Maandag 3 september

Donderdag was Jans verjaardag en door al het gereis een vermoeiende dag. Tussen 12u30 en 19u50 hadden we er Nanjing-Shenzhen-Hongkong-Shenzhen opzitten. Voor de afwisseling hadden we de boot naar Kowloon genomen. Het was vijf jaar geleden dat we die kant van Hong Kong bezocht hadden en er was veel veranderd. Vele van de vuile woonkazernes met onderin eethuisjes en specerijenwinkeltjes hebben plaats geruimd voor glimmende winkelcentra met de gebruikelijke inhoud: Versaci, Gucci, Todds,... Midden tussen het enorme aanbod aan dure kleding ligt nu een uitgebreid sportcentrum met overdekt- en openluchtzwembad en accommodatie voor zowat elke sport. We hadden welgeteld twee uur om ons erdoor te haasten voor de laatste ferry vertrok. Nadat we in gedachten de kaarsjes uitgeblazen hadden op het lekkere maal in de Casa Blanca in Shenzhen, bracht ’s avonds de roomservice een mooie verjaardagstaart, aangeboden door het hotel. Dat zijn van die hoge witte suikertaarten van biscuit waarbij de slagroom vervangen is door gezoet eiwit. Spijtig dat we ze bijna onaangeroerd moesten achterlaten.


Sportcentrum Kowloon HK


Jans verjaardagstaart van het Nan Hai Hotel te Shenzhen

In Shenzhen zijn, in Shekou alleen al, drie golfwinkels. We zijn al een tijdje op zoek naar een nieuwe golftas voor Leni en schoenen voor Jan. Elk model dat op iets trok was ‘meiyou’. Een 43 is anders toch niet zo’n exceptioneel grote maat. Op dat verjaardagscadeau zal Jan nog even moeten wachten. We vonden wel een geschikte golftas voor Leni. Juist voor we betaalden, checkte ik nog even alle zijzakken en bleek dat ze bij één de rits vergeten waren! Echte Callaway! De verkoopster probeerde me te overtuigen dat dat het design was, maar daarmee moest ze niet afkomen. Ze opperde nog dat twee zakken voldoende waren om het gerief in op te bergen. Ik heb er 100 RMB voor geboden, maar daarop hapte zij dan weer niet toe.
De terugvlucht vertrok stipt op tijd. We prezen ons gelukkig, want heel wat andere vluchten hadden delay of waren gecanceled. Daarbovenop hadden we een plaats met extra beenruimte. Tien minuutjes voor de landing was ons geluk voorbij: rotweer boven de stad en een diversion. De eerste poging werd Changzou, op 150 km van Nanjing, vanwaar we met bussen verdergereden zouden worden. Ook daar geraakten we niet aan de grond. Het werd uiteindelijk Shanghai. Twee uur wachten op de tarmac in een eivol vliegtuig dat niet berekend is om zijn passagiers zolang onderdak te geven is niet alles. Dan begint de stinkende adem van je gebuur en dito voeten van die achter je op je systeem te werken. Om half twee waren we pas terug in het hotel waar een tweede verjaardagstaart in de koelkast op Jan stond te wachten om het leed wat te verzachten!


Spelletjes spelen tot we de reis kunnen verder zetten.


Verjaardagstaart Crowne Plaza (een beetje reclame, want de computerverantwoordelijke van het hotel heeft mijn weblog ontdekt. Hij ziet aan de foto's waar we geweest zijn, maar kan het verhaal niet lezen.)

Na een rustige zaterdag stonden we zondag na een wandeling van een uur voor de ingang van de Memorial Hall of the Nanjing Massacre, een museum over de wreedheden van de Jappen tijdens de oorlog, gelegen ten westen aan de buitenkant van de stad. Het was een vergeefse tocht, vermits het museum, zoals bijna alles in z’n omgeving, in verbouwing is. De straten liggen er open voor de nieuwe metrolijn, het museum wordt volledig vernieuwd en de bouwpromotoren ruiken geld, smijten de krotten in de buurt plat en bieden in vervanging de knapste appartementen (als je de affiches mag geloven).


Alles wat herbruikbaar kan zijn wordt gerecupereerd


Waar of hoe: rusttijd moet gerespecteerd worden

Een blok verder zijn we een complex voor woninginrichting binnengestapt. Verdiepingen vol winkeltjes met alle onderdelen die nodig zijn voor de opbouw en de inrichting van een huis. Gaande van pure kitch tot -bijna-design. In deze buurt passeren niet veel westerlingen en het authentieke Chinese gedrag was er goed te merken: afval hoort op de grond ipv in de vuilbak, een rochel gaat de vloertegels in de gang op en een kind laat je plassen in de plantenbak hoewel de toiletten 3 meter verderop gelegen zijn. Vorige week op de badminton was er een koppel dat hun kleuter meegebracht had. Dat kind mocht gewoon rondcrossen over alle terreinen. Op het basketbaldeel zette het zijn beentjes open en uit de gespleten broek kwam een plas, niet in verhouding tot het kleine manneke! De basketters zagen er geen probleem in: ze wreven met hun schoenen de plas uiteen en speelden verder.
Achter het winkelcentrum kwamen we in de meest achtere achterbuurt terecht die we tot nu toe gezien hadden. Hoewel we honger hadden, dacht geen haar op ons hoofd eraan iets uit deze kookpotten op te eten. De krotten boden onderdak aan allerlei stielmannen, voornamelijk houtbewerking, die de meubels fabriceerden die in het centrum te koop werden aangeboden.
En zo is intussen de hete augustusmaand gepasseerd. De temperaturen liggen gevoelig frisser. Minder dan 30 graden, dan denk je al eens over een truitje!


De zowat meest luxueuze keuken uit de achterbuurt. Bij de anderen wou ik het fototoestel niet boven halen