige (mannen)zaak!

Een belangrijke plaats die we nog aan Leni moesten tonen was Ginko Lake. Ze was zondagmiddag voldoende bekomen van de nachtelijke uitspattingen om zich aan 18 holes te wagen. Vier caddies voor drie spelers is van het goede teveel, maar voor de rest was Leni het ermee eens dat het er goed spelen was. De bomen hingen vol rijpe kaki’s en andere vruchten. Overal waren er geurende bloemen en de libellen hadden plaatsgeruimd voor kleurige vlinders. Sommige zo groot dat Koen een paar dagen ervoor ons verzekerde dat er vleermuizen rondvlogen. Als afsluiter moesten we natuurlijk nog naar de sushibar, want, hoewel Leni doorreist naar Tokyo, was ze er niet gerust in of Delphine daar wel voor te vinden zou zijn: beter twee keer dan geen keer...


Meer caddies dan spelers


Herfst in aantocht

En zo is het bezoek achter de rug en de rust weergekeerd. Vanmorgen hebben we Leni afgezet aan het station. Om kwart voor acht uur stonden we in het medisch centrum voor een nieuwe poging tot onderzoek. Deze begonnen pas om acht uur, dus ik had de tijd om alle items van het dossier door te nemen. Mijn zin was onmiddellijk over: met tanden, mond, oren had ik geen probleem. Borstonderzoek tot daar toe. Maar bij genitaliën en anus kreeg ik visioenen van rijen gebogen Chinezen met hun achterste in de lucht.... Daar had ik nu echt geen zin in. We spraken af dat ik, als er me iets niet aanstond, het gewoon zou afbollen en de onderzoeken dan wel in België zou laten doen. Stipt om achten mochten we naar de derde verdieping waar we met onze fiche een parcours moesten afleggen. Bij de eerste post stond een dubbele rij om bloed te laten trekken. Dat was geen goede start, want ik hield er een grote blauwe plek en een zere elleboog aan over. Alles werd wel goed ontsmet en ze maken gebruik van wegwerpnaalden. De radiografie was binnen en buiten en de tandarts had met één blik gezien dat Freds vullingen nog vast zaten. Vervolgens naar de ultrasoondame. Deze keek nauwgezet of hart, lever en de spullen ertussen er normaal uitzagen. Dat leverde de vierde stempel op mijn fiche op. De dokteres van het algemeen onderzoek was tegelijk helderziende. Door mijn bloeddruk, gewicht en gestalte te meten wist ze ook meteen dat al de rest en vooral mijn borsten, genitaliën en anus in perfecte staat waren! Oef, die stempel was ook binnen. Met een ECG en een oogonderzoek waar tevens de reuk werd getest en van ver in de oren werd gekeken, hadden we alles binnen het uur afgewerkt. Van efficiëntie gesproken!

Donderdag 13 september

Ik heb me met Tom –eigenlijk is zijn Chinese naam Tang Wan Yuan- op een bank onder de bomen van de Zhong Shan gezet. De jeugd is de 300 trappen naar het mausoleum van Dr Sun Yat Sen aan ’t beklimmen en ik had echt geen zin om dat nog een keer te doen.
Maandag stonden ze stipt op tijd in het station op ons te wachten. Na het inchecken en het ontbijt in ons hotel, sleften ze achter me aan langs de plekjes die ik voor hen verzamelde. Er was zoveel dat ik hen wilde laten zien. In ieder geval de versmarkt die nu spijtig genoeg niet meer zo overweldigend stonk omdat de temperatuur niet meer zo hoog is. Dan de kleine steegjes door die er misschien binnen een paar maanden niet meer zijn. Elke week zie je de opkuis vorderen. De grintwegen verdwijnen onder een laag asfalt en overal worden nette voetpaden aangelegd. Aan een gezapig tempo bereikten we na een uurtje de tempel van Fuzimiao met de typische gebouwen errond en de vele toeristische winkeltjes. Vandaar twee blokken terug wat lekkere koekjes gekocht en dan de metro in, aan de andere kant van de stad er weer uit en Hunan Road door naar de Bububumarket. Stof voor hemden kiezen was snel gebeurd, maar vooraleer zes dames het gepaste model gekozen hadden, het bijhorende stofje gevonden, op alles afgeboden en een prijs overeengekomen, afgepingeld hadden op het werk van de kleermaker en deze alle maten opgemeten had...dan ben je wel murm! Iedereen was –na een snelle baozi op de terugweg- rijp voor een korte rust in het hotel. Die rust bestond voor mij uit het inladen van de drie wasmachines, voor de anderen uit een duik in het zwembad. Intussen had Tom Koen van de luchthaven afgehaald en was de groep voltallig. Het was mijn verjaardag en een delegatie van het hotel kwam de gebruikelijke taart overhandigen. Vervolgens was het teppanyakitijd, waar we zoals gewoonlijk veel te veel aten zodat er geen plaatsje over was voor de taart. Ik had me geen betere verjaardag kunnen wensen.


Samen aan Fuzimiao


Kiezen, afdingen,kopen, opmeten...

Dinsdag pikte Tom ons op voor de rit naar Jurong waar we de bron, de grote Laoshi, de grotten en de tempels bezochten. Het was nu duidelijk dat de grot die Jan en ik de vorige keer waren ingeglipt, niet bedoeld was voor publiek. Het was er nu pikdonker en er hing een plakaat voor. We mochten er nu wel langs de normale weg in. Het was een tocht van ongeveer een kilometer door de buik van de berg langs gele gangen en holen met druipstenen. De ondergrondse tocht eindigde echter niet aan de parking waar Tom op ons stond te wachten, maar aan de voet van het grote standbeeld. Dit telefonisch aan Tom overbrengen was al een klasse moeilijker, maar twee minuutjes later kwam hij netjes aangereden. De opzichters van Laoshi herkenden me van de vorige keer en ze waren ontzettend onder de indruk van Kwintens lengte. Dat waren ze hier trouwens allemaal. Hoewel het een mooie, zonnige dag was, was er teveel vocht in de lucht om ver te kunnen zien.
Op zoek naar een hertenfarm belandden we tussen de velden. Voor iedereen was het de eerste keer dat we een rijsthalm van dichtbij zagen. Tom snapte niet dat er meer aandacht was voor een korreltje rijst dan voor de tempels...zoals hij ook grinnikte toen ik hem vroeg de kindjes bij de speeltuin af te zetten! Zo konden ze zich nog een kwartiertje uitleven vooraleer ze weer bijna twee uur samengeperst werden in het busje.


Rijstvelden


Voelen en plukken


In de speeltuin




Bovenop de Mao Shan


Samengeperst in het busje

Voor het avondmaal moest iedereen zijn verdere reis voorbereiden en vervoer en overnachting regelen: Kwinten en zijn harem naar Suzhou, Shanghai en Xian; Leni Shanghai-Tokyo-Shanghai en wij Nanjing-Shanghai. Enkel Koen hield van last-minute. ‘s Avonds kregen we het gezelschap van Nele en Michael. Deze laatste koos een delicieus assortiment van gerechten uit, hoewel de door Free gevraagde slang en andere spannende variëteiten niet beschikbaar waren. Ik was bekaf, maar na de maaltijd was de jeugd paraat voor een stapje in de uitgangswereld. Ze verkenden de discobars in het 1912-district en hadden een gezellige avond/nacht.


Avondmaal in de Rode Loper

Dat was aan hun tempo te zien woensdagochtend. Ze konden suffen in het busje op weg naar Jiangning, waar de deur van ons huis per uitzondering geopend werd! Petrina had getelefoneerd om uit te leggen dat onze kroost helemaal uit Europa gekomen was om de woning te zien en daar konden ze geen weerstand aan bieden. Het was voor ons ook de eerste keer dat we het huis betraden nadat we het gekocht hadden. Nu mochten we overal aankomen en in de kasten kijken. Het was een prettige verrassing. Overal kasten, kistjes en dozen met schuiven en vakjes, beeldjes, poppen, kaders en kunstwerken: zowat alles wat ik normaal nooit zou kopen. Het werd een algemene verkenningstocht die pas stopte toen de ‘bewaker’ meldde dat het etenstijd was. En daar is in China niet aan te tornen.
De volgende bestemming was het fabriek, waar Jan de rondleiding verzorgde. Op terugweg zette Tom ons af aan de Jimingtempel aan de zuidrand van het Xuanwumeer. Hier waren Jan en ik al geregeld gepasseerd, maar nog nooit binnengestapt. Ze trekken op de duur allemaal wel erg op elkaar! Nadat ik de bende aan het meer gedumpt had voor wat luieren en pedalogevechten op het water, ben ik op ’t gemakske naar het hotel afgezakt.


Offeren en een wens doen


Eten in Deji Plaza

Vandaag is het weer was al de derde dag op rij stralend. Erg levenslustig zag ons bezoek er vanmorgen niet uit. Een nachtje karaoke heeft teveel energie geëist. Vanavond op de trein kunnen ze hun batterijen weer opladen...


Ze hadden een room with a view...en een terras op het 54ste

Zondag 9 september

Woensdagmiddag had Lucie voor mij een afspraak gemaakt bij een kaligrafieleraar. De afstand was beneden mijn normaal wandelbereik, maar Lucies puntige neuzen lieten geen twintig meter stappen toe. Nu weet ik ook meteen hoe het bussysteem ineen zit. De halteplaatsen van elke lijn staan –natuurlijk in karakters- uitgeschreven op de zijkant van het bushokje. Wij hadden de keuze tussen lijn 5 en 9. De prijs bedraagt 1 yuan voor een bus zonder en 2 yuan voor één met airco. De munten gooi je in het bakje naast de chauffeur.
Yue Hua Ping is professor aan de Universiteit van Nanjing en voorzitter van Zhong Shan Shu Hua Dao Bao, een vereniging van kunstenaars uit Nanjing. Zijn specialiteit is schilderen. Hij zou me in contact brengen met een gepensioneerde professor die me de beginselen van kaligrafie wou bijbrengen. Tijdens het gesprek, waar ik voor spek en bonen bijzat op vriendelijk knikken en lachen na, draaide het erop uit dat hij me zelf ging lesgeven. Hoewel ik het zelf liever anders had –mijn niveau is veel te laag en hij heeft het iets te hoog in zijn ster - was ik niet in de positie om er iets op te zeggen. De luttele lange haren die van zijn roze wangen wegsteken trekken me niet aan, maar hij was wel heel vriendelijk. Hij troonde me mee naar een winkel aan de overkant van de straat waar ik volledig uitgerust werd: een penseel en penseelhouder, inkt en een inktpot, een bijhorende kom om de borstel in uit te spoelen, een onderlegger voor op de tafel en een stapel oefenpapier. Hij toonde hoe je het penseel vasthoudt. Niet simpel! Nu moet ik eerst bladzijden vol oefenen met heng, shu, pie, dian,... (strokes waaruit de karakters opgebouwd zijn) tot mijn pols soepel is. We hebben afgesproken dat ik begin oktober, wanneer ik terug ben uit België, opnieuw bij hem langs ga.


Kaligrafieuitzet


Niet simpel, zo'n penseel vasthouden

Mijn sleutelwerk in de dormitory is achter de rug en donderdag was het fabriek zelf aan de beurt. Nu ik uren door alles heb rondgezworven, is er geen enkel onbekend plekje meer.


Een sleutel meer of minder...

Vrijdag dachten we dat we een afspraak hadden voor ons medisch onderzoek, maar dat was nog maar eens een fout in de communicatie. We hadden woensdagochtend moeten gaan en vrijdagnamiddag de resultaten ophalen. Zucht. Leren doe je met vallen en opstaan. We waren er allebei wat ongelukkig van. Om de verloren tijd nuttig te besteden, zijn we de verschillende instanties langsgegaan met de documenten die we al hadden om te laten verifiëren dat die tenminste al in orde waren en te laten noteren wat er nog bijgevoegd moest worden. Alles bijeen draaide de dag nog goed uit, want we vonden de toner waarnaar we op zoek waren en ander bureaumateriaal. Bovendien is het weer nu ideaal. Spijtig dat de herfst in aantocht is. De bladeren beginnen al te kleuren en de dikke jassen die in de nieuwe collecties zitten, beloven niet veel goeds.
Morgen moeten we vroeg uit ons bed. Onze lieve kindjes en hun gevolg hebben het lumineuze plan om met de trein van 5u20 te arriveren...


Het is weer volop trouwtijd


En daar horen natuurlijk taarten bij!

Woensdag 5 september

Ik was benieuwd of Yen en Chen iets van mijn verzoeklijst zouden uitgevoerd hebben. Het was een plezierige verrassing! Alle opdrachten die ik opgegeven had waren –op hun manier- volbracht. Ze zijn toch zo kwaad nog niet.
Toen ik met de enorme sleutelbos naar de dormitory trok, waren ze er niet gerust in. Ze hielden in ’t oog wat ik er uitspookte en begonnen spontaan de smerige gangen te dweilen. Ik hoefde niets te zeggen, alleen in de buurt zijn hielp al. Op gebied van waterbesparing zijn ze exceptioneel: met één uitgewrongen vod kunnen ze een volledige inkomhal en een vergaderzaal proper krijgen.
Ik was al een hele tijd bezig de karakters op de sleutels te ontcijferen en elke sleutel uit te proberen en te nummeren, toen ik per ongeluk eentje in het verkeerde deurslot stak. Bleek dat van de twee verdiepingen die ik nagekeken had, er maar drie deuren een apart slot hebben. Bij al de rest dienen de nummertjes en dus ook de sloten nergens voor. Iedereen kan bij iedereen binnen. Ze zijn hier niet veel privacy gewend, maar dan dient de investering in sloten toch ook voor niets!
De dormitory telt op elke verdieping 3 appartementen en twee vleugels met elk drie slaapzaaltjes en een sanitaire blok. Sommigen verkeren in goede staat; anderen zijn rijp voor het stort. Ik ga de dames tussendoor de vuilste troep laten wegwerken, maar geef het hen maar beetje bij beetje op zodat ze de moed al niet verliezen van bij het begin.


De dormitory


Slaapzaaltje


Sanitaire blok

’s Avonds hebben we in de lobby van het hotel gevierd dat Leni’s thesisverdediging achter de rug en haar diploma op zak is.

Dinsdag was een deprimerende regendag met Belgische temperaturen en de nodige problemen met de administratie van het fabriek. Iedere keer wanneer je denkt dat de hindernissen genomen zijn, vallen er weer een resem nieuwe uit de lucht. Je zou denken dat ze ze op maat bijcreëren. Doe daarbij nog de papierrommel voor de residence permit en we kunnen weer een tijd rondlopen. Vanmorgen zijn we naar de Foreigner Health Department geweest om documenten in te vullen en een afspraak te maken voor onze medische controle: vrijdag wordt nagekeken of we geen gevaar vormen voor de gezondheid van de inwoners van het P.R. China. Gelukkig schijnt de zon weer. Dat is tenminste al iets!

Maandag 3 september

Donderdag was Jans verjaardag en door al het gereis een vermoeiende dag. Tussen 12u30 en 19u50 hadden we er Nanjing-Shenzhen-Hongkong-Shenzhen opzitten. Voor de afwisseling hadden we de boot naar Kowloon genomen. Het was vijf jaar geleden dat we die kant van Hong Kong bezocht hadden en er was veel veranderd. Vele van de vuile woonkazernes met onderin eethuisjes en specerijenwinkeltjes hebben plaats geruimd voor glimmende winkelcentra met de gebruikelijke inhoud: Versaci, Gucci, Todds,... Midden tussen het enorme aanbod aan dure kleding ligt nu een uitgebreid sportcentrum met overdekt- en openluchtzwembad en accommodatie voor zowat elke sport. We hadden welgeteld twee uur om ons erdoor te haasten voor de laatste ferry vertrok. Nadat we in gedachten de kaarsjes uitgeblazen hadden op het lekkere maal in de Casa Blanca in Shenzhen, bracht ’s avonds de roomservice een mooie verjaardagstaart, aangeboden door het hotel. Dat zijn van die hoge witte suikertaarten van biscuit waarbij de slagroom vervangen is door gezoet eiwit. Spijtig dat we ze bijna onaangeroerd moesten achterlaten.


Sportcentrum Kowloon HK


Jans verjaardagstaart van het Nan Hai Hotel te Shenzhen

In Shenzhen zijn, in Shekou alleen al, drie golfwinkels. We zijn al een tijdje op zoek naar een nieuwe golftas voor Leni en schoenen voor Jan. Elk model dat op iets trok was ‘meiyou’. Een 43 is anders toch niet zo’n exceptioneel grote maat. Op dat verjaardagscadeau zal Jan nog even moeten wachten. We vonden wel een geschikte golftas voor Leni. Juist voor we betaalden, checkte ik nog even alle zijzakken en bleek dat ze bij één de rits vergeten waren! Echte Callaway! De verkoopster probeerde me te overtuigen dat dat het design was, maar daarmee moest ze niet afkomen. Ze opperde nog dat twee zakken voldoende waren om het gerief in op te bergen. Ik heb er 100 RMB voor geboden, maar daarop hapte zij dan weer niet toe.
De terugvlucht vertrok stipt op tijd. We prezen ons gelukkig, want heel wat andere vluchten hadden delay of waren gecanceled. Daarbovenop hadden we een plaats met extra beenruimte. Tien minuutjes voor de landing was ons geluk voorbij: rotweer boven de stad en een diversion. De eerste poging werd Changzou, op 150 km van Nanjing, vanwaar we met bussen verdergereden zouden worden. Ook daar geraakten we niet aan de grond. Het werd uiteindelijk Shanghai. Twee uur wachten op de tarmac in een eivol vliegtuig dat niet berekend is om zijn passagiers zolang onderdak te geven is niet alles. Dan begint de stinkende adem van je gebuur en dito voeten van die achter je op je systeem te werken. Om half twee waren we pas terug in het hotel waar een tweede verjaardagstaart in de koelkast op Jan stond te wachten om het leed wat te verzachten!


Spelletjes spelen tot we de reis kunnen verder zetten.


Verjaardagstaart Crowne Plaza (een beetje reclame, want de computerverantwoordelijke van het hotel heeft mijn weblog ontdekt. Hij ziet aan de foto's waar we geweest zijn, maar kan het verhaal niet lezen.)

Na een rustige zaterdag stonden we zondag na een wandeling van een uur voor de ingang van de Memorial Hall of the Nanjing Massacre, een museum over de wreedheden van de Jappen tijdens de oorlog, gelegen ten westen aan de buitenkant van de stad. Het was een vergeefse tocht, vermits het museum, zoals bijna alles in z’n omgeving, in verbouwing is. De straten liggen er open voor de nieuwe metrolijn, het museum wordt volledig vernieuwd en de bouwpromotoren ruiken geld, smijten de krotten in de buurt plat en bieden in vervanging de knapste appartementen (als je de affiches mag geloven).


Alles wat herbruikbaar kan zijn wordt gerecupereerd


Waar of hoe: rusttijd moet gerespecteerd worden

Een blok verder zijn we een complex voor woninginrichting binnengestapt. Verdiepingen vol winkeltjes met alle onderdelen die nodig zijn voor de opbouw en de inrichting van een huis. Gaande van pure kitch tot -bijna-design. In deze buurt passeren niet veel westerlingen en het authentieke Chinese gedrag was er goed te merken: afval hoort op de grond ipv in de vuilbak, een rochel gaat de vloertegels in de gang op en een kind laat je plassen in de plantenbak hoewel de toiletten 3 meter verderop gelegen zijn. Vorige week op de badminton was er een koppel dat hun kleuter meegebracht had. Dat kind mocht gewoon rondcrossen over alle terreinen. Op het basketbaldeel zette het zijn beentjes open en uit de gespleten broek kwam een plas, niet in verhouding tot het kleine manneke! De basketters zagen er geen probleem in: ze wreven met hun schoenen de plas uiteen en speelden verder.
Achter het winkelcentrum kwamen we in de meest achtere achterbuurt terecht die we tot nu toe gezien hadden. Hoewel we honger hadden, dacht geen haar op ons hoofd eraan iets uit deze kookpotten op te eten. De krotten boden onderdak aan allerlei stielmannen, voornamelijk houtbewerking, die de meubels fabriceerden die in het centrum te koop werden aangeboden.
En zo is intussen de hete augustusmaand gepasseerd. De temperaturen liggen gevoelig frisser. Minder dan 30 graden, dan denk je al eens over een truitje!


De zowat meest luxueuze keuken uit de achterbuurt. Bij de anderen wou ik het fototoestel niet boven halen